Το Αφανές Πρόβλημα

Τα περισσότερα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας (διαφθορά, αναξιοκρατία, ανοργανωσιά, κτλ) είναι προφανή και όλοι τα αναγνωρίζουμε. Υπάρχει όμως και ένα τεράστιο κρυφό πρόβλημα. Το πρόβλημα αυτό είναι ότι έχουν κυριαρχήσει στην κοινωνία μας πολλές επιβλαβείς αριστερές ιδέες. Ποίες είναι αυτές; Ότι ο επιχειρηματίας είναι περίπου κάτι σαν τον Κόμη Δράκουλα, ότι απολύσεις δεν πρέπει να γίνονται ποτέ και πουθενά, ότι όσες περισσότερες απεργίες γίνονται τόσο καλύτερα, ότι ο εργαζόμενος έχει πάντοτε και παντού δίκιο, κτλ.

Φυσικά αυτό ποτέ δεν πρόκειται να χαρακτηριστεί δημοσίως ως πρόβλημα, καθώς η αριστερή ιδεολογία, που έχει επικρατήσει στον δημόσιο λόγο (Μέσα μαζικής Ενημέρωσης και όχι μόνο), αγωνίζεται για την επικράτηση αυτών ακριβώς των ιδεών. Ούτε φυσικά ο απλός κόσμος θα απαρνηθεί κάτι που τον συμφέρει, όσο παράλογο και αν είναι αυτό. Δηλαδή η επικράτηση των ιδεών αυτών βασίζεται πρώτον στο ατομικό συμφέρον του κάθε ανθρώπου / υπαλλήλου και δεύτερον στον εγγενή φθόνο που νιώθει ο μέσος Έλληνας προς τον κάθε φτασμένο συμπολίτη του. Με λίγα λόγια η ιδεολογία αυτή στηρίζεται στα χειρότερα στοιχεία του ανθρώπινου χαρακτήρα.

Μήπως όμως είναι υπερβολή ότι έχει επικρατήσει η αριστερή ιδεολογία; Άλλωστε, θα σκεφτεί κάποιος, εάν ήταν έτσι θα κυβερνούσε και αριστερό κόμμα. Η απόδειξη για αυτό είναι ότι ο κάθε ένας που μιλάει δημοσίως πρέπει, πριν ξεκινήσει να μιλάει, να δώσει πιστοποιητικά φρονημάτων. Όλοι οι συνομιλητές ξεκινάνε με την φράση "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά..." ή "και αυτοί ταλαιπωρημένοι άνθρωποι είναι, αλλά..." και όλα τα παρόμοια. Η δήλωση αυτή χρησιμεύει ως προστασία για τον ομιλητή, καθώς φοβάται - και είναι σίγουρος - ότι θα τον κατηγορήσουν για ρατσιστή, απάνθρωπο κτλ. Δηλαδή η αριστερά δεν έχει ακόμα πολιτική κυριαρχία, έχει όμως ιδεολογική. Ακόμα και πολλοί μη αριστεροί, μέχρι και μικροεπιχειρηματίες, έχουν μπολιαστεί με τις αριστερές ιδέες χωρίς καν να το έχουν καταλάβει.

Όσο θα επικρατούν οι συγκεκριμένες ιδέες, τόσο θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο। Το μήνυμα που θα εξακολουθήσουμε να στέλνουμε τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, είναι ότι στην Ελλάδα μόνο ένας τρελός θα επένδυε το χρήματά του. Χωρίς επενδύσεις όμως δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε από την κρίση. Βλάπτουμε δηλαδή τους εαυτούς μας χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Ή μήπως απλώς δεν μας νοιάζει;

Η Διαφορά Θεωρίας και Πράξης

Οι Ευρωπαίοι και η Τρόικα θέλουν να μειωθούν οι μισθοί στον Ιδιωτικό τομέα, ώστε να γίνει η οικονομία μας πιο ανταγωνιστική. Πράγματι, σύμφωνα με την θεωρία, όταν το κόστος παραγωγής ενός προϊόντος ή μίας υπηρεσίας πέφτει, τότε αυτομάτως μειώνεται και η τιμή του. Είναι όμως πράγματι έτσι και στη πράξη;

Δεν είναι δύσκολο για κάποιον να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί αυτό στην πράξη, εάν γνωρίζει πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Είναι σίγουρο ότι σε ένα τέτοιο σενάριο αυτό που θα γίνει θα είναι να διατηρηθούν σταθερές οι τιμές των προϊόντων / υπηρεσιών και τα χρήματα που θα εξοικονομήσει η εταιρεία να πάνε στην τσέπη του επιχειρηματία. Συνεπώς δεν θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και επιπλέον η αγοραστική δύναμη του κόσμου θα μειωθεί, ανατροφοδοτώντας τον κύκλο ύφεσης που ήδη υπάρχει.

