Περί Λαού και Λαϊκισμού Πολιτικών

Το πακέτο στήριξης – μαζί με τα επώδυνα μέτρα – από Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. εγκρίθηκε από την Βουλή των Ελλήνων. Υπέρ ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΛΑΟΣ ενώ κατά ψήφισαν η ΝΔ, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση του ΠΑΣΟΚ ήταν η αναμενόμενη, καθώς η εκάστοτε κυβέρνηση δύσκολα θα αναλάμβανε την ευθύνη της χρεωκοπίας (παρόλο που είναι συνυπεύθυνο που φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού). Αναμενόμενη ήταν και η στάση της Αριστεράς, η οποία πάντοτε τάσσεται υπέρ της απόλυτης άρνησης. Συνεπώς ας εξετάσουμε την στάση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ.

Καταρχάς θέλω να συμφωνήσουμε όλοι ότι εάν η ΝΔ ήταν κυβέρνηση θα ψήφιζε ΝΑΙ στο πακέτο στήριξης. Αυτό είναι προφανές για οποιονδήποτε δεν είναι τελείως αφελής και επιπλέον το έχει παραδεχτεί εμμέσως και ο Αντώνης Σαμαράς (λέγοντας ότι το πακέτο στήριξης είναι μονόδρομος). Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό τότε δεν έχει νόημα να συνεχίσει να διαβάζει διότι δεν υπάρχει ούτε καν η ελάχιστη κοινή βάση συνεννόησης. Άρα το ΟΧΙ της ΝΔ ήταν εντελώς λαϊκίστικο με μοναδικό σκοπό την αποφυγή του πολιτικού κόστους. Αντιθέτως ο ΛΑΟΣ, γνωρίζοντας ότι το ΝΑΙ του δεν επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, αγνόησε το πολιτικό κόστος τραβώντας πάνω του τα πυρά του κόσμου.

Η ΝΔ λοιπόν, ενώ είναι συνυπεύθυνη για την σημερινή κατάντια, λαϊκίζει δηλώνοντας – ψευδώς – ότι στην θέση του ΠΑΣΟΚ θα καταψήφιζε το πακέτο στήριξης και έτσι καταφέρνει να αποφύγει την κατακραυγή του λαού. Αντιθέτως ο ΛΑΟΣ, ο οποίος είναι ανεύθυνος για την σημερινή κατάσταση σε σχέση με την ΝΔ και ενώ κάλλιστα θα μπορούσε ανέξοδα να πει ΟΧΙ στο νομοσχέδιο αυτό (όπως κάνουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ), λέει με ειλικρίνεια αυτό που πιστεύει και ψηφίζει ΝΑΙ, με αποτέλεσμα να προκαλεί την αγανάκτηση της πλειοψηφίας του λαού.

Με αυτά τα δεδομένα θα ήθελα να σας θέσω το εξής ερώτημα: Βλέποντας ο εκάστοτε πολιτικός την κατάσταση αυτή, τι λέτε να κάνει την επόμενη φορά που θα κληθεί να ψηφίζει για ένα οποιοδήποτε θέμα; Θα αποφασίσει να λαϊκίσει και να αποφύγει έτσι το πολιτικό κόστος ή θα αποφασίσει να πεί την αλήθεια και να κατηγορηθεί από τον λαό;

Άρα λοιπόν εμείς οι ίδιοι είμαστε που ωθούμε τους πολιτικούς στον λαϊκισμό, με την ανευθυνότητα και την επιπολαιότητά μας. Δεν μας νοιάζει τι πιστεύει ο άλλος, μας νοιάζει μόνο το τι δηλώνει, ακόμα και όταν γνωρίζουμε ότι αυτό που μας λέει δεν είναι η αλήθεια αλλά αυτό που θέλουμε να ακούσουμε.

Τελικά έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, όσο και αν αυτό δεν μας αρέσει. Και η αλήθεια ναι μεν πονάει, αλλά πρέπει να την αντικρύσουμε εάν είναι κάποια στιγμή να αλλάξουμε. Διότι εάν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε.

Περί Οικονομικής Βοήθειας, Μέτρων και Δ.Ν.Τ.

Φτάσαμε την Ελλάδα σε σημείο να έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε χρεωκοπία και σε κηδεμονία Δ.Ν.Τ. με σκληρά μέτρα, ανάμεσα σε Σκύλλα και σε Χάρυβδη. Αυτό που επέλεξε ο πολιτικός κόσμος ήταν το αυτονόητο: οτιδήποτε εκτός από χρεωκοπία. Μερικοί όμως ισχυρίζονται ότι υπήρχαν και άλλοι δρόμοι, χαρακτηρίζοντας το παραπάνω δίλημμα ως ψευτοδίλημμα. Υπήρχαν όμως πράγματι άλλοι δρόμοι ή όχι;

Οι εναλλακτικοί δρόμοι, ακούμε, ήταν η στάση πληρωμών ή/και η επαναδιαπραγμάτευση του εθνικού χρέους. Έστω ότι ακολουθούσαμε μία από τις δύο αυτές τακτικές για να γλυτώσουμε από την δύσκολη κατάσταση. Θα μας ξαναδάνειζε έπειτα κανείς στο μέλλον, από την επόμενη κιόλας μέρα, έστω και ένα Ευρώ; Προφανώς όχι. Κανένας δεν δανείζει σε κάποιον που βλέπει να μην πληρώνει τους υπάρχοντες χρεώστες του. Άρα λοιπόν από την επόμενη κιόλας μέρα θα ήταν αδύνατον να βρούμε δανεικά.

Άρα η όλη συζήτηση καταλήγει στο εξής ερώτημα: θα χρειαστούμε μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα, από σήμερα και για μερικά τουλάχιστον χρόνια, δανεικά για να επιβιώσουμε; Διότι εάν κάποιος πιστεύει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς δανεικά, τότε να συζητήσουμε την στάση των πληρωμών ή την αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, διότι χρειαζόμαστε δανεικά για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Συνεπώς κάνοντας μία κίνηση που θα καταστήσει τον δανεισμό απαγορευτικό, αυτομάτως θα εξασφαλίζαμε την καταστροφή της χώρας.

Φυσικά τα ίδια ισχύουν και για την χρεωκοπία. Κανένας δεν θα δάνειζε χρήματα σε ένα κράτος που έχει κηρύξει πτώχευση. Άρα λοιπόν δεν υπήρχε εύκολος τρόπος διαφυγής. Το να βρούμε τους υπαίτιους που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο είναι σωστή ως πρόταση, αλλά είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να βοηθήσει καθόλου την κατάστασή μας. Ούτε υπήρχε περίπτωση να γίνει μέσα σε μερικές μέρες που θα έπρεπε να βρούμε μερικά δισεκατομμύρια Ευρώ που χρειαζόμαστε.

Τέλος ένα ερώτημα: πιστεύει κανείς ειλικρινά ότι «θα πληρώσουν εκείνοι που τα έφαγαν»; Διότι εγώ προσωπικά είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, όπως άλλωστε δεν έχει γίνει και πότε. Άντε πιάσε τους. Ακούμε «μα ο λαός δεν φταίει». Με το χέρι στην καρδιά, πιστεύετε ότι ο λαός δεν έχει μερίδιο ευθύνης; Ήταν μήπως υπεύθυνος και αδιάφθορος; Αλλά έτσι είναι ο νεοέλληνας, πάντοτε βγάζει την ουρά του απ’ έξω...