Περί Παλαιού Αεροδρομίου

Το θέμα της εκμετάλλευσης του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού είναι πιο επίκαιρο από ποτέ λόγω της οικονομικής κρίσης। Ακούγεται ότι υπάρχουν προσφορές προς το κράτος από ξένους ιδιώτες για δημιουργία ξενοδοχείων, καταστημάτων, κτλ, όμως υπάρχουν κάποιοι που αρνούνται οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης του χώρου και επιμένουν να γίνει ολόκληρος μητροπολιτικό πάρκο.

Πηγαίνω συχνά στην Μαρίνα Φλοίσβου, καθώς είναι πολύ κοντά μου, και βλέπω ότι όλοι οι άνθρωποι χαίρονται αυτόν τον υπέροχο χώρο που πριν ήταν μια χαβούζα. Ο χώρος είναι όμορφος και καθαρός με μαγαζάκια που μπορείς να ψωνίσεις κάτι και να πιεις τον καφέ σου. Όλον τον χρόνο βλέπεις οικογένειες με παιδιά, μητέρες με καροτσάκια, παρέες και ζευγάρια που απολαμβάνουν εκεί την βόλτα τους. Αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται, θέλει και ζητάει ο κόσμος. Ο χώρος φτιάχτηκε από γνωστό επιχειρηματία χωρίς αυτό να γίνει τότε γνωστό, ενώ εάν τα ΜΜΕ δεν το είχαν αποσιωπήσει σίγουρα θα είχαν ξεσπάσει οι γνωστές φασαρίες και κορώνες περί εξαγοράς λαϊκής περιουσίας από αδίστακτους κερδοσκόπους κτλ. Ίσως και να μην είχε γίνει τελικά τίποτα εκεί.

Γιατί λοιπόν να μην γίνει το ίδιο πράγμα σε μεγαλύτερη κλίμακα στο παλιό αεροδρόμιο; Φυσικά ο χώρος αυτός θα έχει και αρκετό πράσινο, δεν λέμε να γίνει τσιμεντούπολη. Είναι όμως προφανές ότι η δημιουργία ενός τεραστίου χώρου πρασίνου σε μια περιοχή που γενικά έχει πράσινο, δεν είναι και η πιο επωφελής μορφή χρήσης. Ο χώρος θα είναι πάντα περιποιημένος (για να προσελκύει τον κόσμο) και θα έρχονται άνθρωποι από ολόκληρη την Αθήνα για να τον απολαύσουν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με την εμπορική εκμετάλλευση θα ανοίξουν πάρα πολλές νέες θέσεις εργασίας, θα υπάρξει δηλαδή ανάπτυξη.

Φαντάζομαι όλοι συμφωνούμε ότι η ανάπτυξη στην χώρα μας στηρίζεται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Από την άλλη όμως η κοινωνία μας έχει καταληφθεί από την αριστερή ιδεολογία που έχει αναγάγει την ιδιωτική εκμετάλλευση σε ανατριχιαστική και αποτρόπαια πράξη. Πώς όμως θα μπορέσει να υπάρξει ανάπτυξη υπό αυτές τις συνθήκες; Δεν πρέπει κάποια στιγμή όλοι μας να απομονώσουμε επιτέλους αυτή την μερίδα του πολιτικού φάσματος που εμποδίζει κάθε μορφή ανάπτυξης και προόδου στην χώρα μας, και να καταδικάσουμε ανοικτά αυτές τις ιδέες τους;

Περί Των Αγανακτισμένων

Εδώ και πάνω από έναν μήνα πλήθος αγανακτισμένων πολιτών συρρέει στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι από την Βουλή, για να δηλώσει την δυσαρέσκειά του για τα μέτρα λιτότητας. Λένε ωραία συνθήματα όπως ότι αγωνίζονται για το μέλλον των παιδιών τους, ότι αγωνιούν για την πατρίδα κτλ.

Θέλω όμως να κάνω μια ερώτηση και ο καθένας να την απαντήσει στον εαυτό του με όση περισσότερη ειλικρίνεια μπορεί: Εάν η κυβέρνηση έδινε πίσω 13ο - 14ο μισθό, μείωνε τον φόρο στο πετρέλαιο όσο ήταν προ κρίσης, ξεκινούσε να δίνει αυξήσεις στους Δημοσίους υπαλλήλους, ξεκινούσε πάλι να κάνει προσλήψεις στο Δημόσιο, δεν έπαιρνε κανένα νέο μέτρο και γενικά ακύρωνε όλα τα μέτρα των τελευταίων 2 ετών, τότε θα γύρναγαν σπίτια τους οι αγανακτισμένοι; Εγώ πιστεύω πως ναι.