Έχει αποδειχτεί άπειρες φορές στο παρελθόν ότι δεν μπορείς να πάρεις κάτι που λειτουργεί σε μία χώρα και να το εφαρμόσεις σε μία άλλη. Όχι μόνο μπορεί να μην βοηθήσει, αλλά μπορεί και να βλάψει. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την Ελληνική πραγματικότητα. Και φυσικά ούτε οι Έλληνες πολιτικοί που έχουν πτυχία από περισπούδαστα ξένα πανεπιστήμια μπορούν από τα γυάλινα κάστρα τους να κατανοήσουν πώς δουλεύει εδώ το σύστημα εάν δεν το έχουν ζήσει για χρόνια στο πετσί τους.

Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Ελλάδα. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις είναι άνθρωποι που ίσως έχουν καλές προθέσεις αλλά δεν έχουν καμμία επαφή με την καθημερινή πραγματικότητα των απλών πολιτών. Δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους και προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτά που γράφουν τα βιβλία. Υπάρχει όμως τεράστια απόσταση από την θεωρία ως την πράξη.

Η Απίστευτη Κοροϊδία και Υποκρισία του ΚΚΕ

Μήπως έτυχε να ακούσετε από τα ΜΜΕ ότι το ΚΚΕ απέλυσε – ακόμα και εν μέσω Χριστουγέννων – δεκάδες εργαζομένους; Όχι βέβαια. Κι όμως, ήδη απολύθηκαν υπάλληλοι της Τυποεκδοτικής και του τηλεοπτικού σταθμού 902. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο 902 είναι ο τηλεοπτικός σταθμός του ΚΚΕ και η Τυποεκδοτική είναι η τυπογραφική του εταιρεία.

Το κόμμα του λαού, όπως αυτοαποκαλείται, απολύει εργαζόμενους λόγω κρίσης. Φυσικά αυτό θα ήταν απολύτως θεμιτό και καθόλου κατακριτέο εάν δεν αντέβαινε μία από τις βασικότερες θέσεις του ΚΚΕ, την αντίθεση στις απολύσεις πάσης φύσεως. Μάλιστα τα στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ προβαίνουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις εναντίον των εταιρειών που απολύουν κόσμο και επιπλέον υπερηφανεύονται για αυτό. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να κάνουν οι ίδιοι αυτό που κατακρίνουν με τόσο μένος; Το ΠΑΜΕ τήρησε σιγή ιχθύος για αυτές τις δύο περιπτώσεις και φυσικά δεν πρόκειται να πάει ποτέ να αποκλείσει τα γραφεία του Περισσού.

Υπάρχουν δύο εξηγήσεις για αυτήν την συμπεριφορά. Η πρώτη, η επιεικέστερη, είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν απαρνούνται τις απολύσεις (για όλες τις άλλες επιχειρήσεις) αλλά όταν έρχεται η δική τους σειρά συνειδητοποιούν ότι τόσον καιρό έλεγαν αρλούμπες. Αλλά και πάλι εμμένουν στην ίδια θέση από πείσμα. Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι τα στελέχη του ΚΚΕ ξέρουν πολύ καλά την αναγκαιότητα των απολύσεων και απλώς επιλέγουν συνειδητά να λαϊκίζουν, αδιαφορώντας στην πραγματικότητα τόσο για τις άλλες επιχειρήσεις όσο και για τους υπαλλήλους αυτών.

Τόσον καιρό είχε επικρατήσει ως θέσφατη η άποψη ότι το ΚΚΕ είναι τουλάχιστον το πιο συνεπές κόμμα. Αποδεικνύεται ότι αυτή δεν ήταν παρά μία πολύ επιτυχημένη προπαγάνδα. Αυτό που βρίσκω ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι η αντίδραση των ΜΜΕ σε αυτό το φοβερό σκάνδαλο. Αντί να τους ξεφτυλίσουν τους προστατεύουν και αυτό συμβαίνει προφανώς λόγω κάποιου συμφέροντος, κάτι που επαληθεύει για άλλη μια φορά ότι το ΚΚΕ απολαμβάνει μια ιδιότυπη ασυλία. Μάλλον αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι τα κομματόσκυλα του ΚΚΕ είναι πολύ καλά εκπαιδευμένα να κολλάνε ταμπέλες σε οποιονδήποτε τολμήσει να τους αντιπαρατεθεί.

