Περί Παλαιού Αεροδρομίου

Το θέμα της εκμετάλλευσης του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού είναι πιο επίκαιρο από ποτέ λόγω της οικονομικής κρίσης। Ακούγεται ότι υπάρχουν προσφορές προς το κράτος από ξένους ιδιώτες για δημιουργία ξενοδοχείων, καταστημάτων, κτλ, όμως υπάρχουν κάποιοι που αρνούνται οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης του χώρου και επιμένουν να γίνει ολόκληρος μητροπολιτικό πάρκο.

Πηγαίνω συχνά στην Μαρίνα Φλοίσβου, καθώς είναι πολύ κοντά μου, και βλέπω ότι όλοι οι άνθρωποι χαίρονται αυτόν τον υπέροχο χώρο που πριν ήταν μια χαβούζα. Ο χώρος είναι όμορφος και καθαρός με μαγαζάκια που μπορείς να ψωνίσεις κάτι και να πιεις τον καφέ σου. Όλον τον χρόνο βλέπεις οικογένειες με παιδιά, μητέρες με καροτσάκια, παρέες και ζευγάρια που απολαμβάνουν εκεί την βόλτα τους. Αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται, θέλει και ζητάει ο κόσμος. Ο χώρος φτιάχτηκε από γνωστό επιχειρηματία χωρίς αυτό να γίνει τότε γνωστό, ενώ εάν τα ΜΜΕ δεν το είχαν αποσιωπήσει σίγουρα θα είχαν ξεσπάσει οι γνωστές φασαρίες και κορώνες περί εξαγοράς λαϊκής περιουσίας από αδίστακτους κερδοσκόπους κτλ. Ίσως και να μην είχε γίνει τελικά τίποτα εκεί.

Γιατί λοιπόν να μην γίνει το ίδιο πράγμα σε μεγαλύτερη κλίμακα στο παλιό αεροδρόμιο; Φυσικά ο χώρος αυτός θα έχει και αρκετό πράσινο, δεν λέμε να γίνει τσιμεντούπολη. Είναι όμως προφανές ότι η δημιουργία ενός τεραστίου χώρου πρασίνου σε μια περιοχή που γενικά έχει πράσινο, δεν είναι και η πιο επωφελής μορφή χρήσης. Ο χώρος θα είναι πάντα περιποιημένος (για να προσελκύει τον κόσμο) και θα έρχονται άνθρωποι από ολόκληρη την Αθήνα για να τον απολαύσουν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με την εμπορική εκμετάλλευση θα ανοίξουν πάρα πολλές νέες θέσεις εργασίας, θα υπάρξει δηλαδή ανάπτυξη.

Φαντάζομαι όλοι συμφωνούμε ότι η ανάπτυξη στην χώρα μας στηρίζεται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Από την άλλη όμως η κοινωνία μας έχει καταληφθεί από την αριστερή ιδεολογία που έχει αναγάγει την ιδιωτική εκμετάλλευση σε ανατριχιαστική και αποτρόπαια πράξη. Πώς όμως θα μπορέσει να υπάρξει ανάπτυξη υπό αυτές τις συνθήκες; Δεν πρέπει κάποια στιγμή όλοι μας να απομονώσουμε επιτέλους αυτή την μερίδα του πολιτικού φάσματος που εμποδίζει κάθε μορφή ανάπτυξης και προόδου στην χώρα μας, και να καταδικάσουμε ανοικτά αυτές τις ιδέες τους;

Περί Των Αγανακτισμένων

Εδώ και πάνω από έναν μήνα πλήθος αγανακτισμένων πολιτών συρρέει στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι από την Βουλή, για να δηλώσει την δυσαρέσκειά του για τα μέτρα λιτότητας. Λένε ωραία συνθήματα όπως ότι αγωνίζονται για το μέλλον των παιδιών τους, ότι αγωνιούν για την πατρίδα κτλ.

