Περί της Κατάργησης των Φρουρών στα Αστυνομικά Τμήματα

Ο Υπουργός Δημοσίας Τάξης, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, αποφάσισε χθές να καταργήσει τις σκοπίες έξω από τα Αστυνομικά τμήματα. Πρώτα από όλα αυτή είναι μία βιαστική κίνηση και η βιασύνη είναι συνήθως κακός σύμβουλος. Ας εξετάσουμε όμως εάν είναι η κίνηση αυτή καθ' εαυτή καλή ή κακή.

Καταρχάς προφανώς πρέπει να αναρωτηθούμε ποιοι ήταν εξ αρχής οι λόγοι που υπήρχαν σκοπιές έξω από τα Αστυνομικά Τμήματα. Ο φρουρός εξασφαλίζει ότι κανένας κακόβουλος (τρομοκράτης, κτλ) δεν θα μπορέσει να πλησιάσει σε απόσταση επαφής το Αστυνομικό τμήμα. Εάν δεν υπάρχει ο φρουρός, που πράγματι θα κινδυνέψει πολύ σε ενδεχόμενη επίθεση, θα κινδυνέψουν όλοι οι αστυνομικοί και όλοι οι πολίτες που βρίσκονται εκείνη την στιγμή στο τμήμα. Για παράδειγμα, μπορεί πλέον ένας τρομοκράτης να πλησιάσει μέχρι το παράθυρο και να πετάξει μία χειροβομβίδα, κάτι που με τους φρουρούς θα ήταν πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Τι τον εμποδίζει;

Η κίνηση αυτή επιπλέον θυμίζει την νοοτροπία «πονάει χέρι, κόβω χέρι». Δηλαδή η μόνη λύση που υπήρχε ήταν να καταργηθούν οι φρουροί; Δεν θα μπορούσαν να παρθούν κάποια μέτρα που να εξασφαλίζουν την μέγιστη δυνατή ασφάλεια του φρουρού. Δεν θα μπορούσε, για παράδειγμα, να φτιαχτεί έξω από κάθε τμήμα ένα αλεξίσφαιρο κουβούκλιο ώστε να είναι ασφαλής ο φρουρός και από εκεί να φυλάει σκοπιά; Δεν θα μπορούσε ο φρουρός να φοράει ειδική αλεξίσφαιρη ολόσωμη στολή; Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν κάμερες έξω από το κάθε αστυνομικό τμήμα αλλά και σε μία Χ απόσταση γύρω από το τμήμα; Γιατί λοιπόν δεν εφαρμόζουμε λύσεις σαν και αυτές ώστε και να έχουμε τα οφέλη του φρουρού και να είναι ασφαλής ο φρουρός;

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αν είναι σωστή η κατάργηση των φρουρών, αλλά και τι μηνύματα περνάει ένα μέτρο σαν και αυτό στην κοινωνία. Το πρώτο μήνυμα που περνάει στον απλό πολίτη είναι ότι η πολιτεία (και κατ' επέκταση και η Αστυνομία) δεν μπορεί να προστατέψει τον εαυτό της. Αναγκάζεται δηλαδή να αποσύρει τους φρουρούς για να μην καταλήξουν νεκροί. Άρα αφού η Αστυνομία δεν μπορεί να προστατέψει τον εαυτό της, πώς θα προστατέψει τον πολίτη; Το δεύτερο μήνυμα, εξ ίσου τραγικό, είναι ότι η Πολιτεία υποχωρεί έναντι στους τρομοκράτες. Η υποχώρηση αυτή δείχνει μία αδυναμία η οποία αποθαρρύνει τον πολίτη και ενθαρρύνει τον τρομοκράτη.

Τέλος θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα: Δηλαδή αν γίνεται πόλεμος δεν θα έχει ο στρατός σκοπιές επειδή μπορεί ο σκοπός να κινδυνέψει; Μήπως έχουμε χάσει τελείως την λογική μας; Το νόημα του σκοπού, οποιουδήποτε είδους σκοπού, είναι να κινδυνεύει ο ίδιος ώστε όλοι οι άλλοι να είναι ασφαλείς. Αλλιώς αντί να γαζώνουν οι τρομοκράτες τον σκοπό, θα γαζώνουν όλους όσους βρίσκονται στον χώρο που φυλάει ο σκοπός.