Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Ωράριο, Καταστήματα και Κοινωνική Αλληλεγγύη


Την περασμένη Κυριακή κάποια καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας άνοιξαν. Αυτό θεωρείται από μερικούς, και όχι άδικα, ως το προανάκρουσμα της γενικότερης επέκτασης του ωραρίου των καταστημάτων τις Κυριακές. Θα αναρωτηθεί κάποιος καταναλωτής, ο οποίος καλοβλέπει την ιδέα να μπορεί να ψωνίζει και την Κυριακή, ποιο είναι το πρόβλημα με αυτό το σενάριο. Το πρόβλημα είναι (όχι το μοναδικό) ότι την νύφη θα την πληρώσει ο εργαζόμενος.


Το πρόβλημα ξεκινάει από το χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξης στην ελληνική πραγματικότητα. Στην θεωρία, η επέκταση του ωραρίου σημαίνει καταρχήν επιπλέον θέσεις εργασίας. Ακόμα όμως (πάντοτε στην θεωρία) και οι εμποροϋπάλληλοι που θα εργαστούν τις Κυριακές, είτε είναι οι καινούργιοι είτε οι παλιοί, θα αποζημιωθούν με αυξημένα ημερομίσθια και με ρεπό. Στην πράξη όμως, ιδίως οι μικροκαταστηματάρχες, δεν θα προχωρήσουν σε προσλήψεις για να καλύψουν τις ανάγκες του αυξημένου ωραρίου ούτε σε αύξηση μισθών για την Κυριακή, αλλά αντίθετα θα αναγκάσουν τους υπάρχοντες υπαλλήλους να δουλεύουν παραπάνω. Ας μην έχουμε αυταπάτες, όλοι μας γνωρίζουμε πως δουλεύει το σύστημα στην Ελλάδα.


Γεννάται όμως η απορία: Τι θα γινόταν αν ο κόσμος δεν ανταποκρινόταν στο κάλεσμα, τόσο το συγκεκριμένο όσο και μελλοντικά, για Κυριακάτικα ψώνια; Απλά το πείραμα της περασμένης Κυριακής θα είχε αποτύχει και το θέμα θα είχε κλείσει οριστικά. Άρα λοιπόν, για ακόμη μία φορά, βλέπουμε ότι μεγάλες ευθύνες έχει ο ίδιος ο κόσμος στην πλειονότητά του. Ένας αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος είχε πεί ότι καταλαβαίνεις πως υπάρχει κοινωνική αλληλεγγύη σε μία κοινωνία, όταν ο κάθε πολίτης που δεν αδικείται, αγανακτεί το ίδιο με αυτόν που υφίσταται την αδικία. Δηλαδή στην περίπτωσή μας, να αγανακτεί για την επέκταση του ωραρίου ο καταναλωτής τόσο όσο και ο υπάλληλος του εκάστοτε καταστήματος. Τι καλύτερος ορισμός θα μπορούσε να υπάρξει για την κοινωνική αλληλεγγύη από αυτόν; Και τι καλύτερη απόδειξη ότι είμαστε πολύ πίσω σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι...


Δυστυχώς ο άνθρωπος είναι εγωκεντρικό ον, και ακόμα περισσότερο ο Έλληνας άνθρωπος. Ποτέ δεν μπαίνουμε στον κόπο να σκεφτούμε τον διπλανό μας, να δοκιμάσουμε να μπούμε στην θέση του. Το μόνο που μας νοιάζει είναι ο εαυτός μας και αυτό που θέλουμε εμείς, αγνοώντας τις συνέπειες που μπορεί αυτό να έχει στον κοινωνικό μας περίγυρο. Είναι όμως απολύτως βέβαιο ότι ο καταναλωτής που πήγε να ψωνίσει την Κυριακή και αυτός που είναι υπέρ του Κυριακάτικου ωραρίου, εάν ήταν υπάλληλος σε μαγαζί, ο ίδιος άνθρωπος θα ήταν κατά του ωραρίου αυτού. Γιατί δηλαδή πρέπει να φτάσουμε να βρεθούμε στην θέση του άλλου για να αναγκαστούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας στην αδικία; Όχι ότι είμαστε συνειδητά άδικοι, απλά οι επιθυμίες μας δεν μας αφήνουν καν να αντιληφθούμε την αδικία που διαπράττουμε εις βάρος του άλλου.


Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω εδώ ότι δεν είμαι ούτε υπέρ της άποψης να δουλεύουν οι καταστηματάρχες τα μαγαζιά τους την Κυριακή, ακόμα και αν τα δουλεύουν μόνοι τους χωρίς να απασχολούν υπαλλήλους. Δεν πρέπει να αφήσουμε τον αθέμιτο ανταγωνισμό από τα μεγάλα πολυκαταστήματα να εξωθήσει τους ιδιοκτήτες των μικροκαταστημάτων στο να δουλεύουν χωρίς σταματημό. Η Κυριακή είναι ιερή μέρα, επειδή είναι η ημέρα ξεκούρασης όλων. Κανένας δεν πρέπει να δουλεύει την Κυριακή. Ούτε καν οι άνθρωποι στα περίπτερα (αν ποτέ το διεκδικήσει αυτό ο κόσμος, θα πειστώ ότι έχουν γίνει βήματα προόδου στην χώρα μας). Εξ’ άλλου ένας άνθρωπος θα ξοδέψει τα ίδια χρήματα για ψώνια, είτε τα μαγαζιά είναι ανοιχτά 6 μέρες είτε 7. Η λογική λέει ότι απλά θα μειωθεί ο τζίρος των υπολοίπων 6 ημερών εφόσον κάποιοι που θα ψώνιζαν εκείνες τις μέρες θα ψώνιζαν πλέον την Κυριακή.


Ας προσπαθήσουμε λοιπόν εμπράκτως να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας που εργάζονται ως πωλητές σε καταστήματα. Ανάμεσά τους άλλωστε είναι συγγενείς και γνωστοί και φίλοι μας. Ας ρίξουμε μία αρνητική ψήφο στις μεθοδεύσεις που γίνονται μέσω της υπεύθυνης στάσης μας. Μήπως άλλωστε δεν μας κάνει οποιαδήποτε από τις άλλες μέρες για ψώνια εκτός από την Κυριακή; Αν σε μερικά θέματα δεν αρχίσουμε να επιδεικνύουμε υπεύθυνη και ώριμη συμπεριφορά, τότε πραγματικά δεν θα έχουμε κανένα δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε στο μέλλον όταν θα υποφέρουμε εμείς οι ίδιοι από αδικίες και κανείς δεν θα μας στηρίζει.


Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Περί Κοινωνίας


Συζητώντας τον τελευταίο καιρό με πολλούς νέους ανθρώπους, διεπίστωσα ότι υπάρχει μία όλο και αυξανόμενη τάση προς λογικές αναρχίας. Και λέγοντας αναρχία δεν αναφέρομαι στην κλασική έννοια τις λέξεις (σπάσιμο βιτρινών, κάψιμο αυτοκινήτων, κτλ) αλλά στην κοινωνική αντίληψη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αμφισβητούνται αλήθειες που πριν μερικά χρόνια φάνταζαν αυτονόητες και ακλόνητες. Κάπως σαν την αμφισβήτηση των αξιών που έφεραν οι σοφιστές κατά την αρχαιότητα.

Η κοινωνία είναι αναμφίβολα το βασικό θεμέλιο του πολιτισμού. Εάν οι άνθρωποι δεν σχημάτιζαν κοινωνίες, ώστε να μπορέσει να έρθει η πρόοδος, ασφαλώς θα βρισκόμασταν ακόμη στην εποχή των σπηλαίων. Ποτέ όμως δεν κερδίζεις κάτι χωρίς να χάσεις κάτι άλλο. Ο άνθρωπος τότε κέρδισε πάρα πολλά, με σημαντικότερο από όλα την ίδια του την επιβίωση, όμως αναγκάστηκε να δεχτεί να υποκύψει σε κάποιους αναγκαίους περιορισμούς. Οι περιορισμοί αυτοί, απολύτως απαραίτητοι για τον σχηματισμό και την σωστή λειτουργία της κοινωνίας, συμπεριλάμβαναν την υπακοή σε κάποιους κανόνες, τον περιορισμό της ελευθερίας, την υποχρεωτική συνεισφορά κόπου και χρόνου προς την κοινωνία, κτλ.

Τα σπίτια στα οποία όλοι μας ζούμε έχουν χτιστεί από κάποιους ανθρώπους. Το λεωφορείο που παίρνουμε για να πάμε στην δουλειά μας κάποιος πρέπει να το οδηγήσει. Τα σκουπίδια που βγάζουμε από το σπίτι μας και αφήνουμε στον σκουπιδοτενεκέ κάποιος πρέπει να τα μαζέψει. Δύσκολες δουλειές όλες αυτές, και πολλές άλλες, κάποιος όμως από όλους εμάς δεν πρέπει να τις κάνει; Πώς αλλιώς θα λειτουργήσει η κοινωνία μας; Και είναι ξεκάθαρο ότι κανένας από αυτούς τους ανθρώπους, τους μικρούς ήρωες, που κάνουν τις δουλειές αυτές δεν ήταν όνειρο και φιλοδοξία του από παιδί να κάνει μία τέτοια δύσκολη δουλειά. Μπορεί όμως κανείς να φανταστεί πως θα ήταν η ζωή μας εάν κανείς δεν εξασκούσε τα επαγγέλματα αυτά; Καταλαβαίνω γιατί μπορεί να πει κάποιος ότι δεν του αρέσει να εργάζεται, αλλά οφείλει να καταλάβει ότι η εργασία μας είναι η συνεισφορά μας στο σύνολο.