Θέλω όμως να κάνω μια ερώτηση και ο καθένας να την απαντήσει στον εαυτό του με όση περισσότερη ειλικρίνεια μπορεί: Εάν η κυβέρνηση έδινε πίσω 13ο - 14ο μισθό, μείωνε τον φόρο στο πετρέλαιο όσο ήταν προ κρίσης, ξεκινούσε να δίνει αυξήσεις στους Δημοσίους υπαλλήλους, ξεκινούσε πάλι να κάνει προσλήψεις στο Δημόσιο, δεν έπαιρνε κανένα νέο μέτρο και γενικά ακύρωνε όλα τα μέτρα των τελευταίων 2 ετών, τότε θα γύρναγαν σπίτια τους οι αγανακτισμένοι; Εγώ πιστεύω πως ναι.

Θα γύρναγαν σπίτια τους ενώ το χρέος της χώρας θα συνέχιζε να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο χρόνο με τον χρόνο και ενώ το μέλλον των παιδιών τους και της πατρίδας θα υποθηκευόταν ακόμα περισσότερο. Κοινώς δεν μας νοιάζει που βρίσκονται τα χρήματα, αρκεί να βρίσκονται με οποιονδήποτε τρόπο ώστε εμείς να ζούμε όπως ζούσαμε πριν, με ένα βιωτικό επίπεδο που ούτε το έχουμε κερδίσει ούτε η χώρα μπορεί να συντηρήσει. Και όταν θα έφτανε πάλι ο κόμπος στο χτένι, μετά από μερικά χρόνια, θα φωνάζαμε πάλι ότι μας εξαπάτησαν και μας δάνειζαν με σχέδιο να μας εξαγοράσουν την δημόσια περιουσία μας, ότι δεν ξέραμε ότι θα φτάναμε εδώ και τις υπόλοιπες γνωστές δικαιολογίες. Σαν μικρά κακομαθημένα ανώριμα παιδάκια.

Εκτός εάν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι πλέον έχουμε συνετιστεί και δεν θα ξαναγίνονταν τα ίδια. Ότι δεν θα ξανάρχιζαν οι διορισμοί στο Δημόσιο, ότι θα πατασσόταν η διαφθορά, ότι θα αρχίζαμε να παράγουμε από λαχανικά μέχρι τεχνολογία και ότι θα σταματάγαμε να δανειζόμαστε. Είναι προφανές ότι ούτε τρελός δεν πιστεύει κάτι τέτοιο. Άρα λοιπόν και με κάποιον μαγικό τρόπο να μην είχε υπάρξει η κρίση, η κοινωνία μας θα συνέχιζε στον ίδιο δρόμο μέχρι να έφτανε κάποια στιγμή στο ίδιο σημείο που είμαστε τώρα. Ακόμα και να μας διέγραφαν όλα τα χρέη, σε μερικές δεκαετίες θα φτάναμε πάλι στο σημείο της χρεοκοπίας που είμαστε τώρα αφού το κράτος και ο κόσμος θα συνέχιζε να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.

Τελικά κερδισμένος με τον Έλληνα δεν βγαίνεις ποτέ. Εάν δεν του δανείζεις χρήματα τότε δεν στηρίζεις την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και είσαι κερδοσκόπος και κάθαρμα (το ακούμε και αυτό καθώς και ότι κερδοσκοπούν εις βάρος μας επειδή μας δανείζουν με υψηλό επιτόκιο, λες και υπάρχει κανείς, ακόμα και εμείς, που δανείζει με χαμηλό επιτόκιο σε κάποιον που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει). Εάν του δανείσεις και μετά τα θέλεις πίσω τότε το είχες σχεδιάσει από την αρχή να τον γονατίσεις με δάνεια για να του τα πάρεις όλα.

Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να δώσω απάντηση με μερικά από τα γνωστά ερωτήματα που τίθενται από τον κόσμο:
- Δεν υπήρχε σχέδιο να μας υπερχρεώσουν επίτηδες; Δηλαδή εμείς δεν θέλαμε να δανειστούν και οι κακοί ξένοι μας ανάγκασαν; Έλεος... Αφού συνεχώς, ακόμα και τώρα, παρακαλάμε για δανεικά. Δανεικά που αν δεν μας δώσουν τους κατηγορούμε για έλλειψη αλληλεγγύης.
- Δεν θέλουν να μας καταστρέψουν για να μας αρπάξουν την κρατική περιουσία; Οι Ευρωπαίοι μας ζητάνε να μην αυξάνεται άλλο το Δημόσιο, να παταχθεί η γραφειοκρατία, να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα και ένα σωρό άλλα μέτρα τα οποία είναι για το καλό μας. Θα μας τα ζήταγαν αυτά εάν ήθελαν να μας καταστρέψουν;
- Μα όλα τα κράτη δανείζονται. Και τι μας νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι; Δηλαδή αν όλοι πάνε στον γκρεμό θα πάμε και εμείς; Υπάρχει έστω και μια περίπτωση να δανείζεσαι συνεχώς και να μην φτάσεις κάποτε στο σημείο που είμαστε τώρα; Λίγη κοινή λογική βρε παιδιά...
- Μα το χρέος μας είναι απεχθές. Έστω ότι ένα μέρος είναι απεχθές. Το υπόλοιπο θα το πληρώσουμε ή είμαστε κοινοί απατεώνες; Αν π.χ. κριθεί ότι το 80% δεν είναι απεχθές τι πρέπει να κάνουμε με αυτό;

Η Διαφορά Θεωρίας και Πράξης

Οι Ευρωπαίοι και η Τρόικα θέλουν να μειωθούν οι μισθοί στον Ιδιωτικό τομέα, ώστε να γίνει η οικονομία μας πιο ανταγωνιστική. Πράγματι, σύμφωνα με την θεωρία, όταν το κόστος παραγωγής ενός προϊόντος ή μίας υπηρεσίας πέφτει, τότε αυτομάτως μειώνεται και η τιμή του. Είναι όμως πράγματι έτσι και στη πράξη;

Δεν είναι δύσκολο για κάποιον να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί αυτό στην πράξη, εάν γνωρίζει πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Είναι σίγουρο ότι σε ένα τέτοιο σενάριο αυτό που θα γίνει θα είναι να διατηρηθούν σταθερές οι τιμές των προϊόντων / υπηρεσιών και τα χρήματα που θα εξοικονομήσει η εταιρεία να πάνε στην τσέπη του επιχειρηματία. Συνεπώς δεν θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και επιπλέον η αγοραστική δύναμη του κόσμου θα μειωθεί, ανατροφοδοτώντας τον κύκλο ύφεσης που ήδη υπάρχει.

Έχει αποδειχτεί άπειρες φορές στο παρελθόν ότι δεν μπορείς να πάρεις κάτι που λειτουργεί σε μία χώρα και να το εφαρμόσεις σε μία άλλη. Όχι μόνο μπορεί να μην βοηθήσει, αλλά μπορεί και να βλάψει. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την Ελληνική πραγματικότητα. Και φυσικά ούτε οι Έλληνες πολιτικοί που έχουν πτυχία από περισπούδαστα ξένα πανεπιστήμια μπορούν από τα γυάλινα κάστρα τους να κατανοήσουν πώς δουλεύει εδώ το σύστημα εάν δεν το έχουν ζήσει για χρόνια στο πετσί τους.

Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Ελλάδα. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις είναι άνθρωποι που ίσως έχουν καλές προθέσεις αλλά δεν έχουν καμμία επαφή με την καθημερινή πραγματικότητα των απλών πολιτών. Δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους και προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτά που γράφουν τα βιβλία. Υπάρχει όμως τεράστια απόσταση από την θεωρία ως την πράξη.

