Τις Πταίει

Ή κοινώς: Ποιος φταίει για τις πρωτοφανείς φασαρίες στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα; Η προφανής απάντηση είναι: οι αναρχικοί. Αυτό είναι σαφές, αλλά αν εξετάσουμε τα πράγματα σε βάθος θα μπορέσουμε να εντοπίζουμε τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν & ενθάρρυναν τους αναρχικούς να πράξουν αυτά που έπραξαν.

Πρώτα από όλα φταίει η πολιτική ηγεσία της χώρας, για λόγους παραπάνω από έναν. Το πρώτο είναι ότι φοβήθηκε από τον άδικο χαμό του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και απαγόρευσε στις αστυνομικές δυνάμεις να εμπλακούν στις φασαρίες, αφήνοντας όμως έτσι ολόκληρη την επικράτεια απροστάτευτη στις άγριες ορέξεις των αναρχικών. Επειδή δηλαδή υπάρχει περίπτωση να χτυπηθεί άσχημα ένας από τους αναρχικούς, αυτό είναι λόγος να αφήσουμε τους αναρχικούς ελεύθερους να καίνε και να λεηλατούν ότι βρούν στο διάβα τους;

Δεύτερον, η ακραία και παράλογη φοβία της κυβέρνησης οδήγησε σε κλήσεις για απολογία σε αστυνομικούς περιοχών που πυροβόλησαν στον αέρα για εκφοβισμό όταν ήρθαν αντιμέτωποι με στίφη αναρχικών. Όλες αυτές οι αλλοπρόσαλλες ενέργειες τις κυβέρνησης – η οποία φοβάται να κάνει αυτό που χαράζει την πολιτική της αναλογιζόμενη πάντοτε το πολιτικό κόστος (τρέμοντας τις κατηγορίες των ΜΜΕ για αστυνομική βία) παραβλέποντας το κοινό καλό – το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν να δώσει κίνητρο στους αναρχικούς να αποθρασυνθούν ακόμα περισσότερο και να προκαλέσουν ακόμα πιο εκτεταμένα επεισόδια.

Οι έτεροι μεγάλοι υπαίτιοι για τις φασαρίες είναι ασφαλώς οι δημοσιογράφοι. Οι δημοσιογράφοι που είναι γνωστοί σε όλους μας για τις υπερβολές τους, την ανεύθυνη συμπεριφορά τους και την τακτική αποπροσανατολισμού τους. Οι ευθύνες των δημοσιογράφων είναι πολύ μεγαλύτερες και περισσότερες από ότι εξαρχής φαίνεται. Πρώτα από όλα, οι δημοσιογράφοι και σε αυτήν την περίπτωση μεγαλοποίησαν τα γεγονότα. Αυτό προκάλεσε μία εντύπωση η οποία ενθάρρυνε και επόμενα στρώματα αναρχικών και τραμπούκων να βγούν στους δρόμους. Το ξέσπασμα επεισοδίων και σε άλλες μεγάλες πόλεις, πέραν της Αθήνας, μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί. Δεν υποστηρίζω ότι έπρεπε να θάξουν το θέμα ή κάτι παρόμοιο, απλά ότι έπρεπε να το παρουσιάσουν στις πραγματικές του διαστάσεις.

Προσπαθώντας να βρούν τρόπους να δημιουργήσουν αστυνομική βία οι δημοσιογράφοι, παρουσίαζαν τα πράγματα – κατά την συνήθη τακτική τους – όπως εκείνοι ήθελαν. Για παράδειγμα, όταν τα ΜΑΤ άρπαξαν έναν ταραξία, αυτός στην προσπάθειά του να ξεφύγει έβγαλε τα ρούχα του (από όπου τον είχαν πιάσει). Αμέσως τα τηλεοπτικά κανάλια έβγαλαν τίτλους του στύλ «Αναξέλεγκτη αστυνομική βία, έγδυσαν νεαρό μέσα στην μέση του δρόμου». Όταν βέβαια τα ΜΑΤ έμεναν ακινητοποιημένα, οι ίδιοι άνθρωποι διερύγνυαν τα ιμάτιά τους και κατηγορούσαν τις δυνάμεις της αστυνομίας για απραξία. Μα είμαστε σοβαροί επιτέλους σε αυτό το κράτος; Είναι δυνατόν να συλλάβεις στίφη αναρχικών χωρίς βία; Όταν σου πετάνε μολότωφ στα μούτρα εσύ θα τους λές «περάστε παρακαλώ στην κλούβα»;

