Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Τι λένε σήμερα για τον Μέγα Αλέξανδρο οι λαοί που κατέκτησε


Ο κ Μάρτης, πρώην Υπουργός, σε άρθρο του μας πληροφορεί για τους Πακιστανούς «Οι Πακιστανοί και σήμερα τον θεωρούν ως εθνικό τους ήρωα.» και αφηγείται την εξής προσωπική εμπειρία «Προ ετών ο Πρέσβυς μας εις το Ισλαμαμπάτ, την πρωτεύουσα του Πακιστάν, μου είπε ότι και σήμερα εις τα Σχολεία του Πακιστάν διδάσκεται ότι όταν πέθανε ο Αλέξανδρος και τον έβαλαν στο φέρετρο, τον περιέφεραν στην πόλη με τα χέρια έξω από το φέρετρο και φώναζαν «Ο Αλέξανδρος με καθαρά χέρια γεννήθηκε και με καθαρά χέρια πηγαίνει στον άλλο κόσμο».».


Άρθρο της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», σχετικά με έκθεση ζωγραφικής για τον Μεγα Αλέξανδρο στην Ιορδανία, αναφέρει το σχόλιο της πριγκίπισσας της Ιορδανίας. «Ενθουσιασμένη πριγκίπισσα. Η φιλότεχνη Wijdan Ali, μια δυναμική γυναίκα, απολύτως καθημερινή αν και γαλαζοαίματη, όπως διαπιστώσαμε στο δείπνο που παρέθεσε προς τιμήν του καλλιτέχνη μετά τα εγκαίνια σε ένα δυτικού τύπου φινετσάτο εστιατόριο της πόλης, ήταν ενθουσιασμένη με το μήνυμα της έκθεσης. «Ο Μέγας Αλέξανδρος έχει καταστεί μύθος στη συλλογική μνήμη όχι μόνο της Μέσης Ανατολής αλλά ολόκληρου του κόσμου», είπε, «και επιστρέφει σήμερα στην Ιορδανία όχι ως κατακτητής αλλά ως απεσταλμένος της τέχνης και του πολιτισμού για να μας υπενθυμίσει την αρμονική ενότητα της περιοχής».». Το ίδιο άρθρο αναφέρει ότι «...ο λαός είναι φιλικός προς τους Έλληνες, κάτι που διαπιστώσαμε κι εμείς στην κεντρική αγορά (σαν τη δική μας της οδού Αθηνάς). Βλέποντάς μας με φωτογραφικές μηχανές να τριγυρίζουμε στα μικρομάγαζα με τα μπαχαρικά, τα χρυσαφικά και στα κρεοπωλεία, μας ρωτούσαν από πού είμαστε και όταν τους λέγαμε από την Ελλάδα μας καλωσόριζαν θερμά.


Οι Μουσουλμάνοι θεοποίησαν τον Αλέξανδρο «Όχι τυχαία συνεπώς, ο Μωάμεθ εις το Κοράνιο αναφέρεται εις τον Δικέρατον Βασιλέα (τον Αλέξανδρον) ως είδος προφήτου που έχει την δύναμιν να τιμωρήσει όσους αδικούν και να δώσει εξαιρετικές αμοιβές εις όσους πιστεύουν και κάνουν έργα αγαθά.». Τα ίδια μας λέει και άρθρο στην εφημερίδα «Το Βήμα» με θέμα τον Αλέξανδρο και το Ισλάμ. «...Ώστε να γίνει το θέλημα του Θεού, η εκπλήρωση του οποίου είχε αρχίσει με τον Μέγα Αλέξανδρο. Αυτός ο τελευταίος αποκαλείται στο Κοράνι Δίκερως (Δουλ'Καρνέιν στα Αραβικά). Γιατί; Πολλές ερμηνείες προτείνονται. Σύμφωνα με την ευλογοφανέστερη, εκείνοι που αλλάζουν τον ρουν της Ιστορίας καταλήγουν κερασφόροι: τα πλευρά του κρανίου φουσκώνουν τόσο εξαιτίας της εσωτερικής έντασης, ώστε μεταβάλλονται σε προεξοχές. Γι' αυτό ο Μωυσής του Μιχαήλ Αγγέλου στη Ρώμη είναι με κέρατα όπως και ο Βούδας κάποτε ή και πρόσωπα σε χριστιανικές εικόνες. Στο Κοράνι πάντως περιέχεται λυρική εξιστόρηση του έργου του Μεγάλου Αλεξάνδρου».


Οι μουσουλμανικοί λαοί δεν είναι οι μόνοι που θεοποίησαν τον Αλέξανδρο. Το ίδιο έκαναν και οι Βουδιστές «Οι Βουδισταί τον τιμούν ως Ισόθεον.» Οι Αυγύπτιοι τον υποδέχτηκαν σαν Φαραώ και τον θεώρησαν υιό θεού. «Για τους Αιγύπτιους, ο Αλέξανδρος ήταν Φαραώ. Ιερογλυφικές επιγραφές αποκαλύπτουν ότι του έδιναν παραδοσιακούς τίτλους: «Γιός του Ρα», «βασιλιάς της Άνω Αιγύπτου και βασιλιάς της Κάτω Αιγύπτου, αγαπημένος του Άμμωνος και εκλογή του Ρα.». Οι περισσότεροι λαοί είτε θεοποίησαν τον Αλέξανδρο είτε τον ενσωμάτωσαν στην λαϊκή τους παράδοση (είτε φυσικά έπραξαν αμφότερα). «Οι διηγήσεις αυτές προσαρμοσμένες έτσι ώστε να απηχούν του κάθε λαού τους πόθους, τις περιπέτειες και τις πίστεις, παρουσιάζουν τον Αλέξανδρο άλλοτε σαν ήρωα Πέρση, με το όνομα Σικάνταρ, παραφθορά του ονόματος Αλέξανδρος, απεσταλμένο του θεού για να τιμωρήσει τους ακάθαρτους λαούς, άλλοτε σαν Πέρση βασιλιά, σαν βασιλιά των Σέρβων και άλλοτε σαν προσκυνητή στη Μέκκα. Παριστάνεται ως Ινδός ή Αφγανός, καθισμένος κοντά στο Βούδα, επισκέπτεται τα ινδικά ιερά και συνομιλεί με τους Ινδούς σοφούς, γίνεται ακόμα Αιγύπτιος ή Αιθίοπας, γιος του Άμμωνα Δία, συμπολεμιστής των Κινέζων ηρώων εναντίον τερατόμορφων θηρίων και συνομιλητής των σοφών της Κίνας. Ακόμα εισχωρεί στην Π.Διαθήκη , όπου προφητεύεται η κυριαρχία του στον κόσμο και πλάθεται η διήγηση για την επίσκεψή του στα Ιεροσόλυμα, ενώ χαριτωμένοι αναχρονισμοί αναφέρουν τον εκχριστιανισμό του. Στη Δύση πάλι ο Αλέξανδρος μεταμορφώνεται σε Φράγκο, Γότθο, Ρώσσο, Σάξονα. Καταξιώνεται ως ένας από τους 4 μεγάλους βασιλιάδες του αρχαίου κόσμου-οι άλλοι 3 είναι ο Ναβουχοδονόσαρ ή ο Δαρείος, ο Καίσαρ, ο Καρλομάγνος ή ο Μ.Κωνσταντίνος, ενώ οι χριστιανοί του Ελλαδικού χώρου τον κατατάσσουν στις τάξεις των αγίων. Τιμάται ως ευσεβής ιππότης, υπέρμαχος του Χριστιανισμού και προστάτης της βυζαντινής αυτοκρατορίας.». Η αγάπη που τρέφουν οι λαοί αυτοί για τον Αλέξανδρο, φαίνεται από το γεγονός ότι όλοι τον θεωρούν δικό τους.


Ακόμα και οι Ταλιμπάν αγαπούν τον Αλέξανδρο, και κατά συνέπεια και εμάς τους Έλληνες, 2.330 χρόνια μετά τον θάνατό του. «Πρίν από λίγους μήνες συνέβη το εξής απίστευτο περιστατικό: Ένα αυτοκίνητο με Έλληνες δημοσιογράφους πέφτει επάνω σε ένα μπλόκο των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν διατάσσουν τους επιβάτας να κατέβουν από το όχημα και με προτεταμένα τα όπλα τους, τους ζητούν τα διαβατήριά τους. Μόλις αντιλαμβάνονται ότι είναι Έλληνες, κατεβάζουν αμέσως τα όπλα, χαμογελούν και λένε τις δύο μαγικές λέξεις «Γιουνάν – Σικαντέρ» (δηλαδή «Έλληνες – Μέγας Αλέξανδρος») και τους αφήνουν να φύγουν. Όταν μετά από μερικές ώρες έφτασαν στην Καμπούλ έμαθαν ότι το επόμενο όχημα που οι Ταλιμπάν σταμάτησαν δεν είχε την ίδια τύχη. Βλέπετε οι επιβάτες αυτοί ήσαν Γερμανοί, δεν ήσαν παιδιά του Αλεξάνδρου, για αυτό και τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Φανταστείτε το, 2.325 χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Αλέξανδρος εξουσιάζει ακόμα τις καρδιές των Αφγανών, ακόμη και των Ταλιμπάν που δεν δίστασαν να ανατινάξουν όλα τα αρχαιολογικά μνημεία της πατρίδος τους.». Η αλήθεια είναι ότι οι Ταλιμπάν δεν κατέστρεψαν όλα τα αρχαία μνημεία: «Έως και οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν απεδέχοντο μόνον τον Αλέξανδρο και για αυτό από όλες τις αρχαιότητες της χώρας τους, οι μόνες που δεν κατεστράφησαν ήσαν οι αναφερόμενες στον Αλέξανδρο.».


Σε άρθρο της εφημερίδας «Καθημερινή» μαθαίνουμε για τους ανθρώπους ορεινών χωριών που περηφανεύονται ότι είναι απόγονοι του Αλεξάνδρου και τον ίδιο τον έχουν θεοποιήσει. «Aυτά τα σιωπηλά κακοτράχαλα βουνά της κεντρικής Aσίας δεν έχουν γνωρίσει ποτέ εισβολέα. Mόνο ένας πέρασε από εκεί, πριν από 2.333 χρόνια, και μολονότι τους κατέκτησε, αυτοί τον λάτρεψαν, γιατί δεν τους πάτησε παρά μόνο τους παρέσυρε σε έναν αστείρευτο ενθουσιασμό για τη ζωή και τη μάθηση. Έπειτα, άφησε σε αυτούς τα «φώτα» και κάποιους από τους στρατιώτες του (ζωντανή απόδειξη οι απόγονοί τους, που ζουν ακόμη εδώ) και συνέχισε τη μεγάλη πορεία του. [...] Δεν είναι εύκολο ένας κατακτητής να λατρευτεί, πόσο μάλλον να θεοποιηθεί και ως θεός να παραμείνει «ζωντανός» για 20 αιώνες. Aυτό το κατάφερε ο Aλέξανδρος. O Iσκαντάρ, γι' αυτούς. [...] Oι άνθρωποι αυτοί είναι περήφανοι για την καταγωγή τους, διηγούνται εκπληκτικές ιστορίες και θρύλους για τη δύναμη, τη σοφία, τη γενναιοψυχία του Iσκαντάρ. Και ενώ είναι Mουσουλμάνοι, τουλάχιστον έτσι δηλώνουν, πιστεύουν και προσεύχονται στον Mέγα Aλέξανδρο. Tον έχουν θεοποιήσει! Πιστεύουν όχι μόνο στη θεϊκή του δύναμη, αλλά και στις θαυματουργές του ικανότητες!».


Και οι Εβραίοι εκτίμησαν τον Αλέξανδρο και την ανεξιθρησκεία που προώθησε. «Οι Εβραίοι ανά τους αιώνες και σήμερα έχουν το όνομα Αλέξανδρος, ως συνέπεια της αποφάσεως του Αρχιερέα των Εβραίων «να μείνει στην αιωνιότητα το όνομα Αλέξανδρος» δια τον σεβασμόν εις τον Αρχιερέα και στους τρόπους λατρείας των Εβραίων που έδειξε ο Αλέξανδρος κατά την επίσκεψη του στα Ιεροσόλυμα.».


Το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος δεν θεωρήθηκε ξένο σώμα από τους κατεκτημένους λαούς, φαίνεται και από τα χαρτονομίσματα του Αφγανιστάν που κυκλοφορούν στην σημερινή εποχή. Στην παρακάτω εικόνα μπορούμε να δούμε ένα από τα χαρτονομίσματα του κράτους του Αφγανιστάν το οποίο φέρει σφραγίδα η οποία απεικονίζει έναν Έλληνα βασιλιά και αναγράφει στα Ελληνικά «ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΥΚΡΑΤΙΛΟΥ». Η ίδια ακριβώς σφραγίδα υπάρχει και στα υπόλοιπα χαρτονομίσματα (πάνω δεξιά στην μία από τις δύο πλευρές). Για να καταλάβουμε την συγκλονιστική σημασία του γεγονότος αυτού, ας φανταστούμε το σενάριο να χρησιμοποιούσαμε στην Ελλάδα χαρτονομίσματα που να απεικόνιζαν σε μια γωνία έναν Τούρκο σουλτάνο και να έγραφαν για αυτόν (στα Τουρκικά) «Μέγας Βασιλεύς». Προφανώς κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο, και θα ήταν λόγος να ξεσπάσει επανάσταση και να πέσουν κυβερνήσεις.