Η αυξανόμενη αναρχοκρατία στο μυαλό των ανθρώπων, ιδίως των νέων, τους έχει οδηγήσει σε μία ιδιαίτερη απέχθεια προς τις δυνάμεις τήρησης της τάξεως. Όμως οι ίδιοι άνθρωποι που αισθάνονται μίσος, θα λέγαμε, προς την αστυνομία, ποιον θα καλέσουν να τους προστατέψει εάν τους συμβεί κάτι δυσάρεστο (ληστεία, εκβιασμός, κτλ); Οι ίδιοι άνθρωποι που θα δυσανασχετήσουν που θα δουν μπροστά τους κάποιον αστυνομικό, είναι βεβαίως οι ίδιοι που θα χαρούν να τον δουν όταν νιώσουν ότι απειλούνται. Οι άνθρωποι αυτοί που θέλουν την κατάργηση της αστυνομίας, ενός ζωτικού κομματιού μίας οποιασδήποτε κοινωνίας, τι έχουν να προτείνουν ως υποκατάστατο; Τίποτα.

Η χρησιμότητα της αστυνομίας δεν συνεπάγεται φυσικά την νομική ατέλεια των αστυνομικών. Από την άλλη όμως η εχθρότητα προς ένα σώμα που είναι προορισμένο να μας προστατεύει είναι τουλάχιστον παράλογη. Θα ισχυριστεί κάποιος ότι η αστυνομία δεν λειτουργεί σωστά. Πράγματι, αλλά ποιος κλάδος λειτουργεί σωστά σε αυτήν την χώρα, η παιδεία, η δικαιοσύνη, η πολιτική, οι έμποροι; Επειδή υπάρχουν κάποιοι διεφθαρμένοι (είτε λίγοι είτε πολλοί) θα πρέπει ότι πρέπει να λιθοβολούμε τον οποιονδήποτε δάσκαλο, τον οποιονδήποτε δικαστή, τον οποιονδήποτε πολιτικό και τον οποιονδήποτε έμπορο / ελεύθερο επαγγελματία; Όχι. Τότε γιατί η αστυνομία να αποτελεί εξαίρεση;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όντας μέλος της κοινωνίας αναγκαζόμαστε να κάνουμε κάποια πράγματα που δεν μας αρέσουν, τα οποία η κοινωνία ορίζει, αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσε να υπάρξει η κοινωνία αυτή; Άλλωστε και στην ζωή γενικότερα δεν ισχύει αυτό; Πράγματι, δεν έχουμε την ελευθερία να κάνουμε οτιδήποτε θα θέλαμε, αν αυτό είναι εκτός των κανόνων που έχει θεσπίσει το σύνολο. Και τι έγινε; Άλλωστε, μήπως η υπερβολική ελευθερία είναι τελικά ασυδοσία και βλάπτει σοβαρά την κοινωνία μας;

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Τις Πταίει


Ή κοινώς: Ποιος φταίει για τις πρωτοφανείς φασαρίες στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα; Η προφανής απάντηση είναι: οι αναρχικοί. Αυτό είναι σαφές, αλλά αν εξετάσουμε τα πράγματα σε βάθος θα μπορέσουμε να εντοπίζουμε τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν & ενθάρρυναν τους αναρχικούς να πράξουν αυτά που έπραξαν.


Πρώτα από όλα φταίει η πολιτική ηγεσία της χώρας, για λόγους παραπάνω από έναν. Το πρώτο είναι ότι φοβήθηκε από τον άδικο χαμό του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και απαγόρευσε στις αστυνομικές δυνάμεις να εμπλακούν στις φασαρίες, αφήνοντας όμως έτσι ολόκληρη την επικράτεια απροστάτευτη στις άγριες ορέξεις των αναρχικών. Επειδή δηλαδή υπάρχει περίπτωση να χτυπηθεί άσχημα ένας από τους αναρχικούς, αυτό είναι λόγος να αφήσουμε τους αναρχικούς ελεύθερους να καίνε και να λεηλατούν ότι βρούν στο διάβα τους;


Δεύτερον, η ακραία και παράλογη φοβία της κυβέρνησης οδήγησε σε κλήσεις για απολογία σε αστυνομικούς περιοχών που πυροβόλησαν στον αέρα για εκφοβισμό όταν ήρθαν αντιμέτωποι με στίφη αναρχικών. Όλες αυτές οι αλλοπρόσαλλες ενέργειες τις κυβέρνησης – η οποία φοβάται να κάνει αυτό που χαράζει την πολιτική της αναλογιζόμενη πάντοτε το πολιτικό κόστος (τρέμοντας τις κατηγορίες των ΜΜΕ για αστυνομική βία) παραβλέποντας το κοινό καλό – το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν να δώσει κίνητρο στους αναρχικούς να αποθρασυνθούν ακόμα περισσότερο και να προκαλέσουν ακόμα πιο εκτεταμένα επεισόδια.


Οι έτεροι μεγάλοι υπαίτιοι για τις φασαρίες είναι ασφαλώς οι δημοσιογράφοι. Οι δημοσιογράφοι που είναι γνωστοί σε όλους μας για τις υπερβολές τους, την ανεύθυνη συμπεριφορά τους και την τακτική αποπροσανατολισμού τους. Οι ευθύνες των δημοσιογράφων είναι πολύ μεγαλύτερες και περισσότερες από ότι εξαρχής φαίνεται. Πρώτα από όλα, οι δημοσιογράφοι και σε αυτήν την περίπτωση μεγαλοποίησαν τα γεγονότα. Αυτό προκάλεσε μία εντύπωση η οποία ενθάρρυνε και επόμενα στρώματα αναρχικών και τραμπούκων να βγούν στους δρόμους. Το ξέσπασμα επεισοδίων και σε άλλες μεγάλες πόλεις, πέραν της Αθήνας, μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί. Δεν υποστηρίζω ότι έπρεπε να θάξουν το θέμα ή κάτι παρόμοιο, απλά ότι έπρεπε να το παρουσιάσουν στις πραγματικές του διαστάσεις.


Προσπαθώντας να βρούν τρόπους να δημιουργήσουν αστυνομική βία οι δημοσιογράφοι, παρουσίαζαν τα πράγματα – κατά την συνήθη τακτική τους – όπως εκείνοι ήθελαν. Για παράδειγμα, όταν τα ΜΑΤ άρπαξαν έναν ταραξία, αυτός στην προσπάθειά του να ξεφύγει έβγαλε τα ρούχα του (από όπου τον είχαν πιάσει). Αμέσως τα τηλεοπτικά κανάλια έβγαλαν τίτλους του στύλ «Αναξέλεγκτη αστυνομική βία, έγδυσαν νεαρό μέσα στην μέση του δρόμου». Όταν βέβαια τα ΜΑΤ έμεναν ακινητοποιημένα, οι ίδιοι άνθρωποι διερύγνυαν τα ιμάτιά τους και κατηγορούσαν τις δυνάμεις της αστυνομίας για απραξία. Μα είμαστε σοβαροί επιτέλους σε αυτό το κράτος; Είναι δυνατόν να συλλάβεις στίφη αναρχικών χωρίς βία; Όταν σου πετάνε μολότωφ στα μούτρα εσύ θα τους λές «περάστε παρακαλώ στην κλούβα»;


Πέραν όλων αυτών φταίμε και εμείς, οι απλοί πολίτες. Οι αναρχικοί πήραν θάρρος επειδή θεωρούν την ατιμωρησία δεδομένη. Κάθε χρόνο τα σπάνε στο Πολυτεχνείο χωρίς ποτέ κανείς να συλληφθεί. Τα τελευταία χρόνια έχουν ξεκινήσει να καίνε και βιβλιοπωλεία και περίπτερα στην έκθεση βιβλίου. Όταν ποτέ δεν έχει τιμωρηθεί ούτε ένας από αυτούς, δεν είναι λογικό ότι τους οδηγούμε στην αποθράσυνση και σε ακόμα μεγαλύτερης εκτάσεως επεισόδια; Οι μήπως δεν φταίμε εμείς που επηρεαζόμαστε τόσο πολύ από τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να γίνουμε τόσο ευαίσθητοι στο θέμα της αστυνομικής βίας; Δηλαδή αν ο αναρχικός που έρχεται και μας καίει την περιουσία για την πλάκα του, αν φάει και μερικές με το κλόμπ τι έγινε; (όποιος διαφωνεί με αυτό που λέω ας πάει να εκφράσει τις διαφωνίες του στους ανθρώπους που είδαν τα μαγαζιά και τα αυτοκίνητά τους μέσα στις φλόγες) Δεν δικαιολογούμε φυσικά την δολοφονία ακόμα και τους χειρότερου εγκληματία, την οποία καταδικάζουμε απερίφραστα.


Οφείλουμε κάποια στιγμή να σοβαρευτούμε όλοι μας σε αυτήν την χώρα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα πράγματα από μακριά και εκ του ασφαλούς, με αποτέλεσμα να μην είμαστε πρακτικοί στις κρίσεις μας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα έφτασαν να επεκταθούν σε «δικαίωμα καταστροφής» της ξένης περιουσίας. Τώρα όμως που πολλοί ένιωσαν πολύ κοντά τους την σκληρή πραγματικότητα, ίσως να τηρήσουν από δω και στο εξής μία πιο υπεύθυνη στάση. Ας αναρωτηθούμε: πώς θα αντιμετώπιζε μία ομάδα αναρχικών η κυβέρνηση κάποιας άλλης Ευρωπαϊκής χώρας;...


Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Περί Πολιτευμάτων


Θεωρούμε όλοι μας ότι η Δημοκρατία είναι παντού και πάντοτε το καλύτερο πολίτευμα (όπως λέμε «παντός καιρού»), αλλά είναι πράγματι έτσι; Και εγώ προσωπικά είμαι μεγάλος οπαδός της Δημοκρατίας και δεν κρύβω ότι την θεωρώ το καλύτερο πολίτευμα, αν και για να λειτουργεί σωστά χρειάζονται προϋποθέσεις που σήμερα δεν υπάρχουν. Σας μπέρδεψα; Ας σας μεταφέρω τότε τον προβληματισμό μου μέσω ενός παραδείγματος.


