Περί Βίας

Δύο κρίσιμα περιστατικά σημάδεψαν τις τελευταίες ημέρες. Το πρώτο είναι η δολοφονία του Αλβανού διαρρήκτη στην Παιανία από τον 24χρονο φοιτητή. Το δεύτερο είναι η περιβόητη επίθεση του βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Ηλία Κασιδιάρη, στην Ρένα Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ και την Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ.

Για κάποιον που βλέπει τα πράγματα επιφανειακά η εξήγηση είναι απλή: ένας φασίστας έκανε αυτό που κάνει κάθε φασίστας, βιαιοπραγεί εις βάρος όσων διαφωνούν μαζί του. Γιατί όμως η πράξη αυτή έχει λάβει και θετικά σχόλια από αρκετούς συμπολίτες μας; Επειδή υπάρχει μια αντίληψη που δυστυχώς έχει ριζώσει εδώ και πολύ καιρό στην Ελληνική κοινωνία, πολύ πριν μπει η Χρυσή Αυγή στην Βουλή...

"Ανυπακοή στους νόμους", "Δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη" και πολλές άλλες ατάκες της Αριστεράς έχουν καταφέρει ακριβώς αυτό, να περάσουν δηλαδή το μήνυμα στον κόσμο ότι ο νόμος δεν είναι πάνω από όλα, αλλά αντίθετα όταν θεωρούμε ότι αδικούμαστε έχουμε κάθε δικαίωμα να παρανομούμε. Εάν με θεωρείτε υπερβολικό, αναρωτηθείτε πόσο δύσκολο είναι π.χ. να μετατραπεί το "Δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη" στο "Δίκιο είναι το δίκιο του κατοίκου στον Άγιο Παντελεήμονα".

Καλώς ή κακώς όταν ανοίγει μια πόρτα ανοίγει για όλους. Όταν λοιπόν τα νέα παιδιά βγαίνουν και τα σπάνε λόγω αγανάκτησης (βλέπε Αλέξη Γρηγορόπουλο), όταν σπάει και καταστρέφει ένας ακροαριστερός επειδή θέλει να αντιδράσει κοινωνικά, και όταν οι πράξεις αυτές - όσο δικαιολογημένες να είναι - δεν καταδικάζονται, τότε καθίσταται φοβερά δύσκολο να εμποδίσεις τον αγανακτισμένο με την λαθρομετανάστευση κάτοικο, ακόμα και τον χρυσαυγήτη, να ασκήσει βία. Άλλωστε, θα σκεφτεί, αφού το κάνουν οι άλλοι (και δεν πέφτει βαρύς πέλεκυς) γιατί όχι κι εγώ;

Διότι είναι παράλογο να λέμε για τους ακροαριστερούς όταν βιαιοπραγούν "ε τα παιδιά, δεν πειράζει, δεν έγινε και τίποτα" και όταν κάνουν τα ίδια οι ακροδεξιοί να λέμε "κάψτε ζωντανά αυτά τα καθάρματα". Πρέπει και τις 2 κατηγορίες να τις κρίνουμε με τα ίδια σταθμά. Επιείκεια; Σύμφωνοι, αλλά και στους 2. Αυστηρότητα; Σύμφωνοι, αλλά και στους 2.

Τέλος δεν αντέχω να μην σχολιάσω το εξής: Όλοι σπεύδουν αμέσως και πάντοτε να καταδικάσουν πράξεις βίας ακροδεξιών, όπως αυτή του Κασιδιάρη. Όμως περίπου 20 φορές έχουν κάψει ακροαριστεροί-αναρχικοί το βιβλιοπωλείο του Άδωνι Γεωργιάδη στην οδό Σόλωνος και ποτέ δεν ακούστηκε μια επίσημη δήλωση καταδίκης από αριστερό κόμμα. Αναρωτηθείτε γιατί...

Με την αντίληψη ότι υπάρχει καλή βία και κακή βία, δικαιολογημένη βία και αδικαιολόγητη βία, η βία δεν καταπολεμάται σε μια κοινωνία αλλά ριζώνει βαθύτερα. Δυστυχώς όμως ο Έλληνας αρνείται επίμονα να το καταλάβει και δυστυχώς θα το πληρώσει...

Άδωνης Γεωργιάδης

Τον τελευταίο καιρό έχουν βρει ευκαιρία όλοι όσοι δεν τον συμπαθούν να του επιτεθούν. Ο Άδωνης Γεωργιάδης (ή αλλιώς όπως τα προτιμάει και ο ίδιος «Άδωνις Γεωργιάδης») είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα, και όχι άδικα, καθώς είτε τον συμπαθείς είτε όχι, δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις ότι ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους πολιτικούς. Οι κατηγορίες που εκτοξεύονται εις βάρος του είναι κυρίως δύο: Το επάγγελμά του και η γυναίκα του.

