Περί Μνημονίου

Το Μνημόνιο που υπογράψαμε με την Τρόικα αποτελεί κόκκινο πανί για τον Ελληνικό λαό. Όσοι είναι υπέρ του Μνημονίου κρύβονται και όσοι είναι κατά το βροντοφωνάζουν σε μία προσπάθεια να κερδίσουν δημοφιλία και τελικώς ψήφους. Είναι όμως το Μνημόνιο το πραγματικό πρόβλημα, ή μήπως παίζεται κάτι άλλο; Και κατά πόσο έχει πρακτικό λόγο ύπαρξης το Μνημόνιο;

Θέλω να φανταστείτε το εξής σενάριο: Έρχεται να σας ζητήσει δανεικά ένας άνθρωπος που γνωρίζετε ότι χρωστάει πολλά σε πολλούς και συνεχώς δανείζεται κι άλλα. Θα του δανείσετε χρήματα; Προφανώς όχι. Και αν του δανείσετε, σίγουρα θα θελήσετε να θέσετε κάποιους πολύ συγκεκριμένους όρους ως ασφαλιστικές δικλείδες. Αυτό έχει συμβεί με την χώρα μας στις διεθνείς αγορές: έχει καταστεί αναξιόπιστη. Και αν αυτό σας φαίνεται περίεργο, αναρωτηθείτε εάν εσείς θα δανείζατε τα χρήματα σας στο Ελληνικό Κράτος υπό τις παρούσες συνθήκες. Υποθέτω πως στην καλύτερη περίπτωση θα διστάζατε.

Για να μας δανείσουν λοιπόν χρήματα, ώστε να μην χρεωκοπήσουμε, μας ζητάνε να πάρουμε κάποια μέτρα ώστε να βελτιώσουμε την οικονομία μας. Είναι τόσο παράλογο αυτό; Υπάρχει περίπτωση, σε ολόκληρο τον κόσμο, να δανειστεί κάποιος χρήματα χωρίς να υπογράψει ένα δεσμευτικό συμβόλαιο που να θέτει κάποιους όρους; Μάλιστα, από ότι υποψιάζομαι, δεν μας ζητάνε καν να πάρουμε συγκεκριμένα μέτρα, αρκεί να πάρουμε κάποια μέτρα που να φέρουν τα ποθητά αποτελέσματα. Γιατί λοιπόν αυτή η αγανάκτηση προς το Μνημόνιο;

Η γνώμη μου είναι ότι η οργή προς το Μνημόνιο συμφέρει τους πολιτικούς μας επειδή διοχετεύεται εκεί η οργή του κόσμου αντί να ξεσπάει σε αυτούς. Αυτό διότι το Μνημόνιο είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της κάκιστης οικονομικής κατάστασης της χώρας, για την οποία ευθύνεται κυρίως το πολιτικό σύστημα.

Η Εξόφθαλμη Κοροϊδία και το Απύθμενο Θράσος του ΚΚΕ

Υποθέτω πως όλοι γνωρίζετε ότι εδώ και χρόνια το ΚΚΕ ζητάει 1.500 Ευρώ κατώτατο μισθό, 1.200 Ευρώ επίδομα ανεργίας και διάφορα άλλα παλαβά. Μέχρι σήμερα δεν μπορούσε κάποιος να αποδείξει ότι είναι υποκριτές, επειδή η δηλώσεις αυτές μπορεί να πηγάζουν όχι μόνο από λαϊκισμό, αλλά και από βλακεία. Δηλαδή μπορεί, στο μυαλό ενός καλοπροαίρετου ανθρώπου, οι άνθρωποι του ΚΚΕ να εννοούσαν αυτά που έλεγαν. Αυτό μέχρι σήμερα.

Τη ίδια ώρα λοιπόν που απαιτούν κατώτατο μισθό 1.500 Ευρώ, η Παπαρήγα και το KKE μειώνουν, λόγω κρίσης, τους μισθούς των εργαζομένων τους στην εφημερίδα Ριζοσπάστης και στον ραδιοφωνικό σταθμό 902. Μήπως όμως κάνουν αυτήν την μείωση επειδή δεν τα βγάζουν πέρα οικονομικά; Η απάντηση της Παπαρήγα είναι αφοπλιστική: "Οι εργαζόμενοι αυτοί δεν είναι απλοί υπάλληλοι, αλλά στελέχη του κόμματος που δίνουν εθελοντικά τον μισθό τους στο κόμμα". Εάν η απάντηση αυτή δεν ήταν τόσο τραγική θα ήταν αστεία. (Την πλήρη δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα μπορείτε να βρείτε εδώ: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_02/07/2010_1292056)

Και φυσικά όποιος δεν δεχτεί να δώσει "εθελοντικά" μέρος του μισθού του στο ΚΚΕ δεν θα έχει καμμία απολύτως συνέπεια... Απλώς θα απολυθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Με την ανεργία να καλπάζει αυτή θα αποτελέσει μία πρώτης τάξεως δικαιολογία για τους εργοδότες. Θα βαφτίζουν δηλαδή τους εργαζομένους "στελέχη" και θα κάνουν στους μισθούς τους ότι περικοπές θέλουν. Αυτά τα πράγματα είναι αδιανόητα και εξοργιστικά, και απορώ πώς τα δέχονται οι ίδιοι οι οπαδοί αυτού του θρασυτάτου κόμματος.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι πολλές ιδιωτικές εταιρίες (οι κακοί καπιταλιστές) δεν έχουν περικόψει απολύτως τίποτα από τους μισθούς των υπαλλήλων τους. Ποιος θα το έλεγε ότι οι κομμουνιστές συμπεριφέρονται χειρότερα στους εργαζομένους τους από ότι οι καπιταλιστές. Καταλάβαμε πολύ καλά κυρία Παπαρήγα τι μας περιμένει εάν κάποτε (χτύπα ξύλο) εγκαθιδρύσετε κομμουνισμό στην χώρα μας. Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε.