Ένας από τους πολλούς αυτοκράτορες του Βυζαντίου ήταν και ο Θεόφιλος, η περίπτωσή του οποίου είναι άξια μνείας.

1. Όταν μία γριά γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά του παραπονούμενη ότι ο αδερφός της βασίλισσας (ο κουνιάδος δηλαδή του αυτοκράτορα) έχτισε την έπαυλή του ακριβώς μπροστά από το σπίτι της, κόβοντάς της έτσι τον ήλιο και καθιστώντας το σπίτι της γριάς αδύνατο για κατοίκηση, ο Θεόφιλος διέταξε αμέσως τον κουνιάδο του είτε να γκρεμίσει το σπίτι του ή να αποζημιώσει την γριά. Όταν η γριά επανεμφανίστηκε αργότερα μπροστά στον αυτοκράτορα καταγγέλλοντας ότι ο κουνιάδος του δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα, και επιπλέον είχε φροντίσει να την εμποδίζει να δεί τον αυτοκράτορα, ο Θεόφιλος επέβαλε με ιδιαίτερα αυστηρό τρόπο δικαιοσύνη εις βάρος του γυναικάδελφού του χωρίς δισταγμό. Διέταξε να τον μαστιγώσουν δημοσίως και επιπλέον να δοθεί η έπαυλή του στην γριά γυναίκα.

2. Το δεύτερο περιστατικό από τον βίο του που είναι κρίμα να αποσιωπήσουμε, είναι όταν ο Θεόφιλος ανακάλυψε ότι η γυναίκα του κάνει εμπόριο, εισάγοντας εμπορεύσιμα προϊόντα με δικό της πλοίο και πουλώντας τα στην Κωνσταντινούπολη. Εννοείται ότι λόγω της θέσης της δεν πλήρωνε φόρους για το εμπόριο αυτό, όπως πλήρωνε ο οποιοσδήποτε έμπορος. Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος τότε εξήγησε στην γυναίκα του ότι αυτό που κάνει δεν είναι δίκαιο, της απαγόρευσε να το ξανακάνει και τέλος έκαψε το πλοίο της μαζί με όλα τα εμπορεύματα με τα οποία ήταν εκείνη την στιγμή φορτωμένο.


Διαβάζοντας την ιστορία αυτή ενός ηγέτη που έζησε πριν από πολλούς αιώνες, είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς να μπει στον πειρασμό να κάνει την σύγκριση με το σήμερα. Στην Ελλάδα του σήμερα λοιπόν, σε μία εποχή που υποτίθεται ότι ο κόσμος είναι απείρως πιο πολιτισμένος από εκείνον της εποχής που νωρίτερα περιγράψαμε, έχουμε το εντελώς αντίθετο παράδειγμα από τον Πρωθυπουργό της χώρας. Αντί να σταματήσει την γυναίκα του από το να κάνει κάτι ηθικώς επιλήψιμο, την βοηθάει να αποκτήσει πτυχίο γιατρού χωρίς να έχει σπουδάσει ιατρική. Μάλιστα ο Υπουργός Πολιτισμού της γράφει την διπλωματική της. Χαώδης διαφορά αντιμετώπισης και λογικής – και ηθικής – των δύο αυτών ηγετών.


Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας αυτής για εμένα; Ότι περισσότερη σημασία έχει η προσωπικά αξία του ηγέτη μίας χώρας, παρά το πολίτευμα υπό το οποίο διοικεί την χώρα αυτή. Λογικό επακόλουθο αυτού είναι ότι καλύτερα να ζει κανείς σε ένα μη-δημοκρατικό πολίτευμα που όμως λειτουργεί σωστά, παρά σε μία δημοκρατία της σήψης και της διαφθοράς. Ας μάθουμε λοιπόν επιτέλους να κυττάμε την ουσία των πραγμάτων και ότι μόνο την επιφάνεια. Το όνομα «Δημοκρατία» είναι μία απλή ταμπέλα, που όταν δεν στηρίζεται στις κατάλληλες βάσεις είναι μία μεταμφιεσμένη βασιλεία-δικτατορία.


Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Περί Διαφθοράς


Το επίπεδο της διαφθοράς στην χώρα μας, όπως πολύ καλά όλοι μας γνωρίζουμε, είναι ιδιαιτέρως υψηλό. Καθώς – ως Έλληνες – συνηθίζουμε να κατηγορούμε πάντα οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό μας, κατηγορούμε για την διαφθορά τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι υπεύθυνοι για την παρούσα κατάσταση είναι σίγουρο, αλλά είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι, ή είμαστε συνυπεύθυνοι και όλοι εμείς;


Θα πρότεινα στον καθένα από εμάς να κάνει ένα μικρό πείραμα: να σκεφτεί ποιους και πόσους από τον κύκλο του γνωρίζει που θα αναλάμβαναν ένα ισχυρό πολιτικό πόστο και δεν θα έμπαιναν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν την θέση τους για να κερδίσουν χρήματα με παράνομο τρόπο. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, φανταστείτε μία θέση από την οποία περνάνε πάρα πολλά χρήματα και η φύση της είναι τέτοια που είναι αδύνατον να ανακαλυφθεί εάν κάποιος κλέψει χρήματα από εκεί. Ποίον γνωρίζετε για τον οποίον βάζετε το χέρι σας στην φωτιά ότι δεν θα ακουμπούσε δεκάρα; Εξαιρέστε καλύτερα τον άμεσο οικογενειακό κύκλο καθώς είναι δύσκολο να είναι κανείς αντικειμενικός σε αυτές τις περιπτώσεις.


Βλέπετε λοιπόν ότι είναι δύσκολο να βρει κανείς ένα άτομο του οποίου η τιμιότητα να είναι σίγουρη, πόσο μάλλον όταν δεν αναζητούμε μόνο ένα άτομο αλλά πολλά, ώστε να μπορεί να στελεχωθεί τουλάχιστον μία κυβέρνηση (αν όχι ένας ολόκληρος κρατικός διοικητικός μηχανισμός). Όπως δεν υπάρχει –φαντάζομαι – αμφιβολία για το επίπεδο της τιμιότητας που θα επιδείκνυε ο μέσος άνθρωπος αν αναλάμβανε μία θέση σαν αυτήν που περιγράψαμε νωρίτερα. Άρα λοιπόν το πρόβλημα υπάρχει σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και κατά συνέπεια αντικατοπτρίζεται και σε συγκεκριμένες υποομάδες της κοινωνίας αυτής (πολιτικοί, θρησκευτική ηγεσία, κτλ).


Ένα μέρος του προβλήματος είναι ότι δεν συνειδητοποιούμε οι ίδιοι το επίπεδο της διαφθοράς του εαυτού μας (σε προσωπικό επίπεδο). Πώς γίνεται να ψηφίζεις ένα κόμμα μόνο και μόνο επειδή σου έκανε κάποια στιγμή στο παρελθόν κάποια διευκόλυνση (μικρή ή μεγάλη) και από την άλλη να θεωρείς τον εαυτό σου ηθικό και συνεπώς εκτός του προβλήματος της διαφθοράς; Πώς γίνεται να επικροτείται ο καταφερτζής που κατάφερε να ξεγλιστρήσει από τις υποχρεώσεις του (εφορία, στρατός, κτλ) και ταυτόχρονα να μην αναγνωρίσουμε ότι οι ίδιοι οι πολίτες είναι μέρος του προβλήματος της διαφθοράς;


Άλλο μεγάλο κομμάτι του προβλήματος, που σχετίζεται άμεσα με το μέγεθος της διαφθοράς, είναι η επίγνωση του κοινωνικού συνόλου για την κατάσταση αυτή. Το να θεωρείται η διαφθορά τόσο δεδομένη καταλήγει να ενθαρρύνει την περαιτέρω διαφθορά, κάνοντάς την μάλιστα περισσότερο ανεκτή στο μυαλό του κόσμου. Ίσως αυτός να είναι ο πραγματικός ρόλος τις παιδείας, να εμπνεύσει στα παιδιά από μικρά το αίσθημα της δικαιοσύνης, αντί να τα παιδεύει με συχνά ανούσιες γνώσεις. Να τους δίνει αυτό που δεν μπορεί να τους δώσει από μόνο του ένα βιβλίο.


Εάν δεν αλλάξουμε πρώτα από όλα τον ίδιο μας τον εαυτό, η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Το πιο δύσκολο από όλα είναι να αντικρίζει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά δυστυχώς αυτό πρέπει να κάνουμε. Τότε και μόνο τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο και μεγαλύτερο βήμα για να αλλάξουμε μία κατάσταση για την οποία όλοι διαμαρτυρόμαστε αλλά όλους κατά βάθος σε κάποιο βαθμό μας βολεύει˙ μία κατάσταση που ανοιχτά την αποδοκιμάζουμε αλλά ενδόμυχα ένα κομμάτι μας την επιθυμεί και διστάζει να την αλλάξει με κάτι άλλο άγνωστο.


Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Ομοφυλοφιλία και Αρχαιοελληνικά Έργα


Ακούγονται στις μέρες μας ένα σωρό σκόπιμες ανακρίβειες σχετικά με τον βίο των αρχαίων προγόνων μας, και συγκεκριμένα τον ερωτικό τους βίο. Οι ευσεβείς πόθοι κάποιων τους οδήγησαν στην αισχρή προσπάθεια να προβάλουν τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους ως φυσιολογικές, παραποιώντας την Ελληνική ιστορία. Η πιο γνωστή κακοήθεια τέτοιου είδους είναι η προπαγάνδα των ομοφυλόφιλων να παρουσιάσουν τον Μέγα Αλέξανδρο ομοφυλόφιλο. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Μήπως οι Σκοπιανοί δεν κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα διεκδικώντας τον; Εξ’ ίσου γραφικοί όμως αποδεικνύονται και οι μεν και οι δε.


