Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

ΣΥΡΙΖΑ και Βιβλίο Ιστορίας

Αφορμή για αυτό το κείμενο απετέλεσε μία απάντηση του Αλέξη Τσίπρα σε ερώτηση από συνέντευξη προς τους bloggers. Ερωτήθηκε για την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού και η απάντηση που έδωσε ήταν πλήρως υποκριτική και λαϊκίστικη. Εκφράζοντας το κόμμα του, δήλωσε ότι το βιβλίο καλώς αποσύρθηκε αλλά για τους λάθος λόγους. Διότι ναι μεν δεν ήταν προϊόν σοβαρής επιστημονικής δουλειάς, αλλά αυτοί που αντέδρασαν και ζήτησαν την απόσυρσή του ήταν κάποιοι ακραίοι κύκλοι.


Τα λόγια του κυρίου Τσίπρα ήταν τα κάτωθι:

«Είχε κριθεί αρνητικά. Και από μας και από πολλούς έγκυρους επιστήμονες. Είχε κριθεί ως ένα μετα-νεωτερικό εγχείρημα δηλαδή. Κι από την άλλη είχαμε ακραίους εθνικιστικούς κύκλους να ζητάνε να πεταχθεί στην πυρά το βιβλίο ακριβώς επειδή δεν αναγνώσκει την Ιστορία όπως αυτοί θα θέλανε. Όπως περίπου μία Χολυγουντιανή υπερπαραγωγή των 300 ας πούμε. Λοιπόν. Δεν είμαι ευτυχής με την κατάληξη αυτού του θέματος. Δεν ήμουνα ευτυχής κατ’ αρχήν με μία αντιπαράθεση που δεν είχε έρμα. Και εντός της αριστεράς. Ξέφυγε. Δεν είμαι ευτυχής όμως και με την κατάληξη. Και να σας πω γιατί δεν είμαι ευτυχής. Γιατί το βιβλίο δεν αποσύρθηκε ακριβώς επειδή ασκήθηκε έντονη κριτική στη βάση αυτού που σας είπα πιο πριν. Για τη μετανεωτερικότητά του, γιατί ήταν αντιπαιδαγωγική αυτή η διαδικασία. Αλλά αποσύρθηκε γιατί βγήκε στα κεραμίδια ο Άνθιμος, ο Ψωμιάδης και όλοι αυτοί οι κύκλοι που έχουν μια διαφορετική ανάγνωση για το τι πρέπει να είναι η Ιστορία.»


Το ότι η πλειονότητα του Ελληνικού λαού αντέδρασε σε αυτό το βιβλίο-έκτρωμα φαίνεται να το αγνοεί ο κύριος Τσίπρας, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης συζήτησης. Η άποψή του πάντως εκ πρώτης όψεως φαίνεται λογική. Κλειδί για να καταλάβουμε την υποκρισία είναι το ότι ο κύριος Τσίπρας μιλάει στο πρώτο πληθυντικό. Άρα ξεκαθαρίζει ότι ο ίδιος (για το εν λόγω θέμα τουλάχιστον) εκπροσωπεί ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ είχε – όπως μας λέει ο κύριος Τσίπρας – κρίνει αρνητικά το βιβλίο. Όλα ωραία μέχρι εδώ. Για να δούμε όμως τι είχε πεί λίγο νωρίτερα από την συνέντευξη του κυρίου Τσίπρα ο κύριος Αλαβάνος, ο οποίος τελούσε ακόμη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που γίνονταν οι φασαρίες για το συγκεκριμένο θέμα.


Ερώτηση Αλέκου Αλαβάνου προς την Υπουργό κ. Μαριέττα Γιαννάκου για το βιβλίο Ιστορίας, 15 Μαρτίου 2007 (Πρακτικά της Βουλής):

