Περί Νεοελληνικής Ανευθυνότητας

Η αντίδραση του κόσμου στην οικονομική κρίση, και πιο συγκεκριμένα στο μνημόνιο που υπογράψαμε με την Τρόικα, έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Αυτό διότι ο τρόπος που αντιδράει κάποιος στις δυσκολίες φανερώνει πολλά στοιχεία του πραγματικού χαρακτήρα του. Το θέμα ήταν τι τρόποι υπήρχαν να αποφευχθεί το μνημόνιο και οι πιο δημοφιλείς (και μάλλον μοναδικές) προτάσεις ήταν η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ή/και η στάση πληρωμών. Τι λέει όμως αυτή η αντίδραση για τον χαρακτήρα μας;

Για να απαντήσουμε σε αυτό ορθότερα, ας αναλογιστούμε πρώτα πώς θα αντιδρούσαμε εμείς οι ίδιοι στο εξής σενάριο: Έρχεται κάποιος γνωστός και μας ζητάει δανεικά. Εμείς του δίνουμε, αυτός πάει διακοπές και τα χαλάει, και φτάνει κάποια στιγμή η στιγμή που του ζητάμε τα χρεωστούμενα. Έστω λοιπόν ότι αυτός μας δηλώνει είτε ότι αρνείται να μας πληρώσει είτε ζητάει να αναδιαπραγματευτούμε το χρέος (να πληρώσει λιγότερα και όχι όλο το ποσό που δανείστηκε. Τι συναισθήματα και τι αντίδραση θα προκαλούσε σε εσάς αυτή η στάση; Προφανώς μόνο αρνητικά συναισθήματα, απέχθεια, αγανάκτηση και θυμό. Στην καλύτερη περίπτωση θα βρίζατε τον χρεώστη.

Η πρόταση λοιπόν της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού ήταν μία άδικη και ανεύθυνη πρόταση. Δανειστήκαμε ένα σωρό χρήματα για να περνάμε καλά και μόλις ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό εμείς τι κάναμε; Προσπαθήσαμε να απαλλαγούμε από την ευθύνη. Ξαφνικά η πλειονότητα των Ελλήνων βρέθηκε με καινούργιο αμάξι, με ακριβά ρούχα μάρκες, πολλοί βολεύτηκαν στο Δημόσιο, πολλοί έκαναν τα ρουσφέτια τους, πολλοί διακίνησαν μαύρο χρήμα, πολλοί έσβησαν κλήσεις και πρόστιμα που έπρεπε να πληρώσουν, κτλ κτλ. Όλοι σχεδόν βολεύτηκαν, λίγο πολύ, με την διαφθορά. Μόλις όμως φτάσαμε στο ταμείο όλοι δήλωναν αθώοι και εξαπατημένοι. Όλοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν χωρίς να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Αυτός λοιπόν είναι ο μέσος Έλληνας: ο άνθρωπος της εύκολης λύσης. Ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται μόνο να καλοπερνάει σήμερα χωρίς να σκέφτεται το αύριο. Σαν τον τζίτζικα από τον μύθο του Τζίτζικα και του Μέρμηγκα. Μόνο που στο τέλος ο Τζίτζικας ψόφησε από την πείνα. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή, έστω και την ύστατη, θα σοβαρευτούμε για να αποφύγουμε αυτήν την μοίρα...