Περί Νεοελληνικής Ανευθυνότητας

Η αντίδραση του κόσμου στην οικονομική κρίση, και πιο συγκεκριμένα στο μνημόνιο που υπογράψαμε με την Τρόικα, έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Αυτό διότι ο τρόπος που αντιδράει κάποιος στις δυσκολίες φανερώνει πολλά στοιχεία του πραγματικού χαρακτήρα του. Το θέμα ήταν τι τρόποι υπήρχαν να αποφευχθεί το μνημόνιο και οι πιο δημοφιλείς (και μάλλον μοναδικές) προτάσεις ήταν η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ή/και η στάση πληρωμών. Τι λέει όμως αυτή η αντίδραση για τον χαρακτήρα μας;

Για να απαντήσουμε σε αυτό ορθότερα, ας αναλογιστούμε πρώτα πώς θα αντιδρούσαμε εμείς οι ίδιοι στο εξής σενάριο: Έρχεται κάποιος γνωστός και μας ζητάει δανεικά. Εμείς του δίνουμε, αυτός πάει διακοπές και τα χαλάει, και φτάνει κάποια στιγμή η στιγμή που του ζητάμε τα χρεωστούμενα. Έστω λοιπόν ότι αυτός μας δηλώνει είτε ότι αρνείται να μας πληρώσει είτε ζητάει να αναδιαπραγματευτούμε το χρέος (να πληρώσει λιγότερα και όχι όλο το ποσό που δανείστηκε. Τι συναισθήματα και τι αντίδραση θα προκαλούσε σε εσάς αυτή η στάση; Προφανώς μόνο αρνητικά συναισθήματα, απέχθεια, αγανάκτηση και θυμό. Στην καλύτερη περίπτωση θα βρίζατε τον χρεώστη.

Η πρόταση λοιπόν της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού ήταν μία άδικη και ανεύθυνη πρόταση. Δανειστήκαμε ένα σωρό χρήματα για να περνάμε καλά και μόλις ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό εμείς τι κάναμε; Προσπαθήσαμε να απαλλαγούμε από την ευθύνη. Ξαφνικά η πλειονότητα των Ελλήνων βρέθηκε με καινούργιο αμάξι, με ακριβά ρούχα μάρκες, πολλοί βολεύτηκαν στο Δημόσιο, πολλοί έκαναν τα ρουσφέτια τους, πολλοί διακίνησαν μαύρο χρήμα, πολλοί έσβησαν κλήσεις και πρόστιμα που έπρεπε να πληρώσουν, κτλ κτλ. Όλοι σχεδόν βολεύτηκαν, λίγο πολύ, με την διαφθορά. Μόλις όμως φτάσαμε στο ταμείο όλοι δήλωναν αθώοι και εξαπατημένοι. Όλοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν χωρίς να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Αυτός λοιπόν είναι ο μέσος Έλληνας: ο άνθρωπος της εύκολης λύσης. Ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται μόνο να καλοπερνάει σήμερα χωρίς να σκέφτεται το αύριο. Σαν τον τζίτζικα από τον μύθο του Τζίτζικα και του Μέρμηγκα. Μόνο που στο τέλος ο Τζίτζικας ψόφησε από την πείνα. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή, έστω και την ύστατη, θα σοβαρευτούμε για να αποφύγουμε αυτήν την μοίρα...

Περί Λαού και Λαϊκισμού Πολιτικών

Το πακέτο στήριξης – μαζί με τα επώδυνα μέτρα – από Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. εγκρίθηκε από την Βουλή των Ελλήνων. Υπέρ ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΛΑΟΣ ενώ κατά ψήφισαν η ΝΔ, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση του ΠΑΣΟΚ ήταν η αναμενόμενη, καθώς η εκάστοτε κυβέρνηση δύσκολα θα αναλάμβανε την ευθύνη της χρεωκοπίας (παρόλο που είναι συνυπεύθυνο που φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού). Αναμενόμενη ήταν και η στάση της Αριστεράς, η οποία πάντοτε τάσσεται υπέρ της απόλυτης άρνησης. Συνεπώς ας εξετάσουμε την στάση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ.

