Δημοσιογραφική Σαβούρα

Παρακολουθούσα στις χθεσινές ειδήσεις τον δημοσιογράφο κύριο Σρόιτερ να εκστομίζει κατηγορίες περί ρατσισμού προς τους αγρότες της ελληνικής επαρχίας. Αυτό που πυροδότησε τα σχόλια αγανάκτησης του κυρίου αυτού ήταν το σχόλιο ότι οι μαύροι πληρώνονται λιγότερο επειδή είναι πιο νωχελικοί και δουλεύουν με πιο αργούς ρυθμούς. Ο αυτοδιορισμένος αυτός υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θεώρησε απαράδεκτο να κρίνεται η ταχύτητα της δουλειάς του καθενός από την εθνικότητά του. Εκ πρώτης όψεως αυτά που είπε ο κύριος Σρόιτερ ακούγονται ωραία και ευγενικά, είναι όμως πράγματι έτσι;

Μου είχε κάνει πάρα πολύ εντύπωση όταν είχα πρωτοακούσει για την εργατικότητα, αν όχι εργασιομανία, των Γιαπωνέζων. Οι άνθρωποι αυτοί αρνούνται ακόμα και να πάρουν την νόμιμη άδειά τους, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται η επιχείρηση να τους δίνει την άδεια υποχρεωτικά. Δύσκολο για έναν Έλληνα, αλλά και για οποιονδήποτε Ευρωπαίο, να φανταστεί κάτι τέτοιο. Εάν όμως θέλουμε να αναζητήσουμε άλλο, πιο κοντινό παράδειγμα, υπάρχει ένα εδώ στην Ευρωπαϊκή γειτονιά μας. Το παράδειγμα αυτό είναι η εργατικότητα των Γερμανών, την οποίαν όλοι πιστεύω αναγνωρίζουμε. Άρα λοιπόν είναι σωστό αν ισχυριστούμε ότι οι Γιαπωνέζοι εργάζονται με εντονότερους ρυθμούς από εμάς τους Έλληνες, όπως και ότι οι Γερμανοί είναι πιο εργατικοί από π.χ. τους Ιταλούς και τους Ισπανούς; Οι κοινώς παραδεκτές αυτές αλήθειες κύριε Σρόιτερ τι είναι, ρατσιστικές μήπως;

Βλέπουμε λοιπόν ότι από έθνος σε έθνος υπάρχει διαφορά, όχι μόνο στην εργατικότητα, αλλά σε πολλούς τομείς. Αυτή είναι μία πραγματικότητα που ασφαλώς δεν συνεπάγεται ότι η αξία της ζωής του καθενός εξαρτάται από την ταχύτητα με την οποία εργάζεται. Όμως είναι πολύ λογικό – και δίκαιο – ο καθένας να αμείβεται βάσει της εργασίας που παράγει. Και στην δική μας κοινωνία έτσι δεν είναι; Ο εργατικός άνθρωπος καταλήγει να προάγεται και κατά συνέπεια να αμείβεται καλύτερα. Ξαναγυρνώντας στο εθνικό επίπεδο, πολλά πράγματα, έτσι και οι ρυθμοί εργασίας, εξαρτώνται από το θέμα της κουλτούρας που έχει ο κάθε λαός. Άλλοι λαοί είναι πιο χαλαροί και άλλοι πιο «στην τσίτα» όταν εργάζονται. Τι να πούμε δηλαδή, να πούμε ψέμματα ότι όλοι είναι ακριβώς το ίδιο; Σημαντικό ρόλο παίζει και το κλίμα: στις χώρες που έχει εξαιρετική ζέστη (π.χ. Αφρική) ο κόσμος αναγκαστικά μαθαίνει να δουλεύει με πιο χαλαρούς ρυθμούς για ευνόητους λόγους.

Και μετά από όλα αυτά, έχουμε λοιπόν κάποιους δημοσιογράφους που σαν μία αγέλη από λυσσασμένα σκυλιά χυμάνε να κατασπαράξουν τον κάθε καημένο που λέει μία αλήθεια, επειδή είτε η αλήθεια αυτή δεν συνάδει με την ιδεολογία τους είτε προσπαθούν να το παίξουν ηθικοί στον κόσμο. Πρόκειται για μία κλίκα ηθικολόγων που φυσικά καμμία σχέση με ηθική δεν έχει, καθώς οι ίδιοι είναι από τα χειρότερα αποβράσματα της κοινωνίας και ένα από τα σημαντικότερα προβλήματά της. Άνθρωποι κατά βάση αμόρφωτοι, ανόητοι και βαθιά συμπλεγματικοί που έχουν βαφτίσει το επάγγελμά τους λειτούργημα. Καλύτερα κάντε απλά την δουλειά σας κύριοι και κρατήστε τα ανόητα σχόλιά σας για τους εαυτούς σας. Εάν καταφέρνατε πρώτα να είστε ηθικοί στην δική σας προσωπική ζωή, τότε δεν θα γινόσασταν τόσο γελοίοι όταν κάνετε κριτική αφ’ υψηλού για τους άλλους.

Θα κλείσω με μία προσωπική ερώτηση προς τον κύριο Σρόιτερ: Εσείς καλέ μου κύριε, που καταδικάζετε περιστατικά σαν αυτό που αναφέρατε, εάν θέλατε να φτιάξετε κάτι στο σπίτι σας και είχατε την επιλογή να καλέσετε είτε έναν Έλληνα τεχνίτη που θα σας έκοβε και απόδειξη αλλά θα σας χρέωνε πολλά είτε έναν λαθρομετανάστη που θα έπαιρνε λίγα και χωρίς απόδειξη, ποιόν από τους δύο θα επιλέγατε; Ασφαλώς τον δεύτερο, και μη μου πείτε ότι θα του δίνατε όσα ζητάει για την ίδια δουλειά ο Έλληνας, διότι πραγματικά δεν θα σας πιστέψω (ούτε εγώ ούτε και κανένας άλλος).