Ιδιωτική Παιδεία

Εξαιρετικά έντονες είναι οι αντιδράσεις μία μερίδας κόσμου για την αναγνώριση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Άσχετα με τι ισχυρίζεται ο καθένας, ας προσπαθήσουμε σήμερα να εντοπίσουμε τα αίτια από τα οποία πηγάζει η αντίδραση αυτή και να τα αναλύσουμε.

Πρώτα από όλα, πιστεύω ότι το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσουμε τον προβληματισμό μας είναι το πρακτικό κομμάτι της όλης υπόθεσης, έτσι θα μπορέσουμε αναπόφευκτα να οδηγηθούμε σε πιο σωστά συμπεράσματα. Εντοπίζοντας δηλαδή τις πρακτικές διαφορές σε δικαιώματα του απόφοιτου του Δημοσίου Πανεπιστημίου με αυτόν του Ιδιωτικού. Η πρώτη διαφορά είναι ότι ο δεύτερος δεν μπορεί να πάρει αναβολή για τον στρατό, αλλά αυτό προφανώς είναι αδιάφορο για τον κόσμο που αντιδράει. Τι μένει; Ότι ο απόφοιτος του Ιδιωτικού δεν μπορεί να εργαστεί στο Δημόσιο. Υπάρχει κάποια άλλα πρακτική διαφορά σε δικαιώματα; Όχι. Άρα λοιπόν βρήκαμε πιο είναι το ζουμί της υπόθεσης, το μονοπώλιο στις θέσεις εργασίας του Δημοσίου. Για αυτό γίνεται όλη η μάχη

Ξεδιπλώνοντας την σκέψη μου, θα ήθελα εδώ να κάνω μία μικρή παρένθεση για να αναφέρω πόσο αντιφατικό είναι το γεγονός ότι η αριστερή μερίδα των φοιτητών, αυτοί δηλαδή που θεωρητικά είναι υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης (διότι αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία που αντιδράει σε αυτό το ζήτημα), διεξάγουν τέτοιον λυσσώδη αγώνα για να διατηρήσουν τα άδικα προνόμιά τους. Άρα λοιπόν σκέτη μπουρδολογία και υποκρισία αποδεικνύεται η όλη στάση της νεολαίας της αριστεράς. Εκτός από μερικούς πραγματικά αγνούς και ιδεολόγους, όλοι οι υπόλοιποι είναι απλοί συμφεροντολόγοι, λύκοι ντυμένοι με προβιές που όταν διεκδικούν σκέφτονται σαν αριστεροί αλλά όταν διεκδικούν άλλοι από αυτούς τότε σκέφτονται με τον εντελώς αντίθετο τρόπο.

Κάτι που ακούγεται συχνά, είναι ότι η αναγνώριση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων μπορεί να υποβαθμίσει τα Δημόσια. Πραγματικά θα ήθελα κάποια στιγμή να μου το αναλύσει ένας Χριστιανός αυτό, διότι αδυνατώ να το καταλάβω. Με ποίον ακριβώς τρόπο θα υποβαθμιστούν με αυτό το σενάριο τα Δημόσια Πανεπιστήμια; Αφού αυτά θα συνεχίσουν να δουλεύουν, απλά θα αναγνωριστούν τα Ιδιωτικά (όπου αναγνώριση σημαίνει πρακτικά μόνο ότι ο απόφοιτός τους θα μπορεί να εργαστεί στον Δημόσιο τομέα) τα οποία ούτως ή άλλως υπάρχουν ήδη και λειτουργούν κανονικότατα.

Αξίζει να τονίσουμε εδώ μία λεπτομέρεια σημαντική. Οι φοιτητές που αντιδρούν στην αναγνώριση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, δεν ζητούν να κλείσουν τα ιδρύματα αυτά, διότι ήδη υπάρχουν, ζητούν απλά να μην αναγνωριστούν. Άρα το θέμα ύπαρξης των Ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν υφίσταται, καθώς κανέναν δεν φαίνεται να ενδιαφέρει το αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν ή όχι. Το θέμα είναι αποκλειστικά και μόνο η αναγνώριση από το κράτος. Συνεπώς μιλάμε για την ύψιστη υποκρισία, καθώς το ενδιαφέρον για την παιδεία αποδεικνύεται ψεύτικο. Διότι αν τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια ήταν πράγματι τέτοια απειλή για την παιδεία, θα ζητούσαν να κλείσουν γενικότερα.

