Τις Πταίει - Μέρος 2

Ζούμε και θα δούμε στο πετσί μας τις συνέπειες των επεισοδίων του περασμένου Δεκεμβρίου, όταν κάηκε το κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο. Η ανασφάλεια των πολιτών έχει αυξηθεί και οι πάσης λογής εγκληματίες έχουν αποθρασυνθεί τελείως αφού διεπίστωσαν ότι η αστυνομία έχει καθαρά διακοσμητικό ρόλο. Οι ένοπλες ληστείες, συχνά μετά φόνου, έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο σε όλες τις περιοχές της Αθήνας, και όλη αυτή η κατάσταση πυροδοτήθηκε από την απραξία της αστυνομίας στις καταστροφές των αναρχικών τον Δεκέμβριο.

Η αφορμή των επεισοδίων ήταν ο θάνατος του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ήταν όμως και ο πραγματικός λόγος; Σχετικά με τον θάνατό του, δύο τινά υπάρχουν. Είτε ο αστυνομικός που πυροβόλησε το έκανε κατόπιν εντολών ή ήταν δική του πρωτοβουλία (δεν θα μπούμε στον κόπο να ασχοληθούμε με το εάν η σφαίρα εξοστρακίστηκε ή όχι). Εάν κάποιος είναι τόσο ανόητος ώστε να θεωρεί ότι δόθηκε σχετική εντολή στον αστυνομικό τότε δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε την συζήτηση. Εφόσον όμως ο αστυνομικός πυροβόλησε από μόνος του, τότε προς τι η όλη φασαρία; Φταίει το κράτος / κυβέρνηση επειδή βρέθηκε ένας βλάξ (ή πωρωμένος, ή τρελός, ας τον χαρακτηρίσει όπως θέλει κανείς) αστυνομικός να πυροβολήσει ένα παιδί;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ασφαλώς ότι το κράτος φταίει έμμεσα. Πιστεύω όλοι συμφωνούμε σε αυτό. Δηλαδή ότι είτε αμέλησε να κάνει ψυχολογικά τεστ στους αστυνομικούς που κρατάνε όπλο, ή τέλος πάντων δεν πήρε κάποια προληπτικά μέτρα, σχετικά με την προετοιμασία - εκπαίδευση - αξιολόγηση των αστυνομικών, ώστε να αποφευχθεί μία τέτοια κατάσταση. Με αυτήν την λογική όμως το κράτος δεν φταίει - έμμεσα πάντα - όταν παραδείγματος χάριν σκοτώνονται άνθρωποι στους δρόμους λόγω κακοτεχνιών; Το κράτος δεν φταίει που σκοτώθηκαν τα μικρά παιδιά τότε στα Τέμπη; Εκεί όπου τα παιδιά ήταν και πιο μικρά από τον Αλέξη, και πιο πολλά αλλά και επιπλέον δεν προκάλεσαν την τύχη τους (αντίθετα με τον Αλέξη που πέταγε πέτρες στα ΜΑΤ), εκεί το αφήνουμε να περάσει έτσι; Που είναι οι φασαρίες, οι διαδηλώσεις και οι εξεγέρσεις; Εκεί δεν νοιάζεται κανείς;

Μήπως λοιπόν τελικά ο θάνατος του 15χρονου δεν ήταν η πραγματική αιτία για τις ταραχές αλλά απλώς η αφορμή; Μήπως η πραγματική αιτία ήταν ότι μία συμμορία από νέα παιδία που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια τους ήθελαν να εκτονωθούν κάπου και ο θάνατος του Αλέξη τους έδωσε την ευκαιρία που ζητούσαν; Μήπως οι ίδιοι που τα σπάνε κάθε χρόνο στο Πολυτεχνείο βαρέθηκαν να περιμένουν έναν ολόκληρο χρόνο για να κάνουν κάτι συναρπαστικό (για αυτούς) που θα τους βγάλει από την ρουτίνα τους και θα ικανοποιήσει τα βάρβαρα ένστικτά τους;

Και κάτι άλλο: μήπως ο λόγος που ηρωοποιήθηκε ο Αλέξης είναι απλώς και μόνο επειδή συμβολίζει τον αγώνα ενάντια στην αστυνομία, μία αστυνομία που είναι το κόκκινο πανί για τους αριστερούς και τους αναρχικούς; Μήπως αν είχε πεθάνει από το χέρι οποιουδήποτε άλλου, π.χ. ενός Γεωργιανού ληστή κατά την διάρκεια μίας διάρρηξης, δεν θα είχε νοιαστεί κανένας αναρχικός και ο θάνατός του θα είχε ξεχαστεί τόσο γρήγορα όσο της κοπέλας στο κατάστημα ΓΕΡΜΑΝΟΣ του Βύρωνα; Λέω, μήπως.