Η προπαγάνδα αυτή είναι αδύνατον να επηρεάσει έναν άνθρωπο που έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με την αρχαία Ελληνική γραμματεία, απλά διότι στα κείμενα αυτά, όπου περιγράφεται ο καθημερινός βίος των ανθρώπων αυτών, βρίσκεται η αλήθεια. Η κωμωδία του Αριστοφάνη, Λυσσιστράτη, όπως όλοι γνωρίζουν, έχει κεντρικό θέμα την αποχή των γυναικών από τα συζυγικά τους καθήκοντα με σκοπό να αναγκάσουν έτσι τους άντρες τους να σταματήσουν τον πόλεμο. Και γεννάται αυτομάτως η απορία: Εάν η ομοφυλοφιλία ήταν τόσο διαδεδομένη στην αρχαιότητα, όπως ισχυρίζονται σήμερα οι ομοφυλόφιλοι, πώς είναι δυνατόν όχι μόνο να επινοήθηκε, αλλά και να έπιασε ο εκβιασμός αυτός των γυναικών;


Μόνο και μόνο το γεγονός ότι οι γυναίκες καταφεύγουν σε έναν τέτοιον εκβιασμό, αποδεικνύει ότι δεν διενοούντο καν ότι υπάρχει έστω και η μικρότερη των περιπτώσεων να ικανοποιήσουν οι άντρες τις ορέξεις του χωρίς εκείνες. Ο συγγραφέας του έργου, ο Αριστοφάνης, είναι προφανές ότι αντικατοπτρίζει στο έργο του την πραγματική κοινωνία των Αθηνών και όχι κάποια φανταστική. Εάν η ομοφυλοφιλία ήταν διαδεδομένη σαν πρακτική στην τότε εποχή, το σενάριό του δεν θα είχε έρεισμα στην πραγματικότητα και προφανώς θα είχε μεγάλη αποτυχία στο κοινό. Εξ’ άλλου είναι βέβαιο ότι εξ’ αρχής δεν θα του είχε περάσει από το μυαλό το σενάριο αυτό εάν οι περισσότεροι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι.


Όλοι έχουν ακουστά την υπόθεση της εν λόγω θεατρικής παράστασης, αλλά ειδικά όσοι έχουν διαβάσει ή έχουν δεί το έργο να παίζεται, γνωρίζουν ότι οι άντρες του σεναρίου είχαν φτάσει προς το τέλος του έργου σε απελπιστική κατάσταση. Πώς γίνεται λοιπόν, εφόσον ειδικά οι άντρες είχαν φτάσει στο αμήν, να μην ικανοποιούν τις ορέξεις τους μεταξύ τους; Πώς γίνεται να μην υπάρχει τουλάχιστον ένας υπαινιγμός σε ολόκληρο το έργο από αρχής μέχρι τέλους; Καθίσταται προφανές λοιπόν ότι η ομοφυλοφιλία, όπως σε όλες τις κοινωνίες όλων των εποχών από τις απαρχές της ιστορίας, αποτελούσε μία μικρή μειονότητα επί του κοινωνικού συνόλου.


Φυσικά αυτά που ισχύουν για τους άντρες ισχύουν εξ’ ίσου και για τις γυναίκες του έργου. Ας μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες είναι στην αρχή του έργου διχασμένες και απρόθυμες να στερηθούν, έστω και για λίγο, τις χαρές της συζυγικής κλίνης ακόμα και με αντάλλαγμα την ειρήνη! Μάλιστα μία από αυτές, καθ’ όλη την διάρκεια του έργου, φαίνεται να μην αντέχει να είναι μακρυά από τον άντρα της. Μα και όλες οι υπόλοιπες δεν υπομένουν την δοκιμασία με καρτερία. Η Λυσσιστράτη μάλιστα ανησυχεί για το αν θα προλάβουν να λυγίσουν οι άντρες πριν λυγίσουν πρώτα οι γυναίκες, το οποίο αποδεικνύει ότι και οι γυναίκες βρίσκονταν σε δεινή θέση. Άρα ούτε οι γυναίκες εκείνης της εποχής είχαν ομοφυλοφιλικές ροπές.


Αναλογιζόμενος όλα αυτά τα γεγονότα, μόνο απέχθεια και αγανάκτηση μπορεί κάποιος να νιώσει ακούγοντας να κυκλοφορεί η αήθης προπαγάνδα των ομοφυλόφιλων που προσπαθούν μα νύχια και με δόντια να αποδείξουν ότι οι αρχαίοι ήταν ομοφυλόφιλοι, απλά και μόνο για να δικαιολογήσουν τις δικές τους ανώμαλες ορέξεις. Αν έχουν κάποιο δίκιο και κάποια δικαιώματα, τότε με τις συμπεριφορές που επιδεικνύουν αυτομάτως τα χάνουν, μαζί με κάθε ελπίδα τους για συμπάθεια από το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας, του οποίου την ιστορία αποπειρώνται να διαστρεβλώσουν για το συμφέρον τους.


Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Έχει Αλλάξει το ΚΚΕ;


Δεν πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε που το ΚΚΕ ενεργούσε περισσότερο ως Σοβιετικό παρά ως Ελληνικό κόμμα, καθώς προάσπιζε με οποιαδήποτε θυσία τα συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης και του Κομμουνισμού. Η πράξη αυτή που κανένας εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να κατακρίνει, είχε τουλάχιστον τότε κάποια λογική. Έχει συνετιστεί όμως το ΚΚΕ από τότε, ή συνεχίζει να προασπίζει ξένα συμφέροντα, δρώντας συνεπώς προδοτικά προς το κράτος μας;


Θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις του ΚΚΕ για την απόσχιση του Κοσόβου από την Σερβία. Βαριές εκφράσεις σε βάρος των Αμερικανών, πορείες διαμαρτυρίας στην Αμερικάνικη πρεσβεία, κάψιμο της Αμερικάνικης σημαίας, και άλλα πολλά. Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ είχε κάθε δίκιο να διαμαρτύρεται τότε, καθώς η επέμβαση αυτή της Αμερικής ήταν πράγματι αδικαιολόγητη, ανήθικη, ιμπεριαλιστική, κ.τ.λ. Και πολύ καλά έκαναν και διαμαρτυρήθηκαν τότε τόσο το ΚΚΕ όσο και σωρό άλλος κόσμος από άλλους πολιτικούς χώρους.


Το κακό για το ΚΚΕ είναι ότι λίγο αργότερα έγινε παρόμοιο περιστατικό από την πλευρά των Ρώσων αυτήν την φορά, εις βάρος της Σερβίας (το θυμόμαστε όλοι πιστεύω, καθώς για μέρες τα κανάλια μόνο αυτό έπαιζαν). Τα στρατεύματα της Ρωσίας εισέβαλαν στην Γεωργία και έδωσαν έτσι την ευκαιρία στην Οσετία να αποσχιστεί από την Γεωργία. Τι είπε τότε το ΚΚΕ; Τίποτα εκτός από μερικά χλιαρά σχόλια, ούτε μία αντίδραση, ούτε ένας αφορισμός, ούτε μία πορεία διαμαρτυρίας; Άρα λοιπόν μόνο ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τους ενοχλεί και ο Ρωσικός είναι καλός; Είναι μεγάλη ατυχία επαναλαμβάνω για το ΚΚΕ, ότι οι δύο αυτές περιπτώσεις είναι τραγικά όμοιες.


Συμπεραίνουμε μετά από όλα αυτά λοιπόν, ότι ο πραγματικός λόγος που φώναζε τότε το ΚΚΕ για το Κόσοβο δεν ήταν η δικαιοσύνη και η ηθική, αλλά η ενίσχυση των Αμερικανών και η αποδυνάμωση της Ρωσίας. Και σχετικά με το αρχικό μας σχόλιο, ποια είναι η λογική του ΚΚΕ; Η υποστήριξή του προς την Κομμουνιστική Ρωσία είχε κάποτε τουλάχιστον μία λογική, τώρα όμως γιατί είναι τόσο πολύ προσηλωμένο στην Ρωσία, αφού πλέον Ρωσικός κομμουνισμός δεν υφίσταται;


Το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδος λοιπόν είναι πράγματι, από όλες τις απόψεις, κολλημένο στο παρελθόν. Ένα παρελθόν το οποίο αν κάποτε είχε κάποια λογική, τώρα δεν έχει ούτε καν αυτήν. Η προσήλωση σε μία χώρα που κάποτε συνέπνεε ιδεολογικώς με το ΚΚΕ προφανώς δεν είναι λόγος για την Ρωσόδουλη συμπεριφορά ενός ελληνικού κόμματος. Τελικά είναι ή όχι ελληνικό κόμμα. Καιρός να επιλέξουν...


Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Υποκρισία Παπαρήγα


Οι θέσεις του Κ.Κ.Ε. για την ιδιωτική παιδεία είναι γνωστές. Όταν όμως έχεις μία ιδεολογία, οφείλεις να την τηρείς και εσύ ο ίδιος. Αντίθετα, η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ, κυρία Παπαρήγα, δεν εφαρμόζει εμπράκτως στην προσωπική της ζωή αυτά τα οποία υποστηρίζει στα λόγια. Συγκεκριμένα, η κόρη της κας Παπαρήγα έχει τελειώσει ιδιωτικό σχολείο (ακούγεται ότι είναι το Αμερικάνικο Κολλέγιο Αθηνών, το πιο γνωστό ως Deree).

Θα σπεύσει ο φανατικός ψηφοφόρος (κοινώς το κομματόσκυλο) του ΚΚΕ να πει: «Ε η γυναίκα προσπαθεί να προσφέρει το καλύτερο στο παιδί της». Εκ πρώτης όψεως το επιχείρημα αυτό στέκει, αλλά αν το εξετάσουμε λίγο εις βάθος αρχίζει να μπάζει νερά. Όταν ένας άνθρωπος είναι ιδεολογικά αντίθετος σε κάτι και το πολεμάει με σθένος, ότι και να γίνει θα αποφύγει όσο μπορεί να καταφύγει σε αυτό. Ο πραγματικός και αγνός ιδεολόγος δεν καταδέχεται να καταφύγει στην λύση την οποία προ ολίγου καταπολεμούσε, αν όχι για κάποιον άλλον λόγο, τουλάχιστον από απλό φιλότιμο.