Καταρχάς θέλω να συμφωνήσουμε όλοι ότι εάν η ΝΔ ήταν κυβέρνηση θα ψήφιζε ΝΑΙ στο πακέτο στήριξης. Αυτό είναι προφανές για οποιονδήποτε δεν είναι τελείως αφελής και επιπλέον το έχει παραδεχτεί εμμέσως και ο Αντώνης Σαμαράς (λέγοντας ότι το πακέτο στήριξης είναι μονόδρομος). Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό τότε δεν έχει νόημα να συνεχίσει να διαβάζει διότι δεν υπάρχει ούτε καν η ελάχιστη κοινή βάση συνεννόησης. Άρα το ΟΧΙ της ΝΔ ήταν εντελώς λαϊκίστικο με μοναδικό σκοπό την αποφυγή του πολιτικού κόστους. Αντιθέτως ο ΛΑΟΣ, γνωρίζοντας ότι το ΝΑΙ του δεν επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, αγνόησε το πολιτικό κόστος τραβώντας πάνω του τα πυρά του κόσμου.

Η ΝΔ λοιπόν, ενώ είναι συνυπεύθυνη για την σημερινή κατάντια, λαϊκίζει δηλώνοντας – ψευδώς – ότι στην θέση του ΠΑΣΟΚ θα καταψήφιζε το πακέτο στήριξης και έτσι καταφέρνει να αποφύγει την κατακραυγή του λαού. Αντιθέτως ο ΛΑΟΣ, ο οποίος είναι ανεύθυνος για την σημερινή κατάσταση σε σχέση με την ΝΔ και ενώ κάλλιστα θα μπορούσε ανέξοδα να πει ΟΧΙ στο νομοσχέδιο αυτό (όπως κάνουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ), λέει με ειλικρίνεια αυτό που πιστεύει και ψηφίζει ΝΑΙ, με αποτέλεσμα να προκαλεί την αγανάκτηση της πλειοψηφίας του λαού.

Με αυτά τα δεδομένα θα ήθελα να σας θέσω το εξής ερώτημα: Βλέποντας ο εκάστοτε πολιτικός την κατάσταση αυτή, τι λέτε να κάνει την επόμενη φορά που θα κληθεί να ψηφίζει για ένα οποιοδήποτε θέμα; Θα αποφασίσει να λαϊκίσει και να αποφύγει έτσι το πολιτικό κόστος ή θα αποφασίσει να πεί την αλήθεια και να κατηγορηθεί από τον λαό;

Άρα λοιπόν εμείς οι ίδιοι είμαστε που ωθούμε τους πολιτικούς στον λαϊκισμό, με την ανευθυνότητα και την επιπολαιότητά μας. Δεν μας νοιάζει τι πιστεύει ο άλλος, μας νοιάζει μόνο το τι δηλώνει, ακόμα και όταν γνωρίζουμε ότι αυτό που μας λέει δεν είναι η αλήθεια αλλά αυτό που θέλουμε να ακούσουμε.

Τελικά έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, όσο και αν αυτό δεν μας αρέσει. Και η αλήθεια ναι μεν πονάει, αλλά πρέπει να την αντικρύσουμε εάν είναι κάποια στιγμή να αλλάξουμε. Διότι εάν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε.

Περί Οικονομικής Βοήθειας, Μέτρων και Δ.Ν.Τ.

Φτάσαμε την Ελλάδα σε σημείο να έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε χρεωκοπία και σε κηδεμονία Δ.Ν.Τ. με σκληρά μέτρα, ανάμεσα σε Σκύλλα και σε Χάρυβδη. Αυτό που επέλεξε ο πολιτικός κόσμος ήταν το αυτονόητο: οτιδήποτε εκτός από χρεωκοπία. Μερικοί όμως ισχυρίζονται ότι υπήρχαν και άλλοι δρόμοι, χαρακτηρίζοντας το παραπάνω δίλημμα ως ψευτοδίλημμα. Υπήρχαν όμως πράγματι άλλοι δρόμοι ή όχι;

Οι εναλλακτικοί δρόμοι, ακούμε, ήταν η στάση πληρωμών ή/και η επαναδιαπραγμάτευση του εθνικού χρέους. Έστω ότι ακολουθούσαμε μία από τις δύο αυτές τακτικές για να γλυτώσουμε από την δύσκολη κατάσταση. Θα μας ξαναδάνειζε έπειτα κανείς στο μέλλον, από την επόμενη κιόλας μέρα, έστω και ένα Ευρώ; Προφανώς όχι. Κανένας δεν δανείζει σε κάποιον που βλέπει να μην πληρώνει τους υπάρχοντες χρεώστες του. Άρα λοιπόν από την επόμενη κιόλας μέρα θα ήταν αδύνατον να βρούμε δανεικά.

Άρα η όλη συζήτηση καταλήγει στο εξής ερώτημα: θα χρειαστούμε μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα, από σήμερα και για μερικά τουλάχιστον χρόνια, δανεικά για να επιβιώσουμε; Διότι εάν κάποιος πιστεύει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς δανεικά, τότε να συζητήσουμε την στάση των πληρωμών ή την αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, διότι χρειαζόμαστε δανεικά για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Συνεπώς κάνοντας μία κίνηση που θα καταστήσει τον δανεισμό απαγορευτικό, αυτομάτως θα εξασφαλίζαμε την καταστροφή της χώρας.