Οι Χλιδάνεργοι

Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί εδώ και καιρό στο Διαδίκτυο. Είναι ένα από τα πιο πετυχημένα κείμενα που θίγεί πολύ εύστοχα ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο όλοι μας γνωρίζουμε. Απολαύστε το:

Η φίλη μου η Μαρία ήρθε και με βρήκε για πρώτη φορά τον περσινό Σεπτέμβριο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρέψει από την Αγγλία με το μεταπτυχιακό της, μετά είχε πάει τέσσερις μήνες διακοπές (στο Μπαλί, τη Μύκονο και τη Φλωρεντία), και τώρα είχε έρθει μαυρισμένη και έτοιμη να ξεκινήσει την καριέρα της, και μια νέα ζωή.

"Θέλω να μου βρεις δουλειά στην εταιρία σου", μου είπε με τον επιτακτικό τρόπο που λέει τα πάντα. Ήταν 26 χρονών.

Αν και είμαι εντελώς ακατάλληλος για τέτοιου είδους διαμεσολαβήσεις, μισάνθρωπος ων, σεβάστηκα το αίτημα της καλής φίλης, ρώτησα και έμαθα ότι πράγματι, υπήρχε μια ανοιχτή θέση στο διαφημιστικό τμήμα μιας εταιρίας για την οποία είχα κάνει κάποιες μεταφράσεις, προώθησα το βιογραφικό της και, ικανοποιημένος που έκανα το καλό για έναν συνάνθρωπο, το ξέχασα εντελώς.

Μετά από τρεις μέρες η Μαρία με πήρε τηλέφωνο, έξαλλη.

"Υποδοχή διαφήμισης; Η θέση που μου βρήκες είναι για υποδοχή διαφήμισης; "

"Ποιος; Τι; Ποιος είναι;" είπα (με είχε ξυπνήσει).

"Εγώ έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης στο Λονδίνο και θα πάω να σηκώνω τηλέφωνα για 600 ευρώ;"

Τι είχε γίνει: Η Μαρία δεν είχε πάει στο ραντεβού. Όταν την πήραν τηλέφωνο για να την καλέσουν έμαθε όσα χρειαζόταν να μάθει, και απέρριψε τη δουλειά μονομιάς.

Η Μαρία, βλέπετε, ανήκει σε μια εντελώς νέα κατηγορία Ελλήνων. Πρόκειται για μια υποκατηγορία της διαβόητης «γενιάς των 700 ευρώ», των νεαρών Ελλήνων, δηλαδή, που έχουν αποκτήσει πολύ καλή μόρφωση, και οι οποίοι βγαίνουν σε μια αγορά εργασίας η οποία δεν τους πολυχρειάζεται, και έτσι δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μισθό αντίστοιχο των σπουδών τους, ή έστω επαρκή για να συντηρηθούν.

Η συγκεκριμένη υποκατηγορία της Μαρίας περιλαμβάνει τους νέους που, αν και δεν βρίσκουν μια καλοπληρωμένη δουλειά, αρνούνται να κάνουν οποιονδήποτε συμβιβασμό στον τρόπο ζωής τους. Μαθημένοι στο χαρτζιλίκι από τους γονείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας και των σπουδών, βγαίνοντας στην «αγορά» εξακολουθούν να επιθυμούν να συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά, να ψωνίζουν το ίδιο ακριβά προϊόντα, και να κάνουν ακριβώς την ίδια άνετη ζωή που έκαναν πριν.

Είναι οι χλιδάνεργοι, και δεν πρόκειται να θυσιάσουν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια απ` το life_style_ τους. Όσα κι αν τους πληρώνουν.

Σύμφωνα με μια έρευνα των Νέων , 8 στους 10 νεοπροσληφθέντες στην Ελλάδα αμείβονται με λιγότερα από 1000 ευρώ. Σύμφωνα με άλλη έρευνα της Marc για το Έθνος, τo 56% των Ελλήνων ηλικίας 18-30 αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ το μήνα. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος.

