Περί Κομματικών Νεολαίων

Όλοι αναγνωρίζουν την αξία της Παιδείας και αγωνιούν – στα λόγια – για αυτήν. Η λογική όμως ορίζει πως όταν αγωνιάς για την Παιδεία ή οτιδήποτε άλλο, το πρώτο σου μέλημα είναι να βρείς λύση για τα σημαντικότερα προβλήματα (και στην συνέχεια για όλα τα προβλήματα, ει δυνατόν) που την ταλανίζουν. Ένα από τα βασικότερα αυτά προβλήματα είναι οι κομματικές νεολαίες.

Οι κομματικές νεολαίες είναι ένας θεσμός πρωτοφανής – από όσο γνωρίζω εγώ τουλάχιστον – στον πολιτισμένο κόσμο (και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο) και ιδιαίτερα καταστροφικός. Πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποτε κάποιος τι θέση έχουν οι νεολαίες αυτές μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Μέσα στα Πανεπιστήμια υποτίθεται ότι οι νέοι πάνε για να μορφωθούνε και όχι για να κομματικοποιηθούνε (ούτε καν πολιτικοποιηθούνε). Με αυτόν τον τρόπο το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης μετατρέπεται σε κομματικά φυτώρια, τα οποία μάλιστα φυτώρια παράγουν καρπούς του χειρίστου είδους.

Το θέμα δεν θα μας ενδιέφερε τόσο πολύ, αν ο θεσμός αυτός – παρόλο που είναι από την φύση του αρνητικός – δεν αποτελούσε άχθος βαρύ για την λειτουργία του Πανεπιστημίου. Προβλήματα, ανασταλτικοί παράγοντες προόδου, εστίες διαφθοράς κ.α. είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους θα μπορούσε κανείς να στολίσει τις ομάδες αυτές. Οι διευκολύνσεις στα μέλη των ομάδων αυτών είναι γνωστές: διαρροή των θεμάτων των εξετάσεων, παροχή απεριόριστων απουσιών, υψηλές βαθμολογίες που μοιράζονται αφειδώς και μάλιστα σε μαθήματα όπου δεν πατάνε καν, και άλλα πολλά.

Η ειρωνεία είναι ότι όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους διαμαρτυρόμενοι για υποβάθμιση της Παιδείας, χωρίς όμως να λένε ούτε κουβέντα για τις κομματικές νεολαίες. Παραδόξως, για λιγότερα σημαντικά θέματα στην παιδεία οι αντιδράσεις είναι απείρως εντονότερες. Προκλητική είναι και η υποκρισία των πολιτικών κομμάτων, καθώς αρνούνται να αφαιρέσουν ένα σημαντικό βραχνά από την δημόσια Παιδεία για μικροκομματικά οφέλη. Που στο κάτω κάτω της γραφής όλα τα κόμματα έχουν κομματικές νεολαίες, άρα καταργώντας τες δεν θα υπήρχε συγκριτικό μειονέκτημα ενός κόμματος έναντι των άλλων.

Όποιος πιστεύει ότι έχει πραγματικό ενδιαφέρον για την Παιδεία στον τόπο μας, θα πρέπει να κινήσει γή και ουρανό για να φύγει η σαπίλα αυτή από τα Πανεπιστήμιά μας. Και όποιος πιστεύει ειλικρινά ότι το βασικό πρόβλημα της παιδείας είναι ότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα κονδύλια από το κράτος, πλανάται πλάνην οικτρά. Όχι ότι δεν είναι και αυτό ένα πρόβλημα, αλλά υπάρχουν πολλά και πολύ σημαντικότερα που έχουν προτεραιότητα.

Ντόπινγκ και Υποκρισία

Σόκ – ξανά φέτος – στην κοινή γνώμη με το υποτιθέμενο σκάνδαλο ντόπινγκ των Ελλήνων αθλητών στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου. Και αναφερόμαστε κυρίως στην παγκόσμια κοινή γνώμη παρά στην Ελληνική. Είναι όμως τα πράγματα όπως φαίνονται εκ πρώτης όψεως; Υπάρχει πραγματικό σκάνδαλο;

Καταρχάς είναι προφανές για οποιονδήποτε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο, ότι όλοι οι αθλητές παγκοσμίως κάνουν χρήση ουσιών. Αυτό δεν φαίνεται απλά και μόνο από τα συνεχή υπεράνθρωπα ρεκόρ, αλλά και από συγκεκριμένα περιστατικά, π.χ. την στάση της Αμερικανικής ολυμπιακής ομάδας η οποία χαίρει ιδιαίτερης περιποίησης, καθώς οι Αμερικάνοι έχουν προειδοποιήσει ότι θα αποσύρουν την ομάδα τους αν τους γίνει έλεγχος.

