Τις Πταίει

Ή κοινώς: Ποιος φταίει για τις πρωτοφανείς φασαρίες στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα; Η προφανής απάντηση είναι: οι αναρχικοί. Αυτό είναι σαφές, αλλά αν εξετάσουμε τα πράγματα σε βάθος θα μπορέσουμε να εντοπίζουμε τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν & ενθάρρυναν τους αναρχικούς να πράξουν αυτά που έπραξαν.

Πρώτα από όλα φταίει η πολιτική ηγεσία της χώρας, για λόγους παραπάνω από έναν. Το πρώτο είναι ότι φοβήθηκε από τον άδικο χαμό του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και απαγόρευσε στις αστυνομικές δυνάμεις να εμπλακούν στις φασαρίες, αφήνοντας όμως έτσι ολόκληρη την επικράτεια απροστάτευτη στις άγριες ορέξεις των αναρχικών. Επειδή δηλαδή υπάρχει περίπτωση να χτυπηθεί άσχημα ένας από τους αναρχικούς, αυτό είναι λόγος να αφήσουμε τους αναρχικούς ελεύθερους να καίνε και να λεηλατούν ότι βρούν στο διάβα τους;

Δεύτερον, η ακραία και παράλογη φοβία της κυβέρνησης οδήγησε σε κλήσεις για απολογία σε αστυνομικούς περιοχών που πυροβόλησαν στον αέρα για εκφοβισμό όταν ήρθαν αντιμέτωποι με στίφη αναρχικών. Όλες αυτές οι αλλοπρόσαλλες ενέργειες τις κυβέρνησης – η οποία φοβάται να κάνει αυτό που χαράζει την πολιτική της αναλογιζόμενη πάντοτε το πολιτικό κόστος (τρέμοντας τις κατηγορίες των ΜΜΕ για αστυνομική βία) παραβλέποντας το κοινό καλό – το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν να δώσει κίνητρο στους αναρχικούς να αποθρασυνθούν ακόμα περισσότερο και να προκαλέσουν ακόμα πιο εκτεταμένα επεισόδια.

Οι έτεροι μεγάλοι υπαίτιοι για τις φασαρίες είναι ασφαλώς οι δημοσιογράφοι. Οι δημοσιογράφοι που είναι γνωστοί σε όλους μας για τις υπερβολές τους, την ανεύθυνη συμπεριφορά τους και την τακτική αποπροσανατολισμού τους. Οι ευθύνες των δημοσιογράφων είναι πολύ μεγαλύτερες και περισσότερες από ότι εξαρχής φαίνεται. Πρώτα από όλα, οι δημοσιογράφοι και σε αυτήν την περίπτωση μεγαλοποίησαν τα γεγονότα. Αυτό προκάλεσε μία εντύπωση η οποία ενθάρρυνε και επόμενα στρώματα αναρχικών και τραμπούκων να βγούν στους δρόμους. Το ξέσπασμα επεισοδίων και σε άλλες μεγάλες πόλεις, πέραν της Αθήνας, μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί. Δεν υποστηρίζω ότι έπρεπε να θάξουν το θέμα ή κάτι παρόμοιο, απλά ότι έπρεπε να το παρουσιάσουν στις πραγματικές του διαστάσεις.

Προσπαθώντας να βρούν τρόπους να δημιουργήσουν αστυνομική βία οι δημοσιογράφοι, παρουσίαζαν τα πράγματα – κατά την συνήθη τακτική τους – όπως εκείνοι ήθελαν. Για παράδειγμα, όταν τα ΜΑΤ άρπαξαν έναν ταραξία, αυτός στην προσπάθειά του να ξεφύγει έβγαλε τα ρούχα του (από όπου τον είχαν πιάσει). Αμέσως τα τηλεοπτικά κανάλια έβγαλαν τίτλους του στύλ «Αναξέλεγκτη αστυνομική βία, έγδυσαν νεαρό μέσα στην μέση του δρόμου». Όταν βέβαια τα ΜΑΤ έμεναν ακινητοποιημένα, οι ίδιοι άνθρωποι διερύγνυαν τα ιμάτιά τους και κατηγορούσαν τις δυνάμεις της αστυνομίας για απραξία. Μα είμαστε σοβαροί επιτέλους σε αυτό το κράτος; Είναι δυνατόν να συλλάβεις στίφη αναρχικών χωρίς βία; Όταν σου πετάνε μολότωφ στα μούτρα εσύ θα τους λές «περάστε παρακαλώ στην κλούβα»;

Πέραν όλων αυτών φταίμε και εμείς, οι απλοί πολίτες. Οι αναρχικοί πήραν θάρρος επειδή θεωρούν την ατιμωρησία δεδομένη. Κάθε χρόνο τα σπάνε στο Πολυτεχνείο χωρίς ποτέ κανείς να συλληφθεί. Τα τελευταία χρόνια έχουν ξεκινήσει να καίνε και βιβλιοπωλεία και περίπτερα στην έκθεση βιβλίου. Όταν ποτέ δεν έχει τιμωρηθεί ούτε ένας από αυτούς, δεν είναι λογικό ότι τους οδηγούμε στην αποθράσυνση και σε ακόμα μεγαλύτερης εκτάσεως επεισόδια; Οι μήπως δεν φταίμε εμείς που επηρεαζόμαστε τόσο πολύ από τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να γίνουμε τόσο ευαίσθητοι στο θέμα της αστυνομικής βίας; Δηλαδή αν ο αναρχικός που έρχεται και μας καίει την περιουσία για την πλάκα του, αν φάει και μερικές με το κλόμπ τι έγινε; (όποιος διαφωνεί με αυτό που λέω ας πάει να εκφράσει τις διαφωνίες του στους ανθρώπους που είδαν τα μαγαζιά και τα αυτοκίνητά τους μέσα στις φλόγες) Δεν δικαιολογούμε φυσικά την δολοφονία ακόμα και τους χειρότερου εγκληματία, την οποία καταδικάζουμε απερίφραστα.

Οφείλουμε κάποια στιγμή να σοβαρευτούμε όλοι μας σε αυτήν την χώρα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα πράγματα από μακριά και εκ του ασφαλούς, με αποτέλεσμα να μην είμαστε πρακτικοί στις κρίσεις μας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα έφτασαν να επεκταθούν σε «δικαίωμα καταστροφής» της ξένης περιουσίας. Τώρα όμως που πολλοί ένιωσαν πολύ κοντά τους την σκληρή πραγματικότητα, ίσως να τηρήσουν από δω και στο εξής μία πιο υπεύθυνη στάση. Ας αναρωτηθούμε: πώς θα αντιμετώπιζε μία ομάδα αναρχικών η κυβέρνηση κάποιας άλλης Ευρωπαϊκής χώρας;...