Από τους τριαντάρηδες, μόνο το 29,5% ζουν εντελώς ανεξάρτητοι από τους γονείς.

Ένα 31,4% συντηρείται αποκλειστικά από αυτούς.

Μπορείτε να συλλάβετε αυτά τα νούμερα;

Αν κάποιος ξένος τα διαβάσει θα συμπεράνει πως είμαστε μια κοινωνία υπό κατάρρευση, όπου οι νέοι δεν μπορούν να παράγουν πλούτο, οπότε τρώνε τον πλούτο που έχει συσσωρεύσει η προηγούμενη γενιά, μέχρι αυτός να τελειώσει, οπότε προφανώς η χώρα μας θα χρεοκοπήσει.

Η ίδια η οικογένεια έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες. Σε όλους τους Μεσογειακούς λαούς εμφανίζεται αυτή η απεριόριστη λατρεία για τα παιδιά, η οποία εύκολα παίρνει όχι-και-πολύ-υγιείς διαστάσεις. Οι γονείς ουσιαστικά «πληρώνουν» το παιδί για να μην τους φύγει. Σε άλλες, βορειότερες χώρες συνηθίζεται να το σουτάρουν (με αγάπη) μόλις τελειώσει το σχολείο, για να τραβήξει το δικό του δρόμο, να κάνει τα δικά του λάθη, να σταθεί στα δικά του πόδια, να μάθει και ωριμάσει. Εδώ έχουμε περιπτώσεις σαν το Θεσσαλονικιό φίλο μου το Στέλιο, που οι γονείς του υποσχέθηκαν αυτοκίνητο αν περάσει στις Πανελλήνιες, με τον όρο να περάσει σε σχολή της Θεσσαλονίκης.

Φυσικά, εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι νέοι που ανήκουν στη «Γενιά των 700 ευρώ», όλων οι γονείς θέλουν να τους φροντίσουν, κάμποσοι από αυτούς τους γονείς είναι και ευκατάστατοι, αλλά δεν γίνονται όλα τα παιδιά χλιδάνεργοι.

Βλέπετε, είναι στη φύση του νέου να θέλει να αυτονομηθεί, να κάνει κάτι στηριγμένος στα δικά του ποδάρια, μόνος, ανεξάρτητος. Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη αυτή. Στην πρώτη μου δουλειά προσελήφθην με μισθό 180.000 δραχμές το μήνα (520 ευρώ), εν έτει 2000, σε ηλικία 23 ετών, και ήμουν πανευτυχής. Εκστατικός. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο ζευγάρι παπούτσια που πήρα με τα δικά μου λεφτά.

Μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο «Βασιλάκης Καϊλας», αλλά η ανάγκη του ανθρώπου να κάνει πράγματα μόνος του -και κατά συνέπεια να αυτοεπιβεβαιωθεί ως αυτόνομη οντότητα- είναι πανίσχυρη.

Γιατί τότε τόσοι τριαντάρηδες καταπιέζουν αυτή την ανάγκη για να μείνουν στη σφιχτή και γεμάτη ασφάλεια αγκαλιά της τσέπης του μπαμπά;

Είναι απλό: Είναι αρρώστια.

Οι χλιδάνεργοι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι life_style_ junkies, που επιτρέπουν τον εθισμό τους στην ηδονιστική πλευρά της ζωής, κι ας εγκλωβίζονται έτσι σε μια αέναη εφηβεία.

«Δεν μπορώ να μην ψωνίζω. Δεν γίνεται», λέει μια άλλη φίλη, ας την πούμε Πόπη. «Είναι εθισμός, πηγαίνω στο Mall και θέλω να κατεβάσω τα ράφια, να τα δοκιμάσω όλα, να δώσω την κάρτα μου και να τα πάρω σπίτι μου. Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη με ρούχα που δεν φοράω ποτέ, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να αγοράζω διαρκώς καινούρια. Το τηλέφωνό μου στο σπίτι είναι μονίμως κατεβασμένο για να μην με πρήζουν από την τράπεζα -χρωστάω πολλά στην κάρτα. Έχω φεσώσει συγγενείς μέχρι και τρίτου βαθμού, το χαρτζιλίκι με το που το παίρνω φεύγει, ο μισθός το ίδιο».

