Ομοφυλοφιλία και Ανθρώπινα Δικαιώματα

Οι ομοφυλόφιλοι επικαλούνται συνεχώς τις πανανθρώπινες αξίες, όπως ατομικά δικαιώματα, ατομικές ελευθερίες, κτλ για να καταστήσουν την ομοφυλοφιλία κοινωνικώς αποδεκτή. Τίθεται όμως ένα ενδιαφέρον ερώτημα: Ενδιαφέρονται πραγματικά για αυτές τις αξίες οι ομοφυλόφιλοι ή απλώς τις επικαλούνται όταν τους συμφέρει αλλά οι ίδιοι δεν τις εφαρμόζουν;

Παραθέτω αυτούσιο ένα απόσπασμα από άρθρο (http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=65989) της εφημερίδας City Press: "Και στο σημείο που ο αναπτυγμένος κόσμος στρέφεται προς την κατάκτηση των ατομικών ελευθεριών όλων ανεξαιρέτως των ατόμων, μία ευειδής νεαρά, η Κάρι Πρίτζιν (φωτό), που ήδη έχει στεφθεί Μις Καλιφόρνια, έχασε το στέμμα της Μις Αμερική εξαιτίας μιας ερώτησης. Στο μαγνητοσκοπημένο τελικό των καλλιστείων για την ανάδειξη της Miss USA, η εντυπωσιακή ξανθιά καλλονή ρωτήθηκε από έναν κριτή τη γνώμη της για το γάμο των ομοφυλοφίλων. Εκείνη, θεωρώντας καλό να εκφράσει τη δική της άποψη και όχι την politically correct, απάντησε ότι «ο γάμος πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα. Δεν έχω σκοπό να προσβάλλω κανέναν, αλλά με αυτές τις αρχές μεγάλωσα». Αυτή η απάντηση της στέρησε το στέμμα, διότι, από ό,τι φαίνεται, κανείς δεν θέλει πραγματικά να ακούσει τη γνώμη του άλλου. Και είναι πάγια τακτική της κοινωνίας οι μειοψηφούσες φωνές όταν γιγαντώνονται να θέλουν να σωπάσουν όσες τις καταπίεσαν τόσα χρόνια."

Ποιο ήταν το έγκλημα της συγκεκριμένης κοπέλας που της στέρησε τον τίτλο τον οποίο είχε κερδίσει με την αξία της; Ότι είπε της γνώμη της σε μία ερώτηση που της έκαναν (έχει σημασία ότι δεν εξέφρασε την άποψή της για αυτό το θέμα από μόνη της). Για τους ομοφυλόφιλους λοιπόν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και της ελευθεροστομίας δεν υφίσταται όταν πρόκειται να ακουστεί κάτι που δεν είναι της αρεσκείας τους. Πρέπει όλοι δηλαδή να προσέχουμε την κάθε λέξη που χρησιμοποιούμε, λές και ζούμε σε περίοδο χούντας και κάθε λάθος κουβέντα μπορεί να μας κοστίσει την καριέρα μας και την ζωή μας. Και όλα αυτά επειδή υπάρχουν μερικοί άνθρωποι φασιστές που προσπαθούν να εμφανιστούν ως υπέρμαχοι των πανανθρώπινων αξιών μόνο όταν οι αξίες αυτές εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Μας εκπλήσσει το γεγονός αυτό; Μάλλον όχι. Και αυτό επειδή πάντοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας η κοινωνική ομάδα που είχε το πάνω χέρι προσπαθούσε να προστατεύσει παντοιοτρόπως τα συμφέροντά της. Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι αφελής κάποιος εάν πιστεύει ότι οι ομοφυλόφιλοι, έχοντας στα χέρια τους αρκετή εξουσία, δεν θα προσπαθούσαν να καταπιέσουν όλους εμάς. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα, καθώς όταν έχοντας σχετικά λίγη εξουσία κατάφεραν αυτό που περιγράφεται στο ανωτέρω άρθρο, εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι καθεστώς τρομοκρατίας θα εξασκούσαν εάν είχαν την κοινωνική πλειοψηφία. Έτσι όπως οδεύουμε, μόνο να φανταστεί μπορεί κανείς τι πρόκειται να επακολουθήσει στα επερχόμενα χρόνια.

Το θράσος τις μικρής αυτής ομάδας (μικρής σε σχέση με το σύνολο) είναι τελικά πολύ μεγάλο. Είναι αδιανόητο να ασκείται τέτοια πολιτική τρομοκρατίας από ένα υποσύνολο της κοινωνίας εναντίον του συνόλου, ειδικά όταν πρόκειται για μία Δημοκρατική κοινωνία. Αφού λοιπόν και η ομοφυλοφιλική κοινότητα συμπεριφέρεται έτσι, έχει άραγε δικαίωμα να διαμαρτύρεται όταν και η ίδια δέχεται καταπίεση;