Γιατί πιάστηκαν οι Έλληνες αθλητές; Από ότι φαίνεται χρησιμοποιούσαν μία ουσία που με τις νέες τεχνολογίες ανιχνεύεται, ενώ οι αθλητές των άλλων χωρών έκαναν χρήση πιο «προηγμένων» ουσιών. Τώρα αν αυτό έγινε τυχαία ή αν κάποιοι την «είχαν στήσει στην γωνία» στους αθλητές μας, αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Η Ελληνική υποκρισία έγκειται όμως στο ότι όλοι γνώριζαν ότι γίνεται χρήση απαγορευμένων – ή μη – ουσιών. Όταν όμως τα μετάλλια έρχονται, κανένας Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για το «πως έρχονται» και τότε όλοι είναι υπερήφανοι. Όταν οι αθλητές μας πιάνονται, επειδή κάνουν αυτό που κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι αθλητές – ίσως όχι τόσο πετυχημένα αυτήν την φορά – για να μπορούν να ανταγωνιστούν τους υπόλοιπους «ντοπαρισμένους» αθλητές, τότε όλοι μένουμε αρχικά άναυδοι και μόλις συνέλθουμε από το «απρόσμενο» σοκ τους κατηγορούμε. Η συμπεριφορά αυτή μόνο παιδική μπορεί να χαρακτηριστεί.

Η πιο χτυπητή όμως είναι η υποκρισία του Δυτικού κόσμου, καθώς είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα βασιλεύει η διαφθορά και η μωρία, ενώ υποτίθεται ότι οι Ευρωπαίοι είναι πιο ηθικοί και σωστοί. Εκτός βεβαίως αν οι Δυτικοί νομίζουν ότι δεν υπάρχουν κρούσματα ντόπινγκ που δεν έρχονται ποτέ στην επιφάνεια, οπότε δεν είναι υποκριτές αλλά απλά αφελέστατοι ζάβλακες. Επειδή δεν πιστεύω ότι είναι τόσο ανόητοι, θα υποθέσω ότι αυτή είναι κλασική περίπτωση υποκρισίας. Το θέμα λοιπόν για τους Δυτικούς είναι να καταφέρνεις να είσαι πάντα μπροστά στην τεχνολογία (ή καλύτερα στην χημεία) ώστε να χρησιμοποιείς ουσίες μη-ανιχνεύσιμες; Ο πιο έξυπνος και ενημερωμένος – και ίσως ο πιο τυχερός – είναι αυτός που θα πάρει το μετάλλιο; Ή μήπως η στάση των Κινέζων των οποίων η φασιστική κυβέρνηση, θυμίζοντας πρακτικές Ναζί, που υποχρεώνει τους αθλητές τους να προπονούνται μέχρι τελικής πτώσεως υπό απάνθρωπες συνθήκες είναι αμέμπτου ηθικής;

Ο αθλητισμός έχει καταντήσει καραγκιοζιλίκι, οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν καταντήσει μία μεγάλη εμποροπανήγυρη. Όχι τώρα τελευταία, αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και ασφαλώς τεράστιες ευθύνες έχει η ολυμπιακή επιτροπή, η οποία αντί να λύσει τα ουσιαστικά προβλήματα αναλώνεται σε ανούσιες υποκρισίες, σε φαρισαϊσμούς και σε εμποριοποίηση ενός σημαντικού θεσμού. Οι Ολυμπιακοί αγώνες πέθαναν κάποτε στην αρχαία Ελλάδα και οι «πολιτισμένοι» Δυτικοί αντί να τους αναστήσουν κατασκεύασαν απλά ένα γκρίζο κακέκτυπο που το περιφέρουν περήφανοι μέσα στην άγνοιά τους.