Πέραν όλων αυτών φταίμε και εμείς, οι απλοί πολίτες. Οι αναρχικοί πήραν θάρρος επειδή θεωρούν την ατιμωρησία δεδομένη. Κάθε χρόνο τα σπάνε στο Πολυτεχνείο χωρίς ποτέ κανείς να συλληφθεί. Τα τελευταία χρόνια έχουν ξεκινήσει να καίνε και βιβλιοπωλεία και περίπτερα στην έκθεση βιβλίου. Όταν ποτέ δεν έχει τιμωρηθεί ούτε ένας από αυτούς, δεν είναι λογικό ότι τους οδηγούμε στην αποθράσυνση και σε ακόμα μεγαλύτερης εκτάσεως επεισόδια; Οι μήπως δεν φταίμε εμείς που επηρεαζόμαστε τόσο πολύ από τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να γίνουμε τόσο ευαίσθητοι στο θέμα της αστυνομικής βίας; Δηλαδή αν ο αναρχικός που έρχεται και μας καίει την περιουσία για την πλάκα του, αν φάει και μερικές με το κλόμπ τι έγινε; (όποιος διαφωνεί με αυτό που λέω ας πάει να εκφράσει τις διαφωνίες του στους ανθρώπους που είδαν τα μαγαζιά και τα αυτοκίνητά τους μέσα στις φλόγες) Δεν δικαιολογούμε φυσικά την δολοφονία ακόμα και τους χειρότερου εγκληματία, την οποία καταδικάζουμε απερίφραστα.

Οφείλουμε κάποια στιγμή να σοβαρευτούμε όλοι μας σε αυτήν την χώρα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα πράγματα από μακριά και εκ του ασφαλούς, με αποτέλεσμα να μην είμαστε πρακτικοί στις κρίσεις μας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα έφτασαν να επεκταθούν σε «δικαίωμα καταστροφής» της ξένης περιουσίας. Τώρα όμως που πολλοί ένιωσαν πολύ κοντά τους την σκληρή πραγματικότητα, ίσως να τηρήσουν από δω και στο εξής μία πιο υπεύθυνη στάση. Ας αναρωτηθούμε: πώς θα αντιμετώπιζε μία ομάδα αναρχικών η κυβέρνηση κάποιας άλλης Ευρωπαϊκής χώρας;...

Περί Πολιτευμάτων

Θεωρούμε όλοι μας ότι η Δημοκρατία είναι παντού και πάντοτε το καλύτερο πολίτευμα (όπως λέμε «παντός καιρού»), αλλά είναι πράγματι έτσι; Και εγώ προσωπικά είμαι μεγάλος οπαδός της Δημοκρατίας και δεν κρύβω ότι την θεωρώ το καλύτερο πολίτευμα, αν και για να λειτουργεί σωστά χρειάζονται προϋποθέσεις που σήμερα δεν υπάρχουν. Σας μπέρδεψα; Ας σας μεταφέρω τότε τον προβληματισμό μου μέσω ενός παραδείγματος.

Ένας από τους πολλούς αυτοκράτορες του Βυζαντίου ήταν και ο Θεόφιλος, η περίπτωσή του οποίου είναι άξια μνείας.

1. Όταν μία γριά γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά του παραπονούμενη ότι ο αδερφός της βασίλισσας (ο κουνιάδος δηλαδή του αυτοκράτορα) έχτισε την έπαυλή του ακριβώς μπροστά από το σπίτι της, κόβοντάς της έτσι τον ήλιο και καθιστώντας το σπίτι της γριάς αδύνατο για κατοίκηση, ο Θεόφιλος διέταξε αμέσως τον κουνιάδο του είτε να γκρεμίσει το σπίτι του ή να αποζημιώσει την γριά. Όταν η γριά επανεμφανίστηκε αργότερα μπροστά στον αυτοκράτορα καταγγέλλοντας ότι ο κουνιάδος του δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα, και επιπλέον είχε φροντίσει να την εμποδίζει να δεί τον αυτοκράτορα, ο Θεόφιλος επέβαλε με ιδιαίτερα αυστηρό τρόπο δικαιοσύνη εις βάρος του γυναικάδελφού του χωρίς δισταγμό. Διέταξε να τον μαστιγώσουν δημοσίως και επιπλέον να δοθεί η έπαυλή του στην γριά γυναίκα.

2. Το δεύτερο περιστατικό από τον βίο του που είναι κρίμα να αποσιωπήσουμε, είναι όταν ο Θεόφιλος ανακάλυψε ότι η γυναίκα του κάνει εμπόριο, εισάγοντας εμπορεύσιμα προϊόντα με δικό της πλοίο και πουλώντας τα στην Κωνσταντινούπολη. Εννοείται ότι λόγω της θέσης της δεν πλήρωνε φόρους για το εμπόριο αυτό, όπως πλήρωνε ο οποιοσδήποτε έμπορος. Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος τότε εξήγησε στην γυναίκα του ότι αυτό που κάνει δεν είναι δίκαιο, της απαγόρευσε να το ξανακάνει και τέλος έκαψε το πλοίο της μαζί με όλα τα εμπορεύματα με τα οποία ήταν εκείνη την στιγμή φορτωμένο.