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί κανείς να καταλογίσει στην κοινωνία του υπερκαταναλωτισμού, και η ύπαρξη των χλιδάνεργων είναι ένα από αυτά. Αλλά δεν φταίνε οι τσάντες και τα παπούτσια αν η γυναίκα που τις ψωνίζει το κάνει με λεφτά που δεν έχει ή δεν έχει βγάλει με τον ιδρώτα της. Ο σφιχτός-όσο-δεν-παίρνει εναγκαλισμός της ελληνικής οικογένειας, που αρνείται να αφήσει τα παιδιά της να ωριμάσουν, δημιουργεί σε συνδυασμό με όλες τις χαρές του life_style_ αυτούς τους αιώνιους εφήβους που προτιμούν να ζήσουν σήμερα ό,τι έχει να τους προσφέρει η ζωή (ο μπαμπάς), παρά να ταλαιπωρηθούν για να το απολαύσουν αύριο.

Ως στάση ζωής αυτή δεν είναι απολύτως καταδικαστέα. Αναρωτιέται όμως κανείς, όταν ο μπαμπάς (ζωή) πάψει να παρέχει, τι θα καταναλώσει ο χλιδάνεργος; Και, ακόμα χειρότερα: Τι θα καταναλώσουν τα παιδιά του;

Προς το παρόν οι χλιδάνεργοι εξακολουθούν να βγαίνουν, να ψωνίζουν, να ταξιδεύουν, να πηγαίνουν σε interviews για δουλειές που δεν χρειάζονται, καθώς ο χρόνος περνά χωρίς συνέπειες. Θα έρθουν συνέπειες στο μέλλον; Έλα ντε.

Είδα τη Μαρία πρόσφατα, καλοντυμένη, αψεγάδιαστη, σε ακριβό εστιατόριο να τρώει με τον -πολύ μεγαλύτερο- φίλο της. Ήταν μια χαρά: Χαρούμενη, ξεκούραστη και, ενάμιση χρόνο μετά το τέλος των σπουδών της, ακόμα... χλιδάνεργη.

Περί Αξιοπιστίας των ΜΜΕ

Το βασικό ζήτημα που τίθεται σχετικά με την ενημέρωσή μας από τα ΜΜΕ δεν είναι τόσο η αξιοπιστία των ειδήσεων, όσο σημαντική και αν είναι η αξιοπιστία αυτή, αλλά το κατά πόσον η ενημέρωση είναι ελεγχόμενη. Διότι μπορεί μερικά ρεπορτάζ να μην είναι τόσο αξιόπιστα, όπως συχνά διαπιστώνουμε μερικοί, αλλά το ανθρώπινο αυτό λάθος δεν μπορεί να θεωρηθεί τόσο σημαντικό όσο το ενδεχόμενο να θάβονται ορισμένες ειδήσεις.

Υπάρχουν διαθέσιμα δύο πρόσφατα παραδείγματα τέτοιου είδους όπου φαίνεται να υπάρχει αποσιώπηση σημαντικών ειδήσεων από τα ΜΜΕ. Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή του εμπορικού κέντρου "THE MALL", το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως το μεγαλύτερο αυθαίρετο της Ευρώπης. Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή της δικαστικού Μαρίας Μαργαρίτη η οποία έκανε σημαντικές καταγγελίες και απεργία πείνας απέναντι από το γραφείο του Πρωθυπουργού. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν να μεταφερθεί σηκωτή στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Αρχικά ας αποπειραθούμε να εξηγήσουμε την σημασία των ειδήσεων αυτών.