Περί των 50 δισεκατομμυρίων Ευρώ

Η Τρόικα μας ζητάει να μαζέψουμε 50 δις Ευρώ μέχρι το 2015 και όλοι έχουν τρελαθεί. Ας εξετάσουμε όμως το θέμα υπό το πρίσμα της ψυχρής λογικής, όπως πάντοτε, για να διαπιστώσουμε εάν αυτό είναι κάτι παράλογο ή κάτι λογικό. Δηλαδή, για το επόμενα 4 έτη, θα πρέπει να εξοικονομούμε κάθε χρόνο 12,5 δις Ευρώ. Ένα το κρατούμενο...

Το δεύτερο σημείο που πρέπει να μελετήσουμε, καθώς είναι άμεσα σχετιζόμενο με το ποσό που πρέπει να εξοικονομήσουμε, είναι το συνολικό χρέος μας. Χρωστάμε περίπου 300 δις Ευρώ αυτήν την στιγμή. Τι επιτόκιο πληρώνουμε για αυτά τα χρήματα; Δεν γνωρίζω την απάντηση, αλλά ας υποθέσουμε ότι το επιτόκιο των δανείων αυτών είναι περίπου 3%. Χονδρικά δηλαδή πρέπει να πληρώνουμε κάθε χρόνο 10 δισεκατομμύρια Ευρώ μόνο και μόνο για να πληρώνουμε τόκους, χωρίς να αποπληρώνουμε τα δάνεια. Δεν θα πρέπει να δίνουμε τουλάχιστον και άλλα 5 δις τον χρόνο για την αποπληρωμή των δανείων (για να ξεχρεώσουμε σε 60 χρόνια ή 10 δις τον χρόνο για να ξεχρεώσουμε σε 30 χρόνια); Δεύτερο κρατούμενο...

Από μόνοι μας λοιπόν, χωρίς κανένας να μας το ζητήσει, θα έπρεπε (εάν είχαμε έστω και λίγο μυαλό στο κεφάλι μας) να εξοικονομούμε τουλάχιστον 15 δις κάθε χρόνο ώστε κάποια στιγμή να ξεχρεώσουμε και να μην χρωστάμε πια σε κανέναν. Εάν κάποιος έχει ένσταση σχετικά με το επιτόκιο του 3% που θέσαμε ή με τον χρόνο αποπληρωμής των δανείων (πιστεύει ότι πρέπει να είναι μεγαλύτερος) τότε να το συζητήσουμε, αλλά και πάλι το συμπέρασμα είναι ότι θα πρέπει κάθε χρόνο η χώρα μας να εξοικονομεί ένα σοβαρό ποσό για να ξεμπερδέψει με τα δάνεια που έπαιρνε τόσα χρόνια.

Συνεπώς αυτό που μας ζητάει η Τρόικα δεν είναι κάτι παράλογο, αλλά αντιθέτως είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνει από μόνη της οποιαδήποτε σοβαρή χώρα βρισκόταν στην θέση μας. Μας αναγκάζει η Τρόικα ή κάποιος άλλος να βρούμε αυτά τα χρήματα από ιδιωτικοποιήσεις ή πώληση δημοσίας γης; Φυσικά όχι. Το πώς θα τα βρούμε είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση. Άρα λοιπόν γιατί όλη αυτή η αγανάκτηση με το 50 δις;

Αξίζει να σημειωθεί πώς κανένας δεν ασχολιόταν όλα αυτά τα χρόνια με το πώς θα σταματήσουμε να χρειαζόμαστε δανεικά για να ζήσουμε ή με το πώς θα ξεπληρώναμε αυτό το όλο και διογκούμενο δημόσιο χρέος. Ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσαμε να δανειζόμασταν για πάντα και ότι εκείνη την στιγμή το συσσωρευμένο χρέος θα μας έπνιγε. Ανευθυνότητα ή βλακεία; Διαλέγετε και παίρνετε.