Το άλλο αστείο επιχείρημα είναι ότι στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια μπορεί να πάει μόνο αυτός που μπορεί να διαθέσει τα ανάλογα κονδύλια, και άρα δεν υπάρχει ισότητα και δικαιοσύνη. Αυτό είναι πράγματι αλήθεια. Όμως εξίσου άδικο δεν είναι ότι το φροντιστήριο που προετοιμάζει τα παιδιά για τις πανελλήνιες, το σχεδόν απαραίτητο πλέον φροντιστήριο, κοστίζει πολλά στους γονείς; Εκεί, εφόσον δεν έχουν όλοι οι γονείς χρήματα για το φροντιστήριο, δεν υπάρχει αδικία; Αν κάποιος σκέφτεται ότι ένας χρόνος προετοιμασίας δεν είναι το ίδιο με τέσσερα, ας αναλογιστεί ότι δεν περνάνε όλα τα παιδιά τις πανελλήνιες με την πρώτη. Επιπλέον, ποια είναι η πραγματική και ρεαλιστική επιλογή ενός νέου που περνάει σε ένα πανεπιστήμιο στην επαρχία, όταν οι δικοί του δεν έχουν την δυνατότητα να του στέλνουν ένα σωρό χρήματα κάθε μήνα για ενοίκιο, φαγητό, κτλ;

Υφίσταται και ένα άλλα αρκετά πολύπλοκο ζήτημα με την αναγνώριση της Ιδιωτικής Παιδείας. Πώς είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζουμε ξένα Πανεπιστήμια διεθνούς φήμης; Πώς είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζονται τα Πανεπιστήμια του Stanford, Harvard, Columbia, MIT, Yale, Oxford, Cambridge, Glascow, Edinburgh, κτλ; Αυτά τα Πανεπιστήμια αναγνωρίζονται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες σε ολόκληρη την υφήλιο. Για Πανεπιστήμια τέτοιου βεληνεκούς, η Ελληνική αναγνώριση θα έπρεπε να είναι άμεση και αυτονόητη, χωρίς ΔΙΚΑΤΣΑ και λοιπές ανοησίες. Θα πεί κάποιος ότι δεν είναι όλα τα ξένα πανεπιστήμια καλά. Πράγματι. Δεν χρειάζεται όμως να ασχοληθούμε καν με το ποια Πανεπιστήμια είναι καλά και ποια όχι. Στο εξωτερικό, γνωρίζει ο καθένας ποια Πανεπιστήμια είναι τα καλύτερα και ποια τα χειρότερα. Αφού αυτό το σύστημα λειτουργεί εκεί, μπορούμε να το ακολουθήσουμε και εδώ. Άλλωστε δεν υπάρχουν καλύτερες και χειρότερες Δημόσιες σχολές; Και όλοι γνωρίζουμε πάνω κάτω ποιές είναι ποιές.

Ο ανταγωνισμός είναι κατά κοινή ομολογία καλό πράγμα. Ο ανταγωνισμός μεταξύ Δημοσίων και Ιδιωτικών Πανεπιστημίων είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να αρχίσει η Δημόσια Παιδεία να παρουσιάζει σημαντική βελτίωση. Διότι ο εκάστοτε εργοδότης θα έχει πλέον δύο επιλογές. Ακόμα και στον Ιδιωτικό τομέα έτσι συνέβαινε ανέκαθεν. Ο καλύτερος παίρνει την θέση, τόσο απλά. Δεν υπήρξε ποτέ θέμα προτίμησης προς τους απόφοιτους του Ελληνικού Πανεπιστημίου, ούτε προς τους απόφοιτους των ξένων Ιδρυμάτων. Το ίδιο πράγμα πρέπει να γίνει κάποια στιγμή και στον Δημόσιο τομέα.