Περί Των Αγανακτισμένων

Εδώ και πάνω από έναν μήνα πλήθος αγανακτισμένων πολιτών συρρέει στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι από την Βουλή, για να δηλώσει την δυσαρέσκειά του για τα μέτρα λιτότητας. Λένε ωραία συνθήματα όπως ότι αγωνίζονται για το μέλλον των παιδιών τους, ότι αγωνιούν για την πατρίδα κτλ.

Θέλω όμως να κάνω μια ερώτηση και ο καθένας να την απαντήσει στον εαυτό του με όση περισσότερη ειλικρίνεια μπορεί: Εάν η κυβέρνηση έδινε πίσω 13ο - 14ο μισθό, μείωνε τον φόρο στο πετρέλαιο όσο ήταν προ κρίσης, ξεκινούσε να δίνει αυξήσεις στους Δημοσίους υπαλλήλους, ξεκινούσε πάλι να κάνει προσλήψεις στο Δημόσιο, δεν έπαιρνε κανένα νέο μέτρο και γενικά ακύρωνε όλα τα μέτρα των τελευταίων 2 ετών, τότε θα γύρναγαν σπίτια τους οι αγανακτισμένοι; Εγώ πιστεύω πως ναι.

Θα γύρναγαν σπίτια τους ενώ το χρέος της χώρας θα συνέχιζε να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο χρόνο με τον χρόνο και ενώ το μέλλον των παιδιών τους και της πατρίδας θα υποθηκευόταν ακόμα περισσότερο. Κοινώς δεν μας νοιάζει που βρίσκονται τα χρήματα, αρκεί να βρίσκονται με οποιονδήποτε τρόπο ώστε εμείς να ζούμε όπως ζούσαμε πριν, με ένα βιωτικό επίπεδο που ούτε το έχουμε κερδίσει ούτε η χώρα μπορεί να συντηρήσει. Και όταν θα έφτανε πάλι ο κόμπος στο χτένι, μετά από μερικά χρόνια, θα φωνάζαμε πάλι ότι μας εξαπάτησαν και μας δάνειζαν με σχέδιο να μας εξαγοράσουν την δημόσια περιουσία μας, ότι δεν ξέραμε ότι θα φτάναμε εδώ και τις υπόλοιπες γνωστές δικαιολογίες. Σαν μικρά κακομαθημένα ανώριμα παιδάκια.

Εκτός εάν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι πλέον έχουμε συνετιστεί και δεν θα ξαναγίνονταν τα ίδια. Ότι δεν θα ξανάρχιζαν οι διορισμοί στο Δημόσιο, ότι θα πατασσόταν η διαφθορά, ότι θα αρχίζαμε να παράγουμε από λαχανικά μέχρι τεχνολογία και ότι θα σταματάγαμε να δανειζόμαστε. Είναι προφανές ότι ούτε τρελός δεν πιστεύει κάτι τέτοιο. Άρα λοιπόν και με κάποιον μαγικό τρόπο να μην είχε υπάρξει η κρίση, η κοινωνία μας θα συνέχιζε στον ίδιο δρόμο μέχρι να έφτανε κάποια στιγμή στο ίδιο σημείο που είμαστε τώρα. Ακόμα και να μας διέγραφαν όλα τα χρέη, σε μερικές δεκαετίες θα φτάναμε πάλι στο σημείο της χρεοκοπίας που είμαστε τώρα αφού το κράτος και ο κόσμος θα συνέχιζε να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.

Τελικά κερδισμένος με τον Έλληνα δεν βγαίνεις ποτέ. Εάν δεν του δανείζεις χρήματα τότε δεν στηρίζεις την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και είσαι κερδοσκόπος και κάθαρμα (το ακούμε και αυτό καθώς και ότι κερδοσκοπούν εις βάρος μας επειδή μας δανείζουν με υψηλό επιτόκιο, λες και υπάρχει κανείς, ακόμα και εμείς, που δανείζει με χαμηλό επιτόκιο σε κάποιον που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει). Εάν του δανείσεις και μετά τα θέλεις πίσω τότε το είχες σχεδιάσει από την αρχή να τον γονατίσεις με δάνεια για να του τα πάρεις όλα.

Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να δώσω απάντηση με μερικά από τα γνωστά ερωτήματα που τίθενται από τον κόσμο:
- Δεν υπήρχε σχέδιο να μας υπερχρεώσουν επίτηδες; Δηλαδή εμείς δεν θέλαμε να δανειστούν και οι κακοί ξένοι μας ανάγκασαν; Έλεος... Αφού συνεχώς, ακόμα και τώρα, παρακαλάμε για δανεικά. Δανεικά που αν δεν μας δώσουν τους κατηγορούμε για έλλειψη αλληλεγγύης.
- Δεν θέλουν να μας καταστρέψουν για να μας αρπάξουν την κρατική περιουσία; Οι Ευρωπαίοι μας ζητάνε να μην αυξάνεται άλλο το Δημόσιο, να παταχθεί η γραφειοκρατία, να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα και ένα σωρό άλλα μέτρα τα οποία είναι για το καλό μας. Θα μας τα ζήταγαν αυτά εάν ήθελαν να μας καταστρέψουν;
- Μα όλα τα κράτη δανείζονται. Και τι μας νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι; Δηλαδή αν όλοι πάνε στον γκρεμό θα πάμε και εμείς; Υπάρχει έστω και μια περίπτωση να δανείζεσαι συνεχώς και να μην φτάσεις κάποτε στο σημείο που είμαστε τώρα; Λίγη κοινή λογική βρε παιδιά...
- Μα το χρέος μας είναι απεχθές. Έστω ότι ένα μέρος είναι απεχθές. Το υπόλοιπο θα το πληρώσουμε ή είμαστε κοινοί απατεώνες; Αν π.χ. κριθεί ότι το 80% δεν είναι απεχθές τι πρέπει να κάνουμε με αυτό;