Φυσικά τα ίδια ισχύουν και για την χρεωκοπία. Κανένας δεν θα δάνειζε χρήματα σε ένα κράτος που έχει κηρύξει πτώχευση. Άρα λοιπόν δεν υπήρχε εύκολος τρόπος διαφυγής. Το να βρούμε τους υπαίτιους που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο είναι σωστή ως πρόταση, αλλά είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να βοηθήσει καθόλου την κατάστασή μας. Ούτε υπήρχε περίπτωση να γίνει μέσα σε μερικές μέρες που θα έπρεπε να βρούμε μερικά δισεκατομμύρια Ευρώ που χρειαζόμαστε.

Τέλος ένα ερώτημα: πιστεύει κανείς ειλικρινά ότι «θα πληρώσουν εκείνοι που τα έφαγαν»; Διότι εγώ προσωπικά είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, όπως άλλωστε δεν έχει γίνει και πότε. Άντε πιάσε τους. Ακούμε «μα ο λαός δεν φταίει». Με το χέρι στην καρδιά, πιστεύετε ότι ο λαός δεν έχει μερίδιο ευθύνης; Ήταν μήπως υπεύθυνος και αδιάφθορος; Αλλά έτσι είναι ο νεοέλληνας, πάντοτε βγάζει την ουρά του απ’ έξω...

Περί Οικονομικής κατάστασης, δανείων και spreads

Εδώ και τόσον καιρό καθόμαστε και ασχολούμαστε νυχθημερόν με τα επιτόκια δανεισμού για τα δάνεια που θέλουμε να πάρουμε. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι εάν θα δανειστούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), εάν θα δανειστούμε με υψηλά επιτόκια ή χαμηλά, εάν θα δανειστούμε πολλά ή πάρα πολλά. Είναι προφανές ότι άλλο είναι το σημαντικό ερώτημα: Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας και να χρειαζόμαστε κάθε χρόνο δανεικά για να επιβιώσουμε;;

Φανταστείτε ότι μία οικογένεια έχει ετήσιο εισόδημα 20.000 Ευρώ αλλά τα έξοδα της οικογένειας είναι κάθε χρόνο 30.000 Ευρώ. Η οικογένεια αρνείται να μειώσει τις δαπάνες της (ψώνια, χαρτζιλίκι παιδιών, αυτοκίνητα, κτλ). Κατά συνέπεια, για να μπορέσει η οικογένεια αυτή να συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς, αναγκάζεται κάθε χρόνο να δανείζεται 10.000 Ευρώ. Σημειώστε ότι με 5% επιτόκιο, μόνο οι τόκοι μετά από δύο μόλις χρόνια είναι 1.000 Ευρώ τον χρόνο. Μετά από 5 χρόνια οι τόκοι είναι 2.500 τον χρόνο. Αυτά φυσικά χωρίς τα πανωτόκια… Εσείς που λέτε να καταλήξει αυτή η οικογένεια μετά από λίγα χρόνια; Σωστά μαντέψατε. Ε λοιπόν αυτή η οικογένεια είναι σε γενικές γραμμές η Ελλάδα.

Φανταστείτε την εξής κατάσταση για να συνειδητοποιήσετε το πρόβλημα που έχει αυτήν την στιγμή με το δάνειο η Ελλάδα. Είστε στην θάλασσα και κολυμπάτε προς την ακτή αλλά το ρεύμα σας τραβάει προς τα μέσα. Εάν κολυμπάτε αλλά αργά (τα χρήματα που εξοικονομούμε ίσα που φτάνουν για την πληρωμή των τόκων), τότε και θα κουράζεστε και δεν θα φτάσετε ποτέ την ακτή. Εάν δεν κολυμπάτε καθόλου (δεν πληρώνουμε δραχμή για τους τόκους) τότε θα πηγαίνετε προς τον ωκεανό απομακρυνόμενοι συνεχώς από την ακτή. Το ρεύμα που μας τραβάει προς τα μέσα είναι οι τόκοι και η απόσταση από την ακτή είναι το χρέος που έχουμε. Εμείς όχι μόνο δεν κολυμπάμε προς την ακτή, ούτε καν καθόμαστε ακίνητοι να μας τραβάει μέσα το ρεύμα, αλλά από μόνοι μας κολυμπάμε μακρυά από την ακτή!!

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν ως χώρα; Ακριβώς ότι σας λέει η λογική σας. Καταρχάς να περιορίσουμε τις δαπάνες, τόσο πολύ ώστε να μπορούμε να εξοικονομούμε αρκετά χρήματα κάθε χρόνο για να πληρώνουμε και τους τόκους και ένα μέρος, όσο το δυνατόν μεγαλύτερο, από το αρχικό κεφάλαιο. Πρέπει να φροντίσουμε λοιπόν να βγάζουμε αρκετά χρήματα στην άκρη. Εάν βγάζουμε στην άκρη αλλά όχι αρκετά, τότε μάταιος ο κόπος, διότι θα χρωστάμε ες αεί και το χρέος (λόγω των τόκων) θα συνεχίζει να αυξάνεται. Εμείς αυτήν την στιγμή φυσικά όχι μόνο δεν βγάζουμε στην άκρη, αλλά κυττάμε να δούμε από ποιόν και πόσα θα δανειστούμε. Ότι δαπάνη μπορεί να κοπεί, πρέπει να κοπεί εδώ και τώρα! Ότι και όσο χρειαστεί για να ξεχρεώσουμε επιτέλους.