Διαβάζοντας την ιστορία αυτή ενός ηγέτη που έζησε πριν από πολλούς αιώνες, είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς να μπει στον πειρασμό να κάνει την σύγκριση με το σήμερα. Στην Ελλάδα του σήμερα λοιπόν, σε μία εποχή που υποτίθεται ότι ο κόσμος είναι απείρως πιο πολιτισμένος από εκείνον της εποχής που νωρίτερα περιγράψαμε, έχουμε το εντελώς αντίθετο παράδειγμα από τον Πρωθυπουργό της χώρας. Αντί να σταματήσει την γυναίκα του από το να κάνει κάτι ηθικώς επιλήψιμο, την βοηθάει να αποκτήσει πτυχίο γιατρού χωρίς να έχει σπουδάσει ιατρική. Μάλιστα ο Υπουργός Πολιτισμού της γράφει την διπλωματική της. Χαώδης διαφορά αντιμετώπισης και λογικής – και ηθικής – των δύο αυτών ηγετών.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας αυτής για εμένα; Ότι περισσότερη σημασία έχει η προσωπικά αξία του ηγέτη μίας χώρας, παρά το πολίτευμα υπό το οποίο διοικεί την χώρα αυτή. Λογικό επακόλουθο αυτού είναι ότι καλύτερα να ζει κανείς σε ένα μη-δημοκρατικό πολίτευμα που όμως λειτουργεί σωστά, παρά σε μία δημοκρατία της σήψης και της διαφθοράς. Ας μάθουμε λοιπόν επιτέλους να κυττάμε την ουσία των πραγμάτων και ότι μόνο την επιφάνεια. Το όνομα «Δημοκρατία» είναι μία απλή ταμπέλα, που όταν δεν στηρίζεται στις κατάλληλες βάσεις είναι μία μεταμφιεσμένη βασιλεία-δικτατορία.

Περί Διαφθοράς

Το επίπεδο της διαφθοράς στην χώρα μας, όπως πολύ καλά όλοι μας γνωρίζουμε, είναι ιδιαιτέρως υψηλό. Καθώς – ως Έλληνες – συνηθίζουμε να κατηγορούμε πάντα οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό μας, κατηγορούμε για την διαφθορά τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι υπεύθυνοι για την παρούσα κατάσταση είναι σίγουρο, αλλά είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι, ή είμαστε συνυπεύθυνοι και όλοι εμείς;

Θα πρότεινα στον καθένα από εμάς να κάνει ένα μικρό πείραμα: να σκεφτεί ποιους και πόσους από τον κύκλο του γνωρίζει που θα αναλάμβαναν ένα ισχυρό πολιτικό πόστο και δεν θα έμπαιναν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν την θέση τους για να κερδίσουν χρήματα με παράνομο τρόπο. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, φανταστείτε μία θέση από την οποία περνάνε πάρα πολλά χρήματα και η φύση της είναι τέτοια που είναι αδύνατον να ανακαλυφθεί εάν κάποιος κλέψει χρήματα από εκεί. Ποίον γνωρίζετε για τον οποίον βάζετε το χέρι σας στην φωτιά ότι δεν θα ακουμπούσε δεκάρα; Εξαιρέστε καλύτερα τον άμεσο οικογενειακό κύκλο καθώς είναι δύσκολο να είναι κανείς αντικειμενικός σε αυτές τις περιπτώσεις.

Βλέπετε λοιπόν ότι είναι δύσκολο να βρει κανείς ένα άτομο του οποίου η τιμιότητα να είναι σίγουρη, πόσο μάλλον όταν δεν αναζητούμε μόνο ένα άτομο αλλά πολλά, ώστε να μπορεί να στελεχωθεί τουλάχιστον μία κυβέρνηση (αν όχι ένας ολόκληρος κρατικός διοικητικός μηχανισμός). Όπως δεν υπάρχει –φαντάζομαι – αμφιβολία για το επίπεδο της τιμιότητας που θα επιδείκνυε ο μέσος άνθρωπος αν αναλάμβανε μία θέση σαν αυτήν που περιγράψαμε νωρίτερα. Άρα λοιπόν το πρόβλημα υπάρχει σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και κατά συνέπεια αντικατοπτρίζεται και σε συγκεκριμένες υποομάδες της κοινωνίας αυτής (πολιτικοί, θρησκευτική ηγεσία, κτλ).

