Μ.Μ.Μ και Μ.Μ.Ε.

Γενικά θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε δίκαιοι στις κρίσεις μας, να αναφέρουμε τόσο το σωστό όσο και το λάθος, το μεν να το επαινούμε και το δε να το καταδικάζουμε. Είμαστε όλοι μάρτυρες της δραστικής αλλαγής στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπου το εισιτήριο έγινε ενιαίο. Τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας όμως έσπευσαν να κατηγορήσουν την κίνηση αυτή. Ας εξετάσουμε λοιπόν αν το μέτρο ήταν σωστό ή όχι.

Ναι μεν η τιμή του εισιτηρίου αυξήθηκε (δεδομένου ότι μιλάμε για τα λεωφορεία και όχι για το μετρό, εφόσον στο μετρό το εισιτήριο ήταν και πριν στα 80 λεπτά) αλλά η τιμή του εισιτηρίου συνοδεύεται από σημαντικά νέα προνόμια. Το πρώτο είναι ότι το εισιτήριο ισχύει για μιάμιση (1,5) ώρα, το οποίο σημαίνει ότι ο επιβάτης μπορεί να αλλάξει και δύο και τρείς και τέσσερις συγκοινωνίες με το ίδιο κόστος. Το δεύτερο είναι ότι οι διαδρομές αυτές δεν έχουν κάποιο περιορισμό. Θυμηθείτε ότι το παλιό εισιτήριο του μετρό σε περιόριζε να ταξιδέψεις προς μία μόνο κατεύθυνση και χωρίς έξοδο από τον δίκτυο του μετρό.

Πρακτικά όλα αυτά σημαίνουν λιγότερα έξοδα για την πλειονότητα των επιβατών. Μπορεί κάποιος με ένα μόνο εισιτήριο να κάνει μία ενδιάμεση στάση, να βγεί από το μετρό, να πάει να κάνει την δουλειά του και έπειτα να συνεχίσει την διαδρομή του. Μπορεί επίσης κάποιος να πεταχτεί σε μία σύντομη δουλειά και να επιστρέψει μετά σπίτι του με το ίδιο εισιτήριο. Φυσικά ένα σύστημα δεν μπορεί ποτέ να είναι δίκαιο για όλους, αλλά αυτό το συγκεκριμένο σύστημα είναι ευνοϊκότερο για την πλειονότητα και συνεπώς περισσότερο δίκαιο.

Ακούστηκε όμως από τους καταστροφολόγους δημοσιογράφους στα τηλεοπτικά κανάλια ότι η τιμή του εισιτηρίου αυξήθηκε μέχρι 40% (αν θυμάμαι σωστά το ακριβές ποσοστό). Αυτό που δεν είπαν όμως είναι από πόσο μειώνεται. Για κάποιον που χρησιμοποιεί δύο λεωφορεία και μετρό για να πάει στην δουλειά του, η μείωση στα κόμιστρα είναι της τάξης του 50% (καθώς θα πληρώσει 0,80 Ευρώ ενώ με το παλιό σύστημα θα πλήρωνε 1,80). Άρα λοιπόν βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ειλικρινής διάθεση κριτικής, παρά μόνο στρέβλωση των δεδομένων ώστε να μπορέσουν οι δημοσιογράφοι να βγάλουν είδηση. Το σωστό θα ήταν να πούν «μείωση από 50% έως αύξηση 40%».

Αυτό δεν είναι το μοναδικό δείγμα κακοήθειας και πλήρους έλλειψης αντικειμενικότητας των δημοσιογράφων – τουλάχιστον – στα τηλεοπτικά κανάλια. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι είχαν εξαπολύσει επίθεση σε γνωστό ιστολόγιο με αφορμή τις ανακριβείς ειδήσεις του (κατά τα λεγόμενα των ιδίων) με πραγματική αιτία προφανώς όμως την διατήρηση του προνομίου της ενημέρωσης του κόσμου. Τα τηλεοπτικά κανάλια δεν μπορεί παρά να βλέπουν με κακό μάτι οποιαδήποτε αναπτυσσόμενη εναλλακτική ενημέρωση.

Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει γενικότερα για το κατά πόσο μας ταΐζουν με ψέμματα τα κανάλια. Διότι όταν ψεύδονται για ένα απλό θέμα – και μάλιστα θέμα του οποίου η αλήθεια μπορεί εύκολα να εξακριβωθεί από τον οποιονδήποτε – τότε ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει ότι δεν κάνουν το ίδιο σε γενικό πλαίσιο; Το αντίθετο μάλιστα θα λέγαμε, ότι δηλαδή το πιο πιθανό είναι να εφαρμόζουν παντού την τακτική αυτή.

Η αντικειμενική ειδησεογραφία στην χώρα μας είναι όνειρο θερινής νυκτός και αυτό είναι πολύ θλιβερό. Οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια αντί να ανταγωνιστούν σε σοβαρότητα ανταγωνίζονται σε εντυπωσιασμό και σε φαμφάρες, και ο κόσμος αντί να τους τιμωρήσει, τους ανταμείβει με υψηλή τηλεθέαση. Υπάρχουν και μικρότερα κανάλια που έχουν πολύ σοβαρότερες και περιεκτικότερες ειδήσεις (χωρίς να κρατάνε αυτές 1-1,5 ώρα) στα οποία θα πρέπει να καταφύγουμε.

Πρέπει κάποια στιγμή γενικά να γίνουμε ώριμοι καταναλωτές και γενικότερα ώριμοι πολίτες, και να αναγκάσουμε με την στάση μας τους δημοσιογράφους –και όχι μόνο – να σοβαρευτούν. Καλό θα είναι επίσης να μην δεχόμαστε άκριτα ότι ακούμε στην τηλεόραση αλλά να προσπαθούμε να φιλτράρουμε ότι μπορούμε με την λογική μας και να διατηρούμε εν γένει ένα επίπεδο σκεπτικισμού.

Ιδιωτική Παιδεία

Εξαιρετικά έντονες είναι οι αντιδράσεις μία μερίδας κόσμου για την αναγνώριση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Άσχετα με τι ισχυρίζεται ο καθένας, ας προσπαθήσουμε σήμερα να εντοπίσουμε τα αίτια από τα οποία πηγάζει η αντίδραση αυτή και να τα αναλύσουμε.

Πρώτα από όλα, πιστεύω ότι το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσουμε τον προβληματισμό μας είναι το πρακτικό κομμάτι της όλης υπόθεσης, έτσι θα μπορέσουμε αναπόφευκτα να οδηγηθούμε σε πιο σωστά συμπεράσματα. Εντοπίζοντας δηλαδή τις πρακτικές διαφορές σε δικαιώματα του απόφοιτου του Δημοσίου Πανεπιστημίου με αυτόν του Ιδιωτικού. Η πρώτη διαφορά είναι ότι ο δεύτερος δεν μπορεί να πάρει αναβολή για τον στρατό, αλλά αυτό προφανώς είναι αδιάφορο για τον κόσμο που αντιδράει. Τι μένει; Ότι ο απόφοιτος του Ιδιωτικού δεν μπορεί να εργαστεί στο Δημόσιο. Υπάρχει κάποια άλλα πρακτική διαφορά σε δικαιώματα; Όχι. Άρα λοιπόν βρήκαμε πιο είναι το ζουμί της υπόθεσης, το μονοπώλιο στις θέσεις εργασίας του Δημοσίου. Για αυτό γίνεται όλη η μάχη

Ξεδιπλώνοντας την σκέψη μου, θα ήθελα εδώ να κάνω μία μικρή παρένθεση για να αναφέρω πόσο αντιφατικό είναι το γεγονός ότι η αριστερή μερίδα των φοιτητών, αυτοί δηλαδή που θεωρητικά είναι υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης (διότι αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία που αντιδράει σε αυτό το ζήτημα), διεξάγουν τέτοιον λυσσώδη αγώνα για να διατηρήσουν τα άδικα προνόμιά τους. Άρα λοιπόν σκέτη μπουρδολογία και υποκρισία αποδεικνύεται η όλη στάση της νεολαίας της αριστεράς. Εκτός από μερικούς πραγματικά αγνούς και ιδεολόγους, όλοι οι υπόλοιποι είναι απλοί συμφεροντολόγοι, λύκοι ντυμένοι με προβιές που όταν διεκδικούν σκέφτονται σαν αριστεροί αλλά όταν διεκδικούν άλλοι από αυτούς τότε σκέφτονται με τον εντελώς αντίθετο τρόπο.