«Το νέο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, δέχεται από ορισμένους κύκλους επικρίσεις, που ξεπερνούν την επιστημονική και εκπαιδευτική κριτική και σε κάποιες περιπτώσεις φθάνουν να είναι ακραίες επιθέσεις με χαρακτήρα ιδεολογικού εκφοβισμού. Έτσι η συζήτηση για μια από πολλές απόψεις ενδιαφέρουσα προσπάθεια να εκσυγχρονισθεί το μάθημα της Ιστορίας, να εισαχθούν στην διδασκαλία της αξιόλογες καινοτομίες που αναφέρονται τόσο στην επιλογή και την οργάνωση του περιεχομένου όσο και στην ακολουθούμενη διδακτική μέθοδο, έχει μετατοπισθεί από την εκπαιδευτική αποτίμηση του βιβλίου και γίνεται με όρους πολιτικής υπαγόρευσης. Δεδομένου ότι το βιβλίο έχει γραφτεί από έγκριτους ιστορικούς, με βάση τους μεθοδολογικούς κανόνες που ισχύουν για τη συγγραφή των σχολικών βιβλίων, πέρασε από τις κατά το νόμο διαδικασίες αξιολόγησης, εγκρίθηκε από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, υποστηρίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών, ερωτάται η κυρία Υπουργός:

1. Θα υπερασπισθεί το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, που το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας ενέκρινε μέσα από τις νόμιμες διαδικασίες, από εξωεκπαιδευτικής και εξωεπιστημονικής προέλευσης και με επιθέσεις που ακυρώνουν το έργο των επιστημόνων; Θα αποκρούσει τις πιέσεις που ασκούνται για απόσυρση του βιβλίου;

2. Θα σεβαστεί τη διαδικασία που προβλέπει ότι αν μέσα από τη διδακτική χρήση προκύπτει ανάγκη διορθώσεων, αυτές θα γίνουν από τους συγγραφείς, μετά από αξιολόγηση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και αφού ληφθούν υπ’ όψιν οι παρατηρήσεις των εκπαιδευτικών που διδάσκουν το βιβλίο;»


Βλέπουμε λοιπόν ότι η επιστημονικότητα και η εγκυρότητα του εν λόγω βιβλίου εκθειάζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, εκ στόματος του ίδιου του Προέδρου. Ο κύριος Αλαβάνος ομιλεί περί «εκσυγχρονισμού του μαθήματος της ιστορίας», περί «αξιόλογων καινοτομιών», κ.τ.λ. Καλεί μάλιστα την τότε Υπουργό Παιδείας να υπερασπιστεί το βιβλίο το οποίο – όπως διατρανώνει ο ίδιος – υποστηρίζεται από «την συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών». Η ερώτηση που προκύπτει αβίαστα από αυτές τις δηλώσεις των δύο πολιτικών ανδρών, είναι αυτονόητη. Ο κύριος Τσίπρας μας λέει ότι το βιβλίο έχει κριθεί αρνητικά από πολλούς έγκυρους επιστήμονες, αλλά ο κύριος Αλαβάνος αντίθετα μας λέει ότι το βιβλίο υποστηρίζεται από την πλειονότητα των ιστορικών. Τι από τα δύο τέλος πάντων ισχύει;;;


Γιατί αυτή η αλλαγή πλεύσης από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση είναι αρκετά προφανής για όποιον θέλει να την δεί. Ο κύριος Τσίπρας διαπιστώνοντας πόσο μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας αντιτέθηκε στο βιβλίο της Ιστορίας, δεν θέλησε να χάσει ψήφους προκαλώντας με την επίσημη θέση του κόμματός του (ότι δηλαδή το βιβλίο δεν έπρεπε να αποσυρθεί). Από την άλλη ο ίδιος είναι προφανώς υπέρ του γενικού πνεύματος του βιβλίου, άρα αναγκάστηκε να ακολουθήσει την μέση λύση. Δήλωσε δηλαδή ότι το βιβλίο έπρεπε ναι μεν αποσυρθεί, αλλά ότι δεν αποσύρθηκε για τους σωστούς λόγους.


Η υποκρισία από την μεριά των πολιτικών της χώρας μας δεν είναι κάτι ούτε το νέο ούτε το συγκλονιστικό. Αυτό που είναι πραγματικά θλιβερό όμως, είναι το ότι ένας νέος πολιτικός, που υποθετικά τουλάχιστον είναι πιο αγνός και διαφορετικά σκεπτόμενος από τους παλαιότερους, λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν και όλοι οι άλλοι πολιτικοί. Ιδιαίτερα απαισιόδοξο μήνυμα για την κοινωνία μας. Και πάλι όμως, τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς να βγεί από τα διεφθαρμένα κομματικά φυτώρια;

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Τρείς Συγκλονιστικές Φράσεις

Τρείς φράσεις εκ «στόματος» ΚΚΕ που θα σας συγκλονίσουν. Ελπίζω πραγματικά να έχει αλλάξει απόψεις το συγκεκριμένο κόμμα και ελπίζω κάποια στιγμή να έχουμε μία δήλωση συγνώμης για αυτά τα φρικαλέα πράγματα...