Ένα μέρος του προβλήματος είναι ότι δεν συνειδητοποιούμε οι ίδιοι το επίπεδο της διαφθοράς του εαυτού μας (σε προσωπικό επίπεδο). Πώς γίνεται να ψηφίζεις ένα κόμμα μόνο και μόνο επειδή σου έκανε κάποια στιγμή στο παρελθόν κάποια διευκόλυνση (μικρή ή μεγάλη) και από την άλλη να θεωρείς τον εαυτό σου ηθικό και συνεπώς εκτός του προβλήματος της διαφθοράς; Πώς γίνεται να επικροτείται ο καταφερτζής που κατάφερε να ξεγλιστρήσει από τις υποχρεώσεις του (εφορία, στρατός, κτλ) και ταυτόχρονα να μην αναγνωρίσουμε ότι οι ίδιοι οι πολίτες είναι μέρος του προβλήματος της διαφθοράς;

Άλλο μεγάλο κομμάτι του προβλήματος, που σχετίζεται άμεσα με το μέγεθος της διαφθοράς, είναι η επίγνωση του κοινωνικού συνόλου για την κατάσταση αυτή. Το να θεωρείται η διαφθορά τόσο δεδομένη καταλήγει να ενθαρρύνει την περαιτέρω διαφθορά, κάνοντάς την μάλιστα περισσότερο ανεκτή στο μυαλό του κόσμου. Ίσως αυτός να είναι ο πραγματικός ρόλος τις παιδείας, να εμπνεύσει στα παιδιά από μικρά το αίσθημα της δικαιοσύνης, αντί να τα παιδεύει με συχνά ανούσιες γνώσεις. Να τους δίνει αυτό που δεν μπορεί να τους δώσει από μόνο του ένα βιβλίο.

Εάν δεν αλλάξουμε πρώτα από όλα τον ίδιο μας τον εαυτό, η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Το πιο δύσκολο από όλα είναι να αντικρίζει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά δυστυχώς αυτό πρέπει να κάνουμε. Τότε και μόνο τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο και μεγαλύτερο βήμα για να αλλάξουμε μία κατάσταση για την οποία όλοι διαμαρτυρόμαστε αλλά όλους κατά βάθος σε κάποιο βαθμό μας βολεύει˙ μία κατάσταση που ανοιχτά την αποδοκιμάζουμε αλλά ενδόμυχα ένα κομμάτι μας την επιθυμεί και διστάζει να την αλλάξει με κάτι άλλο άγνωστο.

Ομοφυλοφιλία και Αρχαιοελληνικά Έργα

Ακούγονται στις μέρες μας ένα σωρό σκόπιμες ανακρίβειες σχετικά με τον βίο των αρχαίων προγόνων μας, και συγκεκριμένα τον ερωτικό τους βίο. Οι ευσεβείς πόθοι κάποιων τους οδήγησαν στην αισχρή προσπάθεια να προβάλουν τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους ως φυσιολογικές, παραποιώντας την Ελληνική ιστορία. Η πιο γνωστή κακοήθεια τέτοιου είδους είναι η προπαγάνδα των ομοφυλόφιλων να παρουσιάσουν τον Μέγα Αλέξανδρο ομοφυλόφιλο. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Μήπως οι Σκοπιανοί δεν κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα διεκδικώντας τον; Εξ’ ίσου γραφικοί όμως αποδεικνύονται και οι μεν και οι δε.

Η προπαγάνδα αυτή είναι αδύνατον να επηρεάσει έναν άνθρωπο που έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με την αρχαία Ελληνική γραμματεία, απλά διότι στα κείμενα αυτά, όπου περιγράφεται ο καθημερινός βίος των ανθρώπων αυτών, βρίσκεται η αλήθεια. Η κωμωδία του Αριστοφάνη, Λυσσιστράτη, όπως όλοι γνωρίζουν, έχει κεντρικό θέμα την αποχή των γυναικών από τα συζυγικά τους καθήκοντα με σκοπό να αναγκάσουν έτσι τους άντρες τους να σταματήσουν τον πόλεμο. Και γεννάται αυτομάτως η απορία: Εάν η ομοφυλοφιλία ήταν τόσο διαδεδομένη στην αρχαιότητα, όπως ισχυρίζονται σήμερα οι ομοφυλόφιλοι, πώς είναι δυνατόν όχι μόνο να επινοήθηκε, αλλά και να έπιασε ο εκβιασμός αυτός των γυναικών;

Μόνο και μόνο το γεγονός ότι οι γυναίκες καταφεύγουν σε έναν τέτοιον εκβιασμό, αποδεικνύει ότι δεν διενοούντο καν ότι υπάρχει έστω και η μικρότερη των περιπτώσεων να ικανοποιήσουν οι άντρες τις ορέξεις του χωρίς εκείνες. Ο συγγραφέας του έργου, ο Αριστοφάνης, είναι προφανές ότι αντικατοπτρίζει στο έργο του την πραγματική κοινωνία των Αθηνών και όχι κάποια φανταστική. Εάν η ομοφυλοφιλία ήταν διαδεδομένη σαν πρακτική στην τότε εποχή, το σενάριό του δεν θα είχε έρεισμα στην πραγματικότητα και προφανώς θα είχε μεγάλη αποτυχία στο κοινό. Εξ’ άλλου είναι βέβαιο ότι εξ’ αρχής δεν θα του είχε περάσει από το μυαλό το σενάριο αυτό εάν οι περισσότεροι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι.