ΚΚΕ και Δικομματισμός

Ακούμε συνεχώς το ΚΚΕ να βάλει εναντίον του δικομματισμού και να καλεί τους πολίτες να απομακρυνθούν από τα δύο μεγάλα κόμματα. Ενδιαφέρεται όμως πραγματικά το ΚΚΕ να πέσει ο δικομματισμός ή ενδιαφέρεται μόνο εφόσον η πτώση του δικομματισμού έχει να αποφέρει οφέλη για το ίδιο το ΚΚΕ;

Θυμόμαστε όλοι την πρόσφατη ραγδαία άνοδο που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, που φυσικά αποδείχθηκε τελικώς πρόσκαιρη, οφειλόταν στην πτώση των ποσοστών των δύο μεγάλων κομμάτων και ιδίως του ΠΑΣΟΚ. Εφόσον το ΚΚΕ εχθρεύεται τόσο πολύ τον δικομματισμό η εξέλιξη αυτή θα έπρεπε να χαροποιήσει τα στελέχη του. Αντιθέτως, η ηγεσία του ΚΚΕ στράφηκε (αρκετά μουδιασμένη βέβαια καθώς δεν περίμενε να αποκτήσει ένα ανταγωνιστικό τους κόμμα τέτοια μεγάλη άνοδο ενώ οι ίδιοι έμειναν στάσιμοι) εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορώντας τους για χίλια δυο. Μήπως όμως η στάση αυτή ισχύει μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ; Μάλλον όχι, διότι η ίδια ακριβώς στάση τηρείται και για τον αργά αλλά σταθερά ανοδικό ΛΑΟΣ.

Άρα λοιπόν η στάση του ΚΚΕ είναι καθαρώς υποκριτική. Δεν ενδιαφέρεται για τον δικομματισμό αλλά αποκλειστικώς και μόνο για το ιδίον όφελος. Όταν το άθροισμα των ποσοστών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μειώνεται αλλά την διαφορά αυτήν την καρπώνεται κάποιο κόμμα πλην του ΚΚΕ, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ (που σύμφωνα με αυτά που διακηρύττει θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένη) αρχίζει και αφρίζει από το κακό της εκστομίζοντας για το "σύμμαχο - στην θεωρία - κατά του δικομματισμού" κόμμα ότι κατηγορίες μπορεί. Πάντοτε βρίσκει φυσικά μία καλή δικαιολογία, καθώς δεν θέλει να αποκαλυφθούν τα ιδιοτελή κίνητρά της, κρίνοντας όλους τους άλλους ως είτε λαϊκιστές, είτε ακραίους, είτε απατεώνες, κτλ (λες και οι ίδιοι αποτελούν την μοναδική εξαίρεση του πολιτικού κόσμου της Ελλάδος).

Δεν είναι και κάτι φοβερά δύσκολο να φτάσει κανείς σε αυτό το συμπέρασμα. Υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι η ηγεσία του ΚΚΕ θα προτιμούσε να πέσουν τα ποσοστά του δικομματισμού και ας πέσουν και τα δικά τους ποσοστά; Σε τι θα τους ωφελούσε η πτώση του δικομματισμού εάν αυτό οδηγήσει στην ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων; Το να πέφτει ο δικομματισμός χωρίς να ωφελούνται τα υπόλοιπα μικρά κόμματα είναι ταυτόσημο με την άνοδο του ΚΚΕ. Άρα λοιπόν το ΚΚΕ έχει βρεί έναν τρόπο να ζητάει την ψήφο του λαού αλλά ζητώντας το εμμέσως και πολύ πιο κομψά. Ανάγοντάς το σε ένα σύνθημα που ακούγεται πολύ πιο ευχάριστα από το "ψηφίστε εμάς" ή κάτι παρεμφερές. Το σύνθημα "κάτω ο δικομματισμός".

Θα αναρωτηθεί κανείς: "Μόνο για το ΚΚΕ ισχύει αυτό;". Όχι, ισχύει για όλα τα μικρά κόμματα. Όλα κάνουν χρήση σοφιστικής μπακαλοπολιτικής τέτοιου είδους και για αυτό δεν μπορούν να αυξήσουν σταθερά τα ποσοστά τους. Απλώς το ΚΚΕ είναι αυτό που χρησιμοποιεί κατά κόρον και από πολύ παλιά το σύνθημα αυτό. Αλλά όταν κάποιος δεν έχει προσωπική αξία θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος να ανέβει είναι να πέσουν όλοι οι άλλοι γύρω του (βλέπε και πολιτική "ώριμου φρούτου"). Τελικά αυτός μάλλον είναι και ο καλύτερος τρόπος να στηρίξει ένα μικρό κόμμα τον δικομματισμό, παρουσιάζοντας πλήρη έλλειψη σοβαρότητας.

Τις Πταίει - Μέρος 2

Ζούμε και θα δούμε στο πετσί μας τις συνέπειες των επεισοδίων του περασμένου Δεκεμβρίου, όταν κάηκε το κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο. Η ανασφάλεια των πολιτών έχει αυξηθεί και οι πάσης λογής εγκληματίες έχουν αποθρασυνθεί τελείως αφού διεπίστωσαν ότι η αστυνομία έχει καθαρά διακοσμητικό ρόλο. Οι ένοπλες ληστείες, συχνά μετά φόνου, έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο σε όλες τις περιοχές της Αθήνας, και όλη αυτή η κατάσταση πυροδοτήθηκε από την απραξία της αστυνομίας στις καταστροφές των αναρχικών τον Δεκέμβριο.