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εκτός του Γ΄,υπήρξε και ο Αλέξανδρος ο Α΄.
Η γνώση γι αυτόν και για τη ζωή του μεγαλώνει τη μετρητή ελληνικότητα της Μακεδονίας για πολλούς αιώνες.




Το έργο αυτό γράφτηκε ύστερα από παράκληση ελληνοαμερικανών φίλων. Οι ελληνοαμερικάνοι το φωτοτυπούν και το δίνουν ένας στον άλλο.
Ο αρχιεπίσκοπος της Αυστραλίας το ανέβασε στο Θέατρο.




ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Α'
(έργο θεατρικό σε δεκαπέντε ανοίγματα)







Πρόλογος του έργου από το Είδωλο του Αλέξανδρου


Ο βασιλιάς Αλέξανδρος είμαι, ο Μακεδόνας
του βασιλιά του Αμύντα γιος. Επήρα τ' όνομά μου
από τον Πάρι-Αλέξανδρο, τον πρίγκηπα της Τροίας.
Το φως το είδα στις Αιγές, πρωτεύουσα του κράτους
το χρόνο της εξηκοστής τρίτης Ολυμπιάδας΄
κι ανάμεσα ογδονταμιάς έως ογδονταδύο
επέθανα,όντας ετών εβδομηντατεσσάρων.
Πήγα στον Άδη. Βρήκα εκεί τους συμπολεμιστές μου,
τους πατριώτες μου, κι αυτούς, τους άγιους μου προγόνους.
Ο Πλούτωνας αιώνια χαρίζει αταραξία
και είναι όλοι ανέγνιαστοι στου Άδη το βασίλειο.
Κάθε σκοτούρα κι έγνια του κανείς, εκεί πριν έμπει,
έξω απ' την πόρτα τη βαριά και μαύρη την αφήνει.
Μα όποιος στην απάνω γη κάποιον μεγάλο πόθο
μες στην ψυχή του έτρεφε, αυτόν αδύνατο είναι
να τονε βγάλει απ' αυτήν ακόμα και στον Άδη.
Όπως εγώ. Αν έκλεισα πάνω στη γη τα μάτια
τα 'χω εκει κάτω ανοιχτά. Κι ο νους μου εδώ αν 'κοιμήθη
μα εκεί κάτω ξάγρυπνος μένει, κι όλο δουλεύει.
Κι ο πόθος μου ένας μοναχά: η Ελλάδα, μ' ό,τι μέγα
μέσα της κλείνει είτε μικρό, μ' ό,τι άσχημο ή ωραίο-
η Ελλάδα! Η πατρίδα μου! Και σείς, οι αδερφοί μου!
Και όπου χώμα ελληνικό, κι όπου έλληνας υπάρχει
εκεί γυρνώ το βλέμμα μου κι εκεί γυρίζει ο νους μου.
Πονώ σε κάθε πόνο σας, χαίρομαι στη χαρά σας
κι όταν η Ελλάδα μου πονά, μαχαίρια με ξεσκίζουν.

Ακούω πολλούς πάνω στη γη να λένε τελευταία
ότι δεν ειν' ελληνική τάχα η Μακεδονία.
Κι άλλες φορές πρωτύτερα το 'χω αυτό ακούσει
μα δεν ταράχτηκα, γιατί, το ξέρω πως ανάγκη
δεν έχετε από μένανε-ξέρετε την αλήθεια
και είσαστ' έτοιμοι γι αυτήν και τη ζωή να δώστε.
Την έγνια μου όμως τράβηξε ενού έλληνα ο πόνος
για την Ελλάδα, που η πολλή αγάπη της τον καίει
και που ένα ποίημα θέλησε για μένανε να γράψει
που θα 'δειχνε ότι και πιο πριν από το βασιλέα
τον Μέγα τον Αλέξανδρο-κοντά διακόσα χρόνια,
και τη δικιά μου είχε ψυχή δικιά της η Ελλάδα.
Αλλά καθώς και ποιητής μεγάλος δα δεν είναι,
βασανιζόντανε πολύ για να τα καταφέρει.
Τον είδα και τον πόνεσα γιατί απ' τον ίδιο πόνο
κι εγώ καιγόμουν, και κανείς δε μ' ένιωθε όσο ζούσα.
Και μες στο πεθαμένο μου το σώμα η νια ψυχή μου
ανταριαζόνταν βλέποντας ανήμπορον εκείνον
να γράψει κάτι. Και γι αυτό απόφασιν επήρα
και πήγα και τον έβρηκα. Του έπιασα το χέρι
και τον οδήγησα εγώ, με τη δική μου γνώση
να γράψει αυτό το ποίημα για μένα που μιλάει.
Γιατί το έκανα; Μπορεί για τα παιδιά που ακόμα
δεν πρόλαβαν να μάθουνε καλά την Ιστορία.
Ίσως και για τους βλάστημους μικρούς είτε μεγάλους
που η Μακεδονία λεν ότι δεν ειν' Ελλάδα.
Πάλι, κακά τα ψέμματα, μα θα ειπώ και τούτο:
το 'κανα ίσως και γιατί ποθούσα να 'ρθω πάλι
στ' αγαπημένα μέρη μου και πάλι ν' αντικρύσω
ανθρώπους που ίδια πυρκαγιά φουντώνει στην ψυχή τους-
ανθρώπους που, καθώς εγώ, βλέπουνε στην Ελλάδα
την ίδια τους την ύπαρξη, τον ίδιο τον εαυτό τους.

Ας προχωρήσω όμως να πω λίγα που ακόμα θέλω
κι ύστερα παύω να μιλώ και δίνω τη σκυτάλη
στον ποιητή μας, ή, ας πω καλλίτερα, τη δίνω
σε κείνο τον Αλέξανδρο που ήμουν όσο ζούσα.

Δύο χιλιάδες χρόνια πριν εγώ να 'ρθώ στον κόσμο,
στη χώρα μου, που Πελασγοί μέχρι τα τότε οικούσαν,
εμπήκανε οι Αχαιοί, που ήρθαν σε πολέμους
και με τους ντόπιους Πελασγούς,αλλά και μεταξύ τους.
Ελάχιστοι κατάφεραν και για καλά ριζώσαν.
Οι άλλοι αφανίστηκαν. Ώσπου καινούργιο κύμα
προς τους μακεδονίτικους κατέβηκε τους τόπους.
Κι οι Δωριείς ήσαν αυτοί, που στη μεγάλη ορμή τους
κι αφού πολλές εγνώρισαν περιπλανησεις πρώτα,
οριστικά εμείνανε στα μέρη τα δικά μας.
Οι έλληνες αυτοί, εμείς είμαστε, οι Μακεδόνες.
Και μεις, οι βασιλιάδες τους, απόγονοι μετράμε
του ημίθεου του Ηρακλή-του ήρωα του μεγάλου.
Με τα παλιά εμείναμε τα έθιμα και τα ήθη
που είχανε κι οι έλληνες που μάχονταν στην Τροία…
Πόλεις δεν είχαμε τρανές, μονάχα χωριουδάκια
και ήμασταν ή γεωργοί ή λατόμοι, ή βουκόλοι,
γιατ' ήτανε η χώρα μας όλη γεμάτη δάση.
Μα προπαντός πολεμιστές, γιατ' οι λαοί οι τριγύρω
πάντα επιβουλεύονταν τα μέρη τα δικά μας.
Κι ήμασταν άξιοι κυνηγοί κι άφταστοι στο σημάδι.
Και πάντα πάνω στ' άλογα, ιππείς γίναμε τέλειοι.
Εκεί έχει τις ρίζες του το φοβερό ιππικό μας.
Μια μόνο λέξη από με, ή από κάποιον άλλο
από τους βασιλιάδες μας, και μες σε λίγες ώρες
είχαμε ιππέων στρατιές έτοιμους για πολέμους.
Και βέβαια πάνω στ' άλογο κανείς γρήγορα τρέχει
κι όπου η ανάγκη το καλεί, εγκαιρα πάντα φτάνει.
Έτσι λοιπόν πολεμιστές όντας και κτηνοτρόφοι
δε γίνονταν να έχουμε την πρόοδο των ελλήνων
των άλλων, που βρεθήκανε στη νότια την Ελλάδα
και που από θάλασσα παντού μόνο ήτανε ζωσμένοι.
κι όχι από βάρβαρους λαούς που επιδιώκαν πάντα
με συνεχείς επιδρομές να τους εξοοθρέψουν.
Γιατί Καμβούνια, Όλυμπος και Όσσα, φτιάχναν τείχος
που από την άλλη μακριά μας κράταε την Ελλάδα.
Κι από την άλλη τη μεριά του τείχους, ας παιζόνταν
το δράμα της μονάχης μας, μικρής Μακεδονίας,
οι κάτω έλληνες για μας δε σκέφτονταν, λες κι ότι
ίδιους δεν είχαμε θεούς, ή λες πως οι Ολύμπιοι
την πλάτη τους μας είχανε πάντοτε γυρισμένη.
Μα την αλήθεια για να πω, άδικο δεν τους ρίχνω-
αδύνατο ένα ήμασταν, μικρό ακόμα κράτος
που να κερδίσουν τίποτα δεν είχαν από κείνο-
στις τόσες τις ελληνικές τις πόλεις άλλη μία...

Όμως εμένα μ' έκαιγε το ελληνικό μου αίμα
κι ήθελα σύντροφο άξιο να με δεχτούν κοντά τους
και μένα και τον έλληνα λαό μου' ήθελα να 'χω
μερίδιο από τη δόξα τους, ήθελα κρίκος ένας
να 'μια στην αλυσίδα τους. Ύστερα εντός μου κάτι
μου 'λεγε πως η μοίρα μας, εμάς, των Μακεδόνων,
μοίρα να γίνει έπρεπε γρήγορα και δική τους.
Η Ανατολή βρυχιόντανε κι αργά ετοιμαζόνταν
για το μεγάλο χτύπημα. Εμείς, οι Μακεδόνες
με το γερό μας ιππικό και την τραχιά μας ρώμη
άξιοι βοηθοί θα ήμασταν σαν έρχονταν η μπόρα.
Μα κι η ωφέλεια που ο λαός θα 'χε των Μακεδόνων
από μια τέτια συντροφιά, θα ήτανε μεγάλη.
Τα φώτα του πολιτισμού θα παίρναμε από κείνους.
Θα μας μαθαίναν ό,τι εμείς στο πέρασμα του χρόνου
ποτέ δεν καταφέραμε να 'χουμε μοναχοί μας.
Έπρεπε όλοΝ μου λοιπόν το χρόνο ν' αφιερώσω-
που τ' άλλα μου μού άφηναν καθήκοντα στο θρόνο-
για την Ελλάδα: πώς αυτή κοντά σε μας θα 'ρχόνταν
ή πώς εμείς θα γίνονταν κοντά της να βρεθούμε.
Κι αυτό αλήθεια έκανα σ' όληνε τη ζωή μου.

Να σας ειπώ θα ήθελα για τότε τόσα ακόμα…-
για τη ζωή μας, τους θεούς, τη γλώσσα, τα έθιμά μας...
μα ο ποιητής μας νόημα μου κάνει να τελειώνω.
Και δίκιο έχει' γιατί αφού των άλλων των ελλήνων
ξέρετε, τότε ξέρετε μαζί και τα δικά μας.
Μόνο δυο λόγια να ειπώ δώστε μου, για τη γλώσσα'
λέγανε τότε μερικοί και σήμερα λεν άλλοι
πως είχε τάχα διαφορές μικρές ή πιο μεγάλες
η γλώσσα μας από αυτή των άλλων των ελλήνων.
Αλλά-Θεοί!- και βέβαια δεν ήτανε η ίδια.
Δεν είχε την εξέλιξη που είχε η δικιά τους.
Επί αιώνες έμενε όπως παλιά βρισκόνταν.
Και ούτε λόγιους είχαμε γεννήσει εμείς να γράψουν
έπη σ' αυτήν και δράματα. Ούτε σχολεία ακόμα
δεν είχαμε' ανάγνωση δεν ήξερε ο λαός μου,
κι ούτε γραφή. Μόνο εμείς ξέραμε, οι βασιλιάδες
και όσοι λίγοι γύρω μας είχαν καιρό για τέτια.
Τους νόμους δεν τους γράφαμε. Και του στρατού οι διάτες
δε γράφονταν, μα πήγαιναν απ' το 'να στόμα στ' άλλο.
Ύστερα τόσοι γύρω μας λαοί, μας είχαν δώσει
λίγες από τις λέξεις τους και πήρανε δικές μας.
Πάντοτε τούτα γινονται. Αλλά κανείς δε λέει
πως οποια γλώσσα δανειστεί απ' άλλην λέξεις λίγες
παύουν αυτοί που τη μιλούν να είν' αυτοί που ήταν.
Κι οι βασιλιάδες είχανε οι Μακεδόνες όλοι
δασκάλους έλληνες, καθώς κι εγώ, που ο πατέρας
μου 'φερε απ' τη Χαλκιδική. Γιατί έτσι ήταν κι εκείνος-
μέσα η Ελλάδα και σ΄αυτόν άντριευε και πλαντούσε
και με την άλλη εζήταγε να ενωθεί Ελλάδα.
Μα ο καιρός του εκεινού δεν ήτανε ακόμη
για κάτι τέτιο. Άυτόν άλλα προβλήματα τον ζώναν
που δεν του άφηνανε καιρό το άλμα αυτό να κάνει.
Αλλ' αρκετά εμίλησα. Και τώρα θα μεριάσω
και ήσυχα θα δω κι εγώ αυτά που ο ποιητής μας
για με θα γράψει. Και μαζί με σας θα ξαναζήσω
κομμάτια απ' την επίγεια ζωή μου πάλι απόψε.
Κι ύστερα απ' την παράσταση στα μέρη μου θα πάω
κι όπως σα ζούσα, και καθώς πάντα έκανα ως τώρα
άγρυπνο θα 'χω το μυαλό και ανοιχτό το μάτι
κι έγνια θα έχει μόνο μια η ακοίμητη ψυχή μου:
η τρισαγαπημένη μου να 'ναι Μακεδονία
αγκαλιασμένη όπως εγώ με τη μητέρα Ελλάδα.











ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΡΩΤΟ

Χρόνος: 512 π.Χ.
Τόπος: Μακεδονικό παλάτι

(Ο Αμύντας και ο Αλέξανδρος περιμένουν τους πρέσβεις των Περσών. Οι πρέσβεις έρχονται και απαιτούν υποταγή της Μακεδονίας στους Πέρσες. Ο Αμύντας αναγκάζεται να υποταχτεί.)

Πρόσωπα: Αλέξανδρος, Αμύντας, Φρουρός, επικεφαλής της περσικής πρεσβείας (ΕΠΠ),έξη Πέρσες πρέσβεις ,Μακεδόνες στρατιώτες.



Αλέξανδρος
Και τι ζητάνε κι έρχονται αυτοί εδώ πατέρα;

Αμύντας
Όταν παιδί μου στους μικρούς πηγαίνουν οι μεγάλοι
πάνε για να τους πάρουνε κάτι. Και τούτοι έτσι.
Έρχονται να μας κάνουνε σκλάβους τους με τη βία.

Αλέξανδρος
Και συ πατέρα τι σκοπό έχεις μ' αυτούς να κάνεις;

Αμύντας
Παιδί μου έλα πες εσύ. Κάποτε θα 'ρθει η ώρα
και θ' ανεβείς στο θρόνο μας. Λοιπόν ρωτώ εσένα.
Πες είσαι κιόλας βασιλιάς' τι θα 'κανες; για πες μου.

Αλέξανδρος
Πατέρα θα τους έδιωχνα να πανε απ' όπου ήρθαν.
Ποτέ δε θα τους έδινα ό,τι και να ζητούσαν.
Έλληνας βασιλιάς ποτέ δεν προσκυνάει βαρβάρους.
Αμέσως θα τους έδιωχνα. Κι αν στέλναν το στρατό τους
κι εμείς στρατιώτες έχουμε καλλίτερους εκείνων.
Τόσους πολέμους κάναμε κι είχαμε μόνο νίκες
και τώρα το κεφάλι μας θα σκύψουμε στους Πέρσες;
Να τι πατέρα θα 'κανα ο βασιλιάς αν ήμουν.

Αμύντας
Κι αν φύγουν κι έρθουν αύριο μαζί τους κουβαλώντας
τις ατελείωτες ασιανές στρατιές τους, τι θα κάνεις;

Αλέξανδρος
Έλληνας είμαι και κρατώ απ' του Ηρακλή το αίμα.
Εσύ μου το 'μαθες αυτό και τώρα συ δειλιάζεις;
Μονάχος μου με όλους τους θα μπόρεια να τα βάλω...

Αμύντας
Το αίμα-ναι-του Ηρακλή στις φλέβες μας κρατούμε.
Είμαστε απόγονοι θεών. Αλήθεια, εγώ στο είπα.
Όμως παιδί μου κάθε τι θέλει και τον καιρό του.
Θα 'ρθει ο καιρός να δείξουμε ποιοι είμαστε. Μα τώρα
δεν έχουμε άλλη εκλογή παρά να υποταχτούμε.
Μακριά δεν ειναι οι βάρβαροι. Όταν κινήσουν να 'ρθουν-
και ποιος θα τους εμπόδιζε;- σε λίγες μέρες φτάνουν.
Κι όσο γενναίο πόλεμο κι αν κάναμε παιδί μου
είμαστε λίγοι κι ειν' πολλοί. Και όταν μας νικήσουν
τότε η Μακεδονία μας για πάντα είναι χαμένη.
Και ποιος θα μας εβόηθαγε; Μονάχοι πολεμούμε.
Και γύρω μας οι βάρβαροι. Κι οι έλληνες οι άλλοι
οι μόνοι που μας έπρεπε να έρχονταν βοηθοί μας
δε μας υπολογίζουνε. Μικροί είμαστε ακόμα.
Και ποιος θα μας εβόηθαγε άλλος λοιπόν παιδί μου;
Κανείς. Γι αυτό χρειάζεται και λίγη πονηρία.
Το φίλο ας τους κάνουμε. Κι αργότερα όταν δούμε
δύναμη ότι παίρνουμε, ή αδυνατούν εκείνοι,
τις συμφωνίες που κάναμε στ' άχρηστα τις πετάμε.
Άλλωστε τόσο μακριά που είναι, δεν μπορούνε
να ξέρουνε τι κάνουμε 'δω πέρα, κι αν τηρούμε
τις συμφωνίες που με βια εκλείσαμε μαζί τους.
Κι έτσι θα είναι αλαφριά η όποια υποταγή μας.

Αλέξανδρος
Ριγώ στη σκέψη πως σ' αυτούς θα σκύψω το κεφάλι.
Σε Πέρσες...Όταν οι έλληνες δασκάλοι μου τ' ακούσουν
μου φαίνεται θα ντρέπωμαι να τους ιδώ στα μάτια.

Αμύντας
Ξέρουν εκείνοι τη φωτιά που μέσα μας πυρώνει.
Ξέρουν πως είμαστε έλληνες κι ότι από ανάγκη
θα κάνουμε ό,τι κάνουμε.-και θα μας καταλάβουν.

(Μπαίνει ο Φρουρός)

Φρουρός
Οι Πέρσες πρέσβεις έρχονται να δουν το βασιλιά μας.

(Μπαίνουν έξη Μακεδόνες στρατιώτες που παίρνουν θέσεις δεξιά και αριστερά του βασιλιά. Ακολουθούν οι Πέρσες πρέσβεις.)

ΕΠΠ
Των Μακεδόνων βασιλιά, σε χαιρετούμε Αμύντα.
Του στρατηγού Μεγάβαζου είμαστε αποσταλμένοι
που εντολή του έδωσε ο μέγας βασιλιάς μας
τη χώρα σας στον περσικό ζυγό να υποτάξει.
Με σεβασμό σας χαιρετά ο Μεγάβαζος και θέλει
χωρίς πολέμων συφορές φίλοι του να γινείτε.
Ξέρει, από τους παλιότερους που έχει η οικουμένη
πως είναι ο μακεδονικός βασιλικός σου οίκος.
Ξέρει πως θεία καταγωγή έχει-ότι κρατάει
από τον ήρωα Ηρακλή, παιδί του Θείου Δία.
Ξέρει γενναίοι πως είσαστε πολεμιστές, και ξέρει
πως δόξα έχετε πολλήν κερδίσει σε πολέμους
που ενάντια σε γειτόνους σας λαούς έχετε κάνει.
Και τώρα δε θα έστελνε αυτήνε την Πρεσβεία
αν, ο μεγάλος βασιλιάς, ο ξακουστός Δαρείος
δεν έκρινε στους φίλους του πως πρέπει να μετράτε.
Και, ο Δαρείος, ο άξιος και μέγας βασιλέας
θεός ο ίδιος είναι αυτός, και πιο μεγάλη δόξα
έχει απ' όσην βασιλιάς πρωτύτερα ή τώρα.
Όλοι οι λαοί της ιερής, απέραντης Ασίας
έχουν δηλώσει υποταγή σ' αυτόν. Κι οι βασιλιάδες
όλοι με φόβο προσκυνούν το μέγα μας Δαρείο.
Σούσα, Μυσία, Αβγάτανα, Θηβαίοι, Λυδοί και Σάρδεις,
η Βαβυλώνα η πάμπλουτη, η ορεινή Κισσία,
κι οι τόποι όλοι ως πέραθε,στα βάθη της ηπείρου,
κι εκείνοι που με δόρατα και τόξα πολεμάνε
αλλά κι αυτοί που έχουνε για όπλο το μαχαίρι,
κι ακόμα οι κοντά σε σας Αχελωϊδες πόλεις,
κι η Θράκη,κι οι ιωνικές οι πόλεις της Ελλάδας,
κι αυτές που στέκουν πέρφανα στο πέρασμα της Έλλης
κι αυτές που την τετράβαθη στολίζουν Προποντίδα,
κι απ' τα νησιά η Κάρπαθος,η Χίος και η Πάρος
κι η Τήνος, και η Μύκονος, κι η Άντρος και η Λήμνος
κι Λέσβος η ανθόσπαρτη κι η Κνίδος,κι απ' την Κύπρο
Πάφος και Σόλους κι η παλιά, ένδοξη Σαλαμίνα,
όλες αυτές υπόκυψαν στο σκήπτρο του Δαρείου.
Σε κείνου υπακούοντας τη θέληση, μας στέλνει
σε σένα ο Μεγάβαζος, ζητώντας σου να δώσεις
τα δύο της υποταγής σημάδια: γην και ύδωρ.
Και όταν πράττοντας ορθά υποταχτείς στους Πέρσες
φίλους σου και προστάτες σου πάντοτε θα τους έχεις.
Κι ο ένδοξός μας βασιλιάς στη μεγαλειότητά σου
θα δώσει περισσότερα προνόμια απ' όσα έχει
στους άλλους του υποτελείς χαρίσει βασιλιάδες.
Κι αν πάλι τούτα δε δεχτείς, τοτε να ξέρεις πρέπει-
και από τώρα σίγουρα εμείς εδώ στο λέμε-
πως οι στρατιές του μέγα μας Δαρείου θα ορμήσουν
και κάθε θα νεκρώσουνε ζωή στη χώρα ετούτη.
Και όσοι μείνουν ζωντανοί, μια τέτια μοίρα θα 'χουν
που κάλλιο θα το είχανε να ήσαν πεθαμένοι.

Αμύντας
Άρχοντες Πέρσες, στρατηγού γενναίου αποσταλμένοι
σας χαιρετώ κι εγώ εσάς, κι όταν γυρίστε πίσω
δώστε τα χαιρετίσματα στο μέγα στρατηγό σας.
Είμαστε αλήθεια απόγονοι θεών, κι αυτός ο θρόνος
είναι από τους παλιότερους που βρίσκονται στον κόσμο.
Κι αν θέλει ο μέγας βασιλιάς φίλους του να μας έχει
αυτό θα πει τους φίλους του πως ξέρει να διαλέγει.
Μεγάλη έχει δύναμη ο βασιλιάς Δαρείος
αλλά και μεις αδύναμοι δεν είμαστε. Πιο λίγοι
βέβαια είμαστε από σας, μα ίδια με σας γενναίοι.
Το αίμα το ελληνικό στις φλέβες μας κυλάει
και ο καθείς μας για πολλούς στον πόλεμο μετράει.
Εδώ για αιώνες στέκουμε παλεύοντας ενάντια
σ' εχθρούς σκληρούς κι αμέτρητους-μα εμείς σκληρότεροί τους.
Κι αν σήμερα εδιάλεγα τον πόλεμο μαζί σας
κορμιά πολλά θα πέφτανε κι από τα δύο μέρη.
Θα 'τανε ψέμμα να σας πω πως με χαρά θα στέρξω
να γίνω υποταχτικός του μέγα βασιλιά σας.
Θα προτιμούσα άλλη απ' αυτήν φιλία να μας δένει.
Μα να, το πήρα απόφαση: θα 'χετε ό,τι ζητάτε.
Νερό θα έχετε και γη πίσω γυρνώντας. Όμως
πριν γίνει τούτο θα 'θελα όλες τις λεπτομέρειες
της νέας συμμαχίας μας μαζί σας να 'ξετάσω
και να τις φκιάσουμε μαζί έτσι που να μετράνε
όχι πολύ βαριές γι αυτούς τους γέρικούς μου ώμους
αλλά και δίχως ούτε μια σε σας να φέρνουν βλάβη.
Λοιπόν θα δώσω εντολή να στρώσουν τα τραπέζια
και να 'τοιμάσουν μαλακά λευκόστρωτα κρεββάτια
ώστε αφού τα ωραία μας τα φαγητά γευτείτε
μετά ως αύριο την αυγή να καλοκοιμηθείτε.