Όλοι έχουν ακουστά την υπόθεση της εν λόγω θεατρικής παράστασης, αλλά ειδικά όσοι έχουν διαβάσει ή έχουν δεί το έργο να παίζεται, γνωρίζουν ότι οι άντρες του σεναρίου είχαν φτάσει προς το τέλος του έργου σε απελπιστική κατάσταση. Πώς γίνεται λοιπόν, εφόσον ειδικά οι άντρες είχαν φτάσει στο αμήν, να μην ικανοποιούν τις ορέξεις τους μεταξύ τους; Πώς γίνεται να μην υπάρχει τουλάχιστον ένας υπαινιγμός σε ολόκληρο το έργο από αρχής μέχρι τέλους; Καθίσταται προφανές λοιπόν ότι η ομοφυλοφιλία, όπως σε όλες τις κοινωνίες όλων των εποχών από τις απαρχές της ιστορίας, αποτελούσε μία μικρή μειονότητα επί του κοινωνικού συνόλου.

Φυσικά αυτά που ισχύουν για τους άντρες ισχύουν εξ’ ίσου και για τις γυναίκες του έργου. Ας μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες είναι στην αρχή του έργου διχασμένες και απρόθυμες να στερηθούν, έστω και για λίγο, τις χαρές της συζυγικής κλίνης ακόμα και με αντάλλαγμα την ειρήνη! Μάλιστα μία από αυτές, καθ’ όλη την διάρκεια του έργου, φαίνεται να μην αντέχει να είναι μακρυά από τον άντρα της. Μα και όλες οι υπόλοιπες δεν υπομένουν την δοκιμασία με καρτερία. Η Λυσσιστράτη μάλιστα ανησυχεί για το αν θα προλάβουν να λυγίσουν οι άντρες πριν λυγίσουν πρώτα οι γυναίκες, το οποίο αποδεικνύει ότι και οι γυναίκες βρίσκονταν σε δεινή θέση. Άρα ούτε οι γυναίκες εκείνης της εποχής είχαν ομοφυλοφιλικές ροπές.

Αναλογιζόμενος όλα αυτά τα γεγονότα, μόνο απέχθεια και αγανάκτηση μπορεί κάποιος να νιώσει ακούγοντας να κυκλοφορεί η αήθης προπαγάνδα των ομοφυλόφιλων που προσπαθούν μα νύχια και με δόντια να αποδείξουν ότι οι αρχαίοι ήταν ομοφυλόφιλοι, απλά και μόνο για να δικαιολογήσουν τις δικές τους ανώμαλες ορέξεις. Αν έχουν κάποιο δίκιο και κάποια δικαιώματα, τότε με τις συμπεριφορές που επιδεικνύουν αυτομάτως τα χάνουν, μαζί με κάθε ελπίδα τους για συμπάθεια από το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας, του οποίου την ιστορία αποπειρώνται να διαστρεβλώσουν για το συμφέρον τους.

Έχει Αλλάξει το ΚΚΕ;

Δεν πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε που το ΚΚΕ ενεργούσε περισσότερο ως Σοβιετικό παρά ως Ελληνικό κόμμα, καθώς προάσπιζε με οποιαδήποτε θυσία τα συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης και του Κομμουνισμού. Η πράξη αυτή που κανένας εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να κατακρίνει, είχε τουλάχιστον τότε κάποια λογική. Έχει συνετιστεί όμως το ΚΚΕ από τότε, ή συνεχίζει να προασπίζει ξένα συμφέροντα, δρώντας συνεπώς προδοτικά προς το κράτος μας;

Θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις του ΚΚΕ για την απόσχιση του Κοσόβου από την Σερβία. Βαριές εκφράσεις σε βάρος των Αμερικανών, πορείες διαμαρτυρίας στην Αμερικάνικη πρεσβεία, κάψιμο της Αμερικάνικης σημαίας, και άλλα πολλά. Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ είχε κάθε δίκιο να διαμαρτύρεται τότε, καθώς η επέμβαση αυτή της Αμερικής ήταν πράγματι αδικαιολόγητη, ανήθικη, ιμπεριαλιστική, κ.τ.λ. Και πολύ καλά έκαναν και διαμαρτυρήθηκαν τότε τόσο το ΚΚΕ όσο και σωρό άλλος κόσμος από άλλους πολιτικούς χώρους.

