Το Μνημόνιο που υπογράψαμε με την Τρόικα αποτελεί κόκκινο πανί για τον Ελληνικό λαό. Όσοι είναι υπέρ του Μνημονίου κρύβονται και όσοι είναι κατά το βροντοφωνάζουν σε μία προσπάθεια να κερδίσουν δημοφιλία και τελικώς ψήφους. Είναι όμως το Μνημόνιο το πραγματικό πρόβλημα, ή μήπως παίζεται κάτι άλλο; Και κατά πόσο έχει πρακτικό λόγο ύπαρξης το Μνημόνιο;
Θέλω να φανταστείτε το εξής σενάριο: Έρχεται να σας ζητήσει δανεικά ένας άνθρωπος που γνωρίζετε ότι χρωστάει πολλά σε πολλούς και συνεχώς δανείζεται κι άλλα. Θα του δανείσετε χρήματα; Προφανώς όχι. Και αν του δανείσετε, σίγουρα θα θελήσετε να θέσετε κάποιους πολύ συγκεκριμένους όρους ως ασφαλιστικές δικλείδες. Αυτό έχει συμβεί με την χώρα μας στις διεθνείς αγορές: έχει καταστεί αναξιόπιστη. Και αν αυτό σας φαίνεται περίεργο, αναρωτηθείτε εάν εσείς θα δανείζατε τα χρήματα σας στο Ελληνικό Κράτος υπό τις παρούσες συνθήκες. Υποθέτω πως στην καλύτερη περίπτωση θα διστάζατε.
Για να μας δανείσουν λοιπόν χρήματα, ώστε να μην χρεωκοπήσουμε, μας ζητάνε να πάρουμε κάποια μέτρα ώστε να βελτιώσουμε την οικονομία μας. Είναι τόσο παράλογο αυτό; Υπάρχει περίπτωση, σε ολόκληρο τον κόσμο, να δανειστεί κάποιος χρήματα χωρίς να υπογράψει ένα δεσμευτικό συμβόλαιο που να θέτει κάποιους όρους; Μάλιστα, από ότι υποψιάζομαι, δεν μας ζητάνε καν να πάρουμε συγκεκριμένα μέτρα, αρκεί να πάρουμε κάποια μέτρα που να φέρουν τα ποθητά αποτελέσματα. Γιατί λοιπόν αυτή η αγανάκτηση προς το Μνημόνιο;
Η γνώμη μου είναι ότι η οργή προς το Μνημόνιο συμφέρει τους πολιτικούς μας επειδή διοχετεύεται εκεί η οργή του κόσμου αντί να ξεσπάει σε αυτούς. Αυτό διότι το Μνημόνιο είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της κάκιστης οικονομικής κατάστασης της χώρας, για την οποία ευθύνεται κυρίως το πολιτικό σύστημα.
Αναρτήσεις