Εάν ο λαός μας διαθέτει έστω και ένα ψήγμα σοβαρότητας, τότε οφείλει να κατακεραυνώσει αυτό το θρασύτατο τραμπουκο-κόμμα και όχι να το ανταμείψει στις ερχόμενες εκλογές. Εάν όχι τότε δυστυχώς θα αποδειχθεί, για μία ακόμη φορά, ότι ο πολιτικός που λαϊκίζει είναι ο έξυπνος και αυτός που δεν λαϊκίζει είναι τελικά το κορόιδο.

Περί των 50 δισεκατομμυρίων Ευρώ

Η Τρόικα μας ζητάει να μαζέψουμε 50 δις Ευρώ μέχρι το 2015 και όλοι έχουν τρελαθεί. Ας εξετάσουμε όμως το θέμα υπό το πρίσμα της ψυχρής λογικής, όπως πάντοτε, για να διαπιστώσουμε εάν αυτό είναι κάτι παράλογο ή κάτι λογικό. Δηλαδή, για το επόμενα 4 έτη, θα πρέπει να εξοικονομούμε κάθε χρόνο 12,5 δις Ευρώ. Ένα το κρατούμενο...

Το δεύτερο σημείο που πρέπει να μελετήσουμε, καθώς είναι άμεσα σχετιζόμενο με το ποσό που πρέπει να εξοικονομήσουμε, είναι το συνολικό χρέος μας. Χρωστάμε περίπου 300 δις Ευρώ αυτήν την στιγμή. Τι επιτόκιο πληρώνουμε για αυτά τα χρήματα; Δεν γνωρίζω την απάντηση, αλλά ας υποθέσουμε ότι το επιτόκιο των δανείων αυτών είναι περίπου 3%. Χονδρικά δηλαδή πρέπει να πληρώνουμε κάθε χρόνο 10 δισεκατομμύρια Ευρώ μόνο και μόνο για να πληρώνουμε τόκους, χωρίς να αποπληρώνουμε τα δάνεια. Δεν θα πρέπει να δίνουμε τουλάχιστον και άλλα 5 δις τον χρόνο για την αποπληρωμή των δανείων (για να ξεχρεώσουμε σε 60 χρόνια ή 10 δις τον χρόνο για να ξεχρεώσουμε σε 30 χρόνια); Δεύτερο κρατούμενο...

Από μόνοι μας λοιπόν, χωρίς κανένας να μας το ζητήσει, θα έπρεπε (εάν είχαμε έστω και λίγο μυαλό στο κεφάλι μας) να εξοικονομούμε τουλάχιστον 15 δις κάθε χρόνο ώστε κάποια στιγμή να ξεχρεώσουμε και να μην χρωστάμε πια σε κανέναν. Εάν κάποιος έχει ένσταση σχετικά με το επιτόκιο του 3% που θέσαμε ή με τον χρόνο αποπληρωμής των δανείων (πιστεύει ότι πρέπει να είναι μεγαλύτερος) τότε να το συζητήσουμε, αλλά και πάλι το συμπέρασμα είναι ότι θα πρέπει κάθε χρόνο η χώρα μας να εξοικονομεί ένα σοβαρό ποσό για να ξεμπερδέψει με τα δάνεια που έπαιρνε τόσα χρόνια.

Συνεπώς αυτό που μας ζητάει η Τρόικα δεν είναι κάτι παράλογο, αλλά αντιθέτως είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνει από μόνη της οποιαδήποτε σοβαρή χώρα βρισκόταν στην θέση μας. Μας αναγκάζει η Τρόικα ή κάποιος άλλος να βρούμε αυτά τα χρήματα από ιδιωτικοποιήσεις ή πώληση δημοσίας γης; Φυσικά όχι. Το πώς θα τα βρούμε είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση. Άρα λοιπόν γιατί όλη αυτή η αγανάκτηση με το 50 δις;

Αξίζει να σημειωθεί πώς κανένας δεν ασχολιόταν όλα αυτά τα χρόνια με το πώς θα σταματήσουμε να χρειαζόμαστε δανεικά για να ζήσουμε ή με το πώς θα ξεπληρώναμε αυτό το όλο και διογκούμενο δημόσιο χρέος. Ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσαμε να δανειζόμασταν για πάντα και ότι εκείνη την στιγμή το συσσωρευμένο χρέος θα μας έπνιγε. Ανευθυνότητα ή βλακεία; Διαλέγετε και παίρνετε.