( Καλεί με νεύμα του ένα στρατιώτη)







ΑΝΟΙΓΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ
Χρόνος: δυο ώρες αργότερα
Τόπος: Μακεδονικό παλάτι

(Οι Πέρσες απαιτούν να έρθουν στο τραπέζι και οι γυναίκες του παλατιού. Ο Αμύντας υποκύπτει στον εκβιασμό)

Πρόσωπα: Ο επικεφαλής της περσικής Πρεσβείας, Αμύντας.
Στρατιώτες και υπηρέτες.


ΕΠΠ
Αληθινά βασιλικά τα φαγητά σου Αμύντα.
Και το κρασί σου μια γλυκειά μας έχει φέρει ζάλη.
Αλλά εμείς στον τόπο μας, σα στρώνουμε τραπέζι
πάντοτε συνηθίζουμε να έχουμε μαζί μας
και τις αγαπημένες μας, τις νόμιμες γυναίκες
μα και τις παλλακίδες μας. Λοιπόν εσύ που έτσι
πρόθυμα μας εδέχτηκες κι έτσι μας περποιείσαι
και στο Δαρείο το βασιλιά νερό και γη χαρίζεις
και των Περσών τα έθιμα θα πρέπει ν' ακλουθήσεις
και στο τραπέζι μας, εδώ, του παλατιού γυναίκες
για συντροφιά μας όμορφη να φέρεις και μαζί τους
όλες της οικογένειας σου τις νεαρές κοπέλλες.
Έτσι και πιο χαρούμενη θα είναι η συντροφιά μας
κι η συμφωνία που κλείσαμε σακκί δε θα 'ναι άδειο
αλλά γερά θα σφραγιστεί σα δούμε ότι στέργεις
τους νόμους που τιμούμε εμείς και συ να τους τιμήσεις.

Αμύντας
Άρχοντες Πέρσες, άπρεπο αυτό το αίτημά σας
μοιάζει σ' αυτιά ελληνικά. Τα έθιμά μας άλλα.
Συνήθεια εμείς δεν έχουμε στα γιορτινά τραπέζια
να 'χουμε ή γυναίκες μας δίπλα ή αδερφές μας.
Ντροπή αυτό θα ήτανε για κάθε Μακεδόνα.
Σε μας γιορτάζουν χωριστά γυναίκες από άντρες.

ΕΠΠ
Να πούμε θα 'θελες λοιπόν στο μέγα βασιλέα
πως του λαού του άπρεπες βαφτίζεις τις συνήθειες
κι ότι στα λόγια μοναχά υποταγή δηλώνεις
μα είσαι ανυπάκουος και δύσκολος στην πράξη;

Αμύντας
Εσείς είστε οι άρχοντες. Θα έρθουν οι γυναίκες.







ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΡΙΤΟ

Χρόνος: λίγο αργότερα
Τόπος μακεδονικό παλάτι

(Οι Πέρσες προσβάλλουν την τιμή των γυναικών του παλατιού και ο Αλέξανδρος αποφασίζει να τους σκοτώσει. Ο Αμύντας τον συμβουλεύει.)

Πρόσωπα: Τα ίδια και οι γυναίκες του παλατιού.


(Οι γυναίκες στέκουν μακριά από τους Πέρσες)

ΕΝΑΣ ΠΕΡΣΗΣ
Αν ήτανε σαν έρχονταν να κάτσουνε μακριά μας
καλλίτερα μην έρχονταν καθόλου στο τραπέζι.

( Ο βασιλιάς κάνει νόημα στις γυναίκες να πλησιάσουν. Εκείνες υπακούνε).

ΑΛΛΟΣ ΠΕΡΣΗΣ

(στη γυναίκα που κάθησε κοντά του)

Τέτιο λουλούδι και κρυφό να μένει κρίμα είναι.

(Της προσφέρει ένα ποτήρι κρασί)

Πιες το κρασί εσύ κι εγώ θα πιω τα δυο σου χείλη.


ΑΛΛΟΣ ΠΕΡΣΗΣ

(σ' έναν υπηρέτη)

Τα μήλα αυτά πάρτα από δω.

(γυρνάει στη γυναίκα που βρέθηκε κοντά του)

Εγώ ετούτα θέλω.

(απλώνει τα χέρια του στο στήθος της. Άλλος τραβάει στην αγκαλιά του μιαν άλλη γυναίκα, αυτή αντιστέκεται και στην πάλη ο πέρσης πέφτει στο πάτωμα γελώντας)

Αλέξανδρος
Πατέρα είναι αργά για σε. Γέροι καθώς εσένα
πρέπει νωρίς να πέφτουνε τη νύχτα στο κρεββάτι.
Κι ούτε τα μάτια σου βολεί τα τέτια ν' αντικρύζουν.
Τράβα λοιπόν στο στρώμα σου.Γιός σου εγώ αντάξιος
στους ξένους μας την πρέπουσα περποίηση θα δώσω.

Αμύντας
Γιε μου τρομάζω να σ’ ακώ. το βλέμμα σου σκοτάδι
και η φωνή σου αγύριστην απόφαση γεμάτη.
Κράτα το αίμα σου ψυχρό. Ειμαστε μόνοι γιε μου
κι είμαστε αβοήθητοι. Αυτοί 'ναι μέγα πλήθος.
Υποταγμένες έχουνε τοσες μεγάλες χώρες.
Τρόπο να βρεις πρέπει καλόν για να τους εμποδίσεις
να μας ντροπιάσουν μες σ' αυτό το ίδιο μας το σπίτι.
Σκέψου όχι εμένα ούτε εσέ. Μα σκέψου το λαό μας.
Για την αγαπημένη μας κάντο Μακεδονία.
Κλείσε τα μάτια Αλέξανδρε και κάνε πως δε βλέπεις.


Αλέξανδρος
Ξέρω πατέρα' τράβα συ-θα κάνω αυτό που πρέπει.

(τον οδηγεί έξω. Στον εαυτό του)

Πολλά μπορώ να μην ιδω, αλλά ετούτο όχι.

(στους πέρσες)

Άρχοντες πέρσες! Είμαστε υποτελείς πιστοί σας.
Όποιο απ' αυτά τα θηλυκά διαλέξετε καθένας
είναι δικό σας για όληνε τη νύχτα αυτή. Μονάχα
πριν στη δική σας αγκαλιά να πέσουν, πρέπει πρώτα
να οδηγηθούνε στο λουτρό, κι αμέσως πια κατόπι
κοντά σας πάλι θα βρεθούν στη βούλησή σας σκλάβες.

(Οι Πέρσες συγκατανεύουν με επιδοκιμαστικά μουγκρητά. Οι γυναίκες βγαίνουν. Ο Αλέξανδρος παίρνει παράμερα ένα στρατιώτη)

Παρ' τις γυναίκες και να παν στα δωμάτιά τους πάλι.
Κι απ΄τους στρατιώτες διάλεξε όσες και οι γυναίκες
και ντύσ' τους με των γυναικών τα πιο όμορφα τα ρούχα.
Και να σκεπάσουνε καλά το πρόσωπο με βέλο.
Και να 'χουνε στη μέση τους διπλόκοπο μαχαίρι.
Κι όταν καλά ετοιμαστούν, φέρτους μας στο τραπέζι.
Αντίς για τις γυναίκες μας εκείνους θα προσφέρω
στους Πέρσες για παρέα τους. Και πες τους σα σηκώσω
γεμάτο το ποτήρι μου, πίνοντας στην υγεία
του βάρβαρού τους βασιλιά, τότε να τους χτυπήσουν.
Και στους στρατιώτες που 'φεραν οι ξένοι αυτοί μαζί τους
δώστε κρασί και μακριά να μένουν από τούτα.
Τρέξε. Και δίχως άργητα μη οι βάρβαροι μας νιώσουν.








ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ


Χρόνος: Λίγο αργότερα
Τόπος: μακεδονικό παλάτι

(οι μακεδόνες στρατιώτες σκοτώνουν τους Πέρσες)

Πρόσωπα: Τα ίδια με προηγούμενα. Αντί για τις γυναίκες, στρατιώτες ντυμένοι γυναικεία.


Αλέξανδρος
Πέρσες, σας εδεχτήκαμε με τάξη όπως πρέπει
και όμορφο σας στρώσαμε και πλούσιο ένα τραπέζι.
Κόπους δε λογαριάσΑμε και τα 'χουμε όλα κάνει
έτσι που σα στο σπίτι σας στον τόπο μας να νιώστε.
Και τώρα-τι καλλίτερη απόδειξη για τούτο-
τις ίδιες τις γυναίκες μας, τις ίδιες αδερφές μας
σε σας εδώ τις φέραμε για να σας συντροφέψουν.
Και όταν θα γυρίσετε πάλι στο στρατηγό σας
πέστε του πως ο έλληνας Αλέξανδρος του Αμύντα
του μακεδόνα βασιλιά, σας δέχτηκε όπως πρέπει
κι ότι αν λίγο μοναχά ζητήσατε σεις χώμα
αυτός πολύ σας έδωσε και πάντοτε δικό σας
και ότι μ' αγκαλιάσματα σας κοίμησε το βράδυ.
Μα πριν, ακράτηγοι καθώς μαντεύω να ριχτείτε
καθένας στο αποψινό ερωτικό του ταίρι
θέλω κι εγώ να ευχηθώ πίνοντας στην υγεία
του βασιλιά του κραταιού, του μέγα του Δαρείου,
που σήμερα και βασιλιάς δικός μας έχει γίνει.
Μακροημέρευση λοιπόν του εύχομαι και υγεία
και οι θεοί όλα τα καλά σ' αυτόνε να χαρίζουν.
Σηκώστε το ποτήρι σας κι ας πιούμε στην υγειά του.

(Υψώνει το ποτήρι του. Οι μεταμφιεσμένοι σε γυναίκες στρατιώτες σκοτώνουν τους εφτά Πέρσες)




ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΕΜΠΤΟ

Χρόνος: 510 π. Χ.
Τόπος: δρόμος στην αγορά των Αιγών

(Συζητούν δυο Μακεδόνες στρατιώτες, ο Φιλώτας (ΦΙΛ) και ο Παρμενίωνας (ΠΑΡ)


ΠΑΡ
Φιλώτα, πότε φίλε μου έφτασες και δε σ' είδα;

ΦΙΛ
Δε μ΄ είδες γιατί τώρα δα έφτασα-από το σπίτι
ακόμα δεν επέρασα' πρώτον εσένα βλέπω.

ΠΑΡ
Φίλε καλέ μου! Λέγε μου, πώς είσαι; Πες μου νέα...

ΦΙΛ
Από υγεία είμαι καλά. Τα νέα μου τα ίδια.
Ξέρεις τους Θράκες. Άτιμα σκυλιά. Δεν ησυχάζουν.
Τα μάτια τους στον τόπο μας στραμμένα έχουν πάντα.
Μα έχουν τούτο τον καιρό τις βακχικές γιορτές τους
και λίγο χαλαρώσαμε κι εμείς τη φύλαξή μας.
Και λίγοι εμπορέσαμε στα σπίτια μας να 'ρθούμε.
Μα πες μου Παρμενίωνα και τα δικά σας νέα.
Γιατί καθώς επέρναγα κοντά από το παλάτι
χαράς τραγούδια ακούγονταν νυφιώτικα που μοιάζαν.
Παντρεύτηκε ο Αλέξανδρος; Ή μήπως κι η Γυγαία;
Ο Αρριδαίος; Ή καμμιά κυρά από τις μεγάλες;

ΠΑΡ
Αφού όλα τα ονόματα τα έχεις ειπωμένα
το 'πες και κείνο που 'πρεπε: παντρεύτηκε η Γυγαία.

ΦΙΛ
Α! Ποιος μες στην αγκάλη του τέτιο κορμί θα κλείσει;

ΠΑΡ
Ποιος; Θα στο πω χωρίς καιρό να χάσω-ένας Πέρσης.

ΦΙΛ
Πέρσης και μακεδόνισσα πριγκιποπούλα επήρε;

ΠΑΡ
Ναι. Όμως ένας άρχοντας είναι κι αυτός μεγάλος.

ΦΙΛ
Ή δούλος είτε άρχοντας βάρβαρος είναι πάλι.
Πώς δέχτηκε ο Αλέξανδρος να γίνει τέτιος γάμος;
Κι ο Αμύντας πώς εμόλυνε το αίμα του με Πέρσες;

ΠΑΡ
Αν σταματήσεις να ρωτάς όλα θα στα 'ξηγήσω.

ΦΙΛ
Ωραία. Πέστα. Σταματώ...και η ωραία Γυγαία
θα πάει βέβαια κι αυτή να ζήσει στην Περσία;

ΠΑΡ
Και φυσικά.

ΦΙΛ
Θα χάσουμε τέτιο αιθέριο πλάσμα;
Άσχημη από σήμερα θα 'ναι η Μακεδονία...

ΠΑΡ
Πάψε τις κλάψες κι άκου με αν θέλεις λεπτομέρειες.

ΦΙΛ
Θέλω.

ΠΑΡ
Λοιπόν, θυμάσαι που, περίπου πριν δυο χρόνια
ο Αλέξανδρος εσκότωσε τους Πέρσες του Δαρείου;

ΦΙΛ
Ξεχνιούνται τέτιες ομορφιές;

ΠΑΡ
Λοιπόν πρεσβεία εστείλαν
δεύτερη οι Πέρσες,για να βρει τι έγινε η πρώτη.
Κι είχε αρχηγό τον Βούβαρη, το γιο του Μεγαβάζου.
Πέρασαν δύσκολες στιγμές Αλέξανδρος κι Αμύντας.
Αλλά κι εμείς κοντά σ' αυτούς. Θα μας θερίζαν όλους
αν την αλήθεια μάθαιναν και στο Δαρείο τη λέγαν.

