Γιατί Ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ και όχι η Αριστερά;

Η Αριστερά στην Ελλάδα (κυρίως ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) υποτίθεται ότι είναι η προστάτιδα δύναμη του λαού: του εργάτη, του μεροκαματιάρη, του φτωχού. Βαίνοντας τα πράγματα στην Ελλάδα από το κακό στο χειρότερο, κυρίως στην οικονομία αλλά όχι μόνο, θα περίμενε κανείς ότι τα ποσοστά της Αριστεράς θα είχαν εκτιναχθεί στα ύψη. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Τα ποσοστά της Αριστεράς παραμένουν στάσιμα (με εξαίρεση την πρόσκαιρη φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ) παρόλο που υπάρχει τεράστια δυσαρέσκεια προς τους δύο μεγάλους (ΠΑΣΟΚ & ΝΔ). Αντιθέτως ανεβαίνει συνεχώς ο ΛΑΟΣ, το οποίο είναι δεξιό κόμμα και όχι αριστερό. Τι συμβαίνει λοιπόν;

Η στάση της Αριστεράς στα πολιτικά πράγματα είναι ξεκάθαρη. Καταψηφίζει οτιδήποτε φέρει στην Βουλή η εκάστοτε κυβέρνηση και ενδιαφέρεται μόνο να κάνει αντιπολίτευση. Ποτέ προτάσεις, μόνο αντίδραση και επικρίσεις. Η στάση αυτή είναι πάρα πολύ λογική και αναμενόμενη, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα κόμματα της Αριστεράς τα ενδιαφέρει μόνο η άνοδός τους και όχι η συνεισφορά στην πολιτική. Για παράδειγμα ας πάρουμε την συζήτηση για την Παιδεία: Ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκαν να συμμετάσχουν. Πρώτον διότι δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά οι λύσεις και θέλουν να σαμποτάρουν οτιδήποτε γίνεται (ασχέτως του αν αυτό είναι σωστό ή λάθος) από πρωτοβουλία άλλου. Δεύτερον διότι αν συμμετάσχουν μετά δεν θα μπορούν να επικρίνουν τις αποφάσεις που θα προκύψουν. Αυτά τα καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος που δεν είναι καθόλου χαζός (όπως μάλλον πιστεύουν μερικοί).

Αντιθέτως με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ΛΑΟΣ συμμετείχε στην συζήτηση για την Παιδεία και μάλιστα ήταν το μόνο μικρό κόμμα που συμμετείχε. Ενώ λοιπόν τα κόμματα της Αριστεράς έθεταν τους εαυτούς τους εκτός, ο ΛΑΟΣ μαζί με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ συζήτησαν για ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα της Ελληνικής κοινωνίας. Μήπως υπάρχει κάποιος που δεν συμφωνεί ότι σε κρίσιμα θέματα (Παιδεία, Εξωτερική Πολιτική, κ.α.) θα έπρεπε να υπάρχει διακομματική συμφωνία ώστε να μην αλλάζουμε γραμμή κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση; Πιστεύω όχι. Εάν η δικαιολογία της Αριστεράς είναι ότι το παιχνίδι ήταν στημένο και δεν υπήρχε νόημα συμμετοχής τους, τότε αυτήν την λογική θα έπρεπε να την εφαρμόζουν παντού. Στην Βουλή π.χ. γιατί πηγαίνουν τότε; Αν όλα είναι προκαθορισμένα να μην κάνουμε απολύτως τίποτα, ωραία λογική. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο ΛΑΟΣ, αντίθετα με ΚΚΕ & ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριφέρεται ως μεγάλο κόμμα. Αυτό είναι κάτι που το βλέπει ο κόσμος.

