Γιατί Ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ και όχι η Αριστερά;

Η Αριστερά στην Ελλάδα (κυρίως ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) υποτίθεται ότι είναι η προστάτιδα δύναμη του λαού: του εργάτη, του μεροκαματιάρη, του φτωχού. Βαίνοντας τα πράγματα στην Ελλάδα από το κακό στο χειρότερο, κυρίως στην οικονομία αλλά όχι μόνο, θα περίμενε κανείς ότι τα ποσοστά της Αριστεράς θα είχαν εκτιναχθεί στα ύψη. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Τα ποσοστά της Αριστεράς παραμένουν στάσιμα (με εξαίρεση την πρόσκαιρη φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ) παρόλο που υπάρχει τεράστια δυσαρέσκεια προς τους δύο μεγάλους (ΠΑΣΟΚ & ΝΔ). Αντιθέτως ανεβαίνει συνεχώς ο ΛΑΟΣ, το οποίο είναι δεξιό κόμμα και όχι αριστερό. Τι συμβαίνει λοιπόν;

Η στάση της Αριστεράς στα πολιτικά πράγματα είναι ξεκάθαρη. Καταψηφίζει οτιδήποτε φέρει στην Βουλή η εκάστοτε κυβέρνηση και ενδιαφέρεται μόνο να κάνει αντιπολίτευση. Ποτέ προτάσεις, μόνο αντίδραση και επικρίσεις. Η στάση αυτή είναι πάρα πολύ λογική και αναμενόμενη, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα κόμματα της Αριστεράς τα ενδιαφέρει μόνο η άνοδός τους και όχι η συνεισφορά στην πολιτική. Για παράδειγμα ας πάρουμε την συζήτηση για την Παιδεία: Ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκαν να συμμετάσχουν. Πρώτον διότι δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά οι λύσεις και θέλουν να σαμποτάρουν οτιδήποτε γίνεται (ασχέτως του αν αυτό είναι σωστό ή λάθος) από πρωτοβουλία άλλου. Δεύτερον διότι αν συμμετάσχουν μετά δεν θα μπορούν να επικρίνουν τις αποφάσεις που θα προκύψουν. Αυτά τα καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος που δεν είναι καθόλου χαζός (όπως μάλλον πιστεύουν μερικοί).

Αντιθέτως με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ΛΑΟΣ συμμετείχε στην συζήτηση για την Παιδεία και μάλιστα ήταν το μόνο μικρό κόμμα που συμμετείχε. Ενώ λοιπόν τα κόμματα της Αριστεράς έθεταν τους εαυτούς τους εκτός, ο ΛΑΟΣ μαζί με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ συζήτησαν για ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα της Ελληνικής κοινωνίας. Μήπως υπάρχει κάποιος που δεν συμφωνεί ότι σε κρίσιμα θέματα (Παιδεία, Εξωτερική Πολιτική, κ.α.) θα έπρεπε να υπάρχει διακομματική συμφωνία ώστε να μην αλλάζουμε γραμμή κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση; Πιστεύω όχι. Εάν η δικαιολογία της Αριστεράς είναι ότι το παιχνίδι ήταν στημένο και δεν υπήρχε νόημα συμμετοχής τους, τότε αυτήν την λογική θα έπρεπε να την εφαρμόζουν παντού. Στην Βουλή π.χ. γιατί πηγαίνουν τότε; Αν όλα είναι προκαθορισμένα να μην κάνουμε απολύτως τίποτα, ωραία λογική. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο ΛΑΟΣ, αντίθετα με ΚΚΕ & ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριφέρεται ως μεγάλο κόμμα. Αυτό είναι κάτι που το βλέπει ο κόσμος.

Άλλο πρόβλημα που έχει η Αριστερά είναι ότι δεν προτείνει συγκεκριμένους τρόπους αντιμετώπισης προβλημάτων. Φυσικά όταν μιλάμε για συγκεκριμένα μέτρα δεν μιλάμε για θεωρητικές αερολογίες. Το να αρχίσει κάποιος να φωνάζει ότι πρέπει να προστατεύσουμε τον εργαζόμενο από το μεγάλο κεφάλαιο δεν είναι σοβαρή αντιμετώπιση, σοβαρή αντιμετώπιση είναι να προτείνουμε πολύ συγκεκριμένα μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Και σε αυτόν τον τομέα ο ΛΑΟΣ υπερτερεί, όπως αναγκάζονται να παραδεχτούν ακόμα και κάποια ΜΜΕ που επιτίθενται συστηματικά στο κόμμα αυτό. Σε άρθρο της Καθημερινής με θέμα «Σνομπάροντας τον ΛΑΟΣ» διαβάζουμε «Μας αρέσει - δεν μας αρέσει, ο ΛΑΟΣ είναι από τα λίγα κόμματα στην Ελλάδα που δεν αερολόγουν. Θέτουν στο τραπέζι πραγματικά προβλήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη και το καλύτερο (ή το χειρότερο, για κάποιους) προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις».

Τέλος η Αριστερά έχει χάσει την επαφή με τον πολίτη και την καθημερινότητά του. Εννοώ ότι ασχολείται επιλεκτικά με κάποια προβλήματα, όσα δεν είναι αντίθετα στην ιδεολογία της, ενώ κάποια άλλα τα αγνοεί επιδεικτικά. Ο απλός πολίτης θεωρεί σημαντικό πρόβλημά του την λαθρομετανάστευση για παράδειγμα. Δεν θέλει να έχει στην χώρα του τόσους πολλούς μετανάστες και μάλιστα παράνομους. Η αριστερά αντί να προστατεύσει τον πολίτη, όπως ευαγγελίζεται, αντιθέτως προτείνει να ανοίξουν τα σύνορα για να μπορούν να μπαίνουν στην χώρα μας ΟΛΟΙ. Αντί να ακούσει την φωνή του λαού και να προβληματιστεί ενδιαφέρεται μόνο για την ιδεολογία της και τα συμφέροντά της. Ο απλός πολίτης, και με το δίκιο του, εκλαμβάνει την πολιτική της Αριστεράς σε αυτό το θέμα ως αντιλαϊκή. Και όχι μόνο στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, σε όλα τα εθνικά θέματα η βάση του λαού είναι εντελώς αντίθετη με τις θέσεις της Αριστεράς. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η παροιμία «Ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε»...

Βλέποντας λοιπόν ο απλός πολίτης όλα αυτά, πώς να ψηφίσει τα κόμματα της Αριστεράς; Όσο απογοητευμένος και να είναι με τα δύο μεγάλα κόμματα. Και γιατί να μην ψηφίσει ΛΑΟΣ, όταν ακόμα και ο πρώην αρχηγός της ΕΥΠ ο Γιάννης Κοραντής, αναμφισβήτητα σοβαρότατο άτομο, προσχωρεί στο κόμμα αυτό; Πάνω από όλα η Αριστερά πρέπει να καταλάβει ένα πράγμα: Δεν χρειάζεται ένα αριστερό κόμμα να είναι απαραιτήτως ανθελληνικό. Αντιθέτως μάλιστα, οποιοδήποτε κόμμα επιβάλλεται να είναι πρωτίστως πατριωτικό.