Η αφορμή των επεισοδίων ήταν ο θάνατος του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ήταν όμως και ο πραγματικός λόγος; Σχετικά με τον θάνατό του, δύο τινά υπάρχουν. Είτε ο αστυνομικός που πυροβόλησε το έκανε κατόπιν εντολών ή ήταν δική του πρωτοβουλία (δεν θα μπούμε στον κόπο να ασχοληθούμε με το εάν η σφαίρα εξοστρακίστηκε ή όχι). Εάν κάποιος είναι τόσο ανόητος ώστε να θεωρεί ότι δόθηκε σχετική εντολή στον αστυνομικό τότε δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε την συζήτηση. Εφόσον όμως ο αστυνομικός πυροβόλησε από μόνος του, τότε προς τι η όλη φασαρία; Φταίει το κράτος / κυβέρνηση επειδή βρέθηκε ένας βλάξ (ή πωρωμένος, ή τρελός, ας τον χαρακτηρίσει όπως θέλει κανείς) αστυνομικός να πυροβολήσει ένα παιδί;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ασφαλώς ότι το κράτος φταίει έμμεσα. Πιστεύω όλοι συμφωνούμε σε αυτό. Δηλαδή ότι είτε αμέλησε να κάνει ψυχολογικά τεστ στους αστυνομικούς που κρατάνε όπλο, ή τέλος πάντων δεν πήρε κάποια προληπτικά μέτρα, σχετικά με την προετοιμασία - εκπαίδευση - αξιολόγηση των αστυνομικών, ώστε να αποφευχθεί μία τέτοια κατάσταση. Με αυτήν την λογική όμως το κράτος δεν φταίει - έμμεσα πάντα - όταν παραδείγματος χάριν σκοτώνονται άνθρωποι στους δρόμους λόγω κακοτεχνιών; Το κράτος δεν φταίει που σκοτώθηκαν τα μικρά παιδιά τότε στα Τέμπη; Εκεί όπου τα παιδιά ήταν και πιο μικρά από τον Αλέξη, και πιο πολλά αλλά και επιπλέον δεν προκάλεσαν την τύχη τους (αντίθετα με τον Αλέξη που πέταγε πέτρες στα ΜΑΤ), εκεί το αφήνουμε να περάσει έτσι; Που είναι οι φασαρίες, οι διαδηλώσεις και οι εξεγέρσεις; Εκεί δεν νοιάζεται κανείς;

Μήπως λοιπόν τελικά ο θάνατος του 15χρονου δεν ήταν η πραγματική αιτία για τις ταραχές αλλά απλώς η αφορμή; Μήπως η πραγματική αιτία ήταν ότι μία συμμορία από νέα παιδία που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια τους ήθελαν να εκτονωθούν κάπου και ο θάνατος του Αλέξη τους έδωσε την ευκαιρία που ζητούσαν; Μήπως οι ίδιοι που τα σπάνε κάθε χρόνο στο Πολυτεχνείο βαρέθηκαν να περιμένουν έναν ολόκληρο χρόνο για να κάνουν κάτι συναρπαστικό (για αυτούς) που θα τους βγάλει από την ρουτίνα τους και θα ικανοποιήσει τα βάρβαρα ένστικτά τους;

Και κάτι άλλο: μήπως ο λόγος που ηρωοποιήθηκε ο Αλέξης είναι απλώς και μόνο επειδή συμβολίζει τον αγώνα ενάντια στην αστυνομία, μία αστυνομία που είναι το κόκκινο πανί για τους αριστερούς και τους αναρχικούς; Μήπως αν είχε πεθάνει από το χέρι οποιουδήποτε άλλου, π.χ. ενός Γεωργιανού ληστή κατά την διάρκεια μίας διάρρηξης, δεν θα είχε νοιαστεί κανένας αναρχικός και ο θάνατός του θα είχε ξεχαστεί τόσο γρήγορα όσο της κοπέλας στο κατάστημα ΓΕΡΜΑΝΟΣ του Βύρωνα; Λέω, μήπως.

Οι Χλιδάνεργοι

Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί εδώ και καιρό στο Διαδίκτυο. Είναι ένα από τα πιο πετυχημένα κείμενα που θίγεί πολύ εύστοχα ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο όλοι μας γνωρίζουμε. Απολαύστε το:

Η φίλη μου η Μαρία ήρθε και με βρήκε για πρώτη φορά τον περσινό Σεπτέμβριο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρέψει από την Αγγλία με το μεταπτυχιακό της, μετά είχε πάει τέσσερις μήνες διακοπές (στο Μπαλί, τη Μύκονο και τη Φλωρεντία), και τώρα είχε έρθει μαυρισμένη και έτοιμη να ξεκινήσει την καριέρα της, και μια νέα ζωή.