ΠΑΡ
Και ο Αμύντας θες να πεις θυσίασε τη Γυγαία;

ΦΙΛ
Όχι. Μονάχα οι βάρβαροι θυσιάζουνε ανθρώπους.
Μα ο Βούβαρης σαν τη γλυκειά Γυγαία είχε αντικρύσει
αμέσως κι έχθρες ξέχασε, κι εκδίκησες και μίση,
και ζητησε γυναίκα του αμέσως να την κάνει.

ΠΑΡ
Τιμή του να τον παντρευτεί πριγκίπισσα ελληνίδα.

ΦΙΛ
Μα όμως το 'θελε κι αυτή. Γιατί και ο Βουβάρης
ειν' ένα λεβεντόκορμο κι ωραίο παλληκάρι.
Τι να σου πω...χαλάλι του κι ας είναι κι ασιάτης.
Και βέβαια ο Αλέξανδρος αλλά και ο Αμύντας
δε θα σκεφτήκανε πολύ απόφαση πριν πάρουν.
Όλους μας φίλε μου αυτός μας εσωσε ο γάμος.

ΠΑΡ
Δε λέω, οι βασιλιάδες μας φερθήκαν μ' εξυπνάδα.
Δηλαδή τώρα συγγενείς είμαστε με τους Πέρσες;

ΦΙΛ
Λέγε αστεία όσα θες, μα η ουσία είναι
πως μ' άλλο μάτι τώρα πια οι Πέρσες θα μας βλέπουν.
Γιατί ο Βουβάρης το δεξί είναι χέρι του Δαρείου
κι ο λόγος του έχει πέραση. Και ξέρεις, η Γυγαία
δεν είναι κοριτσόπουλο άμυαλο καθώς άλλα.
Είναι γυναίκα σοβαρή και η ψυχή της είναι
πέρα για πέρα ελληνική κι όπου βρεθεί και πάει
για την Ελλάδα μοναχά η καρδιά της θα χτυπάει.

ΠΑΡ
Κι οι άλλοι της αποστολής πώς έκλεισαν το στόμα;

ΦΙΛ
Ας ειν' καλά τα τάλαντα. Επληρωθήκαν όλοι.

ΦΙΛ
Και στο Δαρείο τι θα πουν για τους μακελλεμένους;

ΦΙΛ
Τώρα που συγγενέψαμε κάτι θα βρουν να πούνε.
Όλο και κάποιο θα 'βρουνε θέμα να τα μπαλώσουν.
Μπορεί να πούνε πως ληστές τους ξέκαμαν. Ακόμα
πως τόσο αισχρά φερθήκανε, που δίκαια εχαθήκαν.

ΠΑΡ
Πότε θα φύγουν;

ΦΙΛ
Άσε με και μη μου το θυμίζεις
γιατί εγώ μες στην καρδιά την είχα τη Γυγαία.

ΠΑΡ
Και συ; Λοιπόν δε μένει πια παρά να πα' να πιούμε
και στο κρασί να πνίξουμε τον πόνο και των δυο μας.

ΦΙΛ
Καλά το λες. Πάμε λοιπόν. Γυγαία, καλό ταξείδι...







ΑΝΟΙΓΜΑ ΕΚΤΟ

Χρόνος: 496 π. Χ.
Τόπος: Ολυμπία, στάδιο Ολυμπιακών Αγώνων

(Ο Αλέξανδρος είναι έτοιμος να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν δρομέας. Ο Νικόμαχος, δρομέας, κάνει ένσταση υποστηρίζοντας πως ο Αλέξανδρος δεν είναι έλληνας και επομένως δεν μπορεί να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Αλέξανδρος εκφωνεί λόγο και με όσα λέει πείθει για την ελληνικότητά του).

Πρόσωπα: Επόπτης Ολυμπιακών Αγώνων, Νικόμαχος, Αλέξανδρος. Θεατές των αγώνων.


ΕΠΟΠΤΗΣ
Εγώ, ο Αριστόδημος, επόπτης των Αγώνων,
καθώς οι νόμοι ορίζουνε, την έναρξη κηρύσσω
της πρώτης κι εβδομηκοστής μεγάλης Ολυμπιάδας.
Και είναι το αγώνισμα το πρώτο της, το στάδιο.

ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ

Έρχομαι απ' την Ελληνική Κυρήνη της Λιβύης
και είμαι ο Νικόμαχος, παιδί του Λυσιμάχου.
Τρεχω στο στάδιο. Ξέρω πως οι έλληνες μονάχα
στα Ολύμπια τ' αγωνίσματα μπορούν να πάρουν μέρος.
Βλέπω στη στήλη τ' όνομα "Αλέξανδρος του Αμύντα".
Και δίπλα γράφει: "Έλληνας". Ενίσταμαι. Ζητάω
ν' αποκλειστεί ο Αλέξανδρος, γιατί έλληνας δεν είναι.

ΕΠΟΠΤΗΣ
Έχω της ελλανόδικης επιτροπής την κρίση.
Αυτή εδέχτηκε χωρίς αμφιβολία καμμία
πως έλληνας ο Αλέξανδρος είναι ο μακεδόνας.
Κι αν θες κι ο ίδιος συ μπορείς εδώ κοντά μου να 'ρθεις
και με τα μάτια σου να δεις όσα γραμμένα είναι.

Αλέξανδρος
Επόπτη αξιοσέβαστε των Ολυμπίων Αγώνων
απάντηση εγώ θα 'θελα να δώσω στο δρομέα
που ερχόντας απ΄τη μακρινή ελληνική Λιβύη
βρίσκω πως είναι φυσικό για μένα να μην ξέρει.
Κι όπως αυτός, θα 'ναι πολλοί κι άλλοι ανάμεσά μας
που πρώτη τους με βλέπουνε φορά και που δεν έχουν
ποτέ ακούσει ούτε για με, ούτε για το λαό μου.
Ζητώ την άδεια ν' ανεβώ στο βήμα των αγώνων
και ν' απαντήσω μόνος μου εγώ σ' αυτή την ύβρι.

ΕΠΟΠΤΗΣ
Οι νομοι κι οι κανονισμοί προβλέπουν τέτιους λόγους.
Γι αυτό επιτρέπω ν' ανεβεί ο Αλέξανδρος στο βήμα.

Αλέξανδρος
Έλληνες που απ' τα πέρατα του κόσμου έχετε έρθει
για να βρεθείτε μες σ' αυτό το πανελλήνιο θάμα
σας χαιρετίζει απ' αυτό το ιερό το βήμα
ενός λαού ελληνικού ο έλλην βασιλέας.
Ο βασιλιάς Αλέξανδρος είμαι. Κι αν η ζωή μου
ανάμεσα σε βάρβαρους λαούς κι άγονους τόπους
σκληρόν και ανελέητο με θέλει στους εχθρούς μου,
όμως γεμάτος ειμ' εγώ για σας ευαισθησία.
Γι αυτό και τώρα δάκρυα μου έρχονται στα μάτια
που δύσκολα κι από ντροπή κρατάω να μην τρέξουν,
και η καρδιά μου σαν τρελλή να σπάσει πάει χτυπώντας
που οι θεοί μ' αξίωσαν να δω μια τέτια μέρα-
σαν ίσος μ' ίσους να βρεθώ εδώ κι εγώ μαζί σας.
Είμαι ο πρώτος βασιλιάς από τους Μακεδόνες
που στην Ελλάδα έρχεται συμμετοχή για να 'χει
στους πανελλήνιους, ξακουστούς, της Ολυμπίας αγώνες.
Αλλά προτού άλλο τίποτα να πω, θα δείξω πρώτα
πως έλληνας είμαι κι εγώ' κι αν η ελληνωσύνη
μετριότανε με αριθμούς,θα 'χα τον πιο μεγάλον.
Καυχιέμαι πως απ' τη γενιά του Ηρακλή κρατάω
του ήρωα κι ημίθεου που τους αγώνες τούτους
ίδρυσε, κι έχει την εληά ετούτηνε φυτέψει
που οι κλάδοι της τους άξιους των άξιων στεφανώνουν.

Τρεις αδερφοί, απόγονοι του Τήμενου, Ηρακλείδη,
που ίδρυσε των Ηρακλειδών τη δυναστεία στο Άργος,
Γάβανος και Αέροπος και τρίτος ο Περδίκκας,
από το Άργος έφυγαν, στην Ιλλυρία επηγαν,
στην Άνω επεράσανε μετά Μακεδονία,
κι εκεί εγίνανε βοσκοί στο βασιλιά μιας πόλης
που τ' όνομά της ήτανε Λεβαία. Κι εκει μέναν.
Τότε,στα χρόνια τα παλιά, οι άνθρωποι φτωχοί ήταν.
Ακόμα και ο βασιλιάς, κι αυτός δε ζούσε πλούσια
και το ψωμί η βασίλισσα το ζύμωνε μονάχη.
Αυτή λοιπόν επρόσεξε πως του Περδίκκα η ζύμη
διπλή από των άλλωνε γινότανε στον όγκο.
Το 'πε αυτό στο βασιλιά κι εκείνος εφοβήθη
πως κάτι άσχημο αυτό το θάμα προφητεύει'
κι είπε στους τρεις τους δούλους του να φύγουν απ' το σπίτι.
Όταν αυτοί ζητήσανε, πριν φύγουν, το μιστό τους,
ο βασιλιάς ειρωνικά τους έδειξε τον ήλιο
που από το τζάκι έμπαινε. Οι δύο τους τα χάσαν.
Μα ο Περδίκκας έβγαλε δίκοπο ένα μαχαίρι
και κύκλο έναν εχάραξε στο πάτωμα επάνω
γύρω απ΄ τον κύκλο που έκανε φωτίζοντάς τον ο ήλιος,
κι απλώνοντας το χέρι του έκανε πως μαζεύει
και βάζει μες στον κόρφο του τον ήλιο. Και κατόπι:
"δεχόμαστε το δώρο σου", του είπε, "βασιλέα".
Κι έφυγαν. Κάποιος απ' αυτούς όμως που αυτό το είδαν
μες στο μυαλό του βασιλιά έβαλε την ιδέα
πως ο μικρός που το 'κανε ήθελε το κακό του.
Εθύμωσε ο βασιλιάς και στέλνει να τους πιάσουν.
Οι Τημενίδες μπήκανε σ' ένα ποτάμι μεσα
και το ποτάμι στέγνωσε κι απέναντι περάσαν.
Μα όταν πήγαν να διαβούν του βασιλιά οι στρατιώτες
ο ποταμός εφούσκωσε κι αδιάβατος εγίνει.
Έτσι αυτοί εσώθηκαν και στης Μακεδονίας
εν' άλλο μέρος πήγανε και μέσα του εμείναν,
κοντά στους κήπους που ο λαός τους λέει "κήπους του Μίδα".
Ένα βουνό, το Βέρμιο, κοντά στους κήπους είναι
και απ' αυτό ξεκίνησαν οι τρεις κι αφέντες γίναν
όλης της χώρας που τη λεν τώρα Μακεδονία.
Κι απ' τον Περδίκκα μέχρι εμέ, πέντε γενιές υπάρχουν:
Ο Αργαίος, και ο Φίλιππος, Αέροπος, Αλκέτας,
και ο αγαπημένος μου πατέρας, ο Αμύντας.
Κι αυτός ο έλληνας λαός, κι αυτοί οι βασιλιάδες
με τα κορμιά τους φτιάχνουνε ολόγερο ένα τείχος
που αιώνες σπάζει πάνω του η τρομερή μανία
βαρβάρων, που αλλιώτικα θα πέρναγαν την Πίνδο
κι ίσως εσείς τραβούστε όσα εμείς τραβάμε.

Σ’ ένα προσκύνημα ιερό λοιπόν εδώ έχω έρθει
για να γνωρίσω από οντά τα μέρη όπου ο Θείος
ο Ηρακλής, του Δία ο γιός και μένα πρόγονός μου
έζησε, και τους τόσους του τους άθλους είχε κάνει.
Μα ίδιο πάθος μ΄έκαιγε να γνωριστώ μαζί σας.
Να δω τις πόλεις σας-να δω τις τόσες σας προόδους
να θυσιάσω στα ιερά ετούτα τα δικά σας-
να σας γνωρίσω μα και σεις εμένα να γνωρίστε.
Και να σας πω πως το αίμα μας-το ελληνικό μας αίμα-
ζητάει με το αίμα σας αδερφικά να σμίξει.
Μικρή ακόμα η χώρα μου. Μα δύναμη ο λαός μου
μεγάλη κλείνει μέσα του. Γοργά η μέρα θα 'ρθει
όπου μεγάλος σαν και σας θα γίνει ο λαός μου.
Κι έχω μαζί μου φέρει εδώ τον πόθο του λαού μου
που μες στο χώρο τούτον δω, στην ιερή Ολυμπία,
έτσι που όλοι οι έλληνες του κόσμου να τ' ακούσουν,
τονε φωνάζω δυνατά: ποθούν οι Μακεδόνες
μαζί με σας να σμίξουνε σε μία συμμαχία
που και στους δύο μας καλό να κάνει έχει μόνο.
Τα φώτα του πολιτισμού σε μας αυτή θα φέρει,
και σεις γενναίο θα 'χετε αδέρφι αποχτήσει
που σ' ό,τι του ζητήσετε βοήθεια θα σας δίνει.
Έλληνες, άλλη μιαν εδώ σας έχω φέρει Ελλάδα.
Γνωρίστε τη, κι όπως αυτή αδέρφι της σας νιώθει
και σεις να νιώστε σας ζητάει αδέρφι σας πως είναι.
Αυτά μονάχα ήθελα να πω για ν' απαντήσω
στον Κυρηναίο αδερφό απ' της Λιβύης τα μέρη.
Ευχαριστώ τον ευγενή επόπτη των αγώνων
που μου επέτρεψε απ' αυτό το βήμα να μιλήσω-
το βήμα που ένας πρόγονος δικός μου έχει θεσπίσει.