Το ΚΚΕ, καθώς και όλη η ανεύθυνη Αριστερά, διαλαλεί ότι το κόστος δεν πρέπει να το πληρώσει ο λαός. Καλά θα ήταν αλλά πείτε μου, υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να μην το πληρώσουμε εμείς και να το πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν; Χώρια που και ο λαός είναι συνυπεύθυνος επειδή συμμετείχε στο φαγοπότι, διότι όταν βάζεις το παιδί σου στο Δημόσιο και πληρώνεται χωρίς να δουλεύει τότε πώς λέγεται αυτό; Δεν τρώς Δημόσιο χρήμα; Ας αφήσουμε λοιπόν τις ανοησίες και ας αρχίσουμε να κολυμπάμε, και μάλιστα όσο πιο γρήγορα μπορούμε, διότι όσο περνάνε τα δευτερόλεπτα τόσο απομακρυνόμαστε από την ακτή.

Γιατί η Ελληνική Οικογένεια δεν τα Βγάζει Πέρα

Αμφιβάλει κανείς ότι το επίπεδο ζωής των Ελλήνων είναι σήμερα πολύ υψηλότερο από ότι ήταν πριν μερικές δεκαετίες; Προφανώς όχι και αυτό φαίνεται από τον τρόπο ζωής μας, από την διατροφή μας, από τα σπίτια μας, από παντού. Και όμως η μέση ελληνική οικογένεια δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Πρόσφατα μου έλεγε ένας οδηγός ταξί «100 Ευρώ μεροκάματο παίρνω, πού να τα βγάλω πέρα;». Δηλαδή μιλάμε για έναν μισθό περίπου 3.000 Ευρώ τον μήνα, κι όμως ισχυρίζεται ότι δεν βγαίνει. Τι ακριβώς συμβαίνει;

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο Έλληνας έχει συνηθίσει σε έναν τρόπο ζωής που ούτε του αξίζει αλλά ούτε καν – και αυτό είναι το σημαντικότερο – μπορεί να τον διατηρήσει για πολύ. Εάν θέλεις να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο για το παιδί σου (για να μην χρησιμοποιεί τις συγκοινωνίες), εάν θέλεις να πηγαίνεις και τις διακοπές σου, εάν θέλεις και να ψωνίζεις μόνο γνωστές – και ακριβές – μάρκες ρούχων, εάν θέλεις και να τρως όλη την ώρα κρέας αντί και κανένα όσπριο, εάν θέλεις και να βγαίνεις συχνά έξω, εάν και όλη την ώρα παραγγέλνεις φαγητό απ’ έξω επειδή είτε βαριέσαι να μαγειρέψεις είτε τα παιδιά αρνούνται να φάνε οτιδήποτε εκτός από σουβλάκι ή πίτσα, ε τότε ναι, πού να βγάλεις πέρα τον μήνα, όσα χρήματα και αν βγάζεις;

Συνεπώς η πρώτη αιτία του προβλήματος είναι ότι ο Έλληνας έχει καλομάθει και δεν θέλει να αναγκαστεί να επιλέξει ανάμεσα σε κάποιες από τις επιθυμίες του. Τα θέλει όλα και θα κάνει ότι μπορεί για να τα αποκτήσει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει είτε να δανειστεί (εορτοδάνειο, διακοποδάνειο, καταναλωτικό δάνειο και πάει λέγοντας) είτε να μην βγάζει δεκάρα στην άκρη. Βέβαια αυτή η τάση ενισχύεται από τα πρότυπα και την εικόνα ολόκληρης της κοινωνίας. Είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να κυκλοφορούν στο σχολείο τα άλλα παιδιά με ρούχα μάρκες και το δικό μας όχι; Απαράδεκτο. Είναι δυνατόν να παίρνουν όλοι οι γείτονες καινούργια αυτοκίνητα και εμείς να κυκλοφορούμε ακόμα με το σαραβαλάκι; Αδιανόητο. Δεν εξετάζει κανείς φυσικά τους λόγους που ο γείτονας έχει νέο αμάξι. Μπορεί π.χ. να είναι ο οδηγός ταξί που βγάζει τα 3.000 Ευρώ τον μήνα, αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία για τους γύρω που παρακολουθούν. Τους γεννάται η ακατανίκητη ανάγκη να τον μιμηθούν. Και ξεκινάει έτσι ένας καταστροφικός φαύλος κύκλος.

Η δεύτερη αιτία του προβλήματος είναι ότι οι γονείς, άθελά τους, καταστρέφουν τα παιδιά τους. Πώς τα καταστρέφουν; Τους δίνουν τα πάντα στο πιάτο έτοιμα χωρίς το παιδί να αναγκαστεί να κοπιάσει για να αποκτήσει κάτι. Για παράδειγμα, τι θα πάθει το παιδί εάν κυκλοφορήσει και μερικά χρόνια με τα λεωφορεία αντί να του αγοράσει ο γονιός αυτοκίνητο; Μάλιστα θα το πονάει περισσότερο το αυτοκίνητο επειδή θα έχει μαζέψει τα χρήματα με τον κόπο του και θα έχει δεί και πώς είναι να μην έχεις αμάξι. Πώς να χτίσει αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση ένα νέο παιδί όταν δεν έχει καταφέρει κάτι σημαντικό με τις δικές του δυνάμεις; Πώς να μάθει αυτοσυγκράτηση και υπομονή όταν έχει στα πόδια του αμέσως ότι θελήσει; Πώς να μάθει την αξία των χρημάτων όταν κάθε φορά που απλώνει το χέρι ο γονιός του δίνει χρήματα χωρίς να έχει πρώτα κοπιάσει για αυτά; Άρα λοιπόν όταν το «παιδί» φτάνει συχνά στα 30 του, δεν έχει δουλέψει ποτέ και κυκλοφορεί στις καφετέριες με χρήματα των γονιών, αυτό αποτελεί ένα επιπλέον οικονομικό βάρος για τους γονείς.