Το κακό για το ΚΚΕ είναι ότι λίγο αργότερα έγινε παρόμοιο περιστατικό από την πλευρά των Ρώσων αυτήν την φορά, εις βάρος της Σερβίας (το θυμόμαστε όλοι πιστεύω, καθώς για μέρες τα κανάλια μόνο αυτό έπαιζαν). Τα στρατεύματα της Ρωσίας εισέβαλαν στην Γεωργία και έδωσαν έτσι την ευκαιρία στην Οσετία να αποσχιστεί από την Γεωργία. Τι είπε τότε το ΚΚΕ; Τίποτα εκτός από μερικά χλιαρά σχόλια, ούτε μία αντίδραση, ούτε ένας αφορισμός, ούτε μία πορεία διαμαρτυρίας; Άρα λοιπόν μόνο ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τους ενοχλεί και ο Ρωσικός είναι καλός; Είναι μεγάλη ατυχία επαναλαμβάνω για το ΚΚΕ, ότι οι δύο αυτές περιπτώσεις είναι τραγικά όμοιες.

Συμπεραίνουμε μετά από όλα αυτά λοιπόν, ότι ο πραγματικός λόγος που φώναζε τότε το ΚΚΕ για το Κόσοβο δεν ήταν η δικαιοσύνη και η ηθική, αλλά η ενίσχυση των Αμερικανών και η αποδυνάμωση της Ρωσίας. Και σχετικά με το αρχικό μας σχόλιο, ποια είναι η λογική του ΚΚΕ; Η υποστήριξή του προς την Κομμουνιστική Ρωσία είχε κάποτε τουλάχιστον μία λογική, τώρα όμως γιατί είναι τόσο πολύ προσηλωμένο στην Ρωσία, αφού πλέον Ρωσικός κομμουνισμός δεν υφίσταται;

Το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδος λοιπόν είναι πράγματι, από όλες τις απόψεις, κολλημένο στο παρελθόν. Ένα παρελθόν το οποίο αν κάποτε είχε κάποια λογική, τώρα δεν έχει ούτε καν αυτήν. Η προσήλωση σε μία χώρα που κάποτε συνέπνεε ιδεολογικώς με το ΚΚΕ προφανώς δεν είναι λόγος για την Ρωσόδουλη συμπεριφορά ενός ελληνικού κόμματος. Τελικά είναι ή όχι ελληνικό κόμμα. Καιρός να επιλέξουν...

Υποκρισία Παπαρήγα

Οι θέσεις του Κ.Κ.Ε. για την ιδιωτική παιδεία είναι γνωστές. Όταν όμως έχεις μία ιδεολογία, οφείλεις να την τηρείς και εσύ ο ίδιος. Αντίθετα, η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ, κυρία Παπαρήγα, δεν εφαρμόζει εμπράκτως στην προσωπική της ζωή αυτά τα οποία υποστηρίζει στα λόγια. Συγκεκριμένα, η κόρη της κας Παπαρήγα έχει τελειώσει ιδιωτικό σχολείο (ακούγεται ότι είναι το Αμερικάνικο Κολλέγιο Αθηνών, το πιο γνωστό ως Deree).

Θα σπεύσει ο φανατικός ψηφοφόρος (κοινώς το κομματόσκυλο) του ΚΚΕ να πει: «Ε η γυναίκα προσπαθεί να προσφέρει το καλύτερο στο παιδί της». Εκ πρώτης όψεως το επιχείρημα αυτό στέκει, αλλά αν το εξετάσουμε λίγο εις βάθος αρχίζει να μπάζει νερά. Όταν ένας άνθρωπος είναι ιδεολογικά αντίθετος σε κάτι και το πολεμάει με σθένος, ότι και να γίνει θα αποφύγει όσο μπορεί να καταφύγει σε αυτό. Ο πραγματικός και αγνός ιδεολόγος δεν καταδέχεται να καταφύγει στην λύση την οποία προ ολίγου καταπολεμούσε, αν όχι για κάποιον άλλον λόγο, τουλάχιστον από απλό φιλότιμο.