Η Πρώτη:

«Αν δεν νικιόμασταν στη Μ.Ασία, η Τουρκία θα ‘τανε σήμερα πεθαμένη και εμείς μεγάλη Ελλάδα. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα και την επιδιώξαμε» - Ριζοσπάστης, 12/07/1935.

Γεννάει αυτομάτως αμέτρητα ερωτηματικά. Προφανώς, βάσει των λεγομένων της ίδιας της ηγεσίας του, το ΚΚΕ έπραξε προδοτικά, χαιρόμενο για μία Ελληνική καταστροφή. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι τι εννοούνε όταν λένε ότι επιπλέον επιδιώξανε την ήττα. Δηλαδή τι ακριβώς μέτρα πήρανε προς αυτήν την κατεύθυνση;; Άλλο μεγάλο ερώτημα είναι ο λόγος για τον οποίον επιδίωξαν την Ελληνική ήττα. Δεν πιστεύω ότι το θέλανε μόνο και μόνο για τον λόγο που προβάλουν, ίσως να έπαιξαν ρόλο και τα συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης στην περιοχή...


Η δεύτερη:

«Ό,τι λέει το Κομμουνιστικόν Κόμμα της Σοβιετικής Ενώσεως είναι νόμος για το ΚΚΕ. Το Κόμμα μας είναι απόλυτα αφοσιωμένον στη μάνα μας τη Σοβιετική Ένωση». - Απόφασις 7ης Ολομελείας της Κ.Ε. του ΚΚΕ «Ν. Κόσμος» Οκτώβριος 1952, σελ. 13.

Αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ – εκείνη την περίοδο τουλάχιστον – ήταν ένα κόμμα προδοτικό. Διότι πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί ένα κόμμα το οποίο δηλώνει απερίφραστα ότι θα κάνει οτιδήποτε για το συμφέρον ενός άλλου κράτους. Είναι δεδομένο ότι κάποιες φορές τα συμφέροντα των δύο κρατών (Ελλάδας και Σοβιετικής Ένωσης) θα συμπίπτουν, όμως άλλες φορές είναι επίσης βέβαιο ότι θα συγκρούονται. Η ηγεσία του ΚΚΕ δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να υποστηρίξει Ελληνικά συμφέροντα αν αυτά αντιτίθενται σε αυτά της Σοβιετικής Ένωσης.


Η τρίτη:

Η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ (Ιαν. 1934) καθόρισε ως υποχρέωση του ΚΚΕ:

«να αγωνισθεί για την εθνική αυτοδιάθεση μέχρις αποχωρισμού των καταπιεζομένων Μακεδόνων και Θρακών και να συνεργασθεί δια τον σκοπόν αυτόν με τας Βουλγαρικάς οργανώσεις της εσωτερικής επαναστατικής μακεδόνικης οργάνωσης (ενωμένης) και της θρακικής επαναστατικής οργάνωσης». («Πέντε χρόνια αγώνες 1931-1936», σελ. 201, 205, 206, 212).

Αυτή δεν είναι η μόνη δήλωση του ΚΚΕ όπου αναφέρεται σε Μακεδονικό έθνος και στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Μακεδόνων και στην ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας κτλ... Και είναι πραγματικά ειρωνικό να βγαίνει σήμερα το επίσημο ΚΚΕ και να εμφανίζεται σαν υπερασπιστής της Μακεδονίας, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια το μόνο που έκανε ήταν να προωθεί ανθελληνικές ιδέες χρήσιμες μόνο στα Σκόπια και την Βουλγαρία.


Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτές ήταν κάποιες «ατυχείς εκφράσεις» οι οποίες στην πραγματικότητα δεν εξέφραζαν την ηγεσία του ΚΚΕ. Η "ατυχής έκφραση" όμως έχει νόημα στον προφορικό λόγο όπου μιλάς αυθόρμητα χωρίς να έχει προετοιμάσει την κάθε σου λέξη. Ένα άρθρο εφημερίδας όμως, το οποίο προετοιμάζεις για ώρες, δεν είναι το ίδιο. Εκεί γράφεις πλήρως συνειδητά και το κυττάς και το ξανακυττάς πριν το υποβάλλεις. Άσε που θα το δεί και κάποιος άλλος κάποιο τόσο τραγικό λάθος και θα το διορθώσει. Και άσε που κάτι σαν και αυτό μπορείς να το ανακαλέσεις γραπτώς την επόμενη μέρα - ή έστω τον επόμενο μήνα, χρόνο, κτλ - που θα έχεις συνειδητοποιήσει τι έγραψες. Άρα λοιπόν δυστυχώς φαίνεται να μην είναι απλά θέμα "ατυχούς εκφράσεως".