Φυσικά παίζει ρόλο και η τάση του Έλληνα πάντοτε να κλαίγεται, ακόμα και όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά για αυτόν. Για παράδειγμα, πότε έχει ρωτήσει κάποιος έναν ελεύθερο επαγγελματία για το πώς πάνε οι δουλειές και έχει λάβει την απάντηση ότι όλα πηγαίνουν πολύ καλά; Δυστυχώς αυτό είναι ένα διαχρονικό στοιχείο της κουλτούρας μας, για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε. Όμως δεν είναι μόνο αυτό αλλά, όπως ήδη αναλύσαμε, πράγματι ο κόσμος δεν βγαίνει. Είναι λογικό, εφόσον όσα χρήματα και να παίρνει κανείς δεν του φτάνουν καθώς δημιουργεί νέες ανάγκες προσαρμόζοντας το βιοτικό του επίπεδο στα νέα έσοδά του. Δεν είναι φυσιολογικό όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Πάντοτε συνέβαινε και παντού. Η διαφορά είναι ότι τώρα γίνεται με ακραίο τρόπο. Παλιότερα η φτώχια μας μάς προστάτευε ενώ τώρα η επιλογή του εύκολου δανεισμού (τραπεζικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες, κτλ) είναι υπερβολικά ελκυστική. Ο μέσος άνθρωπος όμως δεν έχει ούτε την σύνεση ούτε την αυτοσυγκράτηση να μην κάνει κατάχρηση του δανεισμού. Είναι σαν να δίνεις σε μικρά παιδιά από ένα τεράστιο κουτί με σοκολάτες. Θα δείξουν αυτοσυγκράτηση τρώγοντας λίγο κάθε μέρα ή θα φάνε αμέσως μέχρι σκασμού κάνοντας ζημιά στους εαυτούς τους;

Ποια είναι λοιπόν η λύση στο πρόβλημά μας; Ή το κράτος, σαν γονέας, θα προσπαθήσει να μας καθοδηγήσει και να μας προστατέψει ή θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να γίνουμε πιο υπεύθυνοι. Το καλύτερο θα ήταν να γίνουν και τα δύο, αλλά επειδή στην περίπτωσή μας μιλάμε για το ελληνικό κράτος, είναι προφανές ότι μπορούμε να βασιστούμε μόνο στους εαυτούς μας. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να είμαστε αυτάρκεις και να αντιστεκόμαστε στους πειρασμούς. Πρέπει να μάθουμε να επιλέγουμε και να μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Πρέπει να μάθουμε να δίνουμε σημασία στα σημαντικά πράγματα και ότι στα ανούσια (αμάξια, ρούχα, κτλ) προσπαθώντας να εντυπωσιάσουμε τους γύρω μας. Και μάλιστα πρέπει να περιφρονούμε όσους το κάνουν αυτό αντί να τους θαυμάζουμε / ζηλεύουμε. Πρέπει με λίγα λόγια να γίνουμε λίγο περισσότερο… Σπαρτιάτες θα έλεγα. Και κυρίως πρέπει να γίνουμε πιο ώριμοι και πιο σοβαροί. Εάν δεν το κάνουμε δεν πειράζει, ο γκρεμός είναι μπροστά και μας περιμένει.

Η Σημασία του Δημοψηφίσματος

Φαντάζομαι ότι μέχρι τώρα δεν υπάρχει κανένας που να μην έχει ακουστά το αίτημα του δημοψηφίσματος περί της απόδοσης ιθαγένειας στους μετανάστες. Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι από μόνο του εξαιρετικά σοβαρό, αλλά η σημασία του δημοψηφίσματος εν γένει είναι πολύ βαθύτερη από όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως.

Όσο περίεργο και αν ακούγεται, το δημοψήφισμα είναι μία τεράστια ευκαιρία, ίσως η μοναδική, να αλλάξουν τα πράγματα στην χώρα μας. Όχι μόνο όσον αφορά το θέμα του δημοψηφίσματος, το θέμα της ιθαγένειας στην προκειμένη περίπτωση. Αυτό είναι το λιγότερο. Όταν λέω να αλλάξουν τα πράγματα εννοώ την ψυχολογία των πολιτών, τον τρόπο που ενεργούν, ακόμα και τον τρόπο που σκέφτονται. Τι ακριβώς εννοώ; Όλοι παραδέχονται ότι ο κόσμος έχει εμπέσει σε μία απάθεια (ειδικά η νεολαία), θεωρεί ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα, δεν έχει εμπιστοσύνη στους πολιτικούς, κτλ.