Κάτι που ακούγεται συχνά, είναι ότι η αναγνώριση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων μπορεί να υποβαθμίσει τα Δημόσια. Πραγματικά θα ήθελα κάποια στιγμή να μου το αναλύσει ένας Χριστιανός αυτό, διότι αδυνατώ να το καταλάβω. Με ποίον ακριβώς τρόπο θα υποβαθμιστούν με αυτό το σενάριο τα Δημόσια Πανεπιστήμια; Αφού αυτά θα συνεχίσουν να δουλεύουν, απλά θα αναγνωριστούν τα Ιδιωτικά (όπου αναγνώριση σημαίνει πρακτικά μόνο ότι ο απόφοιτός τους θα μπορεί να εργαστεί στον Δημόσιο τομέα) τα οποία ούτως ή άλλως υπάρχουν ήδη και λειτουργούν κανονικότατα.

Αξίζει να τονίσουμε εδώ μία λεπτομέρεια σημαντική. Οι φοιτητές που αντιδρούν στην αναγνώριση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, δεν ζητούν να κλείσουν τα ιδρύματα αυτά, διότι ήδη υπάρχουν, ζητούν απλά να μην αναγνωριστούν. Άρα το θέμα ύπαρξης των Ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν υφίσταται, καθώς κανέναν δεν φαίνεται να ενδιαφέρει το αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν ή όχι. Το θέμα είναι αποκλειστικά και μόνο η αναγνώριση από το κράτος. Συνεπώς μιλάμε για την ύψιστη υποκρισία, καθώς το ενδιαφέρον για την παιδεία αποδεικνύεται ψεύτικο. Διότι αν τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια ήταν πράγματι τέτοια απειλή για την παιδεία, θα ζητούσαν να κλείσουν γενικότερα.

Το άλλο αστείο επιχείρημα είναι ότι στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια μπορεί να πάει μόνο αυτός που μπορεί να διαθέσει τα ανάλογα κονδύλια, και άρα δεν υπάρχει ισότητα και δικαιοσύνη. Αυτό είναι πράγματι αλήθεια. Όμως εξίσου άδικο δεν είναι ότι το φροντιστήριο που προετοιμάζει τα παιδιά για τις πανελλήνιες, το σχεδόν απαραίτητο πλέον φροντιστήριο, κοστίζει πολλά στους γονείς; Εκεί, εφόσον δεν έχουν όλοι οι γονείς χρήματα για το φροντιστήριο, δεν υπάρχει αδικία; Αν κάποιος σκέφτεται ότι ένας χρόνος προετοιμασίας δεν είναι το ίδιο με τέσσερα, ας αναλογιστεί ότι δεν περνάνε όλα τα παιδιά τις πανελλήνιες με την πρώτη. Επιπλέον, ποια είναι η πραγματική και ρεαλιστική επιλογή ενός νέου που περνάει σε ένα πανεπιστήμιο στην επαρχία, όταν οι δικοί του δεν έχουν την δυνατότητα να του στέλνουν ένα σωρό χρήματα κάθε μήνα για ενοίκιο, φαγητό, κτλ;

Υφίσταται και ένα άλλα αρκετά πολύπλοκο ζήτημα με την αναγνώριση της Ιδιωτικής Παιδείας. Πώς είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζουμε ξένα Πανεπιστήμια διεθνούς φήμης; Πώς είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζονται τα Πανεπιστήμια του Stanford, Harvard, Columbia, MIT, Yale, Oxford, Cambridge, Glascow, Edinburgh, κτλ; Αυτά τα Πανεπιστήμια αναγνωρίζονται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες σε ολόκληρη την υφήλιο. Για Πανεπιστήμια τέτοιου βεληνεκούς, η Ελληνική αναγνώριση θα έπρεπε να είναι άμεση και αυτονόητη, χωρίς ΔΙΚΑΤΣΑ και λοιπές ανοησίες. Θα πεί κάποιος ότι δεν είναι όλα τα ξένα πανεπιστήμια καλά. Πράγματι. Δεν χρειάζεται όμως να ασχοληθούμε καν με το ποια Πανεπιστήμια είναι καλά και ποια όχι. Στο εξωτερικό, γνωρίζει ο καθένας ποια Πανεπιστήμια είναι τα καλύτερα και ποια τα χειρότερα. Αφού αυτό το σύστημα λειτουργεί εκεί, μπορούμε να το ακολουθήσουμε και εδώ. Άλλωστε δεν υπάρχουν καλύτερες και χειρότερες Δημόσιες σχολές; Και όλοι γνωρίζουμε πάνω κάτω ποιές είναι ποιές.