Θα αναρωτηθεί κάποιος αν μπορεί το σημερινό ΚΚΕ, μετά από τόσα χρόνια, να κατηγορηθεί για αυτές της δηλώσεις. Η προφανής απάντηση είναι πως όσο δεν ανακαλεί, όσο δεν ζητάει συγνώμη από τον Ελληνικό λαό και όσο δεν δίνει πειστικές εξηγήσεις, έχει μεγάλες ευθύνες. Ας δούμε και τι γνώμη είχε ο Λένιν για αυτό το θέμα «Ή στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του είναι ένα από τα ασφαλέστερα κριτήρια για τη σοβαρότητα του κόμματος και για την εκπλήρωσης την πράξη από μέρους του των υποχρεώσεών του απέναντι στην τάξη του και στις εργαζόμενες μάζες. Να αναγνωρίσει ανοικτά τα λάθη του, να βρίσκει τις αιτίες του λάθους, να αναλύει την κατάσταση που τα γέννησε, να εξετάζει προσεκτικά τα μέσα για τη διόρθωση του λάθους, αυτό είναι το γνώρισμα ενός σοβαρού κόμματος, αυτό θα πει εκπλήρωση από μέρους του των υποχρεώσεών του, αυτό θα πει διαπαιδαγώγηση και μόρφωση της εργατικής τάξης και έπειτα της μάζας».


Ο σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να πείσει τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ να μην ψηφίσουνε το συγκεκριμένο κόμμα. Ο σκοπός είναι να μάθουν όλοι την αλήθεια και να προβληματιστούν. Να προβληματιστούν για το κατά πόσον έχει αλλάξει το ΚΚΕ και κατά πόσον πλέον εξυπηρετεί τα Ελληνικά συμφέροντα, έναντι αυτών είτε της Σοβιετικής Ένωσης είτε άλλων κρατών.


Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Επιστολή Μίκη Θεοδωράκη


Σας παραθέτω αυτούσια την επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη σχετικά με το Σκοπιανό ζήτημα, θεωρώ ότι αξίζει να την διαβάσουν όλοι...
________________________________________________

Τέλος στην προδοσία και στην ασχήμια. Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, δηλαδή ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο μελλοντικός πρόεδρος, η κολοσσιαία πολεμική μηχανή έχει ήδη μπει μπροστά με στόχο την εξόντωση όλων όσων θεωρεί εχθρούς της ακόμα και αυτών όπως η Ελλάδα που δεν υπακούνε τυφλά της εντολές της. Ιράν, Κορέα, Αραβικός κόσμος νέοι υποτελείς και φυσικά άμεσα η Ρωσία και στο βάθος η Κίνα. Μετά θα έρθει η σειρά των "ατάκτων" της Νότιας Αμερικής, ένας νέος θανάσιμος κίνδυνος πολυπρόσωπος, πολυπλόκαμος σαν χταπόδι κάνει αργά αλλά σταθερά την εμφάνισή του στο προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορίας.