Άλλο πρόβλημα που έχει η Αριστερά είναι ότι δεν προτείνει συγκεκριμένους τρόπους αντιμετώπισης προβλημάτων. Φυσικά όταν μιλάμε για συγκεκριμένα μέτρα δεν μιλάμε για θεωρητικές αερολογίες. Το να αρχίσει κάποιος να φωνάζει ότι πρέπει να προστατεύσουμε τον εργαζόμενο από το μεγάλο κεφάλαιο δεν είναι σοβαρή αντιμετώπιση, σοβαρή αντιμετώπιση είναι να προτείνουμε πολύ συγκεκριμένα μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Και σε αυτόν τον τομέα ο ΛΑΟΣ υπερτερεί, όπως αναγκάζονται να παραδεχτούν ακόμα και κάποια ΜΜΕ που επιτίθενται συστηματικά στο κόμμα αυτό. Σε άρθρο της Καθημερινής με θέμα «Σνομπάροντας τον ΛΑΟΣ» διαβάζουμε «Μας αρέσει - δεν μας αρέσει, ο ΛΑΟΣ είναι από τα λίγα κόμματα στην Ελλάδα που δεν αερολόγουν. Θέτουν στο τραπέζι πραγματικά προβλήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη και το καλύτερο (ή το χειρότερο, για κάποιους) προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις».

Τέλος η Αριστερά έχει χάσει την επαφή με τον πολίτη και την καθημερινότητά του. Εννοώ ότι ασχολείται επιλεκτικά με κάποια προβλήματα, όσα δεν είναι αντίθετα στην ιδεολογία της, ενώ κάποια άλλα τα αγνοεί επιδεικτικά. Ο απλός πολίτης θεωρεί σημαντικό πρόβλημά του την λαθρομετανάστευση για παράδειγμα. Δεν θέλει να έχει στην χώρα του τόσους πολλούς μετανάστες και μάλιστα παράνομους. Η αριστερά αντί να προστατεύσει τον πολίτη, όπως ευαγγελίζεται, αντιθέτως προτείνει να ανοίξουν τα σύνορα για να μπορούν να μπαίνουν στην χώρα μας ΟΛΟΙ. Αντί να ακούσει την φωνή του λαού και να προβληματιστεί ενδιαφέρεται μόνο για την ιδεολογία της και τα συμφέροντά της. Ο απλός πολίτης, και με το δίκιο του, εκλαμβάνει την πολιτική της Αριστεράς σε αυτό το θέμα ως αντιλαϊκή. Και όχι μόνο στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, σε όλα τα εθνικά θέματα η βάση του λαού είναι εντελώς αντίθετη με τις θέσεις της Αριστεράς. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η παροιμία «Ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε»...

Βλέποντας λοιπόν ο απλός πολίτης όλα αυτά, πώς να ψηφίσει τα κόμματα της Αριστεράς; Όσο απογοητευμένος και να είναι με τα δύο μεγάλα κόμματα. Και γιατί να μην ψηφίσει ΛΑΟΣ, όταν ακόμα και ο πρώην αρχηγός της ΕΥΠ ο Γιάννης Κοραντής, αναμφισβήτητα σοβαρότατο άτομο, προσχωρεί στο κόμμα αυτό; Πάνω από όλα η Αριστερά πρέπει να καταλάβει ένα πράγμα: Δεν χρειάζεται ένα αριστερό κόμμα να είναι απαραιτήτως ανθελληνικό. Αντιθέτως μάλιστα, οποιοδήποτε κόμμα επιβάλλεται να είναι πρωτίστως πατριωτικό.

Άνισα Μέτρα και Άνισα Σταθμά

Χαμό έχουν προκαλέσει τον τελευταίο καιρό οι συζητήσεις του Γιώργου Καρατζαφέρη με τον Ηλία Ψινάκη και τον Γιώργο Ανατολάκη για ενδεχόμενη υποψηφιότητά τους ως βουλευτές του ΛΑΟΣ. Τα ΜΜΕ έσπευσαν στην πλειοψηφία τους να κατακεραυνώσουν τον Πρόεδρο του ΛΑΟΣ και να τον ειρωνευτούν. Έχουν ενεργήσει όμως και κατά το παρελθόν τα ΜΜΕ με αυτόν τον τρόπο σε παρόμοιες περιπτώσεις ή έκαναν μία εξαίρεση ειδικά για τον Καρατζαφέρη;