Ο ανταγωνισμός είναι κατά κοινή ομολογία καλό πράγμα. Ο ανταγωνισμός μεταξύ Δημοσίων και Ιδιωτικών Πανεπιστημίων είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να αρχίσει η Δημόσια Παιδεία να παρουσιάζει σημαντική βελτίωση. Διότι ο εκάστοτε εργοδότης θα έχει πλέον δύο επιλογές. Ακόμα και στον Ιδιωτικό τομέα έτσι συνέβαινε ανέκαθεν. Ο καλύτερος παίρνει την θέση, τόσο απλά. Δεν υπήρξε ποτέ θέμα προτίμησης προς τους απόφοιτους του Ελληνικού Πανεπιστημίου, ούτε προς τους απόφοιτους των ξένων Ιδρυμάτων. Το ίδιο πράγμα πρέπει να γίνει κάποια στιγμή και στον Δημόσιο τομέα.

Γάμοι Ομοφυλοφίλων

Πολλή φασαρία έχει γίνει τελευταία για τον πρώτο γάμο ομοφυλοφίλων στην Τήλο. Θα ήθελα να θίξω μερικά από τα σημαντικότερα ζητήματα που απορρέουν από αυτό το θέμα.

Το πρώτο είναι το θέμα της νομιμότητας. Διότι άκουσα να λένε ότι ο νόμος δεν απαγορεύει σε δύο ανθρώπους ιδίου φύλου να παντρευτούν, καθώς ο όρος «δύο πρόσωπα» δεν ξεκαθαρίζει το φύλο. Μα είναι προφανές ότι τότε ο νομοθέτης θεωρούσε αδιανόητο το να παντρευτούν δύο ομοφυλόφιλοι. Εάν του είχε περάσει από το μυαλό η υπόνοια αυτή, τότε προφανώς και θα το είχε προβλέψει σαν ενδεχόμενο. Άρα λοιπόν πρόκειται (αν τελικά ο γάμος δεν θεωρηθεί παράνομος) για νομικό «παραθυράκι».

Το δεύτερο ζήτημα, το σημαντικότερο από όλα τα άλλα κατ’ εμέ, είναι οι προοπτικές οι οποίες ανοίγονται με έναν τέτοιου είδους γάμο. Εφόσον παντρεύτηκε ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων, τι θα εμποδίσει και ένα ζευγάρι όπου ο ενήλικος (παιδεραστής) άντρας θα ζητήσει να παντρευτεί ένα 12χρονο κορίτσι; Εάν κάποιος αυτή την στιγμή σκέφτεται από μέσα τού ότι ο νόμος προστατεύει τους ανήλικους, τότε ας πάρουμε ένα πιο απλό – νομικά – παράδειγμα, την πολυγαμία. Δηλαδή εμφανίζονται στο Δημαρχείο (ή ακόμα χειρότερα στην εκκλησία) ένας άντρας με δύο γυναίκες που επιθυμούν να παντρευτούν. Τι θα τους εμποδίσει;

Το σενάριο αυτό δεν απέχει από τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Και στις δύο περιπτώσεις όλοι είναι ενήλικοι, δηλώνουν ώριμοι και κατασταλαγμένοι, και απλά τυχαίνει να έχουν διαφορετικές «προτιμήσεις» από το υπόλοιπο του κοινωνικού συνόλου. Άρα λοιπόν ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για όλων των ειδών τους ανώμαλους (παιδεραστές, κτηνοβάτες, πολυγαμικούς, ομοφυλόφιλους), εάν επιτρέψουμε τους ομοφυλοφιλικούς γάμους. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι μεγάλος, είναι ο κίνδυνος της πλήρους ηθικής κατάρρευσης της κοινωνίας μας.

