Ομοφυλοφιλία και Αρχαιοελληνικά Έργα

Ακούγονται στις μέρες μας ένα σωρό σκόπιμες ανακρίβειες σχετικά με τον βίο των αρχαίων προγόνων μας, και συγκεκριμένα τον ερωτικό τους βίο. Οι ευσεβείς πόθοι κάποιων τους οδήγησαν στην αισχρή προσπάθεια να προβάλουν τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους ως φυσιολογικές, παραποιώντας την Ελληνική ιστορία. Η πιο γνωστή κακοήθεια τέτοιου είδους είναι η προπαγάνδα των ομοφυλόφιλων να παρουσιάσουν τον Μέγα Αλέξανδρο ομοφυλόφιλο. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Μήπως οι Σκοπιανοί δεν κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα διεκδικώντας τον; Εξ’ ίσου γραφικοί όμως αποδεικνύονται και οι μεν και οι δε.

Η προπαγάνδα αυτή είναι αδύνατον να επηρεάσει έναν άνθρωπο που έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με την αρχαία Ελληνική γραμματεία, απλά διότι στα κείμενα αυτά, όπου περιγράφεται ο καθημερινός βίος των ανθρώπων αυτών, βρίσκεται η αλήθεια. Η κωμωδία του Αριστοφάνη, Λυσσιστράτη, όπως όλοι γνωρίζουν, έχει κεντρικό θέμα την αποχή των γυναικών από τα συζυγικά τους καθήκοντα με σκοπό να αναγκάσουν έτσι τους άντρες τους να σταματήσουν τον πόλεμο. Και γεννάται αυτομάτως η απορία: Εάν η ομοφυλοφιλία ήταν τόσο διαδεδομένη στην αρχαιότητα, όπως ισχυρίζονται σήμερα οι ομοφυλόφιλοι, πώς είναι δυνατόν όχι μόνο να επινοήθηκε, αλλά και να έπιασε ο εκβιασμός αυτός των γυναικών;

Μόνο και μόνο το γεγονός ότι οι γυναίκες καταφεύγουν σε έναν τέτοιον εκβιασμό, αποδεικνύει ότι δεν διενοούντο καν ότι υπάρχει έστω και η μικρότερη των περιπτώσεων να ικανοποιήσουν οι άντρες τις ορέξεις του χωρίς εκείνες. Ο συγγραφέας του έργου, ο Αριστοφάνης, είναι προφανές ότι αντικατοπτρίζει στο έργο του την πραγματική κοινωνία των Αθηνών και όχι κάποια φανταστική. Εάν η ομοφυλοφιλία ήταν διαδεδομένη σαν πρακτική στην τότε εποχή, το σενάριό του δεν θα είχε έρεισμα στην πραγματικότητα και προφανώς θα είχε μεγάλη αποτυχία στο κοινό. Εξ’ άλλου είναι βέβαιο ότι εξ’ αρχής δεν θα του είχε περάσει από το μυαλό το σενάριο αυτό εάν οι περισσότεροι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι.

Όλοι έχουν ακουστά την υπόθεση της εν λόγω θεατρικής παράστασης, αλλά ειδικά όσοι έχουν διαβάσει ή έχουν δεί το έργο να παίζεται, γνωρίζουν ότι οι άντρες του σεναρίου είχαν φτάσει προς το τέλος του έργου σε απελπιστική κατάσταση. Πώς γίνεται λοιπόν, εφόσον ειδικά οι άντρες είχαν φτάσει στο αμήν, να μην ικανοποιούν τις ορέξεις τους μεταξύ τους; Πώς γίνεται να μην υπάρχει τουλάχιστον ένας υπαινιγμός σε ολόκληρο το έργο από αρχής μέχρι τέλους; Καθίσταται προφανές λοιπόν ότι η ομοφυλοφιλία, όπως σε όλες τις κοινωνίες όλων των εποχών από τις απαρχές της ιστορίας, αποτελούσε μία μικρή μειονότητα επί του κοινωνικού συνόλου.

Φυσικά αυτά που ισχύουν για τους άντρες ισχύουν εξ’ ίσου και για τις γυναίκες του έργου. Ας μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες είναι στην αρχή του έργου διχασμένες και απρόθυμες να στερηθούν, έστω και για λίγο, τις χαρές της συζυγικής κλίνης ακόμα και με αντάλλαγμα την ειρήνη! Μάλιστα μία από αυτές, καθ’ όλη την διάρκεια του έργου, φαίνεται να μην αντέχει να είναι μακρυά από τον άντρα της. Μα και όλες οι υπόλοιπες δεν υπομένουν την δοκιμασία με καρτερία. Η Λυσσιστράτη μάλιστα ανησυχεί για το αν θα προλάβουν να λυγίσουν οι άντρες πριν λυγίσουν πρώτα οι γυναίκες, το οποίο αποδεικνύει ότι και οι γυναίκες βρίσκονταν σε δεινή θέση. Άρα ούτε οι γυναίκες εκείνης της εποχής είχαν ομοφυλοφιλικές ροπές.

Αναλογιζόμενος όλα αυτά τα γεγονότα, μόνο απέχθεια και αγανάκτηση μπορεί κάποιος να νιώσει ακούγοντας να κυκλοφορεί η αήθης προπαγάνδα των ομοφυλόφιλων που προσπαθούν μα νύχια και με δόντια να αποδείξουν ότι οι αρχαίοι ήταν ομοφυλόφιλοι, απλά και μόνο για να δικαιολογήσουν τις δικές τους ανώμαλες ορέξεις. Αν έχουν κάποιο δίκιο και κάποια δικαιώματα, τότε με τις συμπεριφορές που επιδεικνύουν αυτομάτως τα χάνουν, μαζί με κάθε ελπίδα τους για συμπάθεια από το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας, του οποίου την ιστορία αποπειρώνται να διαστρεβλώσουν για το συμφέρον τους.