Ηθική και Λαζοπουλισμός

Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο, να βγαίνουν διάφοροι δημοσιογράφοι, ηθοποιοί κτλ και να κρίνουν κάποιους άλλους ανθρώπους. Οι κρίσεις αυτές δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα δημόσια αξιώματα του εκάστοτε ανθρώπου, καθώς σε τοιαύτη περίπτωση οι κρίσεις είναι όχι μόνο ευπρόσδεκτες αλλά και επιβεβλημένες, αλλά και σε επίπεδο προσωπικό. Τι πιο φυσιολογικό θα ρωτήσει κανείς από το να κρίνουμε τον χαρακτήρα και τις πράξεις άλλων ανθρώπων. Υπάρχει όμως μία σημαντική λεπτομέρεια. Αυτός που κάνει τις κρίσεις, ιδίως όταν εκφράζεται μέσα από μια εκπομπή κάποιου από τα ΜΜΕ (πόσο μάλλον των μεγάλων καναλιών), θα πρέπει να είναι ο ίδιος σχετικά «καθαρός». Δεν εννοώ να έχει τον αψεγάδιαστο βίο, κανείς δεν μπορεί να έχει κάτι τέτοιο, αλλά οπωσδήποτε πρέπει να μην έχει κάποιο σημαντικό μελανό σημείο στο ιστορικό του.

Έρχονται λοιπόν κάποιοι συμπαθείς κατά τα άλλα κύριοι Λαζόπουλοι (ας τους ονομάσουμε έτσι προς χάρην της συζητήσεως) και σατυρίζουν ανθρώπους στην εκπομπή τους. Το κάνουν φυσικά εκ του ασφαλούς, καθώς ο άλλος δεν μπορεί να έχει την δυνατότητα για αντίλογο, ή αν την έχει δεν θα αντιδράσει από φόβο να μην κατηγορηθεί ότι δεν καταλαβαίνει από χιούμορ. Το να σατυρίζεις μία γκάφα ή ένα σαρδάμ ασφαλώς και δεν είναι κάτι κακό, ακόμα και εμείς οι ίδιοι σατυρίζουμε μερικές φορές τον εαυτό μας σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι κύριοι Λαζόπουλοι όμως σατυρίζουν δημοσίως και ιδεολογίες (επηρεάζοντας έτσι τα πολιτικά πιστεύω του κόσμου), κάτι που είναι αρκετά διαφορετικό. Είναι κακό να σατυρίζεις ιδεολογίες; Εξαρτάται από το είδος της σάτυρας φυσικά. Υπάρχουν είδη και είδη, υπάρχει η προσβλητική σάτυρα και η καλοδιάθετη σάτυρα, και είναι στην κρίση του καθενός να αποφανθεί περί ποίου είδους σάτυρας πρόκειται κάθε φορά. Η γνώμη μου είναι ότι στην περίπτωση των κυρίων Λαζόπουλων η σάτυρα δεν είναι πάντα καλοπροαίρετη.

Έρχεται όμως το πραγματικό ερώτημα, δηλαδή αν οι Λαζόπουλοι έχουν κάποιο έντονο μελανό σημείο στο παρελθόν τους. Έχουν κάποιο και πολύ σοβαρό μάλιστα, δεν έχουν εκπληρώσει την στρατιωτική τους θητεία κάνοντας χρήση πλαγίων τρόπων, είναι αστράτευτοι. Άρα λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν όλους τους άλλους κορόιδα και θεωρούν τους εαυτούς τους πιο έξυπνους. Το τραγικό είναι ότι μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους εμφανίζονται στην δημοσιότητα για να κάνουν κριτική στα λάθη και στις αμαρτίες άλλων. Πώς είναι δυνατόν όμως να κάνεις κριτική σε κάποιον άλλον, όταν εσύ ο ίδιος δεν είσαι εντάξει; Και πώς ανεχόμαστε εμείς να αφήνουμε να επηρεάζει καταστάσεις και να γίνεται πρότυπο ένας άνθρωπος ο οποίος αποτελεί παράδειγμα ξεδιαντροπιάς και ανηθικότητας; Όταν το έχει παίξει τρελός ή έχει πληρώσει για να μην πάει στρατό, δεν θα αδράξει πολύ πρόθυμα - δοθείσης ευκαιρίας - και οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία να εξυπηρετήσει παρανόμως το συμφέρον του;