Περί Νεοελληνικής Ανευθυνότητας

Η αντίδραση του κόσμου στην οικονομική κρίση, και πιο συγκεκριμένα στο μνημόνιο που υπογράψαμε με την Τρόικα, έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Αυτό διότι ο τρόπος που αντιδράει κάποιος στις δυσκολίες φανερώνει πολλά στοιχεία του πραγματικού χαρακτήρα του. Το θέμα ήταν τι τρόποι υπήρχαν να αποφευχθεί το μνημόνιο και οι πιο δημοφιλείς (και μάλλον μοναδικές) προτάσεις ήταν η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ή/και η στάση πληρωμών. Τι λέει όμως αυτή η αντίδραση για τον χαρακτήρα μας;

Για να απαντήσουμε σε αυτό ορθότερα, ας αναλογιστούμε πρώτα πώς θα αντιδρούσαμε εμείς οι ίδιοι στο εξής σενάριο: Έρχεται κάποιος γνωστός και μας ζητάει δανεικά. Εμείς του δίνουμε, αυτός πάει διακοπές και τα χαλάει, και φτάνει κάποια στιγμή η στιγμή που του ζητάμε τα χρεωστούμενα. Έστω λοιπόν ότι αυτός μας δηλώνει είτε ότι αρνείται να μας πληρώσει είτε ζητάει να αναδιαπραγματευτούμε το χρέος (να πληρώσει λιγότερα και όχι όλο το ποσό που δανείστηκε. Τι συναισθήματα και τι αντίδραση θα προκαλούσε σε εσάς αυτή η στάση; Προφανώς μόνο αρνητικά συναισθήματα, απέχθεια, αγανάκτηση και θυμό. Στην καλύτερη περίπτωση θα βρίζατε τον χρεώστη.

Η πρόταση λοιπόν της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού ήταν μία άδικη και ανεύθυνη πρόταση. Δανειστήκαμε ένα σωρό χρήματα για να περνάμε καλά και μόλις ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό εμείς τι κάναμε; Προσπαθήσαμε να απαλλαγούμε από την ευθύνη. Ξαφνικά η πλειονότητα των Ελλήνων βρέθηκε με καινούργιο αμάξι, με ακριβά ρούχα μάρκες, πολλοί βολεύτηκαν στο Δημόσιο, πολλοί έκαναν τα ρουσφέτια τους, πολλοί διακίνησαν μαύρο χρήμα, πολλοί έσβησαν κλήσεις και πρόστιμα που έπρεπε να πληρώσουν, κτλ κτλ. Όλοι σχεδόν βολεύτηκαν, λίγο πολύ, με την διαφθορά. Μόλις όμως φτάσαμε στο ταμείο όλοι δήλωναν αθώοι και εξαπατημένοι. Όλοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν χωρίς να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Αυτός λοιπόν είναι ο μέσος Έλληνας: ο άνθρωπος της εύκολης λύσης. Ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται μόνο να καλοπερνάει σήμερα χωρίς να σκέφτεται το αύριο. Σαν τον τζίτζικα από τον μύθο του Τζίτζικα και του Μέρμηγκα. Μόνο που στο τέλος ο Τζίτζικας ψόφησε από την πείνα. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή, έστω και την ύστατη, θα σοβαρευτούμε για να αποφύγουμε αυτήν την μοίρα...

Περί Οικονομικής Βοήθειας, Μέτρων και Δ.Ν.Τ.

Φτάσαμε την Ελλάδα σε σημείο να έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε χρεωκοπία και σε κηδεμονία Δ.Ν.Τ. με σκληρά μέτρα, ανάμεσα σε Σκύλλα και σε Χάρυβδη. Αυτό που επέλεξε ο πολιτικός κόσμος ήταν το αυτονόητο: οτιδήποτε εκτός από χρεωκοπία. Μερικοί όμως ισχυρίζονται ότι υπήρχαν και άλλοι δρόμοι, χαρακτηρίζοντας το παραπάνω δίλημμα ως ψευτοδίλημμα. Υπήρχαν όμως πράγματι άλλοι δρόμοι ή όχι;

