Δύο κρίσιμα περιστατικά σημάδεψαν τις τελευταίες ημέρες. Το πρώτο είναι η δολοφονία του Αλβανού διαρρήκτη στην Παιανία από τον 24χρονο φοιτητή. Το δεύτερο είναι η περιβόητη επίθεση του βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Ηλία Κασιδιάρη, στην Ρένα Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ και την Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ.
Για κάποιον που βλέπει τα πράγματα επιφανειακά η εξήγηση είναι απλή: ένας φασίστας έκανε αυτό που κάνει κάθε φασίστας, βιαιοπραγεί εις βάρος όσων διαφωνούν μαζί του. Γιατί όμως η πράξη αυτή έχει λάβει και θετικά σχόλια από αρκετούς συμπολίτες μας; Επειδή υπάρχει μια αντίληψη που δυστυχώς έχει ριζώσει εδώ και πολύ καιρό στην Ελληνική κοινωνία, πολύ πριν μπει η Χρυσή Αυγή στην Βουλή...
"Ανυπακοή στους νόμους", "Δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη" και πολλές άλλες ατάκες της Αριστεράς έχουν καταφέρει ακριβώς αυτό, να περάσουν δηλαδή το μήνυμα στον κόσμο ότι ο νόμος δεν είναι πάνω από όλα, αλλά αντίθετα όταν θεωρούμε ότι αδικούμαστε έχουμε κάθε δικαίωμα να παρανομούμε. Εάν με θεωρείτε υπερβολικό, αναρωτηθείτε πόσο δύσκολο είναι π.χ. να μετατραπεί το "Δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη" στο "Δίκιο είναι το δίκιο του κατοίκου στον Άγιο Παντελεήμονα".
Καλώς ή κακώς όταν ανοίγει μια πόρτα ανοίγει για όλους. Όταν λοιπόν τα νέα παιδιά βγαίνουν και τα σπάνε λόγω αγανάκτησης (βλέπε Αλέξη Γρηγορόπουλο), όταν σπάει και καταστρέφει ένας ακροαριστερός επειδή θέλει να αντιδράσει κοινωνικά, και όταν οι πράξεις αυτές - όσο δικαιολογημένες να είναι - δεν καταδικάζονται, τότε καθίσταται φοβερά δύσκολο να εμποδίσεις τον αγανακτισμένο με την λαθρομετανάστευση κάτοικο, ακόμα και τον χρυσαυγήτη, να ασκήσει βία. Άλλωστε, θα σκεφτεί, αφού το κάνουν οι άλλοι (και δεν πέφτει βαρύς πέλεκυς) γιατί όχι κι εγώ;
Διότι είναι παράλογο να λέμε για τους ακροαριστερούς όταν βιαιοπραγούν "ε τα παιδιά, δεν πειράζει, δεν έγινε και τίποτα" και όταν κάνουν τα ίδια οι ακροδεξιοί να λέμε "κάψτε ζωντανά αυτά τα καθάρματα". Πρέπει και τις 2 κατηγορίες να τις κρίνουμε με τα ίδια σταθμά. Επιείκεια; Σύμφωνοι, αλλά και στους 2. Αυστηρότητα; Σύμφωνοι, αλλά και στους 2.
Τέλος δεν αντέχω να μην σχολιάσω το εξής: Όλοι σπεύδουν αμέσως και πάντοτε να καταδικάσουν πράξεις βίας ακροδεξιών, όπως αυτή του Κασιδιάρη. Όμως περίπου 20 φορές έχουν κάψει ακροαριστεροί-αναρχικοί το βιβλιοπωλείο του Άδωνι Γεωργιάδη στην οδό Σόλωνος και ποτέ δεν ακούστηκε μια επίσημη δήλωση καταδίκης από αριστερό κόμμα. Αναρωτηθείτε γιατί...
Με την αντίληψη ότι υπάρχει καλή βία και κακή βία, δικαιολογημένη βία και αδικαιολόγητη βία, η βία δεν καταπολεμάται σε μια κοινωνία αλλά ριζώνει βαθύτερα. Δυστυχώς όμως ο Έλληνας αρνείται επίμονα να το καταλάβει και δυστυχώς θα το πληρώσει...
Αναρτήσεις