Θα γύρναγαν σπίτια τους ενώ το χρέος της χώρας θα συνέχιζε να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο χρόνο με τον χρόνο και ενώ το μέλλον των παιδιών τους και της πατρίδας θα υποθηκευόταν ακόμα περισσότερο. Κοινώς δεν μας νοιάζει που βρίσκονται τα χρήματα, αρκεί να βρίσκονται με οποιονδήποτε τρόπο ώστε εμείς να ζούμε όπως ζούσαμε πριν, με ένα βιωτικό επίπεδο που ούτε το έχουμε κερδίσει ούτε η χώρα μπορεί να συντηρήσει. Και όταν θα έφτανε πάλι ο κόμπος στο χτένι, μετά από μερικά χρόνια, θα φωνάζαμε πάλι ότι μας εξαπάτησαν και μας δάνειζαν με σχέδιο να μας εξαγοράσουν την δημόσια περιουσία μας, ότι δεν ξέραμε ότι θα φτάναμε εδώ και τις υπόλοιπες γνωστές δικαιολογίες. Σαν μικρά κακομαθημένα ανώριμα παιδάκια.

Εκτός εάν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι πλέον έχουμε συνετιστεί και δεν θα ξαναγίνονταν τα ίδια. Ότι δεν θα ξανάρχιζαν οι διορισμοί στο Δημόσιο, ότι θα πατασσόταν η διαφθορά, ότι θα αρχίζαμε να παράγουμε από λαχανικά μέχρι τεχνολογία και ότι θα σταματάγαμε να δανειζόμαστε. Είναι προφανές ότι ούτε τρελός δεν πιστεύει κάτι τέτοιο. Άρα λοιπόν και με κάποιον μαγικό τρόπο να μην είχε υπάρξει η κρίση, η κοινωνία μας θα συνέχιζε στον ίδιο δρόμο μέχρι να έφτανε κάποια στιγμή στο ίδιο σημείο που είμαστε τώρα. Ακόμα και να μας διέγραφαν όλα τα χρέη, σε μερικές δεκαετίες θα φτάναμε πάλι στο σημείο της χρεοκοπίας που είμαστε τώρα αφού το κράτος και ο κόσμος θα συνέχιζε να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.

Τελικά κερδισμένος με τον Έλληνα δεν βγαίνεις ποτέ. Εάν δεν του δανείζεις χρήματα τότε δεν στηρίζεις την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και είσαι κερδοσκόπος και κάθαρμα (το ακούμε και αυτό καθώς και ότι κερδοσκοπούν εις βάρος μας επειδή μας δανείζουν με υψηλό επιτόκιο, λες και υπάρχει κανείς, ακόμα και εμείς, που δανείζει με χαμηλό επιτόκιο σε κάποιον που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει). Εάν του δανείσεις και μετά τα θέλεις πίσω τότε το είχες σχεδιάσει από την αρχή να τον γονατίσεις με δάνεια για να του τα πάρεις όλα.

Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να δώσω απάντηση με μερικά από τα γνωστά ερωτήματα που τίθενται από τον κόσμο:
- Δεν υπήρχε σχέδιο να μας υπερχρεώσουν επίτηδες; Δηλαδή εμείς δεν θέλαμε να δανειστούν και οι κακοί ξένοι μας ανάγκασαν; Έλεος... Αφού συνεχώς, ακόμα και τώρα, παρακαλάμε για δανεικά. Δανεικά που αν δεν μας δώσουν τους κατηγορούμε για έλλειψη αλληλεγγύης.
- Δεν θέλουν να μας καταστρέψουν για να μας αρπάξουν την κρατική περιουσία; Οι Ευρωπαίοι μας ζητάνε να μην αυξάνεται άλλο το Δημόσιο, να παταχθεί η γραφειοκρατία, να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα και ένα σωρό άλλα μέτρα τα οποία είναι για το καλό μας. Θα μας τα ζήταγαν αυτά εάν ήθελαν να μας καταστρέψουν;
- Μα όλα τα κράτη δανείζονται. Και τι μας νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι; Δηλαδή αν όλοι πάνε στον γκρεμό θα πάμε και εμείς; Υπάρχει έστω και μια περίπτωση να δανείζεσαι συνεχώς και να μην φτάσεις κάποτε στο σημείο που είμαστε τώρα; Λίγη κοινή λογική βρε παιδιά...
- Μα το χρέος μας είναι απεχθές. Έστω ότι ένα μέρος είναι απεχθές. Το υπόλοιπο θα το πληρώσουμε ή είμαστε κοινοί απατεώνες; Αν π.χ. κριθεί ότι το 80% δεν είναι απεχθές τι πρέπει να κάνουμε με αυτό;

