Το Αφανές Πρόβλημα

Τα περισσότερα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας (διαφθορά, αναξιοκρατία, ανοργανωσιά, κτλ) είναι προφανή και όλοι τα αναγνωρίζουμε. Υπάρχει όμως και ένα τεράστιο κρυφό πρόβλημα. Το πρόβλημα αυτό είναι ότι έχουν κυριαρχήσει στην κοινωνία μας πολλές επιβλαβείς αριστερές ιδέες. Ποίες είναι αυτές; Ότι ο επιχειρηματίας είναι περίπου κάτι σαν τον Κόμη Δράκουλα, ότι απολύσεις δεν πρέπει να γίνονται ποτέ και πουθενά, ότι όσες περισσότερες απεργίες γίνονται τόσο καλύτερα, ότι ο εργαζόμενος έχει πάντοτε και παντού δίκιο, κτλ.

Φυσικά αυτό ποτέ δεν πρόκειται να χαρακτηριστεί δημοσίως ως πρόβλημα, καθώς η αριστερή ιδεολογία, που έχει επικρατήσει στον δημόσιο λόγο (Μέσα μαζικής Ενημέρωσης και όχι μόνο), αγωνίζεται για την επικράτηση αυτών ακριβώς των ιδεών. Ούτε φυσικά ο απλός κόσμος θα απαρνηθεί κάτι που τον συμφέρει, όσο παράλογο και αν είναι αυτό. Δηλαδή η επικράτηση των ιδεών αυτών βασίζεται πρώτον στο ατομικό συμφέρον του κάθε ανθρώπου / υπαλλήλου και δεύτερον στον εγγενή φθόνο που νιώθει ο μέσος Έλληνας προς τον κάθε φτασμένο συμπολίτη του. Με λίγα λόγια η ιδεολογία αυτή στηρίζεται στα χειρότερα στοιχεία του ανθρώπινου χαρακτήρα.

Μήπως όμως είναι υπερβολή ότι έχει επικρατήσει η αριστερή ιδεολογία; Άλλωστε, θα σκεφτεί κάποιος, εάν ήταν έτσι θα κυβερνούσε και αριστερό κόμμα. Η απόδειξη για αυτό είναι ότι ο κάθε ένας που μιλάει δημοσίως πρέπει, πριν ξεκινήσει να μιλάει, να δώσει πιστοποιητικά φρονημάτων. Όλοι οι συνομιλητές ξεκινάνε με την φράση "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά..." ή "και αυτοί ταλαιπωρημένοι άνθρωποι είναι, αλλά..." και όλα τα παρόμοια. Η δήλωση αυτή χρησιμεύει ως προστασία για τον ομιλητή, καθώς φοβάται - και είναι σίγουρος - ότι θα τον κατηγορήσουν για ρατσιστή, απάνθρωπο κτλ. Δηλαδή η αριστερά δεν έχει ακόμα πολιτική κυριαρχία, έχει όμως ιδεολογική. Ακόμα και πολλοί μη αριστεροί, μέχρι και μικροεπιχειρηματίες, έχουν μπολιαστεί με τις αριστερές ιδέες χωρίς καν να το έχουν καταλάβει.

Όσο θα επικρατούν οι συγκεκριμένες ιδέες, τόσο θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο। Το μήνυμα που θα εξακολουθήσουμε να στέλνουμε τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, είναι ότι στην Ελλάδα μόνο ένας τρελός θα επένδυε το χρήματά του. Χωρίς επενδύσεις όμως δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε από την κρίση. Βλάπτουμε δηλαδή τους εαυτούς μας χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Ή μήπως απλώς δεν μας νοιάζει;

Η Διαφορά Θεωρίας και Πράξης

Οι Ευρωπαίοι και η Τρόικα θέλουν να μειωθούν οι μισθοί στον Ιδιωτικό τομέα, ώστε να γίνει η οικονομία μας πιο ανταγωνιστική. Πράγματι, σύμφωνα με την θεωρία, όταν το κόστος παραγωγής ενός προϊόντος ή μίας υπηρεσίας πέφτει, τότε αυτομάτως μειώνεται και η τιμή του. Είναι όμως πράγματι έτσι και στη πράξη;

Δεν είναι δύσκολο για κάποιον να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί αυτό στην πράξη, εάν γνωρίζει πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Είναι σίγουρο ότι σε ένα τέτοιο σενάριο αυτό που θα γίνει θα είναι να διατηρηθούν σταθερές οι τιμές των προϊόντων / υπηρεσιών και τα χρήματα που θα εξοικονομήσει η εταιρεία να πάνε στην τσέπη του επιχειρηματία. Συνεπώς δεν θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και επιπλέον η αγοραστική δύναμη του κόσμου θα μειωθεί, ανατροφοδοτώντας τον κύκλο ύφεσης που ήδη υπάρχει.

Έχει αποδειχτεί άπειρες φορές στο παρελθόν ότι δεν μπορείς να πάρεις κάτι που λειτουργεί σε μία χώρα και να το εφαρμόσεις σε μία άλλη. Όχι μόνο μπορεί να μην βοηθήσει, αλλά μπορεί και να βλάψει. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την Ελληνική πραγματικότητα. Και φυσικά ούτε οι Έλληνες πολιτικοί που έχουν πτυχία από περισπούδαστα ξένα πανεπιστήμια μπορούν από τα γυάλινα κάστρα τους να κατανοήσουν πώς δουλεύει εδώ το σύστημα εάν δεν το έχουν ζήσει για χρόνια στο πετσί τους.

Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Ελλάδα. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις είναι άνθρωποι που ίσως έχουν καλές προθέσεις αλλά δεν έχουν καμμία επαφή με την καθημερινή πραγματικότητα των απλών πολιτών. Δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους και προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτά που γράφουν τα βιβλία. Υπάρχει όμως τεράστια απόσταση από την θεωρία ως την πράξη.