Εγώ προσωπικά θα παραδεχόμουν τους κύριους Λαζόπουλους αν σατύριζαν και αυτήν την κατηγορία ανθρώπων (των αστράτευτων) στην οποία τυγχάνει να εμπίπτουν και οι ίδιοι. Διότι κάποιος που πιστεύει στην σάτυρα, δεν διστάζει να σατυρίσει και τον εαυτό του. Κακά τα ψέμματα όμως, όλοι μας γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Ούτε και πρόκειται βέβαια να έρθει στην επιφάνεια αυτό το συγκεκριμένο θέμα (αστράτευτοι) με τις φαγωμάρες μεταξύ των Λαζόπουλων, διότι όταν κάτι είναι κοινό πλήγμα για όλους, κανείς τους δεν είναι αρκετά χαζός ώστε να το φέρει στην επιφάνεια. Το τεράστιο ερώτημα όμως που προκύπτει, είναι τι επίδραση έχει αυτό τα φαινόμενο στον κοινωνικό ιστό.

Το μεγάλο πρόβλημα προκύπτει από της στιγμή που η πλειονότης του κόσμου γνωρίζει τον αμαρτωλό βίο τέτοιων ανθρώπων. Αυτό επιδράει καταλυτικά – και καταστροφικά για την κοινωνία – στην ψυχολογία του ανθρώπου, η επίγνωση δηλαδή ότι η παρανομία και η ανηθικότητα δεν τιμωρούνται ούτε νομικά ούτε κοινωνικά. Αυτομάτως το πρότυπο αρχίζει να καθιερώνεται ως ο πετυχημένος άνδρας ο οποίος είναι τόσο «μάγκας» που έχει καταφέρει να μην πάει στρατό, και η κοινωνία όχι μόνο δεν τον τιμωρεί αλλά και τον θαυμάζει για αυτό. Το βλέπει αυτό κάποιος πιτσιρικάς που είναι να καταταγεί στον στρατό και μπορεί να ζηλεύει και να αναρωτιέται πως θα μπορέσει και αυτός να καταφέρει το ίδιο πράγμα.

Γενικά στην κοινωνία (και στον στρατό βεβαίως) ένα από τα χειρότερα πράγματα, ίσως το χειρότερο, είναι η αναξιοκρατία. Όταν βλέπεις τον διπλανό σου να μην τιμωρείται για κάτι το οποίο τιμωρείσαι εσύ, ή χειρότερα όταν τον βλέπεις να επιβραβεύεται, τότε πλέον χάνεις την όποια καλή και αγνή διάθεση είχες αρχικά. Το μικρό πουλί πιάνεται στο δίχτυ ενώ το μεγάλο σκίζει το δίχτυ και περνάει, και το χειρότερο είναι ότι και το μικρό το βλέπει αυτό. Ο καθένας πλέον καταντάει να κυττάει μόνο τον εαυτό του. Είναι λοιπόν αυτός ο μοναδικός λόγος της παρακμής της κοινωνίας μας; Όχι, αλλά ασφαλώς είναι ένας από τους βασικούς. Η ηθική δεν είναι πια μία αφηρημένη ρομαντική έννοια, είναι μια βασική ανάγκη και μία απαραίτητη προϋπόθεση για να προοδεύσει η κοινωνία μας. Αλλιώς θα παραμείνουμε για πάντα στον σημερινό βούρκο.