Αυτή όμως δεν είναι η σημαντικότερη πτυχή του θέματος, καθώς είναι γνωστό σε όλους μας το ήθος των Ελλήνων πολιτικών. Το σημαντικότερο είναι τα μηνύματα που δίνει μία τέτοια κίνηση στον κόσμο, ιδίως όταν γίνεται από έναν πολέμιο της ιδιωτικής παιδείας. Με το να στέλνει λοιπόν η κα Παπαρήγα το παιδί της στο ιδιωτικό, παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς ότι η ιδιωτική εκπαίδευση είναι καλύτερη. Διότι για ποιόν άλλο λόγο θα πλήρωνε για να παρέχει στο παιδί της κάτι που υπάρχει διαθέσιμο και δωρεάν; Στην συνέντευξή της ισχυρίστηκε ότι δεν την βόλευε το ωράριο καθώς δεν είχε που να αφήσει το παιδί, όμως αναρωτιέμαι εγώ πώς αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα εκατομμύρια άλλες Ελληνίδες μανάδες; Έλεος με τις γελοίες δικαιολογίες πια...

Εδώ όμως είναι που προκύπτει και ένα ακόμη σοβαρότερο ζήτημα ηθικής φύσεως: Πώς είναι δυνατόν να καταπολεμάει τόσο έντονα το ΚΚΕ την ιδιωτική παιδεία, την στιγμή που η επικεφαλής του κόμματος αυτού εμμέσως δηλώνει ότι η ιδιωτική παιδεία υπερτερεί της δημοσίου; Δηλαδή προσπαθούμε να μην αναγνωρίσουμε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ενώ ταυτόχρονα παραδεχόμαστε ότι τα δημόσια υστερούν αυτών; Αν τα δημόσια είναι καλύτερα, τότε καταλαβαίνει κανείς προς τι ο αγώνας του ΚΚΕ (και άλλων πολλών), αλλά ποια είναι η ηθική του κόμματος που πολεμάει να μην αναγνωριστεί αυτό που θεωρεί ότι πραγματικά αξίζει; Αυτή λοιπόν είναι η υπεύθυνη και ηθική στάση ενός κόμματος του ελληνικού κοινοβουλίου; Ότι απόφοιτοι άξιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν πρέπει να αναγνωρίζονται;

Και εφόσον η σημαιοφόρος του ΚΚΕ αναγνωρίζει την αξία της ιδιωτικής εκπαίδευσης, τότε μήπως μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος για ποιον ακριβώς λόγο ανθίσταται στην αναγνώρισή της; Προσέξτε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν πρόβλημα με την ύπαρξη ιδιωτικής παιδείας, το πρόβλημα έγκειται αποκλειστικά και μόνο στην αναγνώριση των ιδρυμάτων αυτών. Συνεπώς μάλλον κάποιον λάκκο έχει η φάβα...

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Περί Πολιτισμού


Δύσκολο να ορίσεις τι ακριβώς συμπεριλαμβάνει η λέξη πολιτισμός. Ένα από τα βασικά στοιχεία, για μένα τουλάχιστον, είναι η συμπεριφορά ενός ανθρώπου απέναντι στους άλλους όταν αυτός έχει εξουσία επάνω τους. Και όσο περισσότερη εξουσία έχει τόσο περισσότερο φαίνεται η πραγματική του φύση. Από την άλλη, εμείς οι νεώτεροι Έλληνες φαίνεται να έχουμε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας (όσον αφορά τον πολιτισμό) σε σχέση με τον Δυτικό κόσμο. Ας εξετάσουμε λοιπόν βάσει του κριτηρίου που προαναφέραμε, ποιος είναι λιγότερο πολιτισμένος, οι Έλληνες ή οι Δυτικοευρωπαίοι.


Έχουμε από την μία μεριά τους «πολιτισμένους» Άγγλους που ταξίδεψαν στα πέρατα του κόσμου και ίδρυσαν αποικίες. Όπου και να πήγαν, οι ιθαγενείς τους μίσησαν εξ’ αιτίας των αποτρόπαιων πράξεών τους εις βάρος των ιθαγενών. Από την άλλη έχουμε τους αρχαίους Έλληνες που ταξίδεψαν υπό την ηγεσία του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τις Ινδίες, με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα οι λαοί αυτοί να τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση προς εμάς. Η φοβερή ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι στην εποχή μας τολμούν μερικοί Δυτικοί να αποκαλούν τον Μέγα Αλέξανδρο «σφαγέα των λαών».


Ας μην ξεχνάμε ότι τον Παρθενώνα, το σύμβολο του Δυτικού πολιτισμού, έστεκε άθικτο μέχρι την περίοδο της τουρκοκρατίας. Τότε ήταν που οι Ευρωπαίοι Ενετοί βομβάρδισαν την ακρόπολη και κατέστρεψαν εν μέρει τον αρχαίο ναό. Το αριστούργημα αυτό που ήταν άθικτο για πάνω από 1.000 χρόνια, το οποίο σεβάστηκαν τόσο οι Τούρκοι όσο και όλοι οι υπόλοιποι βάρβαροι λαοί που πέρασαν από αυτόν εδώ τον τόπο, κατέληξε να βομβαρδιστεί από τους «πολιτισμένους» Ενετούς. Ποιος το περίμενε...


Ας θυμηθούμε και τις γενοκτονίες που διέπραξαν οι Δυτικοί. Όλοι σχεδόν οι αυτόχθονες πληθυσμοί της Βορείου και Νοτίου Αμερικής καταστράφηκαν ολοσχερώς. Ολόκληροι πολιτισμοί χιλιετιών χάθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια από το πρόσωπο της γής, με μόνο μερικούς Ινδιάνους να καταφέρουν να επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Τα εγκλήματα πολέμου, με βασικό πρωταγωνιστή τους βομβαρδισμούς αμάχων πληθυσμών – πάντοτε επίτηδες φυσικά – έχουν γίνει πια υπόθεση ρουτίνας. Οι «καλοί και αγαθοί» σύμμαχοι προς το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου – όταν οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να χάνουν και συνεπώς δεν υπήρχε καν ανάγκη – βομβάρδισαν ουκ ολίγες Γερμανικές πόλεις όπου δεν υπήρχαν φυσικά στρατιωτικοί στόχοι. Το ευγενές έργο των Γερμανών και των συμμάχων της τότε εποχής έχουν επωμιστεί στην εποχή μας κυρίως οι Αμερικανοί.


Πολλές φορές στην ιστορία θα βρούμε λαούς που ανάγκασαν – ή τουλάχιστον προσπάθησαν – άλλους λαούς να πολεμήσουν με την βία για λογαριασμό τους. Το προσπάθησαν και οι Γερμανοί με εμάς κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο. Πιο γνωστό παράδειγμα σε εμάς παρόμοιας συμπεριφοράς είναι τα παιδομαζώματα που έκαναν οι Τούρκοι. Βάζοντας παιδιά να σφάζουν εν αγνοία τους, τους ίδιους τους συγγενείς τους. Αντιθέτως οι Πέρσες οικειοθελώς κατατάχτηκαν στον στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, νιώθοντας μάλιστα και υπερηφάνεια για την τιμή αυτή (όπως την θεωρούσαν). Ποτέ σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία δεν διανοήθηκαν οι Έλληνες να κάνουν κάτι τόσο αισχρό.


Στην Αφρική οι Δυτικοί, ειδικά οι Άγγλοι και οι Βέλγοι, φέρονταν τόσο απάνθρωπα στους ντόπιους, που πλέον οι μαύροι κάτοικοι των χωρών αυτών είναι πρόθυμοι να σκοτώσουν έναν λευκό, χωρίς να τους έχει κάνει ποτέ τίποτα ο συγκεκριμένος άνθρωπος, απλά και μόνο επειδή είναι λευκός. Αυτή είναι η μεγάλη κληρονομιά που άφησαν πίσω τους οι «πολιτισμένοι» Δυτικοί. Πόσο τραγική εικόνα, ειδικά αν την αντιπαραβάλουμε με αυτήν της αγάπης και του θαυμασμού που τρέφουν οι άνθρωποι της Ανατολής προς το πρόσωπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μπορεί να φανταστεί κανείς αλήθεια έναν Νοτιοαφρικανό να υπερηφανεύεται ότι είναι απόγονος των Δυτικών όπως υπερηφανεύονται οι λαοί της Ασίας ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου;


Τέλος να αναφέρουμε τον ρατσισμό. Υπάρχουν Ευρωπαϊκές χώρες στην οποία οι μετανάστες είναι – συγκριτικώς πάντα – πολύ περισσότεροι από ότι στην Ελλάδα, αλλά παρόλα αυτά τα κρούσματα ρατσισμού εκεί είναι απείρως περισσότερα και εντονότερα. Μιλάμε για πραγματικό ρατσισμό, όχι αυτό που θεωρούμε στην Ελλάδα ως ρατσισμό. Και μιλάμε για μετανάστες που έχουν εισέλθει νομίμως στην χώρα και όχι παρανόμως (λαθρομετανάστες δηλαδή) όπως είναι οι περισσότεροι στην χώρα μας. Οι εδώ συνθήκες θα ήταν αρκετές να ξεκινήσουν κυριολεκτικά λαϊκή επανάσταση σε κάποιες άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.


Άρα λοιπόν μπορεί κανείς να αναλογιστεί πόσο πολιτισμένοι είναι πραγματικά οι Δυτικοί και πόσο πολιτισμένοι είμαστε εμείς οι Έλληνες. Το μόνο που απομένει είναι να το συνειδητοποιήσουμε και να σταματήσουμε να νιώθουμε κατωτερότητα έναντι στους υπόλοιπους Ευρωπαίους...


Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Περί Κομματικών Νεολαίων


Όλοι αναγνωρίζουν την αξία της Παιδείας και αγωνιούν – στα λόγια – για αυτήν. Η λογική όμως ορίζει πως όταν αγωνιάς για την Παιδεία ή οτιδήποτε άλλο, το πρώτο σου μέλημα είναι να βρείς λύση για τα σημαντικότερα προβλήματα (και στην συνέχεια για όλα τα προβλήματα, ει δυνατόν) που την ταλανίζουν. Ένα από τα βασικότερα αυτά προβλήματα είναι οι κομματικές νεολαίες.


Οι κομματικές νεολαίες είναι ένας θεσμός πρωτοφανής – από όσο γνωρίζω εγώ τουλάχιστον – στον πολιτισμένο κόσμο (και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο) και ιδιαίτερα καταστροφικός. Πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποτε κάποιος τι θέση έχουν οι νεολαίες αυτές μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Μέσα στα Πανεπιστήμια υποτίθεται ότι οι νέοι πάνε για να μορφωθούνε και όχι για να κομματικοποιηθούνε (ούτε καν πολιτικοποιηθούνε). Με αυτόν τον τρόπο το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης μετατρέπεται σε κομματικά φυτώρια, τα οποία μάλιστα φυτώρια παράγουν καρπούς του χειρίστου είδους.


Το θέμα δεν θα μας ενδιέφερε τόσο πολύ, αν ο θεσμός αυτός – παρόλο που είναι από την φύση του αρνητικός – δεν αποτελούσε άχθος βαρύ για την λειτουργία του Πανεπιστημίου. Προβλήματα, ανασταλτικοί παράγοντες προόδου, εστίες διαφθοράς κ.α. είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους θα μπορούσε κανείς να στολίσει τις ομάδες αυτές. Οι διευκολύνσεις στα μέλη των ομάδων αυτών είναι γνωστές: διαρροή των θεμάτων των εξετάσεων, παροχή απεριόριστων απουσιών, υψηλές βαθμολογίες που μοιράζονται αφειδώς και μάλιστα σε μαθήματα όπου δεν πατάνε καν, και άλλα πολλά.


Η ειρωνεία είναι ότι όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους διαμαρτυρόμενοι για υποβάθμιση της Παιδείας, χωρίς όμως να λένε ούτε κουβέντα για τις κομματικές νεολαίες. Παραδόξως, για λιγότερα σημαντικά θέματα στην παιδεία οι αντιδράσεις είναι απείρως εντονότερες. Προκλητική είναι και η υποκρισία των πολιτικών κομμάτων, καθώς αρνούνται να αφαιρέσουν ένα σημαντικό βραχνά από την δημόσια Παιδεία για μικροκομματικά οφέλη. Που στο κάτω κάτω της γραφής όλα τα κόμματα έχουν κομματικές νεολαίες, άρα καταργώντας τες δεν θα υπήρχε συγκριτικό μειονέκτημα ενός κόμματος έναντι των άλλων.


Όποιος πιστεύει ότι έχει πραγματικό ενδιαφέρον για την Παιδεία στον τόπο μας, θα πρέπει να κινήσει γή και ουρανό για να φύγει η σαπίλα αυτή από τα Πανεπιστήμιά μας. Και όποιος πιστεύει ειλικρινά ότι το βασικό πρόβλημα της παιδείας είναι ότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα κονδύλια από το κράτος, πλανάται πλάνην οικτρά. Όχι ότι δεν είναι και αυτό ένα πρόβλημα, αλλά υπάρχουν πολλά και πολύ σημαντικότερα που έχουν προτεραιότητα.


Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Ντόπινγκ και Υποκρισία


Σόκ – ξανά φέτος – στην κοινή γνώμη με το υποτιθέμενο σκάνδαλο ντόπινγκ των Ελλήνων αθλητών στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου. Και αναφερόμαστε κυρίως στην παγκόσμια κοινή γνώμη παρά στην Ελληνική. Είναι όμως τα πράγματα όπως φαίνονται εκ πρώτης όψεως; Υπάρχει πραγματικό σκάνδαλο;

Καταρχάς είναι προφανές για οποιονδήποτε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο, ότι όλοι οι αθλητές παγκοσμίως κάνουν χρήση ουσιών. Αυτό δεν φαίνεται απλά και μόνο από τα συνεχή υπεράνθρωπα ρεκόρ, αλλά και από συγκεκριμένα περιστατικά, π.χ. την στάση της Αμερικανικής ολυμπιακής ομάδας η οποία χαίρει ιδιαίτερης περιποίησης, καθώς οι Αμερικάνοι έχουν προειδοποιήσει ότι θα αποσύρουν την ομάδα τους αν τους γίνει έλεγχος.


Γιατί πιάστηκαν οι Έλληνες αθλητές; Από ότι φαίνεται χρησιμοποιούσαν μία ουσία που με τις νέες τεχνολογίες ανιχνεύεται, ενώ οι αθλητές των άλλων χωρών έκαναν χρήση πιο «προηγμένων» ουσιών. Τώρα αν αυτό έγινε τυχαία ή αν κάποιοι την «είχαν στήσει στην γωνία» στους αθλητές μας, αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Η Ελληνική υποκρισία έγκειται όμως στο ότι όλοι γνώριζαν ότι γίνεται χρήση απαγορευμένων – ή μη – ουσιών. Όταν όμως τα μετάλλια έρχονται, κανένας Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για το «πως έρχονται» και τότε όλοι είναι υπερήφανοι. Όταν οι αθλητές μας πιάνονται, επειδή κάνουν αυτό που κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι αθλητές – ίσως όχι τόσο πετυχημένα αυτήν την φορά – για να μπορούν να ανταγωνιστούν τους υπόλοιπους «ντοπαρισμένους» αθλητές, τότε όλοι μένουμε αρχικά άναυδοι και μόλις συνέλθουμε από το «απρόσμενο» σοκ τους κατηγορούμε. Η συμπεριφορά αυτή μόνο παιδική μπορεί να χαρακτηριστεί.


Η πιο χτυπητή όμως είναι η υποκρισία του Δυτικού κόσμου, καθώς είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα βασιλεύει η διαφθορά και η μωρία, ενώ υποτίθεται ότι οι Ευρωπαίοι είναι πιο ηθικοί και σωστοί. Εκτός βεβαίως αν οι Δυτικοί νομίζουν ότι δεν υπάρχουν κρούσματα ντόπινγκ που δεν έρχονται ποτέ στην επιφάνεια, οπότε δεν είναι υποκριτές αλλά απλά αφελέστατοι ζάβλακες. Επειδή δεν πιστεύω ότι είναι τόσο ανόητοι, θα υποθέσω ότι αυτή είναι κλασική περίπτωση υποκρισίας. Το θέμα λοιπόν για τους Δυτικούς είναι να καταφέρνεις να είσαι πάντα μπροστά στην τεχνολογία (ή καλύτερα στην χημεία) ώστε να χρησιμοποιείς ουσίες μη-ανιχνεύσιμες; Ο πιο έξυπνος και ενημερωμένος – και ίσως ο πιο τυχερός – είναι αυτός που θα πάρει το μετάλλιο; Ή μήπως η στάση των Κινέζων των οποίων η φασιστική κυβέρνηση, θυμίζοντας πρακτικές Ναζί, που υποχρεώνει τους αθλητές τους να προπονούνται μέχρι τελικής πτώσεως υπό απάνθρωπες συνθήκες είναι αμέμπτου ηθικής;


Ο αθλητισμός έχει καταντήσει καραγκιοζιλίκι, οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν καταντήσει μία μεγάλη εμποροπανήγυρη. Όχι τώρα τελευταία, αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και ασφαλώς τεράστιες ευθύνες έχει η ολυμπιακή επιτροπή, η οποία αντί να λύσει τα ουσιαστικά προβλήματα αναλώνεται σε ανούσιες υποκρισίες, σε φαρισαϊσμούς και σε εμποριοποίηση ενός σημαντικού θεσμού. Οι Ολυμπιακοί αγώνες πέθαναν κάποτε στην αρχαία Ελλάδα και οι «πολιτισμένοι» Δυτικοί αντί να τους αναστήσουν κατασκεύασαν απλά ένα γκρίζο κακέκτυπο που το περιφέρουν περήφανοι μέσα στην άγνοιά τους.


Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Ακρίβεια και Κοροϊδία


Πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να σκεφτόμαστε αντί να δεχόμαστε άκριτα να καταπίνουμε αβασάνιστα ότι μας σερβίρουν. Οφείλουμε να εξετάζουμε τα πράγματα σε βάθος και όχι απλώς επιφανειακά. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες και κατά συνέπεια η μοναδική ελπίδα να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τόπο.

Μία από τις αλήθειες που το σύνολο της κοινωνία δέχεται, είναι ότι τα σούπερ-μάρκετ λειτουργούν με πολύ μικρά περιθώρια κέρδους, μόλις 1%. Η θεωρία λέει ότι λόγω των μεγάλων ποσοτήτων, το ελάχιστο αυτό περιθώριο κέρδους δεν στέκεται εμπόδιο στην κερδοφορία της επιχείρησης. Για να εξετάσουμε όμως εάν αυτή η θέσφατη «αλήθεια» είναι πράγματι αλήθεια ή απλή κοροϊδία.

Όποιος έχει πάει για ψώνια σε δύο από τις μεγαλύτερες αλυσίδες σούπερ-μάρκετ της χώρας, τον Σκλαβενίτη και τον ΑΒ Βασιλόπουλο, γνωρίζει ότι ο Σκλαβενίτης είναι πολύ πιο φτηνός, πολύ περισσότερο από 1% βεβαίως. Άρα λοιπόν αισχρά ψεύδη τα περί 1% ποσοστών κέρδους παραμύθια. Διότι όταν με αισθητά πιο χαμηλές τιμές ο Σκλαβενίτης ήδη βγάζει αρκετό κέρδος, τότε αναλογιστείτε τι κέρδος θα βγάζει ο ΑΒ Βασιλόπουλος.

