Ελλάς και Παιδεία

Από που να αρχίσω και που να τελειώσω... Από τους καθηγητές που είναι απαράδεκτοι; Από τα κομματόσκυλα των φοιτητικών νεολαιών; Από το ανθελληνικό υπουργείο α-παιδείας; Ή από τους απαράδεκτους γονείς; Δυστυχώς για ένα πολύ σημαντικό ποσοστό (αν όχι την πλειοψηφία δυστυχώς) ισχύουν τα εξής:

1. Οι καθηγητές είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ θα έπρεπε να είναι κάτι πολύ περισσότερο. Πολεμάνε οποιαδήποτε αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα η οποία δεν τους συμφέρει, παίρνοντας με το μέρος τους τα κουτορνίθια τους μαθητές. Όσον αφορά την ποιότητα, παντού υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι, αλλά μερικοί είναι τόσο χειρότεροι που θα έπρεπε να απομακρυνθούν. Αλλά πώς; Σιγά μην επιτρέψουν να υπάρξει έλεγχος. Θα βάλουν τα χεράκια τους να βγάλουν τα ματάκια τους;

Πρός τους μαθητές: Δεν αρκεί να αγωνίζεσαι κύριος, πρέπει και να ξέρεις για τι αγωνίζεσαι, αλλιώς ο άλλος θα σε χρησιμοποιήσει πρός όφελός του... Καλοί οι αγωνιστές αλλά ακόμα καλύτεροι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι.

2. Για τις κομματικές νεολαίες τι να πώ; Χρειάζεται; Δεν ξέρουμε πως η συντριπτική πλειοψηφία (γιατί υπάρχουν και μερικοί αφελείς) είναι μέσα για το προσωπικό κέρδος; Άλλοι για να πάρουν τα θέματα των εξετάσεων (και μην μου πεί κανείς πως δεν συμβαίνουν αυτά γιατί θα τσακωθούμε ΠΟΛΥ άσχημα), άλλοι για να βρούν γκόμενα, άλλοι για προσωπική προβολή κτλ κτλ; Και μην μου πείτε πως είναι θέμα ιδεολογίας. Ποιός έχασε την ιδεολογία για να την βρούν αυτοί οι χαμένοι; Οι κομματικές νεολαίες ΠΡΕΠΕΙ να απαγορευτούν ΑΜΕΣΩΣ, το μόνο που κάνουν είναι να παράγουν ρουφιανάκια και δουλάκια. Αλλά ποιός θα τις απαγορεύσει; Ο μόνος που μπορεί είναι αυτός που ευνοείται από την ύπαρξή τους, τα κόμματα δηλαδή.

3. Οι φοιτητές είναι λογικό να μην θέλουν κάποιες αλλαγές όπως π.χ. τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (παρόλο που αν οι ίδιοι ήταν σε ιδιωτικές και όχι δημόσιες σχολές θα υποστήριζαν τα εντελώς αντίθετα). Αυτό όμως είναι ένα ζήτημα στο οποίο υπάρχει πραγματική διαφωνία. Αλλά κάποιες αυτονόητες αλλαγές (όπως η απομάκρυνση των αιώνιων φοιτητών) παρόλο που μπορεί να μην τους συμφέρει (όχι όλους τους φοιτητές, αλλά μόνο τους μη σοβαρούς από αυτούς) δεν θεωρείται σωστή;; Και μην πεί κανείς την βλακεία πως μπορεί κάποιος να δουλεύει. Άλλο το να παίρνεις λίγα μαθήματα και να περνάς, και άλλο να παίρνεις πολλά και να μην περνάς σε κανένα. Άρα ζητάνε βελτίωση της παιδείας αλλά μόνο στα λόγια. Εκεί που πρέπει να κάνουν θυσίες τα ξεχνάνε όλα. Μόνο να βρούμε λόγο να φωνάζουμε. Μου θυμίζει τις συνελεύσεις που κάναμε στο 5μελές του σχολείο "Τι θα ζητήσουμε; Ε τα κλασικά μωρέ, περισσότερη καθαριότητα και καλύτερες υποδομές. οκ τελειώσαμε". Η πραγματικότητα είναι πως κατά βάθος ούτε οι ίδιοι οι φοιτητές δεν νοιάζονται γιατί είναι εν μέρει βολεμένοι. Για το κατάντημα της παιδείας οι φοιτητές είναι για μένα εξίσου υπεύθυνοι με όλους τους άλλους (καθηγητές, γονείς, κράτος).

4. Οι γονείς! Άλλοι από εκεί... (κυρίως οι μανάδες). Να μην κουραστεί το παιδάκι μου, μην μου πάθει τίποτα το μαμμόθρεφτο. Άμα δεν κοπιάσει το παιδάκι σου κυρά μου, πως θα γίνει άνθρωπος;; Αργία μήτηρ πάσης κακίας. Οι άλλοι που κουράστηκαν δηλαδή τι πάθανε; Χώρια που το μυαλό βελτιώνεται όσο το εξασκείς, αν δεν το χρησιμοποιείς συνηθίζει στο καθισιό. Γιατί νομίζετε πως στην Αμερική οι πλειοψηφία είναι βόδια; Επειδή έχουν κατώτερο DNA;; Επειδή η εκπαίδευση είναι χαμηλού επιπέδου. Επίσης, παλαιότερα ο γονέας έπαιρνε το μέρος του δασκάλου και όχι του παιδιού. Τώρα ακόμα και αν το φυντάνι τους έχει κάνει κάτι κακό θα το υπερασπίσουν Και θα το κάνουν ακόμα λέγοντας και ψέματα. Τι συνέπειες έχει αυτό και τι παράδειγμα δίνει στο παιδί;;

5. Για το κράτος δεν θα πώ κάτι γιατί δεν θέλω να συγχυστώ άλλο. Εξ' άλλου δεν νομίζω πως θα προέκυπτε διαφωνία σε αυτόν τον τομέα.

Όλα περιστρέφονται γύρω από την νοοτροπία "ότι είναι πιο εύκολο για το παιδί". Ε λοιπόν όχι, όπως ο δρόμος της αρετής και της κακίας από τον μύθο του Ηρακλή. Ο εύκολος δρόμος είναι συνήθως ο κακός. Υπάρχει κανείς που αμφισβητεί πως παλιότερα το επίπεδο μόρφωσης ήταν υψηλότερο; Όχι. Ωραία, τότε γιατί να μην εφαρμόσουμε ότι ίσχυε τότε; Εν μέρει τουλάχιστον.

Και κάτι τελευταίο, γιατί η αλήθεια πρέπει να λέγεται ακόμα και όταν είναι πικρή. Η πλειοψηφία δεν νοιάζεται πραγματικά για την παιδεία (ασχέτως με το τι ισχυρίζεται ο καθένας στα λόγια). Η κατάσταση θα αλλάξει αν και μόνο ενδιαφερθούν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αρκετοί άνθρωποι για αυτό το θέμα.