Στην περίπτωση της Μαργαρίτη οι καταγγελίες της είναι ιδιαιτέρως σοβαρές. Οι καταγγελίες αυτές αφορούν πρώτον παρακράτηση κονδυλίων οικονομικής ενίσχυσης σεισμοπαθών από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς και δεύτερον κύκλωμα παιδεραστίας και σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών σε μυστικό χώρο εντός του υπογείου των δικαστηρίων. Ακόμα χειρότερα όμως, ο γνωστός τηλεοπτικός σταθμός BBC έκανε ρεπορτάζ με το θέμα αυτό, διασύροντας έτσι ολόκληρη την χώρα. Εάν κάποιος ισχυριστεί ότι οι κατηγορίες της κυρίας Μαργαρίτη είναι ανεδαφικές και ότι για αυτό δεν προβλήθηκε η είδηση, τότε θα του απαντούσα ότι όταν ένας τηλεοπτικός σταθμός του κύρους και του βεληνεκούς του BBC κάνει ένα τέτοιο ρεπορτάζ (εθνικού διασυρμού δηλαδή), αυτομάτως η είδηση αυτή είναι σημαντική για τον Ελληνικό λαό. Άλλες φορές σε δελτία ειδήσεων έχουμε δεί μέχρι και αναφορές σε ξένες ιστοσελίδες ιδιωτών και συλλόγων για τις οποίες έγινε ρεπορτάζ επειδή κρίθηκαν ανθελληνικές. Μπορεί να συγκριθεί το BBC σε βαρύτητα με μία τέτοια ιστοσελίδα; Η εναλλακτική δικαιολογία είναι ότι εκείνη την ημέρα έτυχε να απεργούν τα ΜΜΕ. Είμαστε σοβαροί ή είμαστε μικρά παιδία; Και την επόμενη γιατί δεν παίχτηκε λοιπόν; Εδώ όταν δεν έχουν ειδήσεις βγάζουν μπαγιατεμένες ειδήσεις από το αρχείο ή κουτσομπολιά που μόνο ειδήσεις δεν είναι. Δηλαδή το περιστατικό αυτό με την Μαργαρίτη δεν άξιζε 60 δευτερόλεπτα από το δελτίο ειδήσεων της επόμενης ημέρας αντί μίας είδησης του στυλ "ποια χαιρέτησε χτες ο Ρουβάς"; Άρα πρόκειται περί γελοίας δικαιολογίας.

Στην περίπτωση του "THE MALL" έχουμε ένα τεράστιο ακίνητο που, εάν δεχτούμε τις κατηγορίες που εκφράζονται από μερικές ανεξάρτητες φωνές, είναι αυθαίρετο και παράνομο, και συνεπώς θα έπρεπε να γκρεμιστεί παρά ταύτα. Το άρθρο του ηλεκτρονικού περιοδικού "ΓΑΛΕΡΑ" που έχει ασχοληθεί με το θέμα (http://www.galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=68) κάνει λόγο για τριπλασιασμό του συντελεστή δόμησης μέσα σε δύο χρόνια από την τότε κυβέρνηση ώστε να εξυπηρετηθεί ο επιχειρηματίας στον οποίο ανήκει το κολοσσιαίο εμπορικό κέντρο. Το να αλλάζουν οι νόμοι για να εξυπηρετηθεί ένας επιχειρηματίας από τα δύο μεγάλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι οποίοι σε τέτοιες περιπτώσεις γίνονται τα καλύτερα φιλαράκια) είναι ένα τεράστιο διακομματικό σκάνδαλο που ενδιαφέρει τον κάθε πολίτη. Ειδικά εφόσον εμπλέκονται και τα δύο μεγάλα κόμματα στην υπόθεση, το θέμα είναι ακόμη πιο σοβαρό, καθώς αποκαλύπτει ότι οι εκπρόσωποι της διαπλοκής διαθέτουν έναν πανίσχυρο διακομματικό μηχανισμό.

Αυτές οι δύο ειδήσεις δεν θεώρησε ούτε ένας τηλεοπτικός σταθμός ότι άξιζε να προβληθούν; Μήπως ένα τέτοιο θέμα δεν θα ενδιέφερε τον κόσμο και κατά συνέπεια δεν θα έφερνε τηλεθέαση; Προφανώς λοιπόν είτε υπάρχει μία σχέση δούναι και λαβείν μεταξύ των ιδιοκτητών των καναλιών και του εκάστοτε εμπλεκόμενου σε σκάνδαλο (θα κουκουλώσω την είδηση αλλά για αντάλλαγμα θέλω...), είτε δεν θέλουν να προκαλέσουν οι επιχειρηματίες που έχουν τα κανάλια διότι και αυτοί έχουν βρώμικα μυστικά και αποφεύγουν να προκαλέσουν έναν πόλεμο με άλλους επιχειρηματίες ή με το κράτος (εάν με ξεσκεπάσεις θα σε ξεσκεπάσω και εγώ). Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει, και όπως αποδεικνύονται μερικά από τα μεγαλύτερα κοράκια είναι τα ελληνικά ΜΜΕ.

