Ομοφυλοφιλία και Ανθρώπινα Δικαιώματα

Οι ομοφυλόφιλοι επικαλούνται συνεχώς τις πανανθρώπινες αξίες, όπως ατομικά δικαιώματα, ατομικές ελευθερίες, κτλ για να καταστήσουν την ομοφυλοφιλία κοινωνικώς αποδεκτή. Τίθεται όμως ένα ενδιαφέρον ερώτημα: Ενδιαφέρονται πραγματικά για αυτές τις αξίες οι ομοφυλόφιλοι ή απλώς τις επικαλούνται όταν τους συμφέρει αλλά οι ίδιοι δεν τις εφαρμόζουν;

Παραθέτω αυτούσιο ένα απόσπασμα από άρθρο (http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=65989) της εφημερίδας City Press: "Και στο σημείο που ο αναπτυγμένος κόσμος στρέφεται προς την κατάκτηση των ατομικών ελευθεριών όλων ανεξαιρέτως των ατόμων, μία ευειδής νεαρά, η Κάρι Πρίτζιν (φωτό), που ήδη έχει στεφθεί Μις Καλιφόρνια, έχασε το στέμμα της Μις Αμερική εξαιτίας μιας ερώτησης. Στο μαγνητοσκοπημένο τελικό των καλλιστείων για την ανάδειξη της Miss USA, η εντυπωσιακή ξανθιά καλλονή ρωτήθηκε από έναν κριτή τη γνώμη της για το γάμο των ομοφυλοφίλων. Εκείνη, θεωρώντας καλό να εκφράσει τη δική της άποψη και όχι την politically correct, απάντησε ότι «ο γάμος πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα. Δεν έχω σκοπό να προσβάλλω κανέναν, αλλά με αυτές τις αρχές μεγάλωσα». Αυτή η απάντηση της στέρησε το στέμμα, διότι, από ό,τι φαίνεται, κανείς δεν θέλει πραγματικά να ακούσει τη γνώμη του άλλου. Και είναι πάγια τακτική της κοινωνίας οι μειοψηφούσες φωνές όταν γιγαντώνονται να θέλουν να σωπάσουν όσες τις καταπίεσαν τόσα χρόνια."

Ποιο ήταν το έγκλημα της συγκεκριμένης κοπέλας που της στέρησε τον τίτλο τον οποίο είχε κερδίσει με την αξία της; Ότι είπε της γνώμη της σε μία ερώτηση που της έκαναν (έχει σημασία ότι δεν εξέφρασε την άποψή της για αυτό το θέμα από μόνη της). Για τους ομοφυλόφιλους λοιπόν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και της ελευθεροστομίας δεν υφίσταται όταν πρόκειται να ακουστεί κάτι που δεν είναι της αρεσκείας τους. Πρέπει όλοι δηλαδή να προσέχουμε την κάθε λέξη που χρησιμοποιούμε, λές και ζούμε σε περίοδο χούντας και κάθε λάθος κουβέντα μπορεί να μας κοστίσει την καριέρα μας και την ζωή μας. Και όλα αυτά επειδή υπάρχουν μερικοί άνθρωποι φασιστές που προσπαθούν να εμφανιστούν ως υπέρμαχοι των πανανθρώπινων αξιών μόνο όταν οι αξίες αυτές εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Μας εκπλήσσει το γεγονός αυτό; Μάλλον όχι. Και αυτό επειδή πάντοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας η κοινωνική ομάδα που είχε το πάνω χέρι προσπαθούσε να προστατεύσει παντοιοτρόπως τα συμφέροντά της. Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι αφελής κάποιος εάν πιστεύει ότι οι ομοφυλόφιλοι, έχοντας στα χέρια τους αρκετή εξουσία, δεν θα προσπαθούσαν να καταπιέσουν όλους εμάς. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα, καθώς όταν έχοντας σχετικά λίγη εξουσία κατάφεραν αυτό που περιγράφεται στο ανωτέρω άρθρο, εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι καθεστώς τρομοκρατίας θα εξασκούσαν εάν είχαν την κοινωνική πλειοψηφία. Έτσι όπως οδεύουμε, μόνο να φανταστεί μπορεί κανείς τι πρόκειται να επακολουθήσει στα επερχόμενα χρόνια.