Περί Μνημονίου

Το Μνημόνιο που υπογράψαμε με την Τρόικα αποτελεί κόκκινο πανί για τον Ελληνικό λαό. Όσοι είναι υπέρ του Μνημονίου κρύβονται και όσοι είναι κατά το βροντοφωνάζουν σε μία προσπάθεια να κερδίσουν δημοφιλία και τελικώς ψήφους. Είναι όμως το Μνημόνιο το πραγματικό πρόβλημα, ή μήπως παίζεται κάτι άλλο; Και κατά πόσο έχει πρακτικό λόγο ύπαρξης το Μνημόνιο;

Θέλω να φανταστείτε το εξής σενάριο: Έρχεται να σας ζητήσει δανεικά ένας άνθρωπος που γνωρίζετε ότι χρωστάει πολλά σε πολλούς και συνεχώς δανείζεται κι άλλα. Θα του δανείσετε χρήματα; Προφανώς όχι. Και αν του δανείσετε, σίγουρα θα θελήσετε να θέσετε κάποιους πολύ συγκεκριμένους όρους ως ασφαλιστικές δικλείδες. Αυτό έχει συμβεί με την χώρα μας στις διεθνείς αγορές: έχει καταστεί αναξιόπιστη. Και αν αυτό σας φαίνεται περίεργο, αναρωτηθείτε εάν εσείς θα δανείζατε τα χρήματα σας στο Ελληνικό Κράτος υπό τις παρούσες συνθήκες. Υποθέτω πως στην καλύτερη περίπτωση θα διστάζατε.

Για να μας δανείσουν λοιπόν χρήματα, ώστε να μην χρεωκοπήσουμε, μας ζητάνε να πάρουμε κάποια μέτρα ώστε να βελτιώσουμε την οικονομία μας. Είναι τόσο παράλογο αυτό; Υπάρχει περίπτωση, σε ολόκληρο τον κόσμο, να δανειστεί κάποιος χρήματα χωρίς να υπογράψει ένα δεσμευτικό συμβόλαιο που να θέτει κάποιους όρους; Μάλιστα, από ότι υποψιάζομαι, δεν μας ζητάνε καν να πάρουμε συγκεκριμένα μέτρα, αρκεί να πάρουμε κάποια μέτρα που να φέρουν τα ποθητά αποτελέσματα. Γιατί λοιπόν αυτή η αγανάκτηση προς το Μνημόνιο;

Η γνώμη μου είναι ότι η οργή προς το Μνημόνιο συμφέρει τους πολιτικούς μας επειδή διοχετεύεται εκεί η οργή του κόσμου αντί να ξεσπάει σε αυτούς. Αυτό διότι το Μνημόνιο είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της κάκιστης οικονομικής κατάστασης της χώρας, για την οποία ευθύνεται κυρίως το πολιτικό σύστημα.

Η Εξόφθαλμη Κοροϊδία και το Απύθμενο Θράσος του ΚΚΕ

Υποθέτω πως όλοι γνωρίζετε ότι εδώ και χρόνια το ΚΚΕ ζητάει 1.500 Ευρώ κατώτατο μισθό, 1.200 Ευρώ επίδομα ανεργίας και διάφορα άλλα παλαβά. Μέχρι σήμερα δεν μπορούσε κάποιος να αποδείξει ότι είναι υποκριτές, επειδή η δηλώσεις αυτές μπορεί να πηγάζουν όχι μόνο από λαϊκισμό, αλλά και από βλακεία. Δηλαδή μπορεί, στο μυαλό ενός καλοπροαίρετου ανθρώπου, οι άνθρωποι του ΚΚΕ να εννοούσαν αυτά που έλεγαν. Αυτό μέχρι σήμερα.

Τη ίδια ώρα λοιπόν που απαιτούν κατώτατο μισθό 1.500 Ευρώ, η Παπαρήγα και το KKE μειώνουν, λόγω κρίσης, τους μισθούς των εργαζομένων τους στην εφημερίδα Ριζοσπάστης και στον ραδιοφωνικό σταθμό 902. Μήπως όμως κάνουν αυτήν την μείωση επειδή δεν τα βγάζουν πέρα οικονομικά; Η απάντηση της Παπαρήγα είναι αφοπλιστική: "Οι εργαζόμενοι αυτοί δεν είναι απλοί υπάλληλοι, αλλά στελέχη του κόμματος που δίνουν εθελοντικά τον μισθό τους στο κόμμα". Εάν η απάντηση αυτή δεν ήταν τόσο τραγική θα ήταν αστεία. (Την πλήρη δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα μπορείτε να βρείτε εδώ: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_02/07/2010_1292056)