Με το που θα γίνει έστω ένα δημοψήφισμα όλα αυτά θα αλλάξουν. Ο απλός πολίτης θα νιώσει ότι συναποφασίζει στα θέματα της πολιτείας και συνεπώς θα νιώσει πραγματικά κομμάτι της πολιτείας αυτής. Έτσι αντί να βλέπει το κράτος ως μία σχεδόν εχθρική οντότητα θα νιώσει ότι το κράτος είναι δικό του. Θα αναγκαστεί να αναλάβει τις ευθύνες του και επομένως θα γίνει καλύτερος πολίτης. Η αρνητική ενέργεια του Έλληνα ωχαδελφιστή θα μετατραπεί αυτομάτως σε μία δημιουργική τάση. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μόλις ο απλός Έλληνας διαπιστώσει ότι μπορεί να επιβάλει την θέλησή του στην εξουσία θα συνειδητοποιήσει πραγματικά πόση δύναμη έχει. Κατά συνέπεια από απλός νεοέλληνας ανθρωπάκος θα μεταμορφωθεί σε περήφανο Έλληνα.

Το βασικό επιχείρημα κατά των δημοψηφισμάτων είναι σε γενικές γραμμές ότι ο λαός δεν είναι αρκετά ώριμος ώστε να αποφασίζει για τα σοβαρά θέματα. Αναρωτηθείτε όμως το εξής: ο λαός είναι αρκετά ώριμος για να αποφασίζει ποιος θα τον κυβερνάει αλλά δεν είναι αρκετά ώριμος για να αποφασίζει για οποιοδήποτε άλλο θέμα; Εκτός πια αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι η απόφαση για το ποιος θα κυβερνάει την χώρα δεν είναι σημαντική. Αμέσως αντιλαμβάνεται κανείς ότι το επιχείρημα αυτό είναι μία φασιστικής λογικής φτηνή και απελπισμένη δικαιολογία. Αλλά έστω ότι ο λαός θα κάνει και λάθη εάν πάρει την εξουσία στα χέρια του. Μήπως σήμερα οι πολιτικοί δεν κάνουν λάθη; Τόσα χρόνια πάμε από το κακό στο χειρότερο ακριβώς επειδή οι πολιτικοί που μας κυβερνούν έχουν κάνει σωρεία λαθών. Δύσκολο να τα καταφέρει κάποιος χειρότερα...

Αυτή όμως η αμφιβολία για την ικανότητα του λαού να αποφασίζει είναι – εάν εξετάσουμε το θέμα βαθύτερα – το ισχυρότερο επιχείρημα υπέρ των δημοψηφισμάτων, όσο παράδοξο και αν αυτό ακούγεται. Μόλις ο πολίτης διαπιστώσει ότι έχει κάνει το πρώτο λάθος (και αυτό θα συμβεί διότι καμμία μορφή κυβέρνησης δεν είναι αλάθητη), θα συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη ευθύνη φέρει. Αυτό ακριβώς το αίσθημα θα τον αναγκάσει να γίνει ακόμα πιο ώριμος και ως άνθρωπος και ως πολίτης. Και στο κάτω κάτω της γραφής είναι καλύτερα να πληρώνει ο λαός για τα λάθη που έχει κάνει ο ίδιος παρά ένας απρόσωπος ηγέτης. Ο λαός δεν θα έχει να κατηγορήσει κανέναν για τα λάθη εκτός από αυτόν τον ίδιο. Ο λαός και ο καθένας από εμάς (σε ατομικό επίπεδο) πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.

Εν κατακλείδι, η όλη κατάσταση είναι σαν να χτυπάς την γροθιά σου σε μία ξύλινη σανίδα για να την σπάσεις. Η γροθιά είναι το αίτημα για δημοψήφισμα και η σανίδα είναι η αντίσταση της κυβέρνησης στο αίτημα αυτό. Τώρα λοιπόν είναι η κρίσιμη στιγμή που η γροθιά έρχεται σε επαφή με την σανίδα. Είναι η στιγμή που είτε η αντοχή της σανίδας σταματάει την ορμή της γροθιάς είτε η γροθιά υπερνικάει την αντοχή της σανίδας και δημιουργεί το πρώτο και κρίσιμο ρήγμα.

Ελάτε λοιπόν να προσθέσετε την δύναμή σας στην γροθιά αυτή που είναι έτοιμη να σκάσει με ορμή πάνω στην σανίδα του φασιστικού μονοπωλίου εξουσίας της κυβέρνησης. Είναι η μοναδική μας ελπίδα να αλλάξει επιτέλους η κατάσταση στην πατρίδα μας.

Μετανάστες, Δικαίωμα Ψήφου, ΠΑΣΟΚ και Λογοκρισία

Η συμμετοχική Δημοκρατία, όπως την επικαλείται ο Γιώργος Παπανδρέου, έχει γίνει πράξη μέσω του Δικτυακού Τόπου opengov. Πήγα κι εγώ λοιπόν να γράψω ένα σχόλιο σχετικά με το νομοσχέδιο για την απόκτηση ιθαγένειας των μεταναστών για να συμμετάσχω στην συμμετοχική Δημοκρατία. Έβαλα το σχόλιό μου και περίμενα να δημοσιευθεί. Περίμενα, περίμενα και περίμενα αλλά τίποτα. Έβλεπα άλλα σχόλια να δημοσιεύονται στο μεταξύ και το δικό μου πουθενά. Το μήνυμα ήταν κόσμιο και δεν ήταν πολύ μεγάλο (δημοσιεύονται πολύ μεγαλύτερα), οπότε δεν υπήρχε λόγος να κοπεί. Και όμως, υπήρχε ένας λόγος. Το μήνυμά μου ήταν κατά του νομοσχεδίου.