Οι εναλλακτικοί δρόμοι, ακούμε, ήταν η στάση πληρωμών ή/και η επαναδιαπραγμάτευση του εθνικού χρέους. Έστω ότι ακολουθούσαμε μία από τις δύο αυτές τακτικές για να γλυτώσουμε από την δύσκολη κατάσταση. Θα μας ξαναδάνειζε έπειτα κανείς στο μέλλον, από την επόμενη κιόλας μέρα, έστω και ένα Ευρώ; Προφανώς όχι. Κανένας δεν δανείζει σε κάποιον που βλέπει να μην πληρώνει τους υπάρχοντες χρεώστες του. Άρα λοιπόν από την επόμενη κιόλας μέρα θα ήταν αδύνατον να βρούμε δανεικά.

Άρα η όλη συζήτηση καταλήγει στο εξής ερώτημα: θα χρειαστούμε μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα, από σήμερα και για μερικά τουλάχιστον χρόνια, δανεικά για να επιβιώσουμε; Διότι εάν κάποιος πιστεύει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς δανεικά, τότε να συζητήσουμε την στάση των πληρωμών ή την αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, διότι χρειαζόμαστε δανεικά για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Συνεπώς κάνοντας μία κίνηση που θα καταστήσει τον δανεισμό απαγορευτικό, αυτομάτως θα εξασφαλίζαμε την καταστροφή της χώρας.

Φυσικά τα ίδια ισχύουν και για την χρεωκοπία. Κανένας δεν θα δάνειζε χρήματα σε ένα κράτος που έχει κηρύξει πτώχευση. Άρα λοιπόν δεν υπήρχε εύκολος τρόπος διαφυγής. Το να βρούμε τους υπαίτιους που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο είναι σωστή ως πρόταση, αλλά είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να βοηθήσει καθόλου την κατάστασή μας. Ούτε υπήρχε περίπτωση να γίνει μέσα σε μερικές μέρες που θα έπρεπε να βρούμε μερικά δισεκατομμύρια Ευρώ που χρειαζόμαστε.

Τέλος ένα ερώτημα: πιστεύει κανείς ειλικρινά ότι «θα πληρώσουν εκείνοι που τα έφαγαν»; Διότι εγώ προσωπικά είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, όπως άλλωστε δεν έχει γίνει και πότε. Άντε πιάσε τους. Ακούμε «μα ο λαός δεν φταίει». Με το χέρι στην καρδιά, πιστεύετε ότι ο λαός δεν έχει μερίδιο ευθύνης; Ήταν μήπως υπεύθυνος και αδιάφθορος; Αλλά έτσι είναι ο νεοέλληνας, πάντοτε βγάζει την ουρά του απ’ έξω...

Περί Οικονομικής κατάστασης, δανείων και spreads

Εδώ και τόσον καιρό καθόμαστε και ασχολούμαστε νυχθημερόν με τα επιτόκια δανεισμού για τα δάνεια που θέλουμε να πάρουμε. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι εάν θα δανειστούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), εάν θα δανειστούμε με υψηλά επιτόκια ή χαμηλά, εάν θα δανειστούμε πολλά ή πάρα πολλά. Είναι προφανές ότι άλλο είναι το σημαντικό ερώτημα: Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας και να χρειαζόμαστε κάθε χρόνο δανεικά για να επιβιώσουμε;;