ΑΝΟΙΓΜΑ ΕΒΔΟΜΟ


Χρόνος: 496 π. Χ., μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τόπος: Αθήνα, Εκκλησία του Δήμου

(Απονομή του τίτλου του Προξένου και Ευεργέτη της πόλεως των Αθηνών στο βασιλιά Αλέξανδρο. Τα λόγια του εκφωνητή)

Πρόσωπα: Εκφωνητής. Ακόμα ο Αλέξανδρος, άρχοντες, λαός.


ΕΚΦΩΝΗΤΗΣ
Στο χρόνο μέσα που έλαβε χώρα η Ολυμπιάδα
που στη σειρά τον αριθμό έχει εβδομηνταένα
επήρε την απόφαση ο Δήμος Αθηναίων
να ονομάσει σήμερα Πρόξενο κι Ευεργέτη
το βασιλιά Αλέξανδρο για τις υπηρεσίες
που ως τώρα πρόσφερεν αυτός στων Αθηνών την πόλη.








ΑΝΟΙΓΜΑ ΟΓΔΟΟ

Χρόνος: 480 π. Χ.Τόπος: Τέμπη, στρατόπεδο των ελλήνων περιμένοντας τους Πέρσες.

(Ο Αλέξανδρος, που υποχρεωτικά αλλά τυπικά μόνο συμπράττει με τους Πέρσες, ειδοποιεί με αποσταλμένους του τους Έλληνες, που η δύναμή τους ανέρχεται σε δέκα χιλιάδες, για τα σχέδια των Περσών και τους σώζει από βέβαια πανωλεθρία)

Πρόσωπα: Ευένετος, αρχηγός των Σπαρτιατών.
Θεμιστοκλής, ο αρχηγός των Αθηναίων
Φρουρός του στρατόπεδου των Ελλήνων
Α' Μακεδόνας στρατιώτης (Α' ΜΣ)
Β' Μακεδόνας στρατιώτης (Β'ΜΣ)


Ευένετος
Κι η σημερνή επέρασε η μέρα και οι Πέρσες
ακόμα ξεκουράζονται. Τι περιμένουν τάχα;
Γιατί αφήνουν τον καιρό άπρακτα να περνάει
αφού το ξέρουν πως εμείς όσο περνάει ο χρόνος
περσότεροι γινόμαστε και πιο καλά όσο πάει
την άμυνα οργανώνουμε και την αντίστασή μας;

Θεμιστοκλής
Ας κάθωνται όσο θέλουνε. Εμείς τους καρτερούμε.
Τι άλλο παρά ο φόβος τους άπρακτους τους κρατάει...
Το Μαραθώνα φαίνεται θα 'χουνε στο μυαλό τους.
Όμως ας είμαστε έτοιμοι και ας αργούν εκείνοι.
Ό,τι να κάνουν από δω μονάχα θα περάσουν.
Μπορούμε να 'μαστε ήσυχοι. Η εμπροσθοφυλακή μας
τοξότες έχει διαλεχτούς κι όταν αρχίσει ο Ξέρξης
να μπαίνει μέσα στα στενά θα τον περποιηθούνε.

Ευένετος
Ναι, ειν' πολλοί, μα σίγουρα τους έχουμε στο χέρι.
Μας ευνοούνε τα στενά. Και ειν' εδώ μαζί μας
το ιππικό των θεσσαλών. Αυτοί θα πετσοκόψουν
όσους γλιτώσουν από μας. Είχαν καλήν ιδέα
οι Πρόβουλοι που γι άμυνα διαλέξανε τα Τέμπη.
Από τη μια κι οι θεσσαλοί μαζί μας πολεμάνε
κι από την άλλη εκείνοι που, αλλιώς, θα εμηδίζαν.
Τώρα, σα δουν τη νίκη μας θα μας ακολουθήσουν.

Θεμιστοκλής
Ναι. Δίχως άλλο ήτανε ωραία η εκλογή τους...
Ξέρεις τι σκέψη τώρα δα Ευένετε έχω κάνει;

Ευένετος
Δεν ξέρω, ούτε αν έψαχνα θα μπόρεια να την έβρω.
Οι σκέψεις οι αθηναϊκές πολύ με δυσκολεύουν.

Θεμιστοκλής
Να! Τώρα στέκουμε κι οι δυο εδώ αγκαλιασμένοι
κι έτοιμοι να χτυπήσουμε τον Ξέρξη. Μα σα φύγει
σε κάποιο άλλο πέρασμα μπορεί εγώ να είμαι
από τη μια, κι εχθρός μου συ να είσαι από την άλλη,
Όπως δα γίνονταν και πριν...

Ευένετος
Αγαπητέ μου φίλε
το αίμα που το λούλουδο θρέφει της αρετής μας
αυτό και της διχόνοιας μας θεριεύει το αγκάθι.
Μα είν' αυτό το αίμα μας που Έλληνες μας κάνει.
Απόψε ας δούμε μοναχά κείνο που μας ενώνει.

(Χτύποι στην πόρτα. Μπαίνει ο φρουρός)

Φρουρός

(στο Θεμιστοκλή)

Δύο στρατιώτες στρατηγέ φτάσανε, Μακεδόνες
που μήνυμα κομίζουνε, λένε, του βασιλιά τους.

Θεμιστοκλής
Οι Μακεδόνες; Μήνυμα; Φέρτους αμέσως μέσα.

(βγαίνει ο φρουρός)

Ευένετος
Οι Μακεδόνες στο πλευρό του Ξέρξη πολεμάνε.

Θεμιστοκλής
Αν του 'φερναν αντίρρηση θα τους ετσάκιζε όλους.

Ευένετος
Τον ξέρεις τον Αλέξανδρο. Του 'χεις εμπιστοσύνη;

Θεμιστοκλής
Έλληνας είναι, δεν μπορεί να θέλει το κακό μας.

Ευένετος
Οι δωρεικοί τ' αδύνατα μπορούν να καταφέρουν.

Θεμιστοκλής
Πρόξενος κι Ευεργέτης μας είναι. Και μέρος πήρε
και σα δρομέας νίκησε σε μιαν Ολυμπιάδα.

(μπαίνει ο φρουρός με τους δύο Μακεδόνες στρατιώτες)

Α΄ΜΣ
Του μακεδόνα βασιλιά είμαστε αποσταλμένοι
και μήνυμα στους Έλληνες φέρνουμε από κείνον.

Ευένετος
Δεν πολεμάει ενάντια μας με σύμμαχο τον Ξέρξη;

Α'ΜΣ
Ναι, του 'τανε αδύνατο αντίθετα να κάνει.

Ευένετος
Πώς καταφέρατε κρυφά να 'ρθειτε από τους Πέρσες;

Α'ΜΣ
Είναι η γη μας κι άγνωστη πέτρα για μας δεν είναι.

Θεμιστοκλής
Και ποιο είναι το μήνυμα ο Αλέξανδρος που στέλνει;

Β'ΜΣ
Μας είπε να μιλήσουμε στους στρατηγους μονάχα.

Θεμιστοκλής
Στους στρατηγούς Θεμιστοκλή κι Ευένετο μιλάτε.

Α'ΜΣ
Ο Ξέρξης ξέρει πως εσείς εδώ τον καρτεράτε,
ανάμεσα Όσσας κι Όλυμπου, και άλλαξε το σχέδιο.
Θα κινηθεί ως την ορεινή πάνω Μακεδονία
και από κει των Περραιβών τη χώρα θα διασχίσει
στη Θεσσαλία για να βρεθεί από την πόλη Γόννο.
Ύστερα κατεβαίνοντας μέσα στη Θεσσαλία
στα νώτα σας θα σας εβγεί και θα σας αφανίσει.
Και κουβαλάει αρίθμητους άντρες μαζι του ο Ξέρξης.
Σε κάθε χώρα που περνάει παίρνει μαζί του κι άλλους.
Ο βασιλιάς μας τους μετρά στα δυο εκατομμύρια
και σας καλει να φύγετε-μόνο έτσι θα σωθείτε.

Ευένετος
Πότε θα γίνει πράξη αυτό το νέο του Ξέρξη σχέδιο;

Α'ΜΣ
Αποψε κιόλας. Κίνησε τα πρώτα τμήματά του.

Ευένετος
Και του στρατού των βάρβαρων το ηθικό πώς είναι;

Α' ΜΣ
Βαρβαρικό. Αγωνίζονται μονο με το μαστίγιο.

Θεμιστοκλής
Ευχαριστούμε που ήρθατε. Φεύγετε πάλι πίσω;

Α'Μ”
Ναι. Πρέπει πίσω να 'μαστε προτού η αυγή χαράξει.

Θεμιστοκλής
Να πείτε στον Αλέξανδρο πως τονε χαιρετάει
ο φίλος του ο Θεμιστοκλής.

Α'ΜΣ
Θα του το πούμε. Γεια σας.

(χαιρετούν και βγαίνουν)

Ευένετος
Να φύγουμε. Αν μείνουμε χαμένοι είμαστε όλοι.

Θεμιστοκλής
Και πεθαμένοι θα 'μαστε άχρηστοι στην πατρίδα.









ΑΝΟΙΓΜΑ ΕΝΑΤΟ



Χρόνος: 479 π. Χ.
Tόπος: Αθήνα, σπίτι του Αριστείδη

(Ο Αλέξανδρος κομίζει στους αθηναίους προτάσεις του Μαρδόνιου. Tο γεγονός εκμεταλλεύονται οι Αθηναίοι ώστε με τη σύμπραξη του Αλέξανδρου να αναγκάσουν τους Σπαρτιάτες να δεχτούν να συμμετάσχουν σε άμυνα πάνω από τον Ισθμό. Kαι το πετυχαίνουν)

Πρόσωπα
Αριστείδης, Αλέξανδρος.

Αριστείδης
Πες μου λοιπόν Αλέξανδρε, τι νέα καλά μας φέρνεις;

Αλέξανδρος
Αφού τα νέα των Περσών φέρνω, καλά δεν είναι.
Με στέλνει ο Μαρδόνιος. Ξέρει πως από χρόνια
Πρόξενος κι Ευεργέτης σας είμαι. Κι αντί με τούτο
πολύ να μη με συμπαθεί,να που μου αναθέτει
να φέρω τις προτάσεις του εγώ σε σας. Μου μοιάζει
απελπισίας απόφαση να 'ν’ η απόφασή του.

Αριστείδης
Όπως και να 'ναι είναι χαρά για μένα να σε βλέπω.
Λέγε λοιπόν τα νέα σου.

Αλέξανδρος
Αν, λέει, θα μηδίστε,
πολλά καλά η πόλη σας θα δει από τους Πέρσες.
Όποια έκαναν κατστροφή διπλά θα την πληρώσουν.
Τα μέρη που σας πάρθηκαν θα σας δοθούνε πάλι
και όσα νέα θέλετε θα τα 'χετε αμέσως.

Αριστείδης
Σε μας, όχι Αλέξανδρε, δε σ’ έστειλε ο Μαρδόνιος
μα οι θεοί σε στείλανε. Μας έρχεσαι στην ώρα
για να βοηθήσεις σοβαρά τους φίλους σου Αθηναίους.
Μα πες μου πρώτα πώς εσύ τα πράγματα τα βλέπεις.

Αλέξανδρος
Στρατό πολύν έχει μαζί. Και συ αυτό το ξέρεις.
Όμως αφότου έφυγε ο Ξέρξης στην Περσία
τους τσακωμούς αρχίνισαν οι Πέρσες. Ο Μαρδόνιος
δε φαίνεται πως ικανός είναι να τους μαζέψει.
Ο Ξέρξης έχει υποσχεθεί να κάνει το ΜΑρδόνιο,
όταν αυτή κατακτηθεί, σατράπη της Ελλάδας.
Όμως και ο Μεγάβαζος θέλει αυτή τη θέση
και κατά βάθος εύχεται ο Μαρδόνιος ν' αποτύχει.
Η Σαλαμίνα ύστερα, μα και ο Μαραθώνας
έχουνε κόψει τα φτερά σ' όλους τους-σας φοβούνται.