Και φυσικά όποιος δεν δεχτεί να δώσει "εθελοντικά" μέρος του μισθού του στο ΚΚΕ δεν θα έχει καμμία απολύτως συνέπεια... Απλώς θα απολυθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Με την ανεργία να καλπάζει αυτή θα αποτελέσει μία πρώτης τάξεως δικαιολογία για τους εργοδότες. Θα βαφτίζουν δηλαδή τους εργαζομένους "στελέχη" και θα κάνουν στους μισθούς τους ότι περικοπές θέλουν. Αυτά τα πράγματα είναι αδιανόητα και εξοργιστικά, και απορώ πώς τα δέχονται οι ίδιοι οι οπαδοί αυτού του θρασυτάτου κόμματος.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι πολλές ιδιωτικές εταιρίες (οι κακοί καπιταλιστές) δεν έχουν περικόψει απολύτως τίποτα από τους μισθούς των υπαλλήλων τους. Ποιος θα το έλεγε ότι οι κομμουνιστές συμπεριφέρονται χειρότερα στους εργαζομένους τους από ότι οι καπιταλιστές. Καταλάβαμε πολύ καλά κυρία Παπαρήγα τι μας περιμένει εάν κάποτε (χτύπα ξύλο) εγκαθιδρύσετε κομμουνισμό στην χώρα μας. Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε.

Περί Νεοελληνικής Ανευθυνότητας

Η αντίδραση του κόσμου στην οικονομική κρίση, και πιο συγκεκριμένα στο μνημόνιο που υπογράψαμε με την Τρόικα, έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Αυτό διότι ο τρόπος που αντιδράει κάποιος στις δυσκολίες φανερώνει πολλά στοιχεία του πραγματικού χαρακτήρα του. Το θέμα ήταν τι τρόποι υπήρχαν να αποφευχθεί το μνημόνιο και οι πιο δημοφιλείς (και μάλλον μοναδικές) προτάσεις ήταν η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ή/και η στάση πληρωμών. Τι λέει όμως αυτή η αντίδραση για τον χαρακτήρα μας;

Για να απαντήσουμε σε αυτό ορθότερα, ας αναλογιστούμε πρώτα πώς θα αντιδρούσαμε εμείς οι ίδιοι στο εξής σενάριο: Έρχεται κάποιος γνωστός και μας ζητάει δανεικά. Εμείς του δίνουμε, αυτός πάει διακοπές και τα χαλάει, και φτάνει κάποια στιγμή η στιγμή που του ζητάμε τα χρεωστούμενα. Έστω λοιπόν ότι αυτός μας δηλώνει είτε ότι αρνείται να μας πληρώσει είτε ζητάει να αναδιαπραγματευτούμε το χρέος (να πληρώσει λιγότερα και όχι όλο το ποσό που δανείστηκε. Τι συναισθήματα και τι αντίδραση θα προκαλούσε σε εσάς αυτή η στάση; Προφανώς μόνο αρνητικά συναισθήματα, απέχθεια, αγανάκτηση και θυμό. Στην καλύτερη περίπτωση θα βρίζατε τον χρεώστη.

Η πρόταση λοιπόν της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού ήταν μία άδικη και ανεύθυνη πρόταση. Δανειστήκαμε ένα σωρό χρήματα για να περνάμε καλά και μόλις ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό εμείς τι κάναμε; Προσπαθήσαμε να απαλλαγούμε από την ευθύνη. Ξαφνικά η πλειονότητα των Ελλήνων βρέθηκε με καινούργιο αμάξι, με ακριβά ρούχα μάρκες, πολλοί βολεύτηκαν στο Δημόσιο, πολλοί έκαναν τα ρουσφέτια τους, πολλοί διακίνησαν μαύρο χρήμα, πολλοί έσβησαν κλήσεις και πρόστιμα που έπρεπε να πληρώσουν, κτλ κτλ. Όλοι σχεδόν βολεύτηκαν, λίγο πολύ, με την διαφθορά. Μόλις όμως φτάσαμε στο ταμείο όλοι δήλωναν αθώοι και εξαπατημένοι. Όλοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν χωρίς να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Αυτός λοιπόν είναι ο μέσος Έλληνας: ο άνθρωπος της εύκολης λύσης. Ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται μόνο να καλοπερνάει σήμερα χωρίς να σκέφτεται το αύριο. Σαν τον τζίτζικα από τον μύθο του Τζίτζικα και του Μέρμηγκα. Μόνο που στο τέλος ο Τζίτζικας ψόφησε από την πείνα. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή, έστω και την ύστατη, θα σοβαρευτούμε για να αποφύγουμε αυτήν την μοίρα...