Το ίδιο και με τις αυξήσεις των τιμών που βρίσκουν σαν δικαιολογία την συνεχή αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Τα έξοδα μίας επιχείρησης δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από το πετρέλαιο, αλλά και από ένα σωρό άλλους παράγοντες. Όταν λοιπόν διπλασιαστεί (υποθετικά μιλώντας) η τιμή του πετρελαίου, δεν δικαιολογείται να διπλασιαστεί και η τιμή του προϊόντος. Ή μήπως διπλασιάστηκαν αυτομάτως και οι μισθοί των υπαλλήλων και όλα τα άλλα έξοδα της εκάστοτε επιχείρησης και δεν το γνωρίζουμε;;;

Είναι προφανές λοιπόν ότι δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε κανέναν και ότι όλοι οι έμποροι, ειδικά οι μεγάλες επιχειρήσεις, προσπαθούν να μας στραγγίξουν οικονομικώς. Οι σημερινοί καιροί είναι τόσο δύσκολοι (λόγω της τεράστιας ακρίβειας), που δυστυχώς πρέπει να εξετάζουμε κάθε τι το οποίο μας λένε και να το αμφισβητούμε. Ειδάλλως θα είμαστε μονίμως τα θύματα μίας – όλο και πιο – αγρίας οικονομικής εκμετάλλευσης.

Ο κόσμος θα πρέπει να μάθει να αντιδρά, όχι μόνο όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι, αλλά με το που αντιλαμβάνεται την εκμετάλλευση. Οφείλουμε να είμαστε ανένδοτοι και να τιμωρούμε αμέσως τις επιχειρήσεις που παρασπονδούν. Ο άνθρωπος που είτε δεν ενδιαφέρεται για το πόσα χρήματα δίνει είτε που θεωρεί γυφτιά το να παραπονεθεί για αδικαιολόγητες αυξήσεις τιμών, είναι καταναλωτής ανεύθυνος και επιβαρύνει με την στάση του την κατάσταση όλων των υπολοίπων ημών.

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

ΚΚΕ και Λαϊκισμός


Είναι απολύτως δεδομένο ότι όλα τα κόμματα, μικρά και μεγάλα, έχουν σαν αιχμή του δόρατος στην πολιτική τους τον λαϊκισμό. Μερικές φορές όμως το μέγεθος του λαϊκισμού είναι τόσο υπερβολικό, που μόνο αγανάκτηση μπορεί να προκαλέσει σε έναν οποιονδήποτε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο.


Ένα τέτοιο παράδειγμα υπέρμετρου πραγματικά λαϊκισμού, είναι η ανακοίνωση του Π.Α.Μ.Ε. σχετικά με τις εργασιακές του διεκδικήσεις. Αναφέρεται ότι το επίδομα ανεργίας που διεκδικεί η συνδικαλιστική παράταξη του Κ.Κ.Ε. είναι 1.120 Ευρώ!! Ωραίο ακούγεται αυτό στα λόγια, αλλά ας εξετάσουμε αν είναι μία πρόταση συμφέρουσα και εφικτή, ή αν είναι μία πρόταση παράλογη και πρόχειρα λαϊκίστικη.


Όσο και να ανέβαιναν μέσα στο άμεσο χρονικό διάστημα οι μισθοί, είναι ποτέ δυνατόν μία τόσο μεγάλη αύξηση του επιδόματος ανεργίας να μην είχε σαν αποτέλεσμα την αεργία; Είναι απολύτως βέβαιο ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού θα επέλεγε να κάθεται και να εισπράττει τα 1.120 Ευρώ χωρίς να κάνει τίποτα. Συγκεκριμένα, είναι απολύτως βέβαιο ότι όσοι έχουν μισθό λιγότερο από αυτό το ποσό, απλά δεν θα εργάζονταν. Αλλά και από τους υπόλοιπους, τους πιο υψηλόμισθους, πολλοί θα επέλεγαν να μην εργάζονται.


Μία άλλη επίπτωση, λιγότερο προφανής, που θα είχε ένα τέτοιο καταστροφικό μέτρο, θα ήταν η τεμπελοποίηση της νεολαίας και η υπονόμευση των Πανεπιστημίων και της Παιδείας γενικότερα. Ποιος νέος άνθρωπος θα πήγαινε να σπουδάσει για τέσσερα – τουλάχιστον – χρόνια αντί να σταματήσει τις σπουδές αμέσως μετά την υποχρεωτική εκπαίδευση (ή το πολύ μετά το Λύκειο) και να εισπράττει το τετράπαχο αυτό επίδομα; Μόνο για 4 χρόνια, το συνολικό ποσό που θα μάζευε ο νέος από το επίδομα ανεργίας θα ήταν 53.760 Ευρώ!!! Έτσι αντί να ξόδευε για τις σπουδές του (οι περισσότεροι περνάνε σε σχολές της επαρχίας όπου έχουν έξοδα ενοικίασης και διαβίωσης), αντίθετα θα μάζευε χρήματα, και μάλιστα μία μικρή περιουσία.


Βλέπετε ότι δεν χρειάζεται καν να εξετάσουμε αν υπάρχει η δυνατότητα να αντεπεξέλθει οικονομικά η πολιτεία σε ένα τέτοιο μέτρο. Αλλά ακόμα και να μπορούσε, δεν θα έπρεπε σε καμμία απολύτως περίπτωση να προβεί σε μία τέτοια κίνηση, για τους λόγους που νωρίτερα εξηγήσαμε. Απλά μένουμε με την απορία αν οι κύριοι / κυρίες του Π.Α.Μ.Ε. είναι τόσο υπερβολικά ανεύθυνοι ή αν είναι τόσο υπερβολικά ανόητοι.


Να λοιπόν γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να ξεφύγει από τον δικομματισμό και τον δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ (ή αλλιώς «Σκύλλα ή Χάρυβδη»): διότι δεν υπάρχει μία αξιόλογη πρόταση από τα μικρότερα κόμματα. Όταν αυτά κάνουν τέτοιες δηλώσεις, τότε κανείς πλέον δεν προτίθεται να τους πάρει στα σοβαρά.


Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Μ.Μ.Μ και Μ.Μ.Ε.


Γενικά θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε δίκαιοι στις κρίσεις μας, να αναφέρουμε τόσο το σωστό όσο και το λάθος, το μεν να το επαινούμε και το δε να το καταδικάζουμε. Είμαστε όλοι μάρτυρες της δραστικής αλλαγής στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπου το εισιτήριο έγινε ενιαίο. Τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας όμως έσπευσαν να κατηγορήσουν την κίνηση αυτή. Ας εξετάσουμε λοιπόν αν το μέτρο ήταν σωστό ή όχι.

Ναι μεν η τιμή του εισιτηρίου αυξήθηκε (δεδομένου ότι μιλάμε για τα λεωφορεία και όχι για το μετρό, εφόσον στο μετρό το εισιτήριο ήταν και πριν στα 80 λεπτά) αλλά η τιμή του εισιτηρίου συνοδεύεται από σημαντικά νέα προνόμια. Το πρώτο είναι ότι το εισιτήριο ισχύει για μιάμιση (1,5) ώρα, το οποίο σημαίνει ότι ο επιβάτης μπορεί να αλλάξει και δύο και τρείς και τέσσερις συγκοινωνίες με το ίδιο κόστος. Το δεύτερο είναι ότι οι διαδρομές αυτές δεν έχουν κάποιο περιορισμό. Θυμηθείτε ότι το παλιό εισιτήριο του μετρό σε περιόριζε να ταξιδέψεις προς μία μόνο κατεύθυνση και χωρίς έξοδο από τον δίκτυο του μετρό.

Πρακτικά όλα αυτά σημαίνουν λιγότερα έξοδα για την πλειονότητα των επιβατών. Μπορεί κάποιος με ένα μόνο εισιτήριο να κάνει μία ενδιάμεση στάση, να βγεί από το μετρό, να πάει να κάνει την δουλειά του και έπειτα να συνεχίσει την διαδρομή του. Μπορεί επίσης κάποιος να πεταχτεί σε μία σύντομη δουλειά και να επιστρέψει μετά σπίτι του με το ίδιο εισιτήριο. Φυσικά ένα σύστημα δεν μπορεί ποτέ να είναι δίκαιο για όλους, αλλά αυτό το συγκεκριμένο σύστημα είναι ευνοϊκότερο για την πλειονότητα και συνεπώς περισσότερο δίκαιο.

Ακούστηκε όμως από τους καταστροφολόγους δημοσιογράφους στα τηλεοπτικά κανάλια ότι η τιμή του εισιτηρίου αυξήθηκε μέχρι 40% (αν θυμάμαι σωστά το ακριβές ποσοστό). Αυτό που δεν είπαν όμως είναι από πόσο μειώνεται. Για κάποιον που χρησιμοποιεί δύο λεωφορεία και μετρό για να πάει στην δουλειά του, η μείωση στα κόμιστρα είναι της τάξης του 50% (καθώς θα πληρώσει 0,80 Ευρώ ενώ με το παλιό σύστημα θα πλήρωνε 1,80). Άρα λοιπόν βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ειλικρινής διάθεση κριτικής, παρά μόνο στρέβλωση των δεδομένων ώστε να μπορέσουν οι δημοσιογράφοι να βγάλουν είδηση. Το σωστό θα ήταν να πούν «μείωση από 50% έως αύξηση 40%».

Αυτό δεν είναι το μοναδικό δείγμα κακοήθειας και πλήρους έλλειψης αντικειμενικότητας των δημοσιογράφων – τουλάχιστον – στα τηλεοπτικά κανάλια. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι είχαν εξαπολύσει επίθεση σε γνωστό ιστολόγιο με αφορμή τις ανακριβείς ειδήσεις του (κατά τα λεγόμενα των ιδίων) με πραγματική αιτία προφανώς όμως την διατήρηση του προνομίου της ενημέρωσης του κόσμου. Τα τηλεοπτικά κανάλια δεν μπορεί παρά να βλέπουν με κακό μάτι οποιαδήποτε αναπτυσσόμενη εναλλακτική ενημέρωση.

Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει γενικότερα για το κατά πόσο μας ταΐζουν με ψέμματα τα κανάλια. Διότι όταν ψεύδονται για ένα απλό θέμα – και μάλιστα θέμα του οποίου η αλήθεια μπορεί εύκολα να εξακριβωθεί από τον οποιονδήποτε – τότε ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει ότι δεν κάνουν το ίδιο σε γενικό πλαίσιο; Το αντίθετο μάλιστα θα λέγαμε, ότι δηλαδή το πιο πιθανό είναι να εφαρμόζουν παντού την τακτική αυτή.

Η αντικειμενική ειδησεογραφία στην χώρα μας είναι όνειρο θερινής νυκτός και αυτό είναι πολύ θλιβερό. Οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια αντί να ανταγωνιστούν σε σοβαρότητα ανταγωνίζονται σε εντυπωσιασμό και σε φαμφάρες, και ο κόσμος αντί να τους τιμωρήσει, τους ανταμείβει με υψηλή τηλεθέαση. Υπάρχουν και μικρότερα κανάλια που έχουν πολύ σοβαρότερες και περιεκτικότερες ειδήσεις (χωρίς να κρατάνε αυτές 1-1,5 ώρα) στα οποία θα πρέπει να καταφύγουμε.

Πρέπει κάποια στιγμή γενικά να γίνουμε ώριμοι καταναλωτές και γενικότερα ώριμοι πολίτες, και να αναγκάσουμε με την στάση μας τους δημοσιογράφους –και όχι μόνο – να σοβαρευτούν. Καλό θα είναι επίσης να μην δεχόμαστε άκριτα ότι ακούμε στην τηλεόραση αλλά να προσπαθούμε να φιλτράρουμε ότι μπορούμε με την λογική μας και να διατηρούμε εν γένει ένα επίπεδο σκεπτικισμού.

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Ιδιωτική Παιδεία


Εξαιρετικά έντονες είναι οι αντιδράσεις μία μερίδας κόσμου για την αναγνώριση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Άσχετα με τι ισχυρίζεται ο καθένας, ας προσπαθήσουμε σήμερα να εντοπίσουμε τα αίτια από τα οποία πηγάζει η αντίδραση αυτή και να τα αναλύσουμε.


Πρώτα από όλα, πιστεύω ότι το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσουμε τον προβληματισμό μας είναι το πρακτικό κομμάτι της όλης υπόθεσης, έτσι θα μπορέσουμε αναπόφευκτα να οδηγηθούμε σε πιο σωστά συμπεράσματα. Εντοπίζοντας δηλαδή τις πρακτικές διαφορές σε δικαιώματα του απόφοιτου του Δημοσίου Πανεπιστημίου με αυτόν του Ιδιωτικού. Η πρώτη διαφορά είναι ότι ο δεύτερος δεν μπορεί να πάρει αναβολή για τον στρατό, αλλά αυτό προφανώς είναι αδιάφορο για τον κόσμο που αντιδράει. Τι μένει; Ότι ο απόφοιτος του Ιδιωτικού δεν μπορεί να εργαστεί στο Δημόσιο. Υπάρχει κάποια άλλα πρακτική διαφορά σε δικαιώματα; Όχι. Άρα λοιπόν βρήκαμε πιο είναι το ζουμί της υπόθεσης, το μονοπώλιο στις θέσεις εργασίας του Δημοσίου. Για αυτό γίνεται όλη η μάχη


Ξεδιπλώνοντας την σκέψη μου, θα ήθελα εδώ να κάνω μία μικρή παρένθεση για να αναφέρω πόσο αντιφατικό είναι το γεγονός ότι η αριστερή μερίδα των φοιτητών, αυτοί δηλαδή που θεωρητικά είναι υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης (διότι αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία που αντιδράει σε αυτό το ζήτημα), διεξάγουν τέτοιον λυσσώδη αγώνα για να διατηρήσουν τα άδικα προνόμιά τους. Άρα λοιπόν σκέτη μπουρδολογία και υποκρισία αποδεικνύεται η όλη στάση της νεολαίας της αριστεράς. Εκτός από μερικούς πραγματικά αγνούς και ιδεολόγους, όλοι οι υπόλοιποι είναι απλοί συμφεροντολόγοι, λύκοι ντυμένοι με προβιές που όταν διεκδικούν σκέφτονται σαν αριστεροί αλλά όταν διεκδικούν άλλοι από αυτούς τότε σκέφτονται με τον εντελώς αντίθετο τρόπο.


Κάτι που ακούγεται συχνά, είναι ότι η αναγνώριση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων μπορεί να υποβαθμίσει τα Δημόσια. Πραγματικά θα ήθελα κάποια στιγμή να μου το αναλύσει ένας Χριστιανός αυτό, διότι αδυνατώ να το καταλάβω. Με ποίον ακριβώς τρόπο θα υποβαθμιστούν με αυτό το σενάριο τα Δημόσια Πανεπιστήμια; Αφού αυτά θα συνεχίσουν να δουλεύουν, απλά θα αναγνωριστούν τα Ιδιωτικά (όπου αναγνώριση σημαίνει πρακτικά μόνο ότι ο απόφοιτός τους θα μπορεί να εργαστεί στον Δημόσιο τομέα) τα οποία ούτως ή άλλως υπάρχουν ήδη και λειτουργούν κανονικότατα.


Αξίζει να τονίσουμε εδώ μία λεπτομέρεια σημαντική. Οι φοιτητές που αντιδρούν στην αναγνώριση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, δεν ζητούν να κλείσουν τα ιδρύματα αυτά, διότι ήδη υπάρχουν, ζητούν απλά να μην αναγνωριστούν. Άρα το θέμα ύπαρξης των Ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν υφίσταται, καθώς κανέναν δεν φαίνεται να ενδιαφέρει το αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν ή όχι. Το θέμα είναι αποκλειστικά και μόνο η αναγνώριση από το κράτος. Συνεπώς μιλάμε για την ύψιστη υποκρισία, καθώς το ενδιαφέρον για την παιδεία αποδεικνύεται ψεύτικο. Διότι αν τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια ήταν πράγματι τέτοια απειλή για την παιδεία, θα ζητούσαν να κλείσουν γενικότερα.


Το άλλο αστείο επιχείρημα είναι ότι στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια μπορεί να πάει μόνο αυτός που μπορεί να διαθέσει τα ανάλογα κονδύλια, και άρα δεν υπάρχει ισότητα και δικαιοσύνη. Αυτό είναι πράγματι αλήθεια. Όμως εξίσου άδικο δεν είναι ότι το φροντιστήριο που προετοιμάζει τα παιδιά για τις πανελλήνιες, το σχεδόν απαραίτητο πλέον φροντιστήριο, κοστίζει πολλά στους γονείς; Εκεί, εφόσον δεν έχουν όλοι οι γονείς χρήματα για το φροντιστήριο, δεν υπάρχει αδικία; Αν κάποιος σκέφτεται ότι ένας χρόνος προετοιμασίας δεν είναι το ίδιο με τέσσερα, ας αναλογιστεί ότι δεν περνάνε όλα τα παιδιά τις πανελλήνιες με την πρώτη. Επιπλέον, ποια είναι η πραγματική και ρεαλιστική επιλογή ενός νέου που περνάει σε ένα πανεπιστήμιο στην επαρχία, όταν οι δικοί του δεν έχουν την δυνατότητα να του στέλνουν ένα σωρό χρήματα κάθε μήνα για ενοίκιο, φαγητό, κτλ;


Υφίσταται και ένα άλλα αρκετά πολύπλοκο ζήτημα με την αναγνώριση της Ιδιωτικής Παιδείας. Πώς είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζουμε ξένα Πανεπιστήμια διεθνούς φήμης; Πώς είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζονται τα Πανεπιστήμια του Stanford, Harvard, Columbia, MIT, Yale, Oxford, Cambridge, Glascow, Edinburgh, κτλ; Αυτά τα Πανεπιστήμια αναγνωρίζονται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες σε ολόκληρη την υφήλιο. Για Πανεπιστήμια τέτοιου βεληνεκούς, η Ελληνική αναγνώριση θα έπρεπε να είναι άμεση και αυτονόητη, χωρίς ΔΙΚΑΤΣΑ και λοιπές ανοησίες. Θα πεί κάποιος ότι δεν είναι όλα τα ξένα πανεπιστήμια καλά. Πράγματι. Δεν χρειάζεται όμως να ασχοληθούμε καν με το ποια Πανεπιστήμια είναι καλά και ποια όχι. Στο εξωτερικό, γνωρίζει ο καθένας ποια Πανεπιστήμια είναι τα καλύτερα και ποια τα χειρότερα. Αφού αυτό το σύστημα λειτουργεί εκεί, μπορούμε να το ακολουθήσουμε και εδώ. Άλλωστε δεν υπάρχουν καλύτερες και χειρότερες Δημόσιες σχολές; Και όλοι γνωρίζουμε πάνω κάτω ποιές είναι ποιές.


Ο ανταγωνισμός είναι κατά κοινή ομολογία καλό πράγμα. Ο ανταγωνισμός μεταξύ Δημοσίων και Ιδιωτικών Πανεπιστημίων είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να αρχίσει η Δημόσια Παιδεία να παρουσιάζει σημαντική βελτίωση. Διότι ο εκάστοτε εργοδότης θα έχει πλέον δύο επιλογές. Ακόμα και στον Ιδιωτικό τομέα έτσι συνέβαινε ανέκαθεν. Ο καλύτερος παίρνει την θέση, τόσο απλά. Δεν υπήρξε ποτέ θέμα προτίμησης προς τους απόφοιτους του Ελληνικού Πανεπιστημίου, ούτε προς τους απόφοιτους των ξένων Ιδρυμάτων. Το ίδιο πράγμα πρέπει να γίνει κάποια στιγμή και στον Δημόσιο τομέα.