Δοκίμασα να στείλω ξανά το ίδιο μήνυμα. Ήμουν αποφασισμένος να ξαναστέλνω συνεχώς το μήνυμα μέχρι να δημοσιευθεί και τους το ξεκαθάρισα στο νέο μου μήνυμα. Πάλι τίποτα. Την Τρίτη φορά πάντως που το έστειλα δεν έχω παράπονο, μου το δημοσίευσαν. Παρόμοιες καταγγελίες άκουσα από άλλους που τους έκοψαν τα σχόλια. Μπορείτε να μαντέψετε ποιο ήταν το κοινό σημείο όλων των σχολίων που είχαν κοπεί... Η συμμετοχική Δημοκρατία του ΠΑΣΟΚ λοιπόν μάλλον θα έπρεπε να ονομάζεται συμμετοχική λογοκρισία. Από την μία θέλουμε να έχουμε τα πλεονεκτήματα της Δημοκρατίας (να φαίνεται δηλαδή στον λαό ότι υπάρχει Δημοκρατία) αλλά ταυτοχρόνως δεν θέλουμε τα μειονεκτήματα της Δημοκρατίας (δηλαδή την ελεύθερη έκφραση ιδεών). Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: όποιος συμφωνεί μαζί μας έχει δικαίωμα να μιλάει ενώ όποιος διαφωνεί φιμώνεται. Ωραία Δημοκρατία, συγχαρητήρια κύριε Γιώργο Παπανδρέου!

Τέλος πάντων, ας αφήσουμε την καταγγελία και ας πάμε στο θέμα της ιθαγένειας. Για αρχή ας δούμε τι κάνουν οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες για το θέμα αυτό (μια και λένε ότι θέλουν να μας κάνουν Ευρώπη).
- Έχουμε καταρχάς την Γαλλική κυβέρνηση που αποκλείει το ενδεχόμενο να δώσει δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες (ενώ εμείς μιλάμε όχι μόνο για δικαίωμα ψήφου, αλλά για ακόμη περισσότερα). Περισσότερες πληροφορίες για την είδηση αυτή μπορείτε να βρείτε εδώ:
Αποκλείει να δοθεί δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες η κυβέρνηση Σαρκοζί. Οι Γάλλοι δηλαδή είναι οι ρατσιστές και εμείς είμαστε οι σωστοί; Οι Γάλλοι είναι οι χαζοί και εμείς είμαστε οι έξυπνοι; Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά.
- Την ίδια στιγμή η Ελβετία περιορίζει στο μισό τον αριθμό των μεταναστών της: Η Ελβετία περιορίζει τον αριθμό των ξένων που θα μένουν στη χώρα
- Αλλά η μεγαλύτερη πλάκα είναι (κρατηθείτε) ότι δημοψήφισμα για το θέμα της ιθαγένειας των μεταναστών έχει γίνει στην Ιρλανδία: Ireland votes to end birth right
Οι Ιρλανδοί είχαν κάνει αυτό που θέλει να κάνει κι εδώ ο κύριος Παπανδρέου. Πολύ σύντομα όμως κατάλαβαν πόσο τεράστιο λάθος ήταν (όλες οι έγκυες από Αφρική και Ασία πήγαιναν εκεί να γεννήσουν για να είναι τα παιδιά τους Ευρωπαίοι πολίτες) έκαναν δημοψήφισμα και ο Ιρλανδικός λαός είπε (σε ποσοστό 80%) να καταργηθεί η παραχώρηση ιθαγένειας στους μετανάστες.

Μας λένε ότι πρέπει να δώσουμε δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες για να γίνουμε Ευρώπη. Είδαμε όμως την στάση των υπολοίπων Ευρωπαϊκών κρατών στο θέμα αυτό. Έχει κανένας πλέον αμφιβολία ότι μας κοροϊδεύουν; Επίσης, έχει κανένας αμφιβολία ότι αν προχωρήσουμε σε αυτό το νομοσχέδιο-έκτρωμα θα πλακώσουν εδώ όλες οι έγκυες από Αφρική και Ασία όπως αποδεδειγμένα έγινε στην Ιρλανδία; Και πέρα από όλα αυτά έχουμε και τον Πρωθυπουργό της χώρα, Γιώργο Παπανδρέου, να δηλώνει: "Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τίθονται σε δημοψηφίσματα". Είναι δυνατόν ολόκληρος Πρωθυπουργός να μπερδεύει τα πολιτικά δικαιώματα με τα ανθρώπινα δικαιώματα; Δεν του έχει εξηγήσει κανείς ότι η ψήφος δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα;; Δηλαδή η Ιρλανδία και οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα;;; Τα έχουμε όλα, έχουμε και από πάνω έναν ηλίθιο Πρωθυπουργό που δεν καταλαβαίνει καλά τα Ελληνικά. Ε αυτό είναι πραγματικά το κερασάκι στην τούρτα!