Το Αφανές Πρόβλημα

Τα περισσότερα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας (διαφθορά, αναξιοκρατία, ανοργανωσιά, κτλ) είναι προφανή και όλοι τα αναγνωρίζουμε. Υπάρχει όμως και ένα τεράστιο κρυφό πρόβλημα. Το πρόβλημα αυτό είναι ότι έχουν κυριαρχήσει στην κοινωνία μας πολλές επιβλαβείς αριστερές ιδέες. Ποίες είναι αυτές; Ότι ο επιχειρηματίας είναι περίπου κάτι σαν τον Κόμη Δράκουλα, ότι απολύσεις δεν πρέπει να γίνονται ποτέ και πουθενά, ότι όσες περισσότερες απεργίες γίνονται τόσο καλύτερα, ότι ο εργαζόμενος έχει πάντοτε και παντού δίκιο, κτλ.

Φυσικά αυτό ποτέ δεν πρόκειται να χαρακτηριστεί δημοσίως ως πρόβλημα, καθώς η αριστερή ιδεολογία, που έχει επικρατήσει στον δημόσιο λόγο (Μέσα μαζικής Ενημέρωσης και όχι μόνο), αγωνίζεται για την επικράτηση αυτών ακριβώς των ιδεών. Ούτε φυσικά ο απλός κόσμος θα απαρνηθεί κάτι που τον συμφέρει, όσο παράλογο και αν είναι αυτό. Δηλαδή η επικράτηση των ιδεών αυτών βασίζεται πρώτον στο ατομικό συμφέρον του κάθε ανθρώπου / υπαλλήλου και δεύτερον στον εγγενή φθόνο που νιώθει ο μέσος Έλληνας προς τον κάθε φτασμένο συμπολίτη του. Με λίγα λόγια η ιδεολογία αυτή στηρίζεται στα χειρότερα στοιχεία του ανθρώπινου χαρακτήρα.

Μήπως όμως είναι υπερβολή ότι έχει επικρατήσει η αριστερή ιδεολογία; Άλλωστε, θα σκεφτεί κάποιος, εάν ήταν έτσι θα κυβερνούσε και αριστερό κόμμα. Η απόδειξη για αυτό είναι ότι ο κάθε ένας που μιλάει δημοσίως πρέπει, πριν ξεκινήσει να μιλάει, να δώσει πιστοποιητικά φρονημάτων. Όλοι οι συνομιλητές ξεκινάνε με την φράση "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά..." ή "και αυτοί ταλαιπωρημένοι άνθρωποι είναι, αλλά..." και όλα τα παρόμοια. Η δήλωση αυτή χρησιμεύει ως προστασία για τον ομιλητή, καθώς φοβάται - και είναι σίγουρος - ότι θα τον κατηγορήσουν για ρατσιστή, απάνθρωπο κτλ. Δηλαδή η αριστερά δεν έχει ακόμα πολιτική κυριαρχία, έχει όμως ιδεολογική. Ακόμα και πολλοί μη αριστεροί, μέχρι και μικροεπιχειρηματίες, έχουν μπολιαστεί με τις αριστερές ιδέες χωρίς καν να το έχουν καταλάβει.

Όσο θα επικρατούν οι συγκεκριμένες ιδέες, τόσο θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο। Το μήνυμα που θα εξακολουθήσουμε να στέλνουμε τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, είναι ότι στην Ελλάδα μόνο ένας τρελός θα επένδυε το χρήματά του. Χωρίς επενδύσεις όμως δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε από την κρίση. Βλάπτουμε δηλαδή τους εαυτούς μας χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Ή μήπως απλώς δεν μας νοιάζει;

Η Διαφορά Θεωρίας και Πράξης

Οι Ευρωπαίοι και η Τρόικα θέλουν να μειωθούν οι μισθοί στον Ιδιωτικό τομέα, ώστε να γίνει η οικονομία μας πιο ανταγωνιστική. Πράγματι, σύμφωνα με την θεωρία, όταν το κόστος παραγωγής ενός προϊόντος ή μίας υπηρεσίας πέφτει, τότε αυτομάτως μειώνεται και η τιμή του. Είναι όμως πράγματι έτσι και στη πράξη;

Δεν είναι δύσκολο για κάποιον να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί αυτό στην πράξη, εάν γνωρίζει πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Είναι σίγουρο ότι σε ένα τέτοιο σενάριο αυτό που θα γίνει θα είναι να διατηρηθούν σταθερές οι τιμές των προϊόντων / υπηρεσιών και τα χρήματα που θα εξοικονομήσει η εταιρεία να πάνε στην τσέπη του επιχειρηματία. Συνεπώς δεν θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και επιπλέον η αγοραστική δύναμη του κόσμου θα μειωθεί, ανατροφοδοτώντας τον κύκλο ύφεσης που ήδη υπάρχει.