Αυτή όμως δεν είναι η σημαντικότερη πτυχή του θέματος, καθώς είναι γνωστό σε όλους μας το ήθος των Ελλήνων πολιτικών. Το σημαντικότερο είναι τα μηνύματα που δίνει μία τέτοια κίνηση στον κόσμο, ιδίως όταν γίνεται από έναν πολέμιο της ιδιωτικής παιδείας. Με το να στέλνει λοιπόν η κα Παπαρήγα το παιδί της στο ιδιωτικό, παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς ότι η ιδιωτική εκπαίδευση είναι καλύτερη. Διότι για ποιόν άλλο λόγο θα πλήρωνε για να παρέχει στο παιδί της κάτι που υπάρχει διαθέσιμο και δωρεάν; Στην συνέντευξή της ισχυρίστηκε ότι δεν την βόλευε το ωράριο καθώς δεν είχε που να αφήσει το παιδί, όμως αναρωτιέμαι εγώ πώς αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα εκατομμύρια άλλες Ελληνίδες μανάδες; Έλεος με τις γελοίες δικαιολογίες πια...

Εδώ όμως είναι που προκύπτει και ένα ακόμη σοβαρότερο ζήτημα ηθικής φύσεως: Πώς είναι δυνατόν να καταπολεμάει τόσο έντονα το ΚΚΕ την ιδιωτική παιδεία, την στιγμή που η επικεφαλής του κόμματος αυτού εμμέσως δηλώνει ότι η ιδιωτική παιδεία υπερτερεί της δημοσίου; Δηλαδή προσπαθούμε να μην αναγνωρίσουμε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ενώ ταυτόχρονα παραδεχόμαστε ότι τα δημόσια υστερούν αυτών; Αν τα δημόσια είναι καλύτερα, τότε καταλαβαίνει κανείς προς τι ο αγώνας του ΚΚΕ (και άλλων πολλών), αλλά ποια είναι η ηθική του κόμματος που πολεμάει να μην αναγνωριστεί αυτό που θεωρεί ότι πραγματικά αξίζει; Αυτή λοιπόν είναι η υπεύθυνη και ηθική στάση ενός κόμματος του ελληνικού κοινοβουλίου; Ότι απόφοιτοι άξιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν πρέπει να αναγνωρίζονται;

Και εφόσον η σημαιοφόρος του ΚΚΕ αναγνωρίζει την αξία της ιδιωτικής εκπαίδευσης, τότε μήπως μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος για ποιον ακριβώς λόγο ανθίσταται στην αναγνώρισή της; Προσέξτε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν πρόβλημα με την ύπαρξη ιδιωτικής παιδείας, το πρόβλημα έγκειται αποκλειστικά και μόνο στην αναγνώριση των ιδρυμάτων αυτών. Συνεπώς μάλλον κάποιον λάκκο έχει η φάβα...

Περί Πολιτισμού

Δύσκολο να ορίσεις τι ακριβώς συμπεριλαμβάνει η λέξη πολιτισμός. Ένα από τα βασικά στοιχεία, για μένα τουλάχιστον, είναι η συμπεριφορά ενός ανθρώπου απέναντι στους άλλους όταν αυτός έχει εξουσία επάνω τους. Και όσο περισσότερη εξουσία έχει τόσο περισσότερο φαίνεται η πραγματική του φύση. Από την άλλη, εμείς οι νεώτεροι Έλληνες φαίνεται να έχουμε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας (όσον αφορά τον πολιτισμό) σε σχέση με τον Δυτικό κόσμο. Ας εξετάσουμε λοιπόν βάσει του κριτηρίου που προαναφέραμε, ποιος είναι λιγότερο πολιτισμένος, οι Έλληνες ή οι Δυτικοευρωπαίοι.

Έχουμε από την μία μεριά τους «πολιτισμένους» Άγγλους που ταξίδεψαν στα πέρατα του κόσμου και ίδρυσαν αποικίες. Όπου και να πήγαν, οι ιθαγενείς τους μίσησαν εξ’ αιτίας των αποτρόπαιων πράξεών τους εις βάρος των ιθαγενών. Από την άλλη έχουμε τους αρχαίους Έλληνες που ταξίδεψαν υπό την ηγεσία του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τις Ινδίες, με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα οι λαοί αυτοί να τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση προς εμάς. Η φοβερή ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι στην εποχή μας τολμούν μερικοί Δυτικοί να αποκαλούν τον Μέγα Αλέξανδρο «σφαγέα των λαών».

Ας μην ξεχνάμε ότι τον Παρθενώνα, το σύμβολο του Δυτικού πολιτισμού, έστεκε άθικτο μέχρι την περίοδο της τουρκοκρατίας. Τότε ήταν που οι Ευρωπαίοι Ενετοί βομβάρδισαν την ακρόπολη και κατέστρεψαν εν μέρει τον αρχαίο ναό. Το αριστούργημα αυτό που ήταν άθικτο για πάνω από 1.000 χρόνια, το οποίο σεβάστηκαν τόσο οι Τούρκοι όσο και όλοι οι υπόλοιποι βάρβαροι λαοί που πέρασαν από αυτόν εδώ τον τόπο, κατέληξε να βομβαρδιστεί από τους «πολιτισμένους» Ενετούς. Ποιος το περίμενε...