Ας αρχίσουμε λοιπόν με τον κύριο Ανατολάκη. Μήπως ξεχνάτε την περίπτωση του πασίγνωστου καλαθοσφαιριστή, του κυρίου Παναγιώτη Φασούλα, που προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα έφτασε σε σημείο να εκλεγεί Δήμαρχος Πειραιά; Εκεί γιατί δεν ήταν κατακριτέο; Επειδή το μπάσκετ είναι πιο σικ άθλημα από το ποδόσφαιρο μήπως; Υπάρχει βεβαίως βεβαίως και η περίπτωση του κυρίου Γιάννη Ιωαννίδη, του προπονητή. Ούτε η δική του προσχώρηση στην ΝΔ ήταν κατακριτέα όπως αυτή του Ανατολάκη; Στο μεταξύ και ο Φασούλας και ο Ιωαννίδης (ειδικά ο δεύτερος) δεν μπορούν καλά καλά να αρθρώσουν λόγο. Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις γιατί οι δημοσιογράφοι δεν άρχισαν την επίθεση και τα ειρωνικά σχόλια;

Πάμε τώρα στον κύριο Ψινάκη. Μήπως έχετε δει ποτέ στα κανάλια τον Πρόεδρο των ομοφυλοφίλων, τον κύριο Βαλλιανάτο; Μήπως τυχαίνει να γνωρίζετε ότι ο κύριος Βαλλιανάτος ήταν ένας από τους προσωπικούς συμβούλους του υποψηφίου πλέον Πρωθυπουργού, του κυρίου Παπανδρέου; Και στο κάτω κάτω της γραφής ο Ψινάκης θα ετίθετο ενώπιον του Ελληνικού λαού να τον ψηφίσει ή να τον καταψηφίσει στις εκλογές, ο Βαλλιανάτος από πού και ως πού διορίστηκε σε μία νευραλγική θέση όπου πληρωνόταν υπέρογκα ποσά από το υστέρημα του Ελληνικού λαού; Τότε μάλιστα είχε γίνει το αντίστροφο, όσες (λίγες) φωνές ακούστηκαν δημοσίως κατά του Βαλλιανάτου αντιμετωπίστηκαν αρνητικότατα από τα ΜΜΕ.

Τέλος να υποθέσω ότι όλοι σας θυμόσαστε εκείνες τις εκλογές όπου οι μισοί ηθοποιοί από τις σειρές του Φώσκολου («Λάμψη» και «Καλημέρα Ζωή») ήταν υποψήφιοι βουλευτές με τα δύο μεγάλα κόμματα. Η κυρία Ελένη Κούρκουλα του ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, τι δουλειά είχε να γίνει από ηθοποιός πολιτικός και γιατί κανένας δεν κατέκρινε την κίνηση αυτή; Τότε, με όλους αυτούς, δεν ενοχλήθηκαν οι μεγάλοι δημοκράτες που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την κατρακύλα της Δημοκρατίας μας;

Φαίνεται λοιπόν ότι το μόνο που έκαναν τα ΜΜΕ ήταν να βρούν αφορμή για να επιτεθούν για ακόμη μία φορά στο ΛΑΟΣ. Παρεμπίπτοντως, έτσι διαψεύδεται για πολλοστή φορά ο Λαζόπουλος με την κωμικοτραγική δήλωσή του αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές ότι το ΛΑΟΣ στηρίζεται από το σύστημα. Όχι ότι η εμπάθεια και η μεροληψία των Ελληνικών ΜΜΕ δεν μας ήταν γνωστή, απλώς επιβεβαιώνεται για άλλη μία φορά.

ΛΑΟΣ και Δημοκρατία

Διάβαζα διάφορα άρθρα κατά την περίοδο των περασμένων βουλευτικών εκλογών με θέμα το ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη. Εκείνο στο οποίο πολλοί συμφωνούσαν ήταν ότι το εν λόγω κόμμα είναι απειλή για την Δημοκρατία και δεν θα έπρεπε να έχει μπεί στην Βουλή. Καταρχάς να πώ ότι κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν μπορεί σε μία Δημοκρατική κοινωνία ένα κόμμα να αποτελεί απειλή για την Δημοκρατία. Και για εμένα υπάρχει ένα κόμμα που δεν συμπαθώ (κανένα δεν συμπαθώ, αλλά το συγκεκριμένο ακόμα περισσότερο) αλλά θεωρώ καλό πράγμα να μπεί στην Βουλή, και γενικά κατ’εμέ όσοι περισσότεροι μπούν στην Βουλή τόσο καλύτερα (και τόσο Δημοκρατικότερα). Απορίας άξιον είναι ότι ενώ το ΛΑ.Ο.Σ. πλήττει τον δικομματισμό, οι πιο δρυμείς επιθέσεις προς αυτό είναι από τα κόμματα που υποτίθεται ότι εχθρεύονται τον δικομματισμό.