Σημερινός στόχος είναι τα Βαλκάνια, με κύριο σύμμαχο την "Μεγάλη Αλβανία" ξεκινώντας από το Κόσοβο με συνεργάτες τους υπεύθυνους για μαζικές δολοφονίες UCK.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, γεγονός πρωτοφανές για την χώρα μας, μερικοί "επιστήμονες" επέλεξαν το αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου για να αναπτύξουν δημόσια την υποστήριξή τους σε ένα βασικό αίτημα της "Μεγάλης Αλβανίας" την κατάκτηση της Ηπείρου έως την Πρέβεζα με την δικαιολογία ότι ανήκει στην Αλβανική Τσαμουριά απ' όπου τους έδιωξαν με εγκληματικές πράξεις οι Έλληνες. Ασφαλώς πρόκειται για οργανωμένη προβοκάτσια των ΗΠΑ ώστε να μελετηθούν οι δικές μας αντιδράσεις και να προπαρασκευαστεί ψυχολογικά η εδαφική επέκταση της Αλβανίας μετά το Κόσοβο και σε ένα μεγάλο τμήμα των αλβανόφωνων περιοχών των Σκοπίων και ακολούθως και σε δικά μας εδάφη. Από την άλλη μεριά η σύμπλευση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ στο Κόσοβο που έσπευσε πρώτη αυτή να το αναγνωρίσει προετοιμάζει το έδαφος για πονηρά σχέδια σε βάρος της χώρας μας, με βάση όχι μόνο το Αιγαίο και την Κύπρο αλλά και την Μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη που ακολουθώντας το παράδειγμα του Κοσόβου μπορεί να διεκδικήσει τη δική της ανεξαρτησία. Η ηγεσία των Σκοπίων φαίνεται να γνωρίζει από πρώτο χέρι τα σχέδια των ΗΠΑ και γι' αυτό δείχνει αυτή την αλαζονική αδιαλλαξία. Και πράγματι σε αυτή τη φάση συμπορεύονται με την πολιτική που εκθέσαμε. Όμως, τι θα κάνουν όταν ξεκινήσει η επόμενη φάση της φιλοαλβανικής τακτικής οπότε το κρατίδιό τους θα κοπεί στη μέση. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν τόσο αυτοί όσο και οι ΗΠΑ ότι μπορούν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες όμως φυλετικά είναι Σλάβοι και ως εκ τούτου κατατάσσονται ουσιαστικά στη χωρία των εχθρών των ΗΠΑ μαζί με τη Ρωσία τη Σερβία αλλά και την Βουλγαρία που και αυτή δεν πρέπει να έχει αυταπάτες. Έτσι γυρίζοντας σε 'μας τους Έλληνες θα πρέπει να δούμε ότι η κατάσταση όντως εξελίσσεται όπως εξελίσσεται είναι παραπάνω από τραγική.

Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί δεν πείθονται πια από τις όσες υποκλίσεις και αν κάνουν απέναντί τους οι ποικιλόμορφες αμερικανόφιλες ηγεσίες και αυτό γιατί φοβούνται και μισούν το λαό μας για τον οποίο είναι βέβαιοι ότι στη μεγάλη του πλειοψηφία απορρίπτει τα φιλοπόλεμα σχέδιά τους και γι' αυτό θέλει να μας τιμωρήσει με κάθε τρόπο. Εκτός και αν αποφασίσουμε όλοι μαζί να γονατίσουμε και να φιλήσουμε τα πόδια τους κάνοντας όρκους ότι από εδώ και στο εξής θα ήμαστε καλά παιδιά και πειθήνια όργανα στην όποια πολιτική τους, όμως αφού το παιχνίδι είναι έτσι και αλλιώς για εμάς χαμένο τότε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά.

Ας μην περιμένουμε βοήθεια από πουθενά ούτε έχουμε συμμάχους. Είμαστε εμείς και εμείς.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε τουλάχιστον ωραίοι, περήφανοι και γιατί όχι χαρούμενοι αφού θα έχουμε πάρει τη μεγάλη απόφαση να γίνουμε όλοι μας μια γροθιά ενωμένοι μπροστά στην προδοσία και την ασχήμια που χτυπάει την πόρτα μας, γιατί είναι προδοσία η αναγνώριση του Κοσόβου χωρίς την έγκριση της Διεθνούς Κοινότητας του ΟΗΕ δηλαδή μιας επαρχίας που από αιώνες αποτελεί τμήμα της Σερβίας, και τι θα νοιώθαμε εμείς αν μεθαύριο έπαιρναν με το έτσι θέλω την μισή Κύπρο, τη Θράκη ή την Ήπειρο. Όπως είναι ασχήμια να ανεχόμαστε να μας περιφρονούν και να μας υβρίζουν οχυρωμένοι κάτω από τα σκέλια των Αμερικανών οι Σκοπιανοί και εμείς να τους παρακαλάμε και να ζητάμε μεσολάβηση των Αμερικανών χάνοντας κάθε μέρα πιο πολύ την αξιοπρέπειά μας και την υπερηφάνειά μας.