Αυτά είναι τα ΜΜΕ που ωρύονται για την διαφθορά αλλά είναι ταυτόχρονα οι πρώτοι διδάξαντες αυτής. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορούν τους μπλόγκερς για αυτά που οι ίδιοι συνεχώς κάνουν, χρησιμοποιώντας την κατηγορία της αναξιοπιστίας σαν πρόφαση, ενώ στην ουσία προσπαθούν να εξοβελίσουν τον ανταγωνισμό. Αυτή είναι η δημοκρατική χώρα στην οποία νομίζουμε ότι ζούμε. Να την χαιρόμαστε την δημοκρατία μας και την ελευθερία του λόγου μας.

Περί Κοινωνικής Εξέγερσης

Τα πρόσφατα γεγονότα που ακολούθησαν τον θάνατο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, τα οποία οδήγησαν στο κάψιμο του κέντρου της Αθήνας, χαρακτηρίζονται από ορισμένους ως "κοινωνική εξέγερση". Είναι όμως τα πράγματα πράγματι έτσι ή μήπως απλά παρέχουμε ιδεολογική κάλυψη σε ένα κοπάδι κοινών εγκληματιών;

Πρώτα από όλα, όταν μιλάμε για μία "κοινωνική εξέγερση" υπονοούμε ότι εξεγείρεται ολόκληρη η κοινωνία, ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι της. Μπορεί άραγε να χαρακτηριστεί έτσι αυτό που συνέβη στην περίπτωσή μας, η εκδήλωση καταστροφομανίας μίας ομάδας 100-200 ατόμων; Μίας ομάδας που δεν αντιπροσωπεύει σε καμμία περίπτωση το σύνολο της κοινωνίας; Προφανώς όχι. Κοινωνική εξέγερση μπορεί να θεωρηθεί π.χ. η Γαλλική Επανάσταση, στην οποία συμμετείχε το μεγαλύτερο κομμάτι του Γαλλικού λαού. Κοινωνική εξέγερση μπορεί να θεωρηθεί η επανάσταση των σκλάβων στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Κοινωνική εξέγερση ΔΕΝ μπορεί να θεωρηθεί αυτό που έγινε στο κέντρο της Αθήνας.

Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ για το πώς χαρακτηρίζεται το κάψιμο του Πολυτεχνείου που έχει καθιερωθεί κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου (όχι ότι δεν γίνονται καταστροφές από εξωσχολικούς και σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, απλά το κάψιμο του Πολυτεχνείου έχει καθιερωθεί σαν έθιμο). Αυτή είναι η κοινωνική εξέγερση, η καταστροφή ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος; Μήπως και τότε, όταν τα ίδια άτομα καίνε το πολυτεχνείο (διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι σε γενικές γραμμές οι ίδιοι είναι), οι καταστροφές εκείνες είναι αποτέλεσμα κάποιας φανταστικής κοινωνικής εξέγερσης; Ή μήπως είναι μία ομάδα αναρχικών εγκληματιών που απλά αρέσκεται στο να καταστρέφει ότι βρει;

Άλλο θέμα που τίθεται είναι η ταυτότητα των νεαρών ταραξιών που επανειλημμένως τα σπάνε. Δεν είναι παιδία φτωχών οικογενειών, διότι εάν ήταν τότε στα επεισόδια δεν θα συμμετείχαν 200 άτομα αλλά 100.200 άτομα. Όπως έχει αποδειχτεί και παλιότερα (επί Παπανδρέου), όταν συνελήφθησαν αρκετοί αναρχικοί που είχαν μπει στο Πολυτεχνείο, οι περισσότεροι από τους αναρχικούς ήταν παιδιά ευκατάστατων οικογενειών. Να θυμίσω επίσης ότι γιος βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ χτύπησε σχετικά πρόσφατα μία τράπεζα. Για ποια κοινωνική εξέγερση μιλάμε συνεπώς; Για μερικά κακομαθημένα ανώριμα πλουσιόπαιδα που προσπαθούν να βρουν τρόπο εκτόνωσης;

Ξαναζούμε την εποχή των σοφιστών, όπου ο καθένας προσπαθεί να καλύψει τις επιθυμίες του με ένα ιδεολογικό ένδυμα, ώστε να μπορέσει να τις δικαιολογήσει στο σύνολο, και ίσως να πείσει και μερικούς αφελείς. Όσο δεν καταφέρνουμε να διακρίνουμε την ουσία των πραγμάτων πέρα από τον τρόπο που προσπαθούν να μας τα παρουσιάσουν, τόσο θα συνεχίζουμε να ανεχόμαστε στο σβέρκο μας τις διαφόρων ειδών συμμορίες.