Επειδή το ΛΑ.Ο.Σ. είναι προσωποκεντρικό κόμμα, οι βολές συνήθως απευθύνονται στον πρόεδρο του, τον κ Καρατζαφέρη. Ακούγονται κατηγορίες του τύπου «ο Καρατζαφέρης είναι λαϊκιστής», «ο Καρατζαφέρης είναι λαοπλάνος», «ο Καρατζαφέρης είναι ψεύτης» κτλ. Ας υποθέσουμε για μία στιγμή, χάρην της συζητήσεως, ότι όλες οι κατηγορίες που ακούγονται γα τον Καρατζαφέρη είναι αληθείς (πολλές σίγουρα είναι). Ποιός Έλληνας πολιτικός δεν λαϊκίζει για να κερδίσει ψήφους, ποιός Έλληνας πολιτικός δεν λέει ψέμματα, και ποιός Έλληνας πολιτικός δεν προσπαθεί να πλανήσει τον λαό; Κάθε φορά π.χ. ακούμε από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. (δεν λέω για τα άλλα κόμματα διότι δεν έχει τύχει να κυβερνήσουν, όχι ότι θα έκαναν κάτι διαφορετικό) στα προεκλογικά τους προγράμματα ότι θα πατάξουν την διαφθορά, αλλά κανείς τους ποτέ δεν το κάνει. Όταν μας το λένε αυτό, δεν μας εξαπατούν μπροστά στα μάτια μας και μάλιστα επανειλημμένα; Όμως ένα περίπου 80% του εκλογικού σώματος δίνει την ψήφο τους σε έναν από τους δύο. Άρα λοιπόν αν το ΛΑ.Ο.Σ. είναι απειλή για την δημοκρατία, το ίδιο δεν είναι και τα υπόλοιπα κόμματα;

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ δεν συμφωνώ με όλα όσα λέει ο Καρατζαφέρης, και συχνά γίνεται υπερβολικός και γελοίος με αυτά που λέει (για αυτόν τον λόγο, παρόλο που με πολλές θέσεις του συμφωνεί η πλειονότητα της κοινωνίας, το ΛΑΟΣ δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το 4%). Παρόλα αυτά, την ίδια γνώμη έχω σε αυτό το θέμα και για τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. Και αν επέλεγα εγώ τον ιδανικό Πρωθυπουργό σίγουρα αυτός δεν θα ήταν ο Καρατζαφέρης, όμως δεν θα ήταν ούτε ο σημερινός Πρωθυπουργός κ Καραμανλής, ούτε φυσικά ο κ Παπανδρέου τον οποίο θεωρώ χειρότερο όλων των άλλων. Συγκεκριμένα, έναντι αυτών των δύο, ο κ Καρατζαφέρης έχει δύο σημαντικά πλεονεκτήματα. Πρώτον είναι αυτοδημιούργητος, δεν γεννήθηκε με το κληρονομικό δικαίωμα στην εξουσία γνωρίζοντας ότι είναι θέμα χρόνου να γίνει πολιτικός αρχηγός, και δεύτερον είναι συνεπής στην εθνικιστική ιδεολογία του. Οι άλλοι δύο έχουν αποδείξει έμπρακτα ότι δεν πιστεύουν αυτά που λένε, ενώ ο Καρατζαφέρης κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έχει κάνει μεγάλους αγώνες υπέρ της Ελλάδος στην Ευρωβουλή. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτός είναι που επανειλημμένα έχει απειλήσει να αποχωρήσει από συνεδριάσεις όπου τα Σκόπια έχουν εμφανιστεί με το όνομα «Μακεδονία», και τα έχει καταφέρει να τους υποχρεώσει να το αλλάξουν. Λαϊκισμός; Μακάρι να λαΐκιζαν και οι υπόλοιποι εκεί έτσι.