Αριστείδης
Έτσι όντας η κατάσταση τι συμβουλή μας δίνεις;

Αλέξανδρος
Τι με ρωτάς; Τι να σας πω μπορώ παρά : χτυπάτε!
Αν, Αριστείδη, δίνατε και σεις νερό και χώμα
κανένας πλέον δεν μπορεί τους Πέρσες ν' ανακόψει.
Σβύνουν οι ελπίδες των λαών που ζουν κάτω από κείνους
γιατί αν εκεί ριζώσουνε ποιος τότε θα τους διώξει;
Από την άλλη ξέρω πως, αν πάλι νικηθούνε
θα φύγουνε και πάλι πια ποτέ δε θα ξανάρθουν.
Ένα μου μένει να σου πω μόνο λοιπόν: χτυπάτε.

Αριστείδης
Ωραία τούτα που μου λες. Πάλι από τη μεριά μου
ξέρω πως είναι το ηθικό ακμαίο των Ελλήνων.
Οι μέχρι τώρα νίκες μας τους έχουνε φτερώσει.
Δε βλέπω πώς θα γίνονταν τώρα να νικηθούμε.
Μα έχουμε ένα πρόβλημα. Κι αυτό ’ναι οι Σπαρτιάτες.
Υπολογίζοντας αυτοί μόνο τη Σπάρτη, θέλουν
να οχυρώσουν τον Ισθμό κι εκεί να πολεμήσουν.
Όμως τελείως ακάλυπτη μένει η Αθήνα έτσι
κι η Ελλάδα η υπόλοιπη. Το σχέδιο το δικό μας
την προτιμάει τη σύγκρουση μέσα στη Βοιωτία.
Όμως αυτοί εκβιάζουνε. Και δε δεχόνται λένε
συζήτηση γι αυτό καμμιά. Τώρα θ' αλλάξουν όμως.

Αλέξανδρος
Λες οι προτάσεις που 'φερα γι αυτό αιτία θα 'ναι
ώστε να γείρει η πλάστιγγα στο μέρος το δικό σας;

Αριστείδης
Έτσι ακριβώς. Και να το πώς θα πρέπει αυτό να γίνει:
Να μάθουν θα φροντίσουμε, τάχατες άθελά μας
πως ήρθες φέρνοντας σε μας προτάσεις του Μαρδόνιου.
Θα σκεφτούν να μηδίσουμε πως μπορείς να μας πείσεις
κι απ' τον τετιο το φοβο τους θα διαθέσουν δυνάμεις
γι αγώνα πάνω απ' τον Ισθμό. Γιατί-για σκέψου αλήθεια-
χωρίς το στόλο μας, χωρίς την άλλη την Ελλάδα
ως πότε θα βαστάζανε κι εκείνοι μοναχοί τους;
Μα η δική σου πάλι εδώ χρειάζεται βοήθεια.
Στην Εκκλησία Αλέξανδρε του Δήμου όταν μιλήσεις
κάνε ακαταμάχητες να μοιάζουν οι προτάσεις
που ο Μαρδόνιος έστειλε στους Αθηναίους με σένα.
Κι ακόμα όταν με κεινούς τα λόγια θα τελειώσεις
τότε σα φίλος μας και συ εκτίμηση θα κάνεις
για την κατάρταση, και μια θα δώσεις τάχα γνώμη
δική σου-και σα να 'σουνα ένας από τους πέρσες,
θέλω να πεις τ' αντίθετα απ' αυτά που πριν μου είπες.
Πρόξενος κι Ευεργέτης μας είσαι, κι απ' το δικό σου
το στόμα αν τέτιες συμβουλές ακούσουν να μας δίνεις,
θα πούνε ότι παίζονται όλα για όλα τώρα
και δε νομίζω στο κουτό σχέδιό τους να επιμείνουν.

Αλέξανδρος
Όμως θα γίνω πιστευτός;

Αριστείδης
Σίγουρα ναι. Κι εξάλλου
με τρόπο θ' αντιδράσουμε τέτιον εμείς, που όλο
το θέατρό μας πειστικό να φαίνεται θα κάνει.
Μα πρέσβεις ως να στείλουνε οι Σπαρτιάτες στην Αθήνα,
ο ήλιος κάμποσες φορές ακόμα θ' ανατείλει
και άλλες τόσες θα κρυφτεί. Γι αυτό πες στο Μαρδόνιο
πως οι Αθηναίοι σκέφτονται στα σοβαρά το θέμα
και θέλουν τους συμμάχους τους να δουν πριν απαντήσουν.
Τώρα λοιπόν Αλέξανδρε, ώσπου να έρθει η ώρα
στην Εκκλησία για ολ' αυτά του Δήμου να μιλήσεις,
απόλαυσε όσο μπορείς όποιες τιμές σου γίνουν
από αυτές που η πόλη μας, γυρεύοντας να δείξει
πόσο πολύ σ' αυτούς μετρά και τους υπολογίζει.
σε φίλους και Προξένους της απλόχερα μοιράζει.








ΑΝΟΙΓΜΑ ΔΕΚΑΤΟ


Χρόνος: 479 π. Χ.
Τόπος: Πλαταιές, στρατόπεδο των Ελλήνων

( Ο °Αλέξανδρος πηγαίνει ο ίδιος νύχτα έφιππος στο ελληνικό στρατόπεδο και ειδοποιεί τους Έλληνες για την απόφαση του Μαρδόνιου να επιτεθεί αιφνιδιαστικά.).

Πρόσωπα: Α' στρατιώτης έλληνας (Α' Σ), Β' στρατιώτης έλληνας(Β΄ Σ), Αλέξανδρος. Άλλοι στρατιώτες

Α΄Σ
Καθηλωμένοι είμαστ' εδώ για δέκα μέρες τώρα.
Η Αθήνα μας για δεύτερη τώρα φορά καμμένη.
Άκαρπα τα χωράφια μας για τρίτο χρόνο πάνε.
Ό,τι είχε από τα ιερά της πόλης απομείνει
γκρεμίστηκε κι ένας σωρός ερείπια έχει γίνει.
Οι Αθηναίοι εξόριστοι πάλι στη Σαλαμίνα...
Ως τώρα περιμέναμε να 'ρθούνε οι Σπαρτιάτες-
εκείνοι όμως ήρθανε-τι καρτερούμε ακόμα;

Β΄Σ
Δεν ξέρω, αλλά φαίνεται ότι αργεί ακόμα
για καποιον να 'ρθει η συφορά-γιατί για καποιον θα 'ναι
η μάχη ετούτη συφορά-εδώ κρίνονται όλα.
Ή μ' ένα φύσημα μας σβυουν έτσι μισοσβυσμένους,
είτε με μιαν αναλαμπή της σιγανής φωτιάς μας
θα κατακάψουμε όλους τους: Μαρδόνιο,Μήδους,Πέρσες...

Α΄Σ
Μακάρι να γινότανε αυτό που δεύτερο είπες.
Όμως φοβάμαι. Η φριχτή ετούτη η ηρεμία
μ' όλα συντρίμμια γύρω μας, τάφου σιωπή μου μοιάζει.

Β΄Σ
Λένε ο χρόνος αν περνά καλό για μας πως είναι.
Γιατί όλο και περσότεροι γινόμαστε-έτσι λένε.

Α΄Σ
Μη λογαριαζεις αριθμούς, ψυχές μονάχα μέτρα.
Όμως απόψε έχετε μια λιγότερη με μένα...
Ο Παυσανίας άραγε τι να 'χει στο μυαλό του;..

Β΄Σ
Αυτή την ώρα τίποτα. Σίγουρα θα κοιμάται.

Α΄Σ
Λένε πως είναι ο πιο καλός από τους στρατηγούς μας.

Β΄Σ
Και γιατί κάθεται αργός;

Α΄Σ
Άκου! Άκουσες κάτι;

Β΄Σ
Θα 'ναι τα φύλλα που ριγούν στης νύχτας το αγιάζι...

Α΄Σ
Θεοί! Ας τον αρχίζανε τον πόλεμο πια τώρα
κι ας ήμουν ένας μοναχά μέσα σε χίλιους Πέρσες.
Έτσι όπως βαρυστέναχτη έχει η ψυχή μου γίνει
κι όπως το σώμα μου οκνό για μέρες τώρα μένει
όλους θα τους εθέριζα με χτύπημα ένα μόνο.
Μα να! Κάτι ακούγεται...δεν τα 'κουσες και πάλι;

Β΄Σ
Ναι...κάπου σαν απόμακρα ένα άτι να καλπάζει...

Α΄Σ
...που πλησιάζει όσο πάει...κάλεσε το Φυλάκιο!

(Ο Β' στρατιώτης φεύγει τρέχοντας. Μόνος)

Από το μέρος του εχθρού εν' άλογο μονάχα
να 'ναι μπορεί χειρότερο απ' ολόκληρη μιαν ίλη.
Μα και μπορεί κάτι καλό να φέρνει-ποιος να ξέρει...
ό,τι και να 'ναι ας ερθεί, κάτι καινούργιο θα 'ναι.

(έρχεται ο Β' στρατιώτης φέρνοντας άλλους έξη μαζί του)

Εδώ οι μισοί! μισοί από κει...βιαστείτε!

(στον ιππέα που στο μεταξύ φτάνει)

Αλτ! Ποιος είσαι;

Αλέξανδρος
Έλληνας.

Α΄Σ
Πες μας όνομα!

Αλέξανδρος
Τ' όνομα δεν το λέω!

Α΄Σ
Και από πούθεν έρχεσαι;

Αλέξανδρος
Από τους Πέρσες μέσα.

Α΄Σ
Προχώρησε σιγά σιγά και μ' αδειανά τα χέρια!

(Ο Αλέξανδρος προχωρεί. Τον κυκλώνουν οι στρατιώτες)

Μίλα!

Αλέξανδρος
Σε σας έχω να πω τούτο μονάχα-πρέπει
τους Έλληνες τους στρατηγούς να δω-πέστε τους να 'ρθουν-.
τον Θύρσο, τον Καλλίμαχο, τον Ίωνα, το Μόσχο,
τον Κράνη και τον Ίππαρχο. Να μου τους φέρτε όλους.

Α΄Σ
Μιλάς σα να τους γνώριζες. Τους ξέρεις;

Αλέξανδρος
Ναι, τους ξέρω.
Κι ειδήσεις φέρνω που σ' αυτούς θα τις ειπώ μονάχα.
Βιαστείτε να τους φέρετε γιατί περνάει η ώρα.

Α΄Σ
Τραβάτε ό,τι ακούσατε στους στρατηγούς να πείτε.

(στον Αλέξανδρο πηγαίνοντας πίσω του)

Τράβα μπροστά!







ΑΝΟΙΓΜΑ ΕΝΔΕΚΑΤΟ


Χρόνος: μισή ώρα αργότερα
Τόπος: Φυλάκιο ελληνικού Στρατόπεδου

(Τι είπε ο Αλέξανδρος στους στρατηγούς)

Αλέξανδρος
Τα λόγια που από μένανε θ' ακούστε απόψε
δε θα τα πείτε αλλού παρά μόνο στον Παυσανία.
Σε κείνον μόνο-σ' άλλονε κανέναν ούτε λέξη
για να μην έτσι πάρετε και μένα στο λαιμό σας.
Γιατί δε θα σας τα 'λεγα ενδιαφέρον αν δεν είχα
για την Ελλάδα, κι Έλληνας ο ίδιος αν δεν ήμουν.
Και την Ελλάδα υπόδουλη να την ιδώ δε θέλω.
Οι μέχρι τώρα που έκανε ο Μαρδόνιος θυσίες
ευνοϊκές δεν ήτανε-γι αυτό και μέχρι τώρα
δεν αποφάσιζε αυτός τον πόλεμο ν' αρχίσει.
Μα τώρα πήρε απόφαση να πάψει τις θυσίες'
κι αυτό νομίζω επειδή φοβάται αν αργήσει
πως όλο πιότερους εσείς στρατιώτες θα μαζέψτε.
Λοιπόν αφού το μάθατε,τώρα ετοιμαστείτε.
Αλλά κι αν ο Μαρδόνιος τη μάχη αναβάλει,
γοργά να τον προσμένετε και πάλι, γιατί μόνο
τρόφιμα έχει που αρκετά για δυο μέρες είναι.
Αυτά είχα φίλοι στρατηγοί σε σας να πω απόψε.
Και είμαι ο Αλέξανδρος εγώ, ο Μακεδόνας.







ΑΝΟΙΓΜΑ ΔΩΔΕΚΑΤΟ


Χρόνος: Πιθανώς 476 π. Χ.
Τόπος: Αθήνα, Εκκλησία του Δήμου

(Απονομή του τίτλου του Πολίτη της Αθήνας στον Αλέξανδρο από το Δήμο της Αθήνας. Τα λόγια του εκφωνητή)

Πρόσωπα: Εκφωνητής. Αλέξανδρος, άρχοντες, λαός.

Εκφωνητής

Τον ίδιο χρόνο που έλαβε χώρα η Ολυμπιάδα
που στη σειρά τον αριθμό έχει εβδομηντατρία,
επήρε την απόφαση ο Δήμος της Αθήνας
τον τίτλο του Επίτιμου Πολίτη ν' απονείμει
της πόλεως των Αθηνών, στον άξιο βασιλέα,
τον Μακεδόνα Αλέξανδρο, για να τονε τιμήσει
για όσες πρόσφερε καλές στην πόλη υπηρεσίες
στον πόλεμο που ενάντια εμείς εκάναμε στους Πέρσες.