Όσον αφορά το επάγγελμα, πολλοί τον ψέγουν επειδή όντας πολιτικός παρουσιάζει βιβλία στην τηλεόραση. Καταρχήν το επάγγελμα του ανθρώπου είναι εκδότης, η δουλειά του είναι τα βιβλία, αυτήν την δουλειά έκανε και πριν κατέβει στην πολιτική, με εκπομπές, ομιλίες, συνέδρια και πάσης μορφής εκδηλώσεις. Όχι μόνο η δουλειά αυτή δεν είναι ανήθικη, αλλά ο χώρος των βιβλίων είναι ένας από τους σοβαρότερους χώρους. Πολλοί παραβλέπουν το γεγονός ότι δεν πρόκειται απλά για μία εκπομπή παρουσίας και πώλησης βιβλίων, καθώς υπάρχει ακόμα σημαντικότερο ιδεολογικό κίνητρο. Εγώ προσωπικά βλέπω την εκπομπή αυτή (μεταφορικά, διότι κυριολεκτικά δεν μπορώ να την δω λόγω ωραρίου εργασίας) πολύ λιγότερο ως τηλεμάρκετινγκ και πολύ περισσότερο ως ιδεολογική δραστηριότητα.

Ακούγεται συχνά και η κατηγορία του κέρδους, ότι δηλαδή ο σκοπός του συγκεκριμένου ανθρώπου είναι μόνο να πουλήσει (το οικονομικό του δηλαδή όφελος). Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που με κάνουν να δυσκολεύομαι να πιστέψω κάτι τέτοιο. Πρώτον τα βιβλία που παρουσιάζει είναι συχνά άλλων εκδόσεων (τις οποίες και επαινεί δημοσίως) και όχι των εκδόσεων Γεωργιάδη. Είναι προφανές ότι μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους θα είχε πουλώντας τα βιβλία των δικών του εκδόσεων. Άλλωστε τον έχω ακούσει προσωπικά να αναφέρεται ονομαστικά και σε άλλους εκδοτικούς οίκους που εκδίδουν αρχαίους συγγραφείς (όπως π.χ. ο Κάκτος). Άλλωστε για πιο περιθώριο κέρδους μιλάμε όταν συχνά η έκπτωση είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που θα βρει κάποιος σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο της Αθήνας (όλα μα όλα τα βιβλιοπωλεία έχουν πάντοτε 10% έκπτωση). Σε μερικές περιπτώσεις, η έκπτωση που προσφέρεται από την εκπομπή υπερβαίνει το 50%!

Η δεύτερη κατηγορία έχει να κάνει με την γυναίκα του, καθώς αφού δεν μπορούν να πλήξουν απ’ ευθείας τον ίδιο, προσπαθούν να τον πλήξουν έμμεσα μέσω εκείνης. Το βασικό ερώτημα είναι γιατί την άφησε να κάνει μία τέτοια, χαμηλού επιπέδου, εκπομπή («Η στιγμή της αλήθειας»). Ποιοι είναι όμως αυτοί που πετούν τις κατηγορίες αυτές; Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν κουμάντο την δική τους οικογένεια αλλά εύκολα κάνουν κρίσεις για το τι θα έπρεπε να κάνει ο οποιοσδήποτε άλλος. Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να επιβληθούν ούτε καν στο παιδί τους και να το κάνουν να μεγαλώσει σωστά, οι άνθρωποι που φυσικά στις δικές τους γυναίκες δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιβάλουν το σωστό ή πιο συγκεκριμένα να τις απέτρεπαν από το να παρουσίαζαν ένα τέτοιο τηλεπαιχνίδι εάν τους δινόταν η ευκαιρία. Όπως λέει και η παροιμία: «Η καμήλα βλέπει πάντα τις καμπούρες των άλλων και ποτέ την δική της»...

Άλλωστε ποιος δεν θα υποστήριζε δημοσίως την γυναίκα του; Και που ξέρει ο καθένας τι έχουν πει μεταξύ τους; Πόσοι από εμάς στηρίζουμε τις επιλογές των συντρόφων μας χωρίς ταυτόχρονα να συμφωνούμε με αυτές; Τι άλλο μπορείς να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Η κοπέλα είναι αντιπαθής, σύμφωνοι, αλλά αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του άντρα της. Εξ’ άλλου είναι απολύτως σίγουρο ότι οι γυναίκες πολλών από εμάς θα δεχόντουσαν να παρουσιάσουν ένα τέτοιου είδους τηλεπαιχνίδι, ειδικά εάν επρόκειτο για έναν παχυλό μισθό. Ας αναρωτηθεί κανείς: ποιοι είναι οι άνθρωποι που βλέπουν όλα αυτά τα τηλεσκουπίδια (όχι μόνο το συγκεκριμένο) για να καταλάβει για τι λαό μιλάμε. Ένα είναι σίγουρο: ο άνθρωπος πρέπει να κρίνεται αποκλειστικά για τις δικές του πράξεις και όχι για τις πράξεις των άλλων. Οτιδήποτε άλλο είναι χτύπημα κάτω από το τραπέζι.

Είμαστε άνθρωποι που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να υποβιβάσουμε τους γύρω μας και κυρίως αυτούς που δεν συμπαθούμε. Είμαστε πάντα έτοιμοι να δώσουμε συμβουλές σε οποιονδήποτε γύρω μας, εκτός από τον εαυτό μας. Εάν θέλουμε να κατηγορήσουμε κάποιον, τουλάχιστον ας βρούμε κάποιο πραγματικό έρεισμα και όχι ανοησίες. Και εάν βρίσκουμε τα πάντα εύκολα στις ζωές των άλλων ας προσπαθήσουμε για μία έστω στιγμή να εφαρμόσουμε τις θεωρίες μας και στην δική μας ζωή. Είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε την αυτογελοιοποίηση.