Λένε πολλοί ότι ο Καρατζαφέρης δεν έχει αρκετούς καλούς συνεργάτες, και αυτό είναι πέρα για πέρα αληθινό. Αλλά και πάλι πρέπει να αναρωτηθούμε – κυρίως από τα εκατοντάδες σκάνδαλα που βγαίνουν στην επιφάνεια – αν και οι συνεργάτες όλων των υπολοίπων είναι αξιόλογοι. Μάλλον όλοι απατεώνες έχουν γύρω τους... Δυστυχώς ο Καρατζαφέρης έχει και μερικούς συνεργάτες που είναι τελείως βλήτα (πιστεύουν σε Έλληνες εξωγήινους κτλ) τα οποία άλλες παρατάξεις δεν έχουν, και αυτός είναι ένας λόγος που πολύς κόσμος δεν έχει πάρει το ΛΑ.Ο.Σ. στα σοβαρά. Τώρα βέβαια γεννάται και το υποθετικό ερώτημα, προτιμάω για πολιτικό έναν φαντασιόπληκτο ο οποίο όμως θέλει να ωφελήσει την Πατρίδα του ή έναν πολιτικό που είναι σοβαρός – ή τουλάχιστον σοβαροφανής –αλλά κλέφτης και αδιάφορος για το συμφέρον της Πατρίδας του; Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή...

Αυτό όμως που σίγουρα προσφέρει το ΛΑ.Ο.Σ. στην Ελληνική κοινωνία, είναι ότι αποτελεί ένα αντίβαρο στα πολιτικά πράγματα. Τι εννοώ: Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα επικρατεί περισσότερο η «αριστερή» ιδεολογία (το βάζω σε παρένθεση διότι θεωρώ τα «δεξιά» και «αριστερά» ανούσιες ταμπέλες). Και αν αυτή η ιδεολογία αφορούσε μόνο θέματα κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης όλοι θα είμασταν ευχαριστημένοι, αφορά όμως και Εθνικά/Πατριωτικά θέματα. Η Ν.Δ. για να αποσπάσει ψήφους από την «αριστερά», εφ’όσον τους «δεξιούς» τους έχει σίγουρους, αρχίζει να αριστερίζει. Με τον ερχομό του ΛΑ.Ο.Σ. όμως στην Βουλή τα πράγματα αλλάζουν. Η Ν.Δ. δεν μπορεί πλέον να κάνει διείσδυση στον «μεσαίο» χώρο χωρίς να έχει απώλειες από την μεριά του ΛΑ.Ο.Σ. Άρα λοιπόν το ΛΑ.Ο.Σ αποτελεί αντίβαρο για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, των οποίων πλέον οι επιρροές στην εκάστοτε κυβέρνηση δεν είναι οι μοναδικές, και ίσως για αυτό συγκεκριμένοι κύκλοι χτυπάνε τόσο τον ΛΑ.Ο.Σ.

Αδιαμφισβήτητο επίσης γεγονός είναι ότι σε μερικά θέματα (π.χ. Μακεδονικό, Κυπριακό, Θρήσκευμα στις ταυτότητες, κτλ) οι θέσεις του ΛΑ.Ο.Σ. εκφράζουν την πλειοψηφία του κόσμου η οποία περιέργως δεν εκφράζεται από κανένα άλλο κόμμα της Βουλής (!;!;!). Προς Θεού, δεν σημαίνει αυτό ότι σε όλα αυτά τα θέματα το ΛΑ.Ο.Σ. έχει δίκιο, αλλά δεν πρέπει να εκπροσωπούνται οι απόψεις του λαού στην Βουλή, ιδίως αυτές η οποίες υποστηρίζονται από την πλειοψηφία; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η έλλειψη για ένα σοβαρό πατριωτικό κόμμα στην πολιτική ζωή της Ελληνικής κοινωνίας είναι έντονη και εμφανής...