Τις Πταίει - Μέρος 2

Ζούμε και θα δούμε στο πετσί μας τις συνέπειες των επεισοδίων του περασμένου Δεκεμβρίου, όταν κάηκε το κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο. Η ανασφάλεια των πολιτών έχει αυξηθεί και οι πάσης λογής εγκληματίες έχουν αποθρασυνθεί τελείως αφού διεπίστωσαν ότι η αστυνομία έχει καθαρά διακοσμητικό ρόλο. Οι ένοπλες ληστείες, συχνά μετά φόνου, έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο σε όλες τις περιοχές της Αθήνας, και όλη αυτή η κατάσταση πυροδοτήθηκε από την απραξία της αστυνομίας στις καταστροφές των αναρχικών τον Δεκέμβριο.

Η αφορμή των επεισοδίων ήταν ο θάνατος του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ήταν όμως και ο πραγματικός λόγος; Σχετικά με τον θάνατό του, δύο τινά υπάρχουν. Είτε ο αστυνομικός που πυροβόλησε το έκανε κατόπιν εντολών ή ήταν δική του πρωτοβουλία (δεν θα μπούμε στον κόπο να ασχοληθούμε με το εάν η σφαίρα εξοστρακίστηκε ή όχι). Εάν κάποιος είναι τόσο ανόητος ώστε να θεωρεί ότι δόθηκε σχετική εντολή στον αστυνομικό τότε δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε την συζήτηση. Εφόσον όμως ο αστυνομικός πυροβόλησε από μόνος του, τότε προς τι η όλη φασαρία; Φταίει το κράτος / κυβέρνηση επειδή βρέθηκε ένας βλάξ (ή πωρωμένος, ή τρελός, ας τον χαρακτηρίσει όπως θέλει κανείς) αστυνομικός να πυροβολήσει ένα παιδί;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ασφαλώς ότι το κράτος φταίει έμμεσα. Πιστεύω όλοι συμφωνούμε σε αυτό. Δηλαδή ότι είτε αμέλησε να κάνει ψυχολογικά τεστ στους αστυνομικούς που κρατάνε όπλο, ή τέλος πάντων δεν πήρε κάποια προληπτικά μέτρα, σχετικά με την προετοιμασία - εκπαίδευση - αξιολόγηση των αστυνομικών, ώστε να αποφευχθεί μία τέτοια κατάσταση. Με αυτήν την λογική όμως το κράτος δεν φταίει - έμμεσα πάντα - όταν παραδείγματος χάριν σκοτώνονται άνθρωποι στους δρόμους λόγω κακοτεχνιών; Το κράτος δεν φταίει που σκοτώθηκαν τα μικρά παιδιά τότε στα Τέμπη; Εκεί όπου τα παιδιά ήταν και πιο μικρά από τον Αλέξη, και πιο πολλά αλλά και επιπλέον δεν προκάλεσαν την τύχη τους (αντίθετα με τον Αλέξη που πέταγε πέτρες στα ΜΑΤ), εκεί το αφήνουμε να περάσει έτσι; Που είναι οι φασαρίες, οι διαδηλώσεις και οι εξεγέρσεις; Εκεί δεν νοιάζεται κανείς;

Μήπως λοιπόν τελικά ο θάνατος του 15χρονου δεν ήταν η πραγματική αιτία για τις ταραχές αλλά απλώς η αφορμή; Μήπως η πραγματική αιτία ήταν ότι μία συμμορία από νέα παιδία που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια τους ήθελαν να εκτονωθούν κάπου και ο θάνατος του Αλέξη τους έδωσε την ευκαιρία που ζητούσαν; Μήπως οι ίδιοι που τα σπάνε κάθε χρόνο στο Πολυτεχνείο βαρέθηκαν να περιμένουν έναν ολόκληρο χρόνο για να κάνουν κάτι συναρπαστικό (για αυτούς) που θα τους βγάλει από την ρουτίνα τους και θα ικανοποιήσει τα βάρβαρα ένστικτά τους;

Και κάτι άλλο: μήπως ο λόγος που ηρωοποιήθηκε ο Αλέξης είναι απλώς και μόνο επειδή συμβολίζει τον αγώνα ενάντια στην αστυνομία, μία αστυνομία που είναι το κόκκινο πανί για τους αριστερούς και τους αναρχικούς; Μήπως αν είχε πεθάνει από το χέρι οποιουδήποτε άλλου, π.χ. ενός Γεωργιανού ληστή κατά την διάρκεια μίας διάρρηξης, δεν θα είχε νοιαστεί κανένας αναρχικός και ο θάνατός του θα είχε ξεχαστεί τόσο γρήγορα όσο της κοπέλας στο κατάστημα ΓΕΡΜΑΝΟΣ του Βύρωνα; Λέω, μήπως.