Έχει αποδειχτεί άπειρες φορές στο παρελθόν ότι δεν μπορείς να πάρεις κάτι που λειτουργεί σε μία χώρα και να το εφαρμόσεις σε μία άλλη. Όχι μόνο μπορεί να μην βοηθήσει, αλλά μπορεί και να βλάψει. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την Ελληνική πραγματικότητα. Και φυσικά ούτε οι Έλληνες πολιτικοί που έχουν πτυχία από περισπούδαστα ξένα πανεπιστήμια μπορούν από τα γυάλινα κάστρα τους να κατανοήσουν πώς δουλεύει εδώ το σύστημα εάν δεν το έχουν ζήσει για χρόνια στο πετσί τους.

Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Ελλάδα. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις είναι άνθρωποι που ίσως έχουν καλές προθέσεις αλλά δεν έχουν καμμία επαφή με την καθημερινή πραγματικότητα των απλών πολιτών. Δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους και προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτά που γράφουν τα βιβλία. Υπάρχει όμως τεράστια απόσταση από την θεωρία ως την πράξη.

Η Απίστευτη Κοροϊδία και Υποκρισία του ΚΚΕ

Μήπως έτυχε να ακούσετε από τα ΜΜΕ ότι το ΚΚΕ απέλυσε – ακόμα και εν μέσω Χριστουγέννων – δεκάδες εργαζομένους; Όχι βέβαια. Κι όμως, ήδη απολύθηκαν υπάλληλοι της Τυποεκδοτικής και του τηλεοπτικού σταθμού 902. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο 902 είναι ο τηλεοπτικός σταθμός του ΚΚΕ και η Τυποεκδοτική είναι η τυπογραφική του εταιρεία.

Το κόμμα του λαού, όπως αυτοαποκαλείται, απολύει εργαζόμενους λόγω κρίσης. Φυσικά αυτό θα ήταν απολύτως θεμιτό και καθόλου κατακριτέο εάν δεν αντέβαινε μία από τις βασικότερες θέσεις του ΚΚΕ, την αντίθεση στις απολύσεις πάσης φύσεως. Μάλιστα τα στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ προβαίνουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις εναντίον των εταιρειών που απολύουν κόσμο και επιπλέον υπερηφανεύονται για αυτό. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να κάνουν οι ίδιοι αυτό που κατακρίνουν με τόσο μένος; Το ΠΑΜΕ τήρησε σιγή ιχθύος για αυτές τις δύο περιπτώσεις και φυσικά δεν πρόκειται να πάει ποτέ να αποκλείσει τα γραφεία του Περισσού.

Υπάρχουν δύο εξηγήσεις για αυτήν την συμπεριφορά. Η πρώτη, η επιεικέστερη, είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν απαρνούνται τις απολύσεις (για όλες τις άλλες επιχειρήσεις) αλλά όταν έρχεται η δική τους σειρά συνειδητοποιούν ότι τόσον καιρό έλεγαν αρλούμπες. Αλλά και πάλι εμμένουν στην ίδια θέση από πείσμα. Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι τα στελέχη του ΚΚΕ ξέρουν πολύ καλά την αναγκαιότητα των απολύσεων και απλώς επιλέγουν συνειδητά να λαϊκίζουν, αδιαφορώντας στην πραγματικότητα τόσο για τις άλλες επιχειρήσεις όσο και για τους υπαλλήλους αυτών.

Τόσον καιρό είχε επικρατήσει ως θέσφατη η άποψη ότι το ΚΚΕ είναι τουλάχιστον το πιο συνεπές κόμμα. Αποδεικνύεται ότι αυτή δεν ήταν παρά μία πολύ επιτυχημένη προπαγάνδα. Αυτό που βρίσκω ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι η αντίδραση των ΜΜΕ σε αυτό το φοβερό σκάνδαλο. Αντί να τους ξεφτυλίσουν τους προστατεύουν και αυτό συμβαίνει προφανώς λόγω κάποιου συμφέροντος, κάτι που επαληθεύει για άλλη μια φορά ότι το ΚΚΕ απολαμβάνει μια ιδιότυπη ασυλία. Μάλλον αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι τα κομματόσκυλα του ΚΚΕ είναι πολύ καλά εκπαιδευμένα να κολλάνε ταμπέλες σε οποιονδήποτε τολμήσει να τους αντιπαρατεθεί.