Φανταστείτε ότι μία οικογένεια έχει ετήσιο εισόδημα 20.000 Ευρώ αλλά τα έξοδα της οικογένειας είναι κάθε χρόνο 30.000 Ευρώ. Η οικογένεια αρνείται να μειώσει τις δαπάνες της (ψώνια, χαρτζιλίκι παιδιών, αυτοκίνητα, κτλ). Κατά συνέπεια, για να μπορέσει η οικογένεια αυτή να συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς, αναγκάζεται κάθε χρόνο να δανείζεται 10.000 Ευρώ. Σημειώστε ότι με 5% επιτόκιο, μόνο οι τόκοι μετά από δύο μόλις χρόνια είναι 1.000 Ευρώ τον χρόνο. Μετά από 5 χρόνια οι τόκοι είναι 2.500 τον χρόνο. Αυτά φυσικά χωρίς τα πανωτόκια… Εσείς που λέτε να καταλήξει αυτή η οικογένεια μετά από λίγα χρόνια; Σωστά μαντέψατε. Ε λοιπόν αυτή η οικογένεια είναι σε γενικές γραμμές η Ελλάδα.

Φανταστείτε την εξής κατάσταση για να συνειδητοποιήσετε το πρόβλημα που έχει αυτήν την στιγμή με το δάνειο η Ελλάδα. Είστε στην θάλασσα και κολυμπάτε προς την ακτή αλλά το ρεύμα σας τραβάει προς τα μέσα. Εάν κολυμπάτε αλλά αργά (τα χρήματα που εξοικονομούμε ίσα που φτάνουν για την πληρωμή των τόκων), τότε και θα κουράζεστε και δεν θα φτάσετε ποτέ την ακτή. Εάν δεν κολυμπάτε καθόλου (δεν πληρώνουμε δραχμή για τους τόκους) τότε θα πηγαίνετε προς τον ωκεανό απομακρυνόμενοι συνεχώς από την ακτή. Το ρεύμα που μας τραβάει προς τα μέσα είναι οι τόκοι και η απόσταση από την ακτή είναι το χρέος που έχουμε. Εμείς όχι μόνο δεν κολυμπάμε προς την ακτή, ούτε καν καθόμαστε ακίνητοι να μας τραβάει μέσα το ρεύμα, αλλά από μόνοι μας κολυμπάμε μακρυά από την ακτή!!

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν ως χώρα; Ακριβώς ότι σας λέει η λογική σας. Καταρχάς να περιορίσουμε τις δαπάνες, τόσο πολύ ώστε να μπορούμε να εξοικονομούμε αρκετά χρήματα κάθε χρόνο για να πληρώνουμε και τους τόκους και ένα μέρος, όσο το δυνατόν μεγαλύτερο, από το αρχικό κεφάλαιο. Πρέπει να φροντίσουμε λοιπόν να βγάζουμε αρκετά χρήματα στην άκρη. Εάν βγάζουμε στην άκρη αλλά όχι αρκετά, τότε μάταιος ο κόπος, διότι θα χρωστάμε ες αεί και το χρέος (λόγω των τόκων) θα συνεχίζει να αυξάνεται. Εμείς αυτήν την στιγμή φυσικά όχι μόνο δεν βγάζουμε στην άκρη, αλλά κυττάμε να δούμε από ποιόν και πόσα θα δανειστούμε. Ότι δαπάνη μπορεί να κοπεί, πρέπει να κοπεί εδώ και τώρα! Ότι και όσο χρειαστεί για να ξεχρεώσουμε επιτέλους.

Το ΚΚΕ, καθώς και όλη η ανεύθυνη Αριστερά, διαλαλεί ότι το κόστος δεν πρέπει να το πληρώσει ο λαός. Καλά θα ήταν αλλά πείτε μου, υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να μην το πληρώσουμε εμείς και να το πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν; Χώρια που και ο λαός είναι συνυπεύθυνος επειδή συμμετείχε στο φαγοπότι, διότι όταν βάζεις το παιδί σου στο Δημόσιο και πληρώνεται χωρίς να δουλεύει τότε πώς λέγεται αυτό; Δεν τρώς Δημόσιο χρήμα; Ας αφήσουμε λοιπόν τις ανοησίες και ας αρχίσουμε να κολυμπάμε, και μάλιστα όσο πιο γρήγορα μπορούμε, διότι όσο περνάνε τα δευτερόλεπτα τόσο απομακρυνόμαστε από την ακτή.