ΑΝΟΙΓΜΑ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ


Χρόνος: 468 π.Χ.
Τόπος: παλάτι του Αλέξανδρου

(Ο Αλέξανδρος προσφέρει άσυλο σε πάνω από τον μισό πληθυσμό των Μυκηνών, που εκδιώχτηκαν από την πόλη τους από τους Αργείους)

Πρόσωπα: Αλέξανδρος, υπασπιστής του.


Υπασπιστής
Απ’ της Μυκήνας ήρθανε τα μέρη αποσταλμένοι
και σου ζητάνε βασιλιά, να τους δεχτείς στη χώρα
γιατ' οι Αργείοι τους έδιωξαν, κι από την άλλη Ελλάδα
κανένας δεν τους δέχεται. Θα ναι ως τρεις χιλιάδες.

Αλέξανδρος
Μακάρι να 'ναι δεκατρείς. Έληνες μόνο να 'ναι.
Αλλά ποιος το περίμενε οι γενναίοι Μυκηναίοι
που από τους πρώτους ήτανε στους Περσικούς Πολέμους
πως από τους μηδίσαντες θα διώχνονταν Αργείους;
Μπορείς εσύ να πεις γιατί πιστέ υπασπιστή μου;

Υπασπιστής
Αλλάζουνε τα πράγματα στον κόσμο βασιλιά μου
και πάντοτε δε βρίσκουνε οι προδότες τιμωρία.
Και πάλι πώς ολόκληρο λαό να τιμωρήσεις;

Αλέξανδρος
Δίκιο έχεις. Πρέπει δύναμη να 'χεις για να το κάνεις.
Και πότε εδώ οι δύστυχοι μας φτάνουν Μυκηναίοι;

Υπασπιστής
Το λόγο σου περίμεναν.-σε λίγες μέρες φτάνουν.








ΑΝΟΙΓΜΑ ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ


Χρόνος: 456 π. Χ.
Τόπος: παλάτι του Αλέξανδρου

(συνομιλία του με τον ιστορικό Ηρόδοτο)

Πρόσωπα: Ηρόδοτος, Αλέξανδρος

Ηρόδοτος
Έχω στο νου Αλέξανδρε να γράψω ένα βιβλίο
που μέσα του να ιστορεί τα έργα των Ελλήνων
στον πόλεμο που έκαναν στους βάρβαρους ενάντια.
Πώς βρίσκεις την ιδέα μου;

Αλέξανδρος
Είναι καλή ιδέα.
Οι έλληνες κι οι βάρβαροι...Η Ασία κι η Ευρώπη,,,
Κροίσος κι ΟΙ Έλληνες αρχή, μετά Έλληνες και Κύρος...
μετά Δαρείος κι Έλληνες...κι αύριο τι ποιος ξέρει...
Πάλη δυο κόσμων. Μοναχά τα ονόματα διαφέρουν.
Μεγάλος θα 'ναι ο κόπος σου. Πού θα 'βρεις τα στοιχεία;

Ηρόδοτος
Να πάω αποφάσισα κι όλα να δω τα μέρη
και να ρωτώ και να κυττώ. Έτσι πολλά θα μάθω.
Ο πρώτος είσαι ο Έλληνας που βλέπω-έχω έρθει
για να μου πεις κι εσύ αυτά που έζησες και ξέρεις.
Αθήνα. Σπάρτη, κάτω εκεί δεν έχω πάει ακόμη.
Ήρθα σε σένα, πιο κοντά που σ' έχω από κείνους.

Αλέξανδρος
Γι αυτό ή μήπως πέρασες πρώτα να δεις εμένα
γιατί ίσως δε θα μ΄ έβρισκες αργότερα αν εσχόσουν;

Ηρόδοτος
Δε σου το κρύβω, πέρασε κι αυτό από το μυαλό μου.
Από την άλλη τη μεριά, σού εύχομαι να ζήσεις
όσο μπορούν οι άνθρωποι περσότερο να ζήσουν.
Άνθρωποι που 'χουν έγνια τους μονάχη την Ελλάδα
είναι πολύτιμοι.

Αλέξανδρος
Αυτή, ζωή στα όνειρά μας
θα έδινε αν οι έλληνες γινόνταν να ενωθούνε.

Ηρόδοτος
Αλήθεια, μέλλον χωριστά δεν έχουνε οι πόλεις.
Πρέπει ένα χέρι στιβαρό να τις αδράξει όλες
και να τις πάει στα ψηλά, τρανά τους πεπρωμένα.
Γι αυτό κι η Ιστορία μου δε θα 'ναι Ιστορία
της κάθε πόλης χωριστά, μα όλης της Ελλάδας.
Και μύθους δε θα γράψω εγώ για κάθε μία πόλη,
μα ό,τι τώρα έγινε-στα χρόνια τα δικά μας.
Γι αυτό κι ήρθα να σε βρω: θέλω από σε ν' ακούσω
το τ' είπες και τι έκανες, τι έζησες, τι είδες...
Κι ό,τι μου πεις, κι άλλους αφού ρωτήσω για τα ίδια,
έτσι στο τέλος μια σωστή γνώμη για όλα θα 'χω.

Αλέξανδρος
Ρώτα ό,τι θες-αλλ' αν βαθιά μέσα μου ψάξεις, θα 'βρεις
μια πίκρα, που έλληνας εγώ, είμαι μακριά απ' τα κλέη
της άλλης της Ελλάδας μου, του Νότου.

Ηρόδοτος
Έχεις κάνει
βήματα όμως ζηλευτά. Διπλή την έχεις κάνει
τη χώρα σου, πιο δυνατή και πιο ευτυχισμένη.
Κι όπως μαθαίνω από πολλούς, και η Ελλάδα η άλλη
σ' υπολογίζει πιο πολύ από τα πριν. Ποιος ξέρει
αν κάποια μέρα δε γενεί αυτή η δική σου χώρα
το χέρι στον ελληνισμό φτερά που θα φυτρώσει ...

Αλέξανδρος
Φίλε μου, ας είσαι και μικρός, πάει μακριά η ματιά σου.
Ναι, η Ελλάδα έφτασε στα ύψη-θα τη βρούμε
ή ανεβαίνοντας εμείς ή όταν ανεβούμε.
Τότε κι οι δυο μας με σφιχτά δεμένα μας τα χέρια
θα πάρουμε το ελληνικό το Πνεύμα και θα πάμε
για να φωτίσουμε μ' αυτό την Οικουμένη όλη.







ΑΝΟΙΓΜΑ ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ


Χρόνος: 454 π. Χ.
Τόπος: Παλάτι του Αλέξανδρου

(Θάνατος του Αλέξανδρου)

Πρόσωπα: Αλέξανδρος, Ελλάδα


Αλέξανδρος

(στο κρεββάτι,ετοιμοθάνατος)

Έλληνες διώχνουν έλληνες. Έλληνες πολεμούνε
σ' άλλους ενάντια Έλληνες. Έλληνες εξορίζουν
ήρωες σαν το Θεμιστοκλή. Και πάει αυτός να ζήσει
στους Πέρσες. Και του δίνουνε κατάλυμα εκείνοι.
Κρατίδια που θανάσιμα μισούνται ανάμεσό τους...
Γιατί η ψυχή μου να διψάει ακόμα για Ελλάδα;
Γιατί το αίμα δύναμη τόσην εντός του να 'χει;
Γιατί να είναι η ζήση μου αχάλαστα δεμένη
με της Ελλάδας τη ζωή; Γιατί αγκαλιασμένες
Μακεδονία κι Ελλάδα εγώ να δω μια μέρα θέλω;
Γιατί δε θέλω χώρια της να ζω στον κόσμο μέσα
παρά δίπλα στ' αδέρφια μου ήθελα πάντα να 'μαι;
Γιατί η ψυχή μου να διψάει ακόμα για Ελλάδα;
Γιατί αφού κάθε σκέψη μου, κάθε αναπνοή μου-
γιατί αφού κάθε μου όνειρο για την Ελλάδα ήταν-
γιατί η ψυχή μου να διψάει ακόμα για Ελλάδα;
Ελλάδα μου απαλόφτερο Πουλί της Οικουμένης,
Ελλάδα Μήτρα καρπερή για κάθε Πόνο μέγα,
Κρουνέ δροσέ στην Έρημο της ξερικής μου Ζήσης,
Πλοίο αργοτάξιδο μεστό Μαλάματα κι Ασήμι,
Αγάπη απ' όλες πιο γλυκειά κι απ' όλες πιο μεγάλη,
Ποτηρι κρύσταλλο μ' Ανθούς γεμάτο μυρωμένους,
Βράχε πικρέ, Βράχε γλυκέ, Βράχε λιοδοξασμένε,
Βαρκούλα ολοζώντανη στη Νέκρα του Πελάγου-
γιατί η ψυχή μου να διψά για σένανε ακόμα;
Και πότε η δίψα της αυτή θα σβύσει; Ω! Ελλάδα!
Έλα και τούτη την ψυχή μες στην ψυχή σου κλείσε.
Έλα και δος μου ό,τι από με συ έχεις στερημένο...

(Σιωπή. Γέρνει το κεφάλι κουρασμένος. Μπαίνει η Ελλάδα)

Ελλάδα
Είμαι κοντά σου Αλέξανδρε. Με γύρεψες και ήρθα.

Αλέξανδρος
Δε φανταζόμουνα ποτέ πως θα 'σαι τόσο ωραία!

Ελλάδα
Είμαι όσο ωραία μ' έπλασες στο λογισμό σου μέσα.

Αλέξανδρος
Του λογισμού μου γέννημα; Μόνο αυτό είσαι τάχα;

Ελλάδα
Είμαι το Φως στα σκότη εγώ. Και είμ’ εγώ τ’ Ωραίο
μες στην ασχήμια της ζωής. Είμαι η ψυχή του κόσμου.
Είμαι το Πνεύμα λεύτερο στα χάη που πλανιέται.
Είμαι το γλυκοχάραμα μετά από κρύα νύχτα.
Και είμ' εγώ η άναρχη. Και είμαι η αιωνία.
Και είμ' εγώ Αλέξανδρε η πατρίδα του ανθρώπου.

Αλέξανδρος
Παιδί της ωραιότερης λοιπόν πατρίδας είμαι;

Ελλάδα
Της μόνης είσαι Αλέξανδρε. Όσοι σε μέ δε ζούνε
δυστυχισμένοι χάνονται κι απάτριδες πλανιούνται.

Αλέξανδρος
Παρ' τους μαζί σου! Κάνε τους πολίτες σου και κείνους.

Ελλάδα
Εγώ ποτέ Αλέξανδρε δεν παίρνω. Υπάρχω μόνο.
Εκείνοι πρέπει να με βρουν και να 'ρθουνε κοντά μου.
Εκείνοι πρέπει ολοζωής για ’μέ ν’ αγωνιστούνε
όπως εσύ αγωνίστηκες' και όταν με κερδίσουν,
τότε παιδιά μου όπως εσέ τους λέω και τους κλείνω
βαθιά μες στην αγκάλη μου και στη χαρά μου μέσα.

Αλέξανδρος
Τη χώρα μου η αγκάλη σου μπορεί να τη χωρέσει;

Ελλάδα
Ελλάδα και Μακεδονία, θα ’ρθεί Αλέξανδρε μια μέρα
να δώσουν σάρκα και οστά σ' ό,τι εσύ ωνειρεύτης.
παιδιά μου ολάξια κι αυτά, μια μέρα θα ξανοίξουν
μπροστά σε μάτια έκπληκτα το φως και την αλήθεια,
δρόμους πλατιούς ανοίγοντας σε μέ που θα οδηγάνε.
Και συ, στου δρόμου του πικρού τ' ολόγλυκο το τέρμα
θα στέκεις ολοφώτεινος και θα καλωσορίζεις
τους νέους φίλους μας καθώς εγώ εσένα τώρα.

Αλέξανδρος
Πάντοτε να 'μαι ήθελα μαζί σου. Ήρθε η ώρα;

Ελλάδα
Ήρθε Αλέξανδρε. Μαζί για πάντοτε οι δυο μας.

(Ο Αλέξανδρος γέρνει άψυχο το κεφάλι. Η Ελλάδα τον πιάνει από το χέρι. Ένα φωτεινό είδωλο όμοιο με τον Αλέξανδρο σηκώνεται από το κρεββάτι και μαζί και η Ελλάδα βγαίνουν αργά κυττάζοντας μπροστά τους πέρα-μακριά).

Α Υ Λ Α Ι Α

Copyright: PAu 2-024-743
Γιώργης Χολιαστός

Alexandros Angelis είπε...

Αντί να χαζεύουμε όλη μέρα το χαζοκούτι καλό θα ήταν να ανοίγουμε και κανέναν βιβλίο ιστορία να μαθαίνουμε και κάτι. Έτσι ώστε αντί να περιμένουμε έτοιμη την - αμφιβόλου ποιότητος γνώση - από κάποιον τρίτο να την αποκτούμε μόνοι μας...