Το θράσος τις μικρής αυτής ομάδας (μικρής σε σχέση με το σύνολο) είναι τελικά πολύ μεγάλο. Είναι αδιανόητο να ασκείται τέτοια πολιτική τρομοκρατίας από ένα υποσύνολο της κοινωνίας εναντίον του συνόλου, ειδικά όταν πρόκειται για μία Δημοκρατική κοινωνία. Αφού λοιπόν και η ομοφυλοφιλική κοινότητα συμπεριφέρεται έτσι, έχει άραγε δικαίωμα να διαμαρτύρεται όταν και η ίδια δέχεται καταπίεση;

ΚΚΕ και Δικομματισμός

Ακούμε συνεχώς το ΚΚΕ να βάλει εναντίον του δικομματισμού και να καλεί τους πολίτες να απομακρυνθούν από τα δύο μεγάλα κόμματα. Ενδιαφέρεται όμως πραγματικά το ΚΚΕ να πέσει ο δικομματισμός ή ενδιαφέρεται μόνο εφόσον η πτώση του δικομματισμού έχει να αποφέρει οφέλη για το ίδιο το ΚΚΕ;

Θυμόμαστε όλοι την πρόσφατη ραγδαία άνοδο που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, που φυσικά αποδείχθηκε τελικώς πρόσκαιρη, οφειλόταν στην πτώση των ποσοστών των δύο μεγάλων κομμάτων και ιδίως του ΠΑΣΟΚ. Εφόσον το ΚΚΕ εχθρεύεται τόσο πολύ τον δικομματισμό η εξέλιξη αυτή θα έπρεπε να χαροποιήσει τα στελέχη του. Αντιθέτως, η ηγεσία του ΚΚΕ στράφηκε (αρκετά μουδιασμένη βέβαια καθώς δεν περίμενε να αποκτήσει ένα ανταγωνιστικό τους κόμμα τέτοια μεγάλη άνοδο ενώ οι ίδιοι έμειναν στάσιμοι) εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορώντας τους για χίλια δυο. Μήπως όμως η στάση αυτή ισχύει μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ; Μάλλον όχι, διότι η ίδια ακριβώς στάση τηρείται και για τον αργά αλλά σταθερά ανοδικό ΛΑΟΣ.

Άρα λοιπόν η στάση του ΚΚΕ είναι καθαρώς υποκριτική. Δεν ενδιαφέρεται για τον δικομματισμό αλλά αποκλειστικώς και μόνο για το ιδίον όφελος. Όταν το άθροισμα των ποσοστών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μειώνεται αλλά την διαφορά αυτήν την καρπώνεται κάποιο κόμμα πλην του ΚΚΕ, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ (που σύμφωνα με αυτά που διακηρύττει θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένη) αρχίζει και αφρίζει από το κακό της εκστομίζοντας για το "σύμμαχο - στην θεωρία - κατά του δικομματισμού" κόμμα ότι κατηγορίες μπορεί. Πάντοτε βρίσκει φυσικά μία καλή δικαιολογία, καθώς δεν θέλει να αποκαλυφθούν τα ιδιοτελή κίνητρά της, κρίνοντας όλους τους άλλους ως είτε λαϊκιστές, είτε ακραίους, είτε απατεώνες, κτλ (λες και οι ίδιοι αποτελούν την μοναδική εξαίρεση του πολιτικού κόσμου της Ελλάδος).

Δεν είναι και κάτι φοβερά δύσκολο να φτάσει κανείς σε αυτό το συμπέρασμα. Υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι η ηγεσία του ΚΚΕ θα προτιμούσε να πέσουν τα ποσοστά του δικομματισμού και ας πέσουν και τα δικά τους ποσοστά; Σε τι θα τους ωφελούσε η πτώση του δικομματισμού εάν αυτό οδηγήσει στην ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων; Το να πέφτει ο δικομματισμός χωρίς να ωφελούνται τα υπόλοιπα μικρά κόμματα είναι ταυτόσημο με την άνοδο του ΚΚΕ. Άρα λοιπόν το ΚΚΕ έχει βρεί έναν τρόπο να ζητάει την ψήφο του λαού αλλά ζητώντας το εμμέσως και πολύ πιο κομψά. Ανάγοντάς το σε ένα σύνθημα που ακούγεται πολύ πιο ευχάριστα από το "ψηφίστε εμάς" ή κάτι παρεμφερές. Το σύνθημα "κάτω ο δικομματισμός".

Θα αναρωτηθεί κανείς: "Μόνο για το ΚΚΕ ισχύει αυτό;". Όχι, ισχύει για όλα τα μικρά κόμματα. Όλα κάνουν χρήση σοφιστικής μπακαλοπολιτικής τέτοιου είδους και για αυτό δεν μπορούν να αυξήσουν σταθερά τα ποσοστά τους. Απλώς το ΚΚΕ είναι αυτό που χρησιμοποιεί κατά κόρον και από πολύ παλιά το σύνθημα αυτό. Αλλά όταν κάποιος δεν έχει προσωπική αξία θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος να ανέβει είναι να πέσουν όλοι οι άλλοι γύρω του (βλέπε και πολιτική "ώριμου φρούτου"). Τελικά αυτός μάλλον είναι και ο καλύτερος τρόπος να στηρίξει ένα μικρό κόμμα τον δικομματισμό, παρουσιάζοντας πλήρη έλλειψη σοβαρότητας.