Εδώ και τόσον καιρό καθόμαστε και ασχολούμαστε νυχθημερόν με τα επιτόκια δανεισμού για τα δάνεια που θέλουμε να πάρουμε. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι εάν θα δανειστούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), εάν θα δανειστούμε με υψηλά επιτόκια ή χαμηλά, εάν θα δανειστούμε πολλά ή πάρα πολλά. Είναι προφανές ότι άλλο είναι το σημαντικό ερώτημα: Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας και να χρειαζόμαστε κάθε χρόνο δανεικά για να επιβιώσουμε;;
Φανταστείτε ότι μία οικογένεια έχει ετήσιο εισόδημα 20.000 Ευρώ αλλά τα έξοδα της οικογένειας είναι κάθε χρόνο 30.000 Ευρώ. Η οικογένεια αρνείται να μειώσει τις δαπάνες της (ψώνια, χαρτζιλίκι παιδιών, αυτοκίνητα, κτλ). Κατά συνέπεια, για να μπορέσει η οικογένεια αυτή να συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς, αναγκάζεται κάθε χρόνο να δανείζεται 10.000 Ευρώ. Σημειώστε ότι με 5% επιτόκιο, μόνο οι τόκοι μετά από δύο μόλις χρόνια είναι 1.000 Ευρώ τον χρόνο. Μετά από 5 χρόνια οι τόκοι είναι 2.500 τον χρόνο. Αυτά φυσικά χωρίς τα πανωτόκια… Εσείς που λέτε να καταλήξει αυτή η οικογένεια μετά από λίγα χρόνια; Σωστά μαντέψατε. Ε λοιπόν αυτή η οικογένεια είναι σε γενικές γραμμές η Ελλάδα.
Φανταστείτε την εξής κατάσταση για να συνειδητοποιήσετε το πρόβλημα που έχει αυτήν την στιγμή με το δάνειο η Ελλάδα. Είστε στην θάλασσα και κολυμπάτε προς την ακτή αλλά το ρεύμα σας τραβάει προς τα μέσα. Εάν κολυμπάτε αλλά αργά (τα χρήματα που εξοικονομούμε ίσα που φτάνουν για την πληρωμή των τόκων), τότε και θα κουράζεστε και δεν θα φτάσετε ποτέ την ακτή. Εάν δεν κολυμπάτε καθόλου (δεν πληρώνουμε δραχμή για τους τόκους) τότε θα πηγαίνετε προς τον ωκεανό απομακρυνόμενοι συνεχώς από την ακτή. Το ρεύμα που μας τραβάει προς τα μέσα είναι οι τόκοι και η απόσταση από την ακτή είναι το χρέος που έχουμε. Εμείς όχι μόνο δεν κολυμπάμε προς την ακτή, ούτε καν καθόμαστε ακίνητοι να μας τραβάει μέσα το ρεύμα, αλλά από μόνοι μας κολυμπάμε μακρυά από την ακτή!!
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν ως χώρα; Ακριβώς ότι σας λέει η λογική σας. Καταρχάς να περιορίσουμε τις δαπάνες, τόσο πολύ ώστε να μπορούμε να εξοικονομούμε αρκετά χρήματα κάθε χρόνο για να πληρώνουμε και τους τόκους και ένα μέρος, όσο το δυνατόν μεγαλύτερο, από το αρχικό κεφάλαιο. Πρέπει να φροντίσουμε λοιπόν να βγάζουμε αρκετά χρήματα στην άκρη. Εάν βγάζουμε στην άκρη αλλά όχι αρκετά, τότε μάταιος ο κόπος, διότι θα χρωστάμε ες αεί και το χρέος (λόγω των τόκων) θα συνεχίζει να αυξάνεται. Εμείς αυτήν την στιγμή φυσικά όχι μόνο δεν βγάζουμε στην άκρη, αλλά κυττάμε να δούμε από ποιόν και πόσα θα δανειστούμε. Ότι δαπάνη μπορεί να κοπεί, πρέπει να κοπεί εδώ και τώρα! Ότι και όσο χρειαστεί για να ξεχρεώσουμε επιτέλους.
Το ΚΚΕ, καθώς και όλη η ανεύθυνη Αριστερά, διαλαλεί ότι το κόστος δεν πρέπει να το πληρώσει ο λαός. Καλά θα ήταν αλλά πείτε μου, υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να μην το πληρώσουμε εμείς και να το πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν; Χώρια που και ο λαός είναι συνυπεύθυνος επειδή συμμετείχε στο φαγοπότι, διότι όταν βάζεις το παιδί σου στο Δημόσιο και πληρώνεται χωρίς να δουλεύει τότε πώς λέγεται αυτό; Δεν τρώς Δημόσιο χρήμα; Ας αφήσουμε λοιπόν τις ανοησίες και ας αρχίσουμε να κολυμπάμε, και μάλιστα όσο πιο γρήγορα μπορούμε, διότι όσο περνάνε τα δευτερόλεπτα τόσο απομακρυνόμαστε από την ακτή.
Αναρτήσεις