Ας θυμηθούμε και τις γενοκτονίες που διέπραξαν οι Δυτικοί. Όλοι σχεδόν οι αυτόχθονες πληθυσμοί της Βορείου και Νοτίου Αμερικής καταστράφηκαν ολοσχερώς. Ολόκληροι πολιτισμοί χιλιετιών χάθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια από το πρόσωπο της γής, με μόνο μερικούς Ινδιάνους να καταφέρουν να επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Τα εγκλήματα πολέμου, με βασικό πρωταγωνιστή τους βομβαρδισμούς αμάχων πληθυσμών – πάντοτε επίτηδες φυσικά – έχουν γίνει πια υπόθεση ρουτίνας. Οι «καλοί και αγαθοί» σύμμαχοι προς το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου – όταν οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να χάνουν και συνεπώς δεν υπήρχε καν ανάγκη – βομβάρδισαν ουκ ολίγες Γερμανικές πόλεις όπου δεν υπήρχαν φυσικά στρατιωτικοί στόχοι. Το ευγενές έργο των Γερμανών και των συμμάχων της τότε εποχής έχουν επωμιστεί στην εποχή μας κυρίως οι Αμερικανοί.

Πολλές φορές στην ιστορία θα βρούμε λαούς που ανάγκασαν – ή τουλάχιστον προσπάθησαν – άλλους λαούς να πολεμήσουν με την βία για λογαριασμό τους. Το προσπάθησαν και οι Γερμανοί με εμάς κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο. Πιο γνωστό παράδειγμα σε εμάς παρόμοιας συμπεριφοράς είναι τα παιδομαζώματα που έκαναν οι Τούρκοι. Βάζοντας παιδιά να σφάζουν εν αγνοία τους, τους ίδιους τους συγγενείς τους. Αντιθέτως οι Πέρσες οικειοθελώς κατατάχτηκαν στον στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, νιώθοντας μάλιστα και υπερηφάνεια για την τιμή αυτή (όπως την θεωρούσαν). Ποτέ σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία δεν διανοήθηκαν οι Έλληνες να κάνουν κάτι τόσο αισχρό.

Στην Αφρική οι Δυτικοί, ειδικά οι Άγγλοι και οι Βέλγοι, φέρονταν τόσο απάνθρωπα στους ντόπιους, που πλέον οι μαύροι κάτοικοι των χωρών αυτών είναι πρόθυμοι να σκοτώσουν έναν λευκό, χωρίς να τους έχει κάνει ποτέ τίποτα ο συγκεκριμένος άνθρωπος, απλά και μόνο επειδή είναι λευκός. Αυτή είναι η μεγάλη κληρονομιά που άφησαν πίσω τους οι «πολιτισμένοι» Δυτικοί. Πόσο τραγική εικόνα, ειδικά αν την αντιπαραβάλουμε με αυτήν της αγάπης και του θαυμασμού που τρέφουν οι άνθρωποι της Ανατολής προς το πρόσωπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μπορεί να φανταστεί κανείς αλήθεια έναν Νοτιοαφρικανό να υπερηφανεύεται ότι είναι απόγονος των Δυτικών όπως υπερηφανεύονται οι λαοί της Ασίας ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

Τέλος να αναφέρουμε τον ρατσισμό. Υπάρχουν Ευρωπαϊκές χώρες στην οποία οι μετανάστες είναι – συγκριτικώς πάντα – πολύ περισσότεροι από ότι στην Ελλάδα, αλλά παρόλα αυτά τα κρούσματα ρατσισμού εκεί είναι απείρως περισσότερα και εντονότερα. Μιλάμε για πραγματικό ρατσισμό, όχι αυτό που θεωρούμε στην Ελλάδα ως ρατσισμό. Και μιλάμε για μετανάστες που έχουν εισέλθει νομίμως στην χώρα και όχι παρανόμως (λαθρομετανάστες δηλαδή) όπως είναι οι περισσότεροι στην χώρα μας. Οι εδώ συνθήκες θα ήταν αρκετές να ξεκινήσουν κυριολεκτικά λαϊκή επανάσταση σε κάποιες άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Άρα λοιπόν μπορεί κανείς να αναλογιστεί πόσο πολιτισμένοι είναι πραγματικά οι Δυτικοί και πόσο πολιτισμένοι είμαστε εμείς οι Έλληνες. Το μόνο που απομένει είναι να το συνειδητοποιήσουμε και να σταματήσουμε να νιώθουμε κατωτερότητα έναντι στους υπόλοιπους Ευρωπαίους...