Εάν ο λαός μας διαθέτει έστω και ένα ψήγμα σοβαρότητας, τότε οφείλει να κατακεραυνώσει αυτό το θρασύτατο τραμπουκο-κόμμα και όχι να το ανταμείψει στις ερχόμενες εκλογές. Εάν όχι τότε δυστυχώς θα αποδειχθεί, για μία ακόμη φορά, ότι ο πολιτικός που λαϊκίζει είναι ο έξυπνος και αυτός που δεν λαϊκίζει είναι τελικά το κορόιδο.

Περί των 50 δισεκατομμυρίων Ευρώ

Η Τρόικα μας ζητάει να μαζέψουμε 50 δις Ευρώ μέχρι το 2015 και όλοι έχουν τρελαθεί. Ας εξετάσουμε όμως το θέμα υπό το πρίσμα της ψυχρής λογικής, όπως πάντοτε, για να διαπιστώσουμε εάν αυτό είναι κάτι παράλογο ή κάτι λογικό. Δηλαδή, για το επόμενα 4 έτη, θα πρέπει να εξοικονομούμε κάθε χρόνο 12,5 δις Ευρώ. Ένα το κρατούμενο...

Το δεύτερο σημείο που πρέπει να μελετήσουμε, καθώς είναι άμεσα σχετιζόμενο με το ποσό που πρέπει να εξοικονομήσουμε, είναι το συνολικό χρέος μας. Χρωστάμε περίπου 300 δις Ευρώ αυτήν την στιγμή. Τι επιτόκιο πληρώνουμε για αυτά τα χρήματα; Δεν γνωρίζω την απάντηση, αλλά ας υποθέσουμε ότι το επιτόκιο των δανείων αυτών είναι περίπου 3%. Χονδρικά δηλαδή πρέπει να πληρώνουμε κάθε χρόνο 10 δισεκατομμύρια Ευρώ μόνο και μόνο για να πληρώνουμε τόκους, χωρίς να αποπληρώνουμε τα δάνεια. Δεν θα πρέπει να δίνουμε τουλάχιστον και άλλα 5 δις τον χρόνο για την αποπληρωμή των δανείων (για να ξεχρεώσουμε σε 60 χρόνια ή 10 δις τον χρόνο για να ξεχρεώσουμε σε 30 χρόνια); Δεύτερο κρατούμενο...

Από μόνοι μας λοιπόν, χωρίς κανένας να μας το ζητήσει, θα έπρεπε (εάν είχαμε έστω και λίγο μυαλό στο κεφάλι μας) να εξοικονομούμε τουλάχιστον 15 δις κάθε χρόνο ώστε κάποια στιγμή να ξεχρεώσουμε και να μην χρωστάμε πια σε κανέναν. Εάν κάποιος έχει ένσταση σχετικά με το επιτόκιο του 3% που θέσαμε ή με τον χρόνο αποπληρωμής των δανείων (πιστεύει ότι πρέπει να είναι μεγαλύτερος) τότε να το συζητήσουμε, αλλά και πάλι το συμπέρασμα είναι ότι θα πρέπει κάθε χρόνο η χώρα μας να εξοικονομεί ένα σοβαρό ποσό για να ξεμπερδέψει με τα δάνεια που έπαιρνε τόσα χρόνια.

Συνεπώς αυτό που μας ζητάει η Τρόικα δεν είναι κάτι παράλογο, αλλά αντιθέτως είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνει από μόνη της οποιαδήποτε σοβαρή χώρα βρισκόταν στην θέση μας. Μας αναγκάζει η Τρόικα ή κάποιος άλλος να βρούμε αυτά τα χρήματα από ιδιωτικοποιήσεις ή πώληση δημοσίας γης; Φυσικά όχι. Το πώς θα τα βρούμε είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση. Άρα λοιπόν γιατί όλη αυτή η αγανάκτηση με το 50 δις;

Αξίζει να σημειωθεί πώς κανένας δεν ασχολιόταν όλα αυτά τα χρόνια με το πώς θα σταματήσουμε να χρειαζόμαστε δανεικά για να ζήσουμε ή με το πώς θα ξεπληρώναμε αυτό το όλο και διογκούμενο δημόσιο χρέος. Ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσαμε να δανειζόμασταν για πάντα και ότι εκείνη την στιγμή το συσσωρευμένο χρέος θα μας έπνιγε. Ανευθυνότητα ή βλακεία; Διαλέγετε και παίρνετε.