Συνέπεια όλων αυτών των (γενικότερα, όχι μόνο για αυτό το θέμα) καταστάσεων ανωμαλίας και ασυδοσίας είναι η απαξίωση των κοινωνικών δεσμών και την εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων. Η φιλία μεταξύ ανδρών ή μεταξύ γυναικών θα θεωρείται ύποπτη, η στοργή και η τρυφερότητα προς ένα μικρό παιδάκι θα θεωρείται ίσως σεξουαλική παρενόχληση, και άλλα παρόμοια. Ποιός θα αφήνει αβασάνιστα το παιδί του με κάποιον ξένο; Ποιός δεν θα υποψιάζεται ότι δύο καλοί φίλοι είναι κάτι παραπάνω από φίλοι;

Να ξεκαθαρίσουμε εδώ κάτι. Ο επιθετικός προσδιορισμός «ανώμαλος» δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως βρισιά. Ανώμαλο είναι κάτι που απλά δεν είναι ομαλό, δεν είναι φυσιολογικό δηλαδή. Αν ήταν φυσιολογική η πολυγαμία στους ανθρώπους τότε, όπως σε άλλα ζωικά είδη, η αναλογία αρσενικών / θηλυκών θα ήταν πολύ διαφορετική από 1 προς 1. Όπως και αν η ομοφυλοφιλία ήταν φυσιολογική τότε και η ανθρώπινη ανατομία (και λόγω τεκνοποιίας) θα ήταν διαφορετική και όλα τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου θα ήταν ομοφυλόφιλα.

Υφίσταται φυσικά το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά όχι μονόπλευρα. Δηλαδή έχει και ο κάθε γονιός δικαίωμα να μην βλέπει το παιδί του στον δρόμο άντρες πιασμένους χεράκι χεράκι, ή γυναίκες που να φιλιούνται μεταξύ τους, ή παιδεραστές, ή κτηνοβάτες ή κάθε λογής ανώμαλους. Πώς όμως θα μπορεί ένας γονιός που ανησυχεί για το παιδί του να το προστατέψει από κάτι τέτοιες καταστάσεις; Ο γονέας δεν έχει το δικαίωμα – και την υποχρέωση – να επιλέγει ο ίδιος τι είδους πρότυπα και εξωτερικά ερεθίσματα θα δέχεται το παίδι του; Ας έρθουμε όλοι για μία στιγμή στην θέση αυτού του γονιού και ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πως θα νιώσουμε εκείνη την στιγμή...

Αυτό που θα έπρεπε να προβληματίσει τον κόσμο, είναι ο λόγος που οι ομοφυλόφιλοι προσπαθούν τόσο πολύ να καθιερώσουν τον ομοφυλοφιλικό γάμο. Διότι εφόσον θα τους καλύπτει νομικά πλήρως το σύμφωνο συμβίωσης, τότε πιο είναι το πρακτικό όφελος που θα προσφέρει επιπλέον ο γάμος; Συνεπώς εύκολα κανείς αντιλαμβάνεται ότι είναι απλά θέμα εγωισμού, «γιατί εσείς και όχι εμείς;». Οι άνθρωποι αυτοί όμως θα πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουν ότι προκαλούν και να προσπαθήσουν να σκεφτούν κάποια στιγμή κάτι άλλο από αυτό που θέλουν, όπως αυτό που θέλει και ο διπλανός τους.

Τέτοια θέματα είναι πολύ σοβαρά για να επιτρέπουμε να τα χρησιμοποιούν κάποιοι ως μέσα αυτοπροβολής, ικανοποίησης συμπλεγμάτων, πολιτικών σκοπιμοτήτων, και οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να σκεφτούμε που βαδίζουμε ώστε να λάβουμε σωστές και υπεύθυνες αποφάσεις. Και πρέπει εκ των προτέρων να προνοήσουμε για το μέλλον, ώστε να μην βρεθούμε ενώπιον δυσάρεστων καταστάσεων. Πρέπει τέλος να καταλάβουμε ότι όλα σε αυτήν την ζωή, ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχουν κάποια όρια, τα όρια των δικαιωμάτων του διπλανού μας...