Ας κλείσουμε τα σύνορα ας σταματήσουμε τις διπλωματικές και οικονομικές μας σχέσεις και ας τους αφήσουμε να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν κοροϊδεύοντας τους εαυτούς τους. Οφείλουμε να περάσουμε και από αυτή τη νέα δοκιμασία με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να υποφέρουμε όμως το ζητούμενο για μας είναι να παραμείνουμε Έλληνες. Και θα παραμείνουμε Έλληνες. Ας μην ξεχνάμε από πόσες σκληρές δοκιμασίες περάσαμε ως τώρα όμως στο τέλος πάντα βγήκαμε νικητές. Το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον.

Μίκης Θεοδωράκης


Ιστολόγια και ΜΜΕ

To «press-gr.blogspot.com» είναι ένα από τα πιο δημοφιλή ιστολόγια (blogs) αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα. Το θέμα που ξέσπασε πρόσφατα με τα ιστολόγια, με αφορμή το «press-gr», είναι κάπως αστείο για όσους γνωρίζουν μερικά βασικά πράγματα για το Διαδίκτυο και ταυτόχρονα διαθέτουν και λίγη κοινή λογική.


Το ιστολόγιο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία απλή ιστοσελίδα. Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι πληροφορίες που παρέχονται στις διάφορες ιστοσελίδες που βρίσκει κανείς στο Διαδίκτυο δεν είναι αξιόπιστες, καθώς ιστοσελίδα μπορεί να έχει ο καθένας. Επομένως, αν κριθεί σκόπιμο να εξετάζεται το περιεχόμενο των ιστολογίων, θα πρέπει να εξετάζεται και το περιεχόμενο όλων των ιστοσελίδων που αποτελούν το Διαδίκτυο.


Και ποίοι κατηγορούν τα ιστολόγια για ανακρίβειες και ψευδείς πληροφορίες; Τα παραδοσιακά ΜΜΕ, αυτοί δηλαδή που κατά κόρον, ασυστόλως και χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο διαδίδουν ένα σωρό ψεύδη. Τόσες και τόσες φορές τους έχουμε «πιάσει στα πράσσα» όλοι μας να αναπαράγουν ανακρίβειες και υπερβολές, και να κατηγορούν ανθρώπους φτάνοντας μέχρι και σε σημείο να καταστρέφουν ζωές. Σημαίνει λοιπόν αυτό ότι τα ιστολόγια μπορούν να γράφουν ότι θέλουν; Όχι, σημαίνει όμως ότι δεν μπορεί να κατηγορεί ο γάιδαρος τον πετεινό ότι είναι κεφάλας...


Η προσπάθεια υπονόμευσης – και μάλιστα μέσω λάσπης – του Διαδικτύου γενικότερα από τα παραδοσιακά ΜΜΕ δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που βγήκαν οι δημοσιογράφοι στα κανάλια να κατηγορήσουν την ιστοσελίδα «bravoyorgo» (www.bravoyorgo.com) ότι ήταν υβριστική προς το πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου. Παρόλα αυτά, η σελίδα ναι μεν κατηγορούσε τον κ Παπανδρέου για κάποια πράγματα (τα οποία στοιχειοθετούσε), αλλά δεν τον έβριζε. Συνεπώς το εν λόγω ρεπορτάζ ήταν εκτός των άλλων και συκοφαντικό.


Είναι προφανές ότι ο αγώνας τον παραδοσιακών ΜΜΕ να χτυπήσουν τα ιστολόγια, δεν είναι απλά ένας αγώνας υπέρ της αλήθειας και της δικαιοσύνης... Όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να ενημερώνονται από – ή και από – το Διαδίκτυο. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αρέσει σε κάποιους οι οποίοι έως τώρα είχαν την αποκλειστικότητα της ενημέρωσης (και συνεπώς και την αποκλειστικότητα στην πολιτική εξουσία) του κόσμου. Με απλά λόγια, η ίδια πίτα μοιράζεται πλέον σε περισσότερα κομμάτια.


Πιστεύω ότι όταν κάποιο από τα ΜΜΕ – είτε αυτό είναι τηλεοπτικό κανάλι, είτε ιστολόγιο, είτε οτιδήποτε άλλο – εκτοξεύει συγκεκριμένες κατηγορίες προς οποιοδήποτε πρόσωπο, δημόσιο ή μη, οφείλει να τις τεκμηριώνει. Εάν δεν το κάνει αυτό, τότε ο άμεσα εμπλεκόμενος έχει δικαίωμα να κινήσει τις προβλεπόμενες νομικές διαδικασίες εναντίον αυτών που θεωρεί ότι άδικα τον κατηγόρησαν. Όμως το σίγουρο είναι ότι οι ίδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί (αν τελικά θεσπιστούν) θα πρέπει να ισχύουν για όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ.


Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Λογοδοσία και Δημοκρατία

Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πως μπορεί κάποιος να «απαντάει» χωρίς να απαντάει σε ξεκάθαρες ερωτήσεις που του τίθενται. Είμαστε όλοι μας μάρτυρες του τραγικού φαινομένου στις τηλεοπτικές εκπομπές, στα παράθυρα των οποίων καθημερινά ο καθένας λέει ότι θέλει αποφεύγοντας – όχι και πολύ εντέχνως – τις ερωτήσεις που δεν επιθυμεί να απαντήσει. Οι τακτικές είναι απλές, αυτός που δεν θέλει να απαντήσει είτε φωνάζει, είτε απαντάει λέγοντας όμως κάτι εντελώς άσχετο με αυτό που θα έπρεπε να πεί, είτε απαντάει με γενικολογίες.


Αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρείται όμως μόνο στις κοκορομαχίες των – ο θεός να τις κάνει – ειδήσεων, αλλά και σε χώρους που υποτίθεται ότι είναι σοβαροί, όπως η Βουλή των Ελλήνων. Είναι στην καλή διάθεση του Υπουργού αν θα απαντήσει επαρκώς ή όχι στις ερωτήσεις που θέτουν οι βουλευτές. Κανείς δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να απαντήσει ούτε στην ερώτηση ούτε στην επερώτηση, μετά από την οποία περνάνε στην επόμενη ερώτηση και το θέμα λήγει. Όταν λοιπόν, ακόμα και στον σοβαρότερο υποθετικά χώρο όλων όπως είναι η Βουλή, υπάρχει η δυνατότητα να μην απαντώνται οι ερωτήσεις άλλων, τι μήνυμα περνάει στην κοινωνία;


Η Δημοκρατία από μόνη της είναι δύσκολο πολίτευμα και υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν αν θα δουλεύει σωστά ή αν θα καταντήσει είτε οχλοκρατία είτε συγκεκαλυμμένη ολιγαρχία. Ένας από τους πιο βασικούς παράγοντες είναι ο θεσμός της λογοδοσίας, να υποχρεώνεται δηλαδή ο κάθε ένας πολιτικός να λογοδοτεί για τις πράξεις και τις επιλογές του όσον αφορά φυσικά το δημόσιο αξίωμά του. Πρέπει δηλαδή να γνωρίζει ο κάθε ένας ότι θα κριθεί έμπρακτα και συγκεκριμένα, όχι στα λόγια όπως συνηθίζουμε να λέμε ότι «θα τον κρίνει ο λαός και θα τον καταψηφίσει στις εκλογές».


Οι αρχαίοι Αθηναίοι, το επίπεδο της Δημοκρατίας των οποίων θαυμάζει τόσο πολύ όλος ο κόσμος, είχαν καθιερώσει την λογοδοσία για όλα τα δημόσια αξιώματα. Με το πέρας της θητείας κάποιοι αξιωματούχου, ο καθένας μπορούσε να βγεί ανοικτά και να τον κατηγορήσει για κακοδιαχείριση και συνεπώς ο αξιωματούχος έπρεπε να είναι έτοιμος να αποδείξει την αθωότητά του. Αντίθετα στην σημερινή Ελλάδα, ισχύει το ρητό «μετά την απομάκρυνση από το Υπουργείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Ο εκάστοτε Υπουργός παραδίδει στον επόμενο ότι θέλει, και από την στιγμή που παραδίδει και μετά αποποιείται των ευθυνών του.


Το ανησυχητικό δεν είναι ότι οι πολιτικοί (και όχι μόνο) εφαρμόζουν αυτήν την τακτική κατά κόρον, έχει εξ’άλλου κάποια λογική να το κάνουν αυτό εφόσον τους δίνεται η δυνατότητα. Το ανησυχητικό είναι ότι ο κόσμος το ανέχεται. Δεν νευριάζει κανείς; Δεν αγανακτεί κανείς βλέποντας αυτήν την συμπεριφορά; Δεν γεννάται στην καρδιά του κόσμου η επιθυμία να τους «τιμωρήσουν»; Δεν κάνει στον απλό πολίτη – τουλάχιστον – αρνητική εντύπωση η τακτική αυτών των ανθρώπων; Ή μήπως απλά έχουμε καταντήσει παθητικοί δέκτες σε τέτοιον μεγάλο βαθμό;


Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο ο κόσμος δεν τιμωρεί αυτούς τους ανθρώπους (είτε μέσω της ψήφου τους, είτε μέσω της τηλεθέασης), θα συνεχίσουν ακάθεκτοι με την ίδια τακτική χωρίς να αλλάξει ποτέ τίποτα. Όπως επίσης σίγουρο είναι ότι το επίπεδο ανοχής του κόσμου θα αντικατοπτρίζει το επίπεδο παρακμής της κοινωνίας μας. Πρέπει κάποια στιγμή να γίνουμε και πιο αυστηροί με την πολιτική ηγεσία αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό...


Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

Θεωρία και Πράξη

Παρατηρώ ένα πολύ περίεργο φαινόμενο σε αυτήν την χώρα και πραγματικά αναρωτιέμαι αν συμβαίνει μόνο εδώ ή και αλλού. Βλέπουμε πολλούς ανθρώπους να δηλώνουν κάτι τελείως ασύμβατο με αυτό που στην πραγματικότητα είναι, άλλα δηλαδή να λένε στα λόγια και άλλα να κάνουν στην πράξη. Ας δώσω μερικά παραδείγματα για να εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ.


(1) Όλοι δηλώνουν ευαίσθητοι ως προς το περιβάλλον και με οικολογικές ανησυχίες. Παρόλα αυτά, την ίδια στιγμή η πόλη μας είναι βρώμικη, πολλοί εξακολουθούν να πετάνε τα σκουπίδια τους κάτω και ελάχιστοι αξιοποιούν τα ανακυκλώσιμα υλικά ρίχνοντάς στα στους κάδους ανακύκλωσης.

(2) Πολλοί δηλώνουν αριστεροί, αλλά ταυτόχρονα δεν υποστηρίζουν βασικές αρχές της αριστεράς όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και η κοινωνική ισότητα. Δεν θα διστάσουν να εξαπατήσουν άλλους, να εκμεταλλευτούν, να χρησιμοποιήσουν αθέμιτα μέσα προς ιδίον όφελος (π.χ. να βάλουν βύσμα για διάφορες καταστάσεις), κτλ.

(3) Όλοι σχεδόν εκθειάζουν την αξία της φιλίας, αλλά στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν σε αυτήν, και το αποδεικνύουν με την συμπεριφορά τους. Στα δύσκολα εγκαταλείπουν τους «φίλους» τους, συχνά προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν και δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμμία απολύτως θυσία για αυτούς.


Τι συμπεραίνουμε από αυτήν την συμπεριφορά, αυτήν την ασυνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων? Πολύ απλά ότι μεγάλη μερίδα του σύγχρονου Ελληνικού λαού είτε είναι τελείως αποπροσανατολισμένη και έχει χάσει το νόημα των λέξεων, είτε έχει εθιστεί τόσο πολύ στην υποκρισία. Μιας και ο σοφός λαός συνηθίζει να λέει ότι «σε αυτήν την χώρα, ότι δηλώσεις είσαι», τότε μάλλον ισχύει η δεύτερη περίπτωση. Απλά ο Έλληνας, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει και το τι πράττει, θα υποστηρίξει στα λόγια το «πολιτικώς ορθόν», αυτό δηλαδή που θεωρεί ότι πρέπει να πεί για να δώσει προς τα έξω μία καλή εικόνα για τον εαυτό του. Ίσως και να προσπαθεί να πείσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.


Αυτή η συμπεριφορά μαρτυράει μία πλήρη έλλειψη σοβαρότητας και ωριμότητας, και φυσικά συνδέεται έμμεσα ή άμεσα με πολλά άλλα από τα προβλήματα της χώρας μας. Η λογική του «πολιτικώς ορθού» πρέπει να εκλείψει από την νοοτροπία του απλού κόσμου ολοκληρωτικά, πρέπει ο καθένας να προβάλει τον εαυτό του έξω όπως είναι. Αλλά πάνω από όλα πρέπει ο απλός πολίτης να βρεί το θάρρος να αντικρίσει επιτέλους τον εαυτό του και να δεί αυτό που πραγματικά είναι, ότι και να είναι αυτό. «Γνώθι σεαυτόν» όπως κήρυττε πριν από 2.500 χρόνια ο Σωκράτης, τόσο παλιό αλλά και τόσο επίκαιρο...