"Θέλω να μου βρεις δουλειά στην εταιρία σου", μου είπε με τον επιτακτικό τρόπο που λέει τα πάντα. Ήταν 26 χρονών.

Αν και είμαι εντελώς ακατάλληλος για τέτοιου είδους διαμεσολαβήσεις, μισάνθρωπος ων, σεβάστηκα το αίτημα της καλής φίλης, ρώτησα και έμαθα ότι πράγματι, υπήρχε μια ανοιχτή θέση στο διαφημιστικό τμήμα μιας εταιρίας για την οποία είχα κάνει κάποιες μεταφράσεις, προώθησα το βιογραφικό της και, ικανοποιημένος που έκανα το καλό για έναν συνάνθρωπο, το ξέχασα εντελώς.

Μετά από τρεις μέρες η Μαρία με πήρε τηλέφωνο, έξαλλη.

"Υποδοχή διαφήμισης; Η θέση που μου βρήκες είναι για υποδοχή διαφήμισης; "

"Ποιος; Τι; Ποιος είναι;" είπα (με είχε ξυπνήσει).

"Εγώ έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης στο Λονδίνο και θα πάω να σηκώνω τηλέφωνα για 600 ευρώ;"

Τι είχε γίνει: Η Μαρία δεν είχε πάει στο ραντεβού. Όταν την πήραν τηλέφωνο για να την καλέσουν έμαθε όσα χρειαζόταν να μάθει, και απέρριψε τη δουλειά μονομιάς.

Η Μαρία, βλέπετε, ανήκει σε μια εντελώς νέα κατηγορία Ελλήνων. Πρόκειται για μια υποκατηγορία της διαβόητης «γενιάς των 700 ευρώ», των νεαρών Ελλήνων, δηλαδή, που έχουν αποκτήσει πολύ καλή μόρφωση, και οι οποίοι βγαίνουν σε μια αγορά εργασίας η οποία δεν τους πολυχρειάζεται, και έτσι δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μισθό αντίστοιχο των σπουδών τους, ή έστω επαρκή για να συντηρηθούν.

Η συγκεκριμένη υποκατηγορία της Μαρίας περιλαμβάνει τους νέους που, αν και δεν βρίσκουν μια καλοπληρωμένη δουλειά, αρνούνται να κάνουν οποιονδήποτε συμβιβασμό στον τρόπο ζωής τους. Μαθημένοι στο χαρτζιλίκι από τους γονείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας και των σπουδών, βγαίνοντας στην «αγορά» εξακολουθούν να επιθυμούν να συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά, να ψωνίζουν το ίδιο ακριβά προϊόντα, και να κάνουν ακριβώς την ίδια άνετη ζωή που έκαναν πριν.

Είναι οι χλιδάνεργοι, και δεν πρόκειται να θυσιάσουν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια απ` το life_style_ τους. Όσα κι αν τους πληρώνουν.

Σύμφωνα με μια έρευνα των Νέων , 8 στους 10 νεοπροσληφθέντες στην Ελλάδα αμείβονται με λιγότερα από 1000 ευρώ. Σύμφωνα με άλλη έρευνα της Marc για το Έθνος, τo 56% των Ελλήνων ηλικίας 18-30 αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ το μήνα. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος.

Από τους τριαντάρηδες, μόνο το 29,5% ζουν εντελώς ανεξάρτητοι από τους γονείς.

Ένα 31,4% συντηρείται αποκλειστικά από αυτούς.

Μπορείτε να συλλάβετε αυτά τα νούμερα;

Αν κάποιος ξένος τα διαβάσει θα συμπεράνει πως είμαστε μια κοινωνία υπό κατάρρευση, όπου οι νέοι δεν μπορούν να παράγουν πλούτο, οπότε τρώνε τον πλούτο που έχει συσσωρεύσει η προηγούμενη γενιά, μέχρι αυτός να τελειώσει, οπότε προφανώς η χώρα μας θα χρεοκοπήσει.

Η ίδια η οικογένεια έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες. Σε όλους τους Μεσογειακούς λαούς εμφανίζεται αυτή η απεριόριστη λατρεία για τα παιδιά, η οποία εύκολα παίρνει όχι-και-πολύ-υγιείς διαστάσεις. Οι γονείς ουσιαστικά «πληρώνουν» το παιδί για να μην τους φύγει. Σε άλλες, βορειότερες χώρες συνηθίζεται να το σουτάρουν (με αγάπη) μόλις τελειώσει το σχολείο, για να τραβήξει το δικό του δρόμο, να κάνει τα δικά του λάθη, να σταθεί στα δικά του πόδια, να μάθει και ωριμάσει. Εδώ έχουμε περιπτώσεις σαν το Θεσσαλονικιό φίλο μου το Στέλιο, που οι γονείς του υποσχέθηκαν αυτοκίνητο αν περάσει στις Πανελλήνιες, με τον όρο να περάσει σε σχολή της Θεσσαλονίκης.

Φυσικά, εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι νέοι που ανήκουν στη «Γενιά των 700 ευρώ», όλων οι γονείς θέλουν να τους φροντίσουν, κάμποσοι από αυτούς τους γονείς είναι και ευκατάστατοι, αλλά δεν γίνονται όλα τα παιδιά χλιδάνεργοι.

Βλέπετε, είναι στη φύση του νέου να θέλει να αυτονομηθεί, να κάνει κάτι στηριγμένος στα δικά του ποδάρια, μόνος, ανεξάρτητος. Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη αυτή. Στην πρώτη μου δουλειά προσελήφθην με μισθό 180.000 δραχμές το μήνα (520 ευρώ), εν έτει 2000, σε ηλικία 23 ετών, και ήμουν πανευτυχής. Εκστατικός. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο ζευγάρι παπούτσια που πήρα με τα δικά μου λεφτά.

Μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο «Βασιλάκης Καϊλας», αλλά η ανάγκη του ανθρώπου να κάνει πράγματα μόνος του -και κατά συνέπεια να αυτοεπιβεβαιωθεί ως αυτόνομη οντότητα- είναι πανίσχυρη.

Γιατί τότε τόσοι τριαντάρηδες καταπιέζουν αυτή την ανάγκη για να μείνουν στη σφιχτή και γεμάτη ασφάλεια αγκαλιά της τσέπης του μπαμπά;

Είναι απλό: Είναι αρρώστια.

Οι χλιδάνεργοι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι life_style_ junkies, που επιτρέπουν τον εθισμό τους στην ηδονιστική πλευρά της ζωής, κι ας εγκλωβίζονται έτσι σε μια αέναη εφηβεία.

«Δεν μπορώ να μην ψωνίζω. Δεν γίνεται», λέει μια άλλη φίλη, ας την πούμε Πόπη. «Είναι εθισμός, πηγαίνω στο Mall και θέλω να κατεβάσω τα ράφια, να τα δοκιμάσω όλα, να δώσω την κάρτα μου και να τα πάρω σπίτι μου. Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη με ρούχα που δεν φοράω ποτέ, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να αγοράζω διαρκώς καινούρια. Το τηλέφωνό μου στο σπίτι είναι μονίμως κατεβασμένο για να μην με πρήζουν από την τράπεζα -χρωστάω πολλά στην κάρτα. Έχω φεσώσει συγγενείς μέχρι και τρίτου βαθμού, το χαρτζιλίκι με το που το παίρνω φεύγει, ο μισθός το ίδιο».

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί κανείς να καταλογίσει στην κοινωνία του υπερκαταναλωτισμού, και η ύπαρξη των χλιδάνεργων είναι ένα από αυτά. Αλλά δεν φταίνε οι τσάντες και τα παπούτσια αν η γυναίκα που τις ψωνίζει το κάνει με λεφτά που δεν έχει ή δεν έχει βγάλει με τον ιδρώτα της. Ο σφιχτός-όσο-δεν-παίρνει εναγκαλισμός της ελληνικής οικογένειας, που αρνείται να αφήσει τα παιδιά της να ωριμάσουν, δημιουργεί σε συνδυασμό με όλες τις χαρές του life_style_ αυτούς τους αιώνιους εφήβους που προτιμούν να ζήσουν σήμερα ό,τι έχει να τους προσφέρει η ζωή (ο μπαμπάς), παρά να ταλαιπωρηθούν για να το απολαύσουν αύριο.

Ως στάση ζωής αυτή δεν είναι απολύτως καταδικαστέα. Αναρωτιέται όμως κανείς, όταν ο μπαμπάς (ζωή) πάψει να παρέχει, τι θα καταναλώσει ο χλιδάνεργος; Και, ακόμα χειρότερα: Τι θα καταναλώσουν τα παιδιά του;

Προς το παρόν οι χλιδάνεργοι εξακολουθούν να βγαίνουν, να ψωνίζουν, να ταξιδεύουν, να πηγαίνουν σε interviews για δουλειές που δεν χρειάζονται, καθώς ο χρόνος περνά χωρίς συνέπειες. Θα έρθουν συνέπειες στο μέλλον; Έλα ντε.

Είδα τη Μαρία πρόσφατα, καλοντυμένη, αψεγάδιαστη, σε ακριβό εστιατόριο να τρώει με τον -πολύ μεγαλύτερο- φίλο της. Ήταν μια χαρά: Χαρούμενη, ξεκούραστη και, ενάμιση χρόνο μετά το τέλος των σπουδών της, ακόμα... χλιδάνεργη.

Περί Αξιοπιστίας των ΜΜΕ

Το βασικό ζήτημα που τίθεται σχετικά με την ενημέρωσή μας από τα ΜΜΕ δεν είναι τόσο η αξιοπιστία των ειδήσεων, όσο σημαντική και αν είναι η αξιοπιστία αυτή, αλλά το κατά πόσον η ενημέρωση είναι ελεγχόμενη. Διότι μπορεί μερικά ρεπορτάζ να μην είναι τόσο αξιόπιστα, όπως συχνά διαπιστώνουμε μερικοί, αλλά το ανθρώπινο αυτό λάθος δεν μπορεί να θεωρηθεί τόσο σημαντικό όσο το ενδεχόμενο να θάβονται ορισμένες ειδήσεις.

Υπάρχουν διαθέσιμα δύο πρόσφατα παραδείγματα τέτοιου είδους όπου φαίνεται να υπάρχει αποσιώπηση σημαντικών ειδήσεων από τα ΜΜΕ. Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή του εμπορικού κέντρου "THE MALL", το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως το μεγαλύτερο αυθαίρετο της Ευρώπης. Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή της δικαστικού Μαρίας Μαργαρίτη η οποία έκανε σημαντικές καταγγελίες και απεργία πείνας απέναντι από το γραφείο του Πρωθυπουργού. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν να μεταφερθεί σηκωτή στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Αρχικά ας αποπειραθούμε να εξηγήσουμε την σημασία των ειδήσεων αυτών.

Στην περίπτωση της Μαργαρίτη οι καταγγελίες της είναι ιδιαιτέρως σοβαρές. Οι καταγγελίες αυτές αφορούν πρώτον παρακράτηση κονδυλίων οικονομικής ενίσχυσης σεισμοπαθών από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς και δεύτερον κύκλωμα παιδεραστίας και σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών σε μυστικό χώρο εντός του υπογείου των δικαστηρίων. Ακόμα χειρότερα όμως, ο γνωστός τηλεοπτικός σταθμός BBC έκανε ρεπορτάζ με το θέμα αυτό, διασύροντας έτσι ολόκληρη την χώρα. Εάν κάποιος ισχυριστεί ότι οι κατηγορίες της κυρίας Μαργαρίτη είναι ανεδαφικές και ότι για αυτό δεν προβλήθηκε η είδηση, τότε θα του απαντούσα ότι όταν ένας τηλεοπτικός σταθμός του κύρους και του βεληνεκούς του BBC κάνει ένα τέτοιο ρεπορτάζ (εθνικού διασυρμού δηλαδή), αυτομάτως η είδηση αυτή είναι σημαντική για τον Ελληνικό λαό. Άλλες φορές σε δελτία ειδήσεων έχουμε δεί μέχρι και αναφορές σε ξένες ιστοσελίδες ιδιωτών και συλλόγων για τις οποίες έγινε ρεπορτάζ επειδή κρίθηκαν ανθελληνικές. Μπορεί να συγκριθεί το BBC σε βαρύτητα με μία τέτοια ιστοσελίδα; Η εναλλακτική δικαιολογία είναι ότι εκείνη την ημέρα έτυχε να απεργούν τα ΜΜΕ. Είμαστε σοβαροί ή είμαστε μικρά παιδία; Και την επόμενη γιατί δεν παίχτηκε λοιπόν; Εδώ όταν δεν έχουν ειδήσεις βγάζουν μπαγιατεμένες ειδήσεις από το αρχείο ή κουτσομπολιά που μόνο ειδήσεις δεν είναι. Δηλαδή το περιστατικό αυτό με την Μαργαρίτη δεν άξιζε 60 δευτερόλεπτα από το δελτίο ειδήσεων της επόμενης ημέρας αντί μίας είδησης του στυλ "ποια χαιρέτησε χτες ο Ρουβάς"; Άρα πρόκειται περί γελοίας δικαιολογίας.

Στην περίπτωση του "THE MALL" έχουμε ένα τεράστιο ακίνητο που, εάν δεχτούμε τις κατηγορίες που εκφράζονται από μερικές ανεξάρτητες φωνές, είναι αυθαίρετο και παράνομο, και συνεπώς θα έπρεπε να γκρεμιστεί παρά ταύτα. Το άρθρο του ηλεκτρονικού περιοδικού "ΓΑΛΕΡΑ" που έχει ασχοληθεί με το θέμα (http://www.galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=68) κάνει λόγο για τριπλασιασμό του συντελεστή δόμησης μέσα σε δύο χρόνια από την τότε κυβέρνηση ώστε να εξυπηρετηθεί ο επιχειρηματίας στον οποίο ανήκει το κολοσσιαίο εμπορικό κέντρο. Το να αλλάζουν οι νόμοι για να εξυπηρετηθεί ένας επιχειρηματίας από τα δύο μεγάλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι οποίοι σε τέτοιες περιπτώσεις γίνονται τα καλύτερα φιλαράκια) είναι ένα τεράστιο διακομματικό σκάνδαλο που ενδιαφέρει τον κάθε πολίτη. Ειδικά εφόσον εμπλέκονται και τα δύο μεγάλα κόμματα στην υπόθεση, το θέμα είναι ακόμη πιο σοβαρό, καθώς αποκαλύπτει ότι οι εκπρόσωποι της διαπλοκής διαθέτουν έναν πανίσχυρο διακομματικό μηχανισμό.

Αυτές οι δύο ειδήσεις δεν θεώρησε ούτε ένας τηλεοπτικός σταθμός ότι άξιζε να προβληθούν; Μήπως ένα τέτοιο θέμα δεν θα ενδιέφερε τον κόσμο και κατά συνέπεια δεν θα έφερνε τηλεθέαση; Προφανώς λοιπόν είτε υπάρχει μία σχέση δούναι και λαβείν μεταξύ των ιδιοκτητών των καναλιών και του εκάστοτε εμπλεκόμενου σε σκάνδαλο (θα κουκουλώσω την είδηση αλλά για αντάλλαγμα θέλω...), είτε δεν θέλουν να προκαλέσουν οι επιχειρηματίες που έχουν τα κανάλια διότι και αυτοί έχουν βρώμικα μυστικά και αποφεύγουν να προκαλέσουν έναν πόλεμο με άλλους επιχειρηματίες ή με το κράτος (εάν με ξεσκεπάσεις θα σε ξεσκεπάσω και εγώ). Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει, και όπως αποδεικνύονται μερικά από τα μεγαλύτερα κοράκια είναι τα ελληνικά ΜΜΕ.

Αυτά είναι τα ΜΜΕ που ωρύονται για την διαφθορά αλλά είναι ταυτόχρονα οι πρώτοι διδάξαντες αυτής. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορούν τους μπλόγκερς για αυτά που οι ίδιοι συνεχώς κάνουν, χρησιμοποιώντας την κατηγορία της αναξιοπιστίας σαν πρόφαση, ενώ στην ουσία προσπαθούν να εξοβελίσουν τον ανταγωνισμό. Αυτή είναι η δημοκρατική χώρα στην οποία νομίζουμε ότι ζούμε. Να την χαιρόμαστε την δημοκρατία μας και την ελευθερία του λόγου μας.

Περί Κοινωνικής Εξέγερσης

Τα πρόσφατα γεγονότα που ακολούθησαν τον θάνατο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, τα οποία οδήγησαν στο κάψιμο του κέντρου της Αθήνας, χαρακτηρίζονται από ορισμένους ως "κοινωνική εξέγερση". Είναι όμως τα πράγματα πράγματι έτσι ή μήπως απλά παρέχουμε ιδεολογική κάλυψη σε ένα κοπάδι κοινών εγκληματιών;

Πρώτα από όλα, όταν μιλάμε για μία "κοινωνική εξέγερση" υπονοούμε ότι εξεγείρεται ολόκληρη η κοινωνία, ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι της. Μπορεί άραγε να χαρακτηριστεί έτσι αυτό που συνέβη στην περίπτωσή μας, η εκδήλωση καταστροφομανίας μίας ομάδας 100-200 ατόμων; Μίας ομάδας που δεν αντιπροσωπεύει σε καμμία περίπτωση το σύνολο της κοινωνίας; Προφανώς όχι. Κοινωνική εξέγερση μπορεί να θεωρηθεί π.χ. η Γαλλική Επανάσταση, στην οποία συμμετείχε το μεγαλύτερο κομμάτι του Γαλλικού λαού. Κοινωνική εξέγερση μπορεί να θεωρηθεί η επανάσταση των σκλάβων στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Κοινωνική εξέγερση ΔΕΝ μπορεί να θεωρηθεί αυτό που έγινε στο κέντρο της Αθήνας.

Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ για το πώς χαρακτηρίζεται το κάψιμο του Πολυτεχνείου που έχει καθιερωθεί κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου (όχι ότι δεν γίνονται καταστροφές από εξωσχολικούς και σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, απλά το κάψιμο του Πολυτεχνείου έχει καθιερωθεί σαν έθιμο). Αυτή είναι η κοινωνική εξέγερση, η καταστροφή ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος; Μήπως και τότε, όταν τα ίδια άτομα καίνε το πολυτεχνείο (διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι σε γενικές γραμμές οι ίδιοι είναι), οι καταστροφές εκείνες είναι αποτέλεσμα κάποιας φανταστικής κοινωνικής εξέγερσης; Ή μήπως είναι μία ομάδα αναρχικών εγκληματιών που απλά αρέσκεται στο να καταστρέφει ότι βρει;

Άλλο θέμα που τίθεται είναι η ταυτότητα των νεαρών ταραξιών που επανειλημμένως τα σπάνε. Δεν είναι παιδία φτωχών οικογενειών, διότι εάν ήταν τότε στα επεισόδια δεν θα συμμετείχαν 200 άτομα αλλά 100.200 άτομα. Όπως έχει αποδειχτεί και παλιότερα (επί Παπανδρέου), όταν συνελήφθησαν αρκετοί αναρχικοί που είχαν μπει στο Πολυτεχνείο, οι περισσότεροι από τους αναρχικούς ήταν παιδιά ευκατάστατων οικογενειών. Να θυμίσω επίσης ότι γιος βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ χτύπησε σχετικά πρόσφατα μία τράπεζα. Για ποια κοινωνική εξέγερση μιλάμε συνεπώς; Για μερικά κακομαθημένα ανώριμα πλουσιόπαιδα που προσπαθούν να βρουν τρόπο εκτόνωσης;

Ξαναζούμε την εποχή των σοφιστών, όπου ο καθένας προσπαθεί να καλύψει τις επιθυμίες του με ένα ιδεολογικό ένδυμα, ώστε να μπορέσει να τις δικαιολογήσει στο σύνολο, και ίσως να πείσει και μερικούς αφελείς. Όσο δεν καταφέρνουμε να διακρίνουμε την ουσία των πραγμάτων πέρα από τον τρόπο που προσπαθούν να μας τα παρουσιάσουν, τόσο θα συνεχίζουμε να ανεχόμαστε στο σβέρκο μας τις διαφόρων ειδών συμμορίες.

Δημόσια και Ιδιωτική Παιδεία

"Η Παιδεία πρέπει να είναι δωρεάν". Αυτό είναι το σύνθημα που επαναλαμβάνουν όλοι όσοι είναι κατά της αναγνώρισης των ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Το Πανεπιστήμιο όμως, η ανώτατη δηλαδή εκπαίδευση, δεν είναι η μοναδική βαθμίδα εκπαίδευσης, καθώς υπάρχει η ανώτερη, η μέση και η κατώτερη εκπαίδευση (Λύκειο, Γυμνάσιο, Δημοτικό, ακόμα και παιδικός σταθμός).

Κανένας δεν θέτει σαν θέμα την αναγνώριση των ιδιωτικών σχολείων όλων των βαθμίδων πλήν της ανώτατης. Υπάρχουν ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί που αναγνωρίζονται (τα παιδιά που προέρχονται από εκεί εγγράφονται χωρίς πρόβλημα στο δημόσιο Δημοτικό σχολείο), ιδιωτικά Δημοτικά που αναγνωρίζονται (οι απόφοιτοί τους γίνονται δεκτοί στο δημόσιο Γυμνάσιο) και τέλος ιδιωτικά Γυμνάσια και Λύκεια που αναγνωρίζονται (οι απόφοιτοί τους είναι αναγνωρισμένοι και έχουν δικαίωμα να δώσουν Πανελλήνιες εξετάσεις). Σε αυτές τις περιπτώσεις η αναγνώριση της ιδιωτικής Παιδείας γιατί δεν μας ενοχλεί; Γιατί δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να ασχολείται με ιδιωτικά Δημοτικά σχολεία;

Γιατί επικρατεί ιδιαίτερο καθεστώς αποκλειστικά και μόνο στην ανώτατη εκπαίδευση; Ο μόνος λόγος που θα μπορούσα να φανταστώ, είναι ότι η ανώτατη εκπαίδευση θεωρείται πολύ σημαντικότερη από τις υπόλοιπες βαθμίδες και για αυτό δεν αφήνεται στα χέρια ιδιωτικών ιδρυμάτων. Στέκει όμως η λογική αυτή; Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι η εκπαίδευση που λαμβάνουμε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας είναι η σημαντικότερη. Πρώτον, διότι εκεί θέτουμε τις βάσεις που θα μας ακολουθήσουν σε όλη την υπόλοιπη ακαδημαϊκή μας πορεία. Είναι προφανές ότι οι βάσεις είναι πάντοτε το σημαντικότερο πράγμα, καθώς μία λάθος ή/και ανεπαρκής προετοιμασία στο Δημοτικό θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στην ακαδημαϊκή (και γενικότερα) πορεία του παιδιού. Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί που δεν έχει κατανοήσει ούτε καν την "μέθοδο των τριών" στα Μαθηματικά να ανταποκριθεί στις ανάγκες των τάξεων του Γυμνασίου-Λυκείου; Αυτομάτως δεν αποκλείεται από την ανώτατη εκπαίδευση;

Δεύτερον, διότι αντίθετα με την ανώτερη εκπαίδευση, όπου η εκπαίδευση είναι πιο τεχνικής και επαγγελματικά προσανατολισμένης φύσεως, η κατώτερη εκπαίδευση έχει πολύ ευρύτερο σκοπό από το να μεταδώσει στο παιδί ξερές επιστημονικές γνώσεις. Κατά την ανώτερη εκπαίδευση είναι πια πολύ αργά για να δοθεί βάρος στην ηθοπλαστική πλευρά της Παιδείας, κάτι που είναι δουλειά των πρώτων βαθμίδων, όπως και το να διδάξει στο παιδί τόσο να σκέφτεται σωστά όσο και να εργάζεται σωστά, γνώσεις απαραίτητες για όλη του την ζωή. Πάντως ακόμα και να μην συμφωνεί κάποιος με την λογική που παρουσιάζω, ασφαλώς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο ρόλος των πρώτων εκπαιδευτικών βαθμίδων είναι λιγότερο σημαντικός από αυτόν της ανώτατης.

Αφού λοιπόν ο ρόλος της ανώτατης εκπαίδευσης δεν είναι σημαντικότερος από αυτόν όλων των προηγούμενων βαθμίδων και στις άλλες βαθμίδες τα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα αναγνωρίζονται από το κράτος, γιατί δεν αναγνωρίζονται και τα ανώτατα ιδιωτικά ιδρύματα; Εγώ προσωπικά μόνο έναν λόγο μπορώ να φανταστώ και αυτός δεν έχει σχέση ούτε με υψηλά ιδανικά ούτε φυσικά με προστασία της Παιδείας στην χώρα μας. Αλλά δεν θα σας τον πώ, αντιθέτως